Όσο όμορφο είναι, τόσο οξύμωρο μοιάζει. Δεν είναι, όμως. Ποιο; Το ότι, για άλλη μια φορά, γέμισε στην Αθήνα μια μεγάλη αίθουσα από, κατά συντριπτική πλειοψηφία, νεανικό κοινό, που μαζεύτηκε για να ακούσει μια συναυλία των Allah-Las. Να το πω αλλιώς; Τον Οκτώβριο του 2019 συγκεντρώθηκαν στην πρωτεύουσα μιας μικρής πληθυσμιακά ευρωπαϊκής χώρας πάρα πολλοί άνθρωποι για να ακούσουν τα τραγούδια μιας αμερικανικής μπάντας, που παίζει μουσική βασισμένη στα πρότυπα της δεκαετίας του ’60, δηλαδή της δεκαετίας που ίσως πρόλαβαν οριακά να ζήσουν οι γονείς τους! Παράλογο; Μα, φυσικά, όχι! Εδώ μιλάμε για ένα ακόμα παράδειγμα της διαχρονικότητας της μουσικής, που, κατά τη γνώμη μου, την κάνει ελκυστικότερη από όλα τα είδη τέχνης. Και μάλιστα, όταν μιλάμε για τα '60s, κάνουμε λόγο για την καρδιά της ηλεκτρικής μουσικής, κι ας αναφερόμαστε σε μια εποχή τόσο κοντινή στο ουσιαστικό ξεκίνημά της.
Οι Έλληνες αγαπούν τους Allah-Las. Αυτό το ξέραμε ήδη από τις προγενέστερες εμφανίσεις τους. Κι έτσι, προφανώς, δεν ξαφνιάστηκε κανείς, διαπιστώνοντάς το για μια ακόμα φορά. Το βράδυ της Πέμπτης εκείνης, το Fuzz Live Music Club είχε γεμίσει από πολύ νωρίς. Ίσως διότι έπαιζε ως support o Tim Hill, δηλαδή ο τύπος που παίζει πλήκτρα με τους Allah-Las, ο οποίος επρόκειτο σε λίγη ώρα να μου πάρει το σκαλπ, κάνοντας κάτι που δεν είχα δει ποτέ πριν.
Συνεπής, λοιπόν, βγήκε στην ώρα του ο Tim Hill, όχι για να μας τραγουδήσει παίζοντας keyboards, αλλά ακουστική κιθάρα και φυσαρμόνικα. Ως γνήσιο τέκνο της Αμερικής, αγαπά πολύ τη folk της πατρίδας του και ιδίως εκείνη που έχει τη ροκάδικη singer-songwriter πλευρά των Neil Young, Bob Dylan και Warren Zevon. Αυτό μας επιβεβαίωσε χωρίς περιστροφές και στο σετ που έπαιξε μέχρι τις 21.48’. Το (επιμελημένα;) ατημέλητο στυλ του και η καταφανής laid back στάση του τον μετέτρεπαν σε έναν ευχάριστο τύπο που ήρθε να παίξει τα τραγούδια του, δίχως να δίνει σημασία στο ομολογουμένως μεγάλο μέρος του κοινού που συζητούσε διαρκώς μεγαλόφωνα. Ίσως γι’ αυτό κάποιοι τον χειροκροτούσαν αναπάντεχα θερμά, καλύπτοντας για λίγο τις συζητήσεις. Ύστερα από αυτόν, υποθετικά ακόμα και κάποιος ανυποψίαστος περαστικός που είχε δει φως και μπήκε, δε θα αμφέβαλλε για το ότι εκείνη τη βραδιά τα '60s είχαν την τιμητική τους.
Οι Allah-Las βγήκαν με εικοσάλεπτη καθυστέρηση, δηλαδή στις 22.20’, αλλά ο παραδόξως συνεπής στο ραντεβού του κόσμος τους το συγχώρησε, αποδεικνύοντας στην πράξη ότι είχε έρθει για να περάσει καλά. Μπορώ με βεβαιότητα να πω ότι όντως πέρασε καλά, αν και, κατά τη γνώμη μου, μέχρι τα encore (ή, αν προτιμάτε, το «πάρτυ» - γράφεται με «υ» επειδή είμαστε στα '60s) η συγκεκριμένη εμφάνισή τους ήταν κατά κάτι ψιλά κατώτερη των προηγούμενων. Από τα encore όμως και μετά η ομάδα απέδωσε στο μάξιμουμ των δυνατοτήτων της, δηλαδή σύμφωνα με τις προσδοκίες μας.
