Ας πούμε τα βασικά από την αρχή: την Πέμπτη που μας πέρασε έλαβε χώρα μία μουσική συνάντηση η οποία υπό άλλες συνθήκες θα έπρεπε να εθεωρείτο πολύ σημαντική. Οι "άλλες" συνθήκες φυσικά αφορούν κυρίως τη νοοτροπία της χώρας στην οποία έχουμε επιλέξει να ζούμε και να παράγουμε έργο - και εμείς και οι κυρίες Χρύσα Τσαλταμπάση και Ειρήνη Κετικίδη. Πέρα από την δεδομένη καλή τους προσωπική σχέση, οι κυρίες του άρθρου διάγουν αντίστοιχους επαγγελματικούς βίους στον τομέα που έχει επιλέξει η καθεμία. Και οι δύο ξεκίνησαν από την ταπεινή χώρα μας, έλαβαν την εμπειρία του εξωτερικού σε θέματα ανώτερων σπουδών πάνω στο αντικείμενό τους και με βάση ξανά την Ελλάδα, με όλες τις οικονομικές και κοινωνικές δυσκολίες των τελευταίων ετών, μεταλαμπαδεύουν πλέον τη γνώση τους σε όποιαν και όποιον επιθυμεί να πάρει πράγματα από την εμπειρία τους, εξασκώντας παράλληλα εξαιρετικά και με τη δέουσα συνέπεια το δημιουργικό κομμάτι της δουλειάς τους, αυτό που υποθέτω ότι τους τράβηξε εξαρχής στη μουσική ως επάγγελμα. Η καθεμία θεωρείται πλέον κορυφή στον τομέα της και οποιεσδήποτε αναφορές στο πρόσωπο ή τη δουλειά τους συνοδεύονται συνήθως από εκφράσεις που δηλώνουν σεβασμό ή/και θαυμασμό.  Θα θέλαμε να μην προσθέσουμε πόντους στα παραπάνω από το γεγονός ότι πρόκειται για γυναίκες που διαπρέπουν σε κατά κανόνα ανδροκρατούμενους μουσικούς χώρους, αλλά εφόσον, κακά τα ψέματα, ακόμα καλά κρατούν οι αγώνες για μία ουσιαστικότερα ισότιμη θέση τους στην μουσική κοινωνία (για να μην επεκταθούμε σε ευρύτερα θέματα), από μένα τους παίρνουν τους πόντους και με το παραπάνω.

Ας αφήσουμε πίσω τους διάφορους προβληματισμούς κοινωνικής φύσης και ας ασχοληθούμε με τα του live. Το Τemple φαίνεται να είναι ένας χώρος που ταιριάζει και σαν νοοτροπία και σαν λογική λειτουργίας στις κύριες και αυτό φάνηκε και από το vibe του κοινού, αλλά και από τη δική τους διάθεση πριν ανέβουν στη σκηνή και αφού κατέβηκαν από εκείνη. Ο μεγάλος άτυχος της βραδιάς ήταν ο Dennis Μόρφης, ο οποίος παρότι κατείχε ρόλο διπλοθεσίτη στη συναυλία έχοντας αναλάβει την ηλεκτρική κιθάρα και στις δύο μπάντες, τελικώς δεν μπορούσε να παραβρεθεί καν εξαιτίας μιας έκτακτης ασθένειας (όχι ότι τις υπόλοιπες ασθένειες τις περιμένουμε, βέβαια…). Στο σετ της Ειρήνης Κετικίδη, η συμβολή του Μόρφη αντικαταστάθηκε από ένα laptop που έκανε τη δουλειά του όσο πιο μηχανικά και "σωστά" μπορούσε. Δεν θα συστήναμε σε καμία περίπτωση την περαιτέρω χρησιμοποίηση του στο live επίπεδο, αλλά και σαν πρακτικά τρίο το αποτέλεσμα ήταν αξιοπρεπέστατο, καθώς οι αναλογίες των οργάνων ήταν εκεί.