Οι πέντε, λοιπόν, φίλοι βγήκαν στη σκηνή, με τον Hill να κάθεται στα πλήκτρα και να έχει ακόμα πιο εντάξει-χαλαρώστε-δεν-τρέχει-και-τίποτα attitude. Ούτε λαχούρια, ούτε πουκάμισα με χοντρές ρίγες, ούτε τίποτα πολύ εμφανές '60s στην εμφάνισή τους. Ευτυχώς όμως, όχι και στη μουσική τους. Οι πιο πολλοί τα ξέρετε κι οι άλλοι τα φαντάζεστε. Θαλασσινή αύρα, '60s αρχοντιά, κορμιά που λικνίζονται και χαμόγελα παντού. Ναι, ξέρω: κάτι σας είπα τώρα... Ε, να μην το πω; Δηλαδή, με αυτήν τη λογική, δε χρειάζεται να πω ούτε τους τίτλους των τραγουδιών, τους οποίους μόνο δύσκολο δεν είναι να φανταστείτε, ακόμα και οι μη εξοικειωμένοι με το παρελθόν ή το πρόσφατο LAHS.
Θέλετε κλισέ; Ε, λοιπόν, το Tell Me (What's on Your Mind) ακούστηκε εξαιρετικό, στην όμορφα «εναλλακτική» μορφή που μας το παρουσίασαν, σε αντίθεση με τα 200 South La Brea και Had it All, που «κρέμασαν» λίγο την ατμόσφαιρα. Μάλλον δε χρειάζεται να πω ότι το Sacred Sands αποδείχτηκε για άλλη μια φορά το καλύτερο εισαγωγικό, όπως και ότι τα Catamaran, Busman's Holiday, No Werewolf, Catalina και Brittany Glasz είχαν εύκολη δουλειά για να «ζεστάνουν» ένα κοινό που είχε έρθει με «πυρετό». Από τα καινούργια, μου άρεσε πολύ το Polar Onion και τα In the Air και Roco Ono.
Όσο περνούσε η ώρα η μπάντα απολάμβανε την αγάπη του κοινού, έλεγε ευχαριστώ στα Ελληνικά και μας επαναλάμβανε κάθε τόσο το πόσο φανταστικοί είμαστε (ε, καλά, χρόνια τώρα...). Η μεγάλη στιγμή όμως της βραδιάς έμελλε να συμβεί μετά από έντεκα τραγούδια και να έρθει από τον Hill. Αυτός, σε μια φάση τερματισμού της είμαι-άνετος-και-θα-δείτε-τι-εννοώ στάσης του, άρχισε να παίξει τα πλήκτρα του καθήμενος... σταυροπόδι! Εννοείται πως τον φωτογράφησα και έστειλα τη φωτογραφία σε όλους τους φίλους μου εκείνη τη στιγμή. Κι όταν μετά από λίγο, προφανώς, «πιάστηκε», ξανακάθησε κανονικά, για να επαναλάβει την κίνηση πέντε κομμάτια αργότερα. Νομίζω πως αν το σχολιάσω περισσότερο, θα το καταστρέψω (respect!)
Το σετ είχε κι άλλα πολλά μέχρι τις 23.16’, που τυπικά τελείωσε. Λέμε, τώρα. Γιατί συνέχισαν χωρίς καν να αποχωρήσουν, αφού άλλαξε κάμποσες φορές όργανα ο Spencer Dunham και ο Pedrum Siadatian, τραγούδησε ο ντράμερ Matthew Correia και ο Miles Michaud έκανε σταθερά αυτό που ξέρει καλύτερα. Στις 23.41’ ακούσαμε το “see you soon”, αλλά δεν το πολυπιστέψαμε με το χαμό που γινόταν. Αποδειχτήκαμε σωστοί, διότι δύο λεπτά αργότερα το πάρτυ συνεχίστηκε, με το γκρουπ να παίζει εξαιρετικά για εφτά ακόμα λεπτά, αποχαιρετώντας μας στις 23.50’ με την υπόσχεση ότι θα επιστρέψει σύντομα. Να σας πω κάτι; Προσωπικά, τους πίστεψα.
Κείμενο: Τάκης Κρεμμυδιώτης
Φωτογραφίες: Μάνος Καλαφατέλης