Δεν είχε τύχει ποτέ προσωπικά να δω την Κετικίδη ως σόλο act, μονάχα ως κιθαρίστρια τρίτων. Στη συνέντευξη που μας είχε δώσει πρόσφατα, είχε αναφέρει ως βασική της επιρροή τον Τζο Σατριάνι, κάτι το οποίο είναι ηλίου φαεινότερον αν την ακούσετε και στο άλμπουμ της και ζωντανά. Όμως εκτός από το παίξιμο και την αίσθηση της μελωδίας του τιτάνα Satch, στοιχεία στα οποία η Κετικίδη προσθέτει τις προσωπικές τις πινελιές, στη συναυλία ήταν εντυπωσιακό το πόσο μουσικό ακουγόταν το αποτέλεσμα χωρίς να γεμίζει ο χρόνος με επιδείξεις της αδιαμφισβήτητης τεχνικής της. Φυσικά είχαμε και αυτές, διότι αν θέλετε έπρεπε να τις ακούσουμε, αλλά σε γενικές γραμμές το περιεχόμενο της συναυλίας ήταν πλήρες μελωδικής μουσικής, συγκεκριμένων όμορφων θεμάτων και μίας συνθετικής προσπάθειας να φτιαχτούν τραγούδια με την πιο κλασική έννοια του όρου, όσο είναι δυνατόν να το πούμε αυτό για μία κιθαριστική instrumental δουλειά.

Συνοδοιπόροι της σε αυτή τη συναυλία ήταν ο μπασίστας Κωστής Βήχος, κλασικός συνεργάτης της εδώ και πολλά χρόνια, τον οποίο συναντάμε γενικότερα σε πολλά σχήματα τα τελευταία 15 χρόνια περίπου, και ο ντράμερ Γιώργος Πουλιάσης, πρώτη φορά πίσω από τα ντραμς της Κετικίδη αλλά δεύτερη φορά που τον βλέπουμε στον ίδιο χώρο μέσα σε διάστημα περίπου ενός μήνα, μετά από την εμφάνιση των Playgrounded ως support της Σοφίας Σαρρή. Με το συγκεκριμένο rhythm section-μετρονόμο, η Κετικίδη ως πρωταγωνίστρια δεν είχε κανένα απολύτως πρόβλημα να απλώσει τις ικανότητες της στην ταστιέρα. Το περιεχόμενο της συναυλίας προήλθε αποκλειστικά από το δεύτερο άλμπουμ της A Sky For All ως άτυπη παρουσίαση του, οπότε και εξηγείται ακόμα περισσότερο η κατεύθυνση σε πιο ορθόδοξες συνθετικές φόρμες. Και ως επιβεβαίωση του άριστου κλίματος, το τελευταίο κομμάτι (Snake Eyes) αφιερώθηκε ως σκληρότερο των υπολοίπων στη συνεχίστρια της βραδιάς.

Παρότι επίσης προσωπικό, ούτε το live σχήμα των Spineless έχει λάβει ιδιαίτερες μεταλλάξεις σε αυτά τα δύο χρόνια συναυλιακής παρουσίας. Φίλοι και συνεργάτες της Τσαλταμπάση εδώ και πολλά χρόνια και σε διάφορα πεδία απαρτίζουν την μπάντα της (Κώστας Βερίγκας των Afformance, Ηλίας Καραχάλιος των Biotech), ενώ ακόμα και ο απών όπως είπαμε και παραπάνω Μόρφης αντικαταστάθηκε από τον Σωτήρη Μαλεζίδη, που είναι ήδη έτοιμος και ψημένος στα κομμάτια τους από προηγούμενες συναυλίες. Όπως ορθώς καταλαβαίνετε, υπό ένα τέτοιο πλαίσιο κάθε συναυλία τους είναι καλύτερη και πληρέστερη από την προηγούμενη, κι ας λείπουν οι εκπλήξεις για τους σταθερούς που βρίσκονται εκεί κάθε φορά. Όμως τρόπον τινά έκπληξη αποτελεί η συνεχής βελτίωση της master των extreme φωνητικών ηγέτιδος του σχήματος σε ότι αφορά την αυτοπεποίθησή στις φωνητικές της δυνατότητες και στην κίνησή της στην σκηνή, κάτι που την κάνει ακόμα πιο πειστική στις εσωτερικές και απαιτητικές ερμηνείες της.

Βέβαια στη μουσική των Spineless το συναίσθημα και η ατμόσφαιρα παίζουν τον πρώτο και τον κυριότερο ρόλο. Αυτό το αντιλαμβάνεσαι ακούγοντας το δίσκο αλλά οπωσδήποτε το νιώθεις στο πετσί σου στις συναυλίες τους. Στη συγκεκριμένη συναυλία ήταν πολλές οι υποβλητικές στιγμές, καθώς από την αρχή κιόλας φάνηκαν οι προθέσεις για ένα πιο ατμοσφαιρικό σετ από ότι συνήθως. Ή τουλάχιστον έτσι ψευδώς μπορεί να φάνηκε, καθώς μαζί με τα drone σημεία της εισαγωγής Past//Present, του Fire And Beasts και του Undezidd, συνυπήρξαν τα πιο σκληρά και πιο τραγουδιστικά αν θέλετε Partners In Crime, Merrick Loves Deathscenes και Shallow Becomes You.

Το εντυπωσιασμένο στην πλειοψηφία του κοινό ήταν συμφασικό με όσα γίνονταν επάνω στη σκηνή και αυτό φαινόταν και στις αντιδράσεις κατά τη διάρκεια των κομματιών, αλλά και φυσικά στο πολύ δυνατό χειροκρότημα στο τέλος κάθε διακριτής ενότητας. Πολλές φορές σκέφτομαι ότι μερικά ακούσματα είναι τόσο προσωπικά για τον καλλιτέχνη που τελικά καταλήγουν να αφορούν τους πάντες, ακόμη και αν αυτή δεν ήταν εξαρχής η πρόθεση. Και το μαύρο συναίσθημα, όπως και να το κάνουμε, ως ανθρώπινη ιδιότητα δεν γίνεται να προσπεραστεί τόσο απλά, ειδικά όταν εκφράζεται με την ειλικρίνεια της συγκεκριμένης μουσικού. Το light show ήταν αρκούντως σκοτεινό και ιδιαίτερα εντυπωσιακό μέσα στην απλότητα του για να συνοδεύσει και να συνεπικουρήσει τις διαθέσεις της μουσικής. Πλέον είναι φανερό ότι στην περίπτωση των Spineless οι βιντεοπροβολές που είχαν στην αρχή της συναυλιακής τους πορείας χρειάζονται όλο και λιγότερο, καθώς τα φώτα και η περφόρμανς της Τσαλταμπάση μεταφέρουν το κλίμα της μουσικής επαρκέστατα.

Παρά την σκοτεινή φύση της μουσικής, ανάμεσα στα τραγούδια η οικοδέσποινα παρέμεινε χαμογελαστή και έτοιμη για πειράγματα και διάλογο με το δεκτικό όπως πάντα κοινό. Η συναυλία έκλεισε on a high note, όπως λέμε στην Αγγλοσαξονική, με το Shallow Becomes You και η βραδιά της Πέμπτης συνεχίστηκε με τα καθιερωμένα πλέον πηγαδάκια για συγχαρητήρια και κους κους στο χώρο του Τemple. Η μαζική παραμονή στο χώρο της συναυλίας αρκετά λεπτά μετά τη λήξη της φανέρωσε πως το κοινό απόλαυσε πραγματικά το δίδυμο των κυριών που βρέθηκαν στη σκηνή για περίπου δύο ώρες και αυτό ίσως είναι το μεγαλύτερο παράσημο για μία συναυλία που όπως συμφώνησαν και οι δύο στα social media την επόμενη ανήκε στις καλύτερες που έχουν κάνει ποτέ. Και εις άλλα λοιπόν και εις ανώτερα!

 Κείμενο / Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής