Η βραδιά της 17ης Ιανουαρίου ήταν αρκούντως rock n roll, τουλάχιστον με έμφαση στην πιο ψυχεδελική πλευρά του ήχου, αυτή που πρεσβεύουν οι σύγχρονοι συνεχιστές των Velvet Underground. Στην περίπτωση μας, οι Ιταλοί New Candys θα γίνονταν η πολλοστή μπάνια του ύφους που επισκέπτεται την ιδιαίτερα δεκτική σε αυτά τα ακούσματα χώρα μας τα τελευταία χρόνια. Το Temple φάνταζε ως ο ιδανικός τόπος για την πρώτη συναυλιακή γνωριμία μας και το κοινό γέμισε το χώρο όσο έπρεπε για τη δημιουργία όμορφης ατμόσφαιρας καλωσορίσματος.
Την εισαγωγή στους Ιταλούς έκαναν οι Κοζανίτες Nellcotes. 90s-00s rock αποτελούσε το μουσικό γεύμα της ημέρας που είχαν υπ'ευθύνη τους. Η καλή φήμη που τους ακολουθούσε επιβεβαιώθηκε στο σύνολο της εμφάνισης τους. Φάνηκαν να γνωρίζουν καλά το είδος και χωρίς να καταβάλλουν κάποια ιδιαίτερη προσπάθεια για να παρεκκλίνουν από αυτό, η φρεσκάδα και η δύναμη με την οποία έπαιξαν έφτανε και περίσσευε για να αναδειχθούν οι συνθέσεις τους - και οι επιρροές τους βεβαίως. Συνολικά αξιοπρόσεκτη εμφάνιση που κούνησε αρκετά πόδια και κεφάλια και, κυρίως, τους έφερε στο εύρος του μουσικού ραντάρ μας.
Κι αν έχουν περάσει από τα μέρη μας νεο-ψυχεδελικές μπάντες… οι New Candys όμως συγκαταλέγονται στις πιο uptempo και έδωσαν ένα από τα πιο ευχάριστα και ευδιάθετα live που έχουμε δει από ανάλογου ύφους συγκρότημα. Ίσως λόγω καταγωγής και ιδιοσυγκρασίας, αλλά και μουσικών παραδόσεων, δεν μοιάζουν με τους Αμερικανούς ή τους Αγγλοσάξονες ομοτέχνους τους. Βάζουν σαφώς λιγότερους μελαγχολικούς τόνους - όχι βέβαια κιόλας πως κοντράρουν την ska punk αλλεγκρία, αλλά οπωσδήποτε είναι πιο ευχάριστοι ως διάθεση από τον μέσο όρο. Η όψη τους πάντως ήταν αναμενόμενα σκοτεινή, τουλάχιστον όσο σκοτεινή "χρειάζεται" για το ύφος. Το κοινό έδειχνε να συμμετέχει και εκείνο με κέφι και απολάμβανε τη συναυλία. Γιατί όχι άλλωστε; Αφού η μπάντα δίνει περισσότερη βάση στο να συνθέσει διακριτά θέματα και λιγότερο στο να χτίσει περίτεχνα μια σύνθεση. Σαν να γράφουν ένα τραγούδι, από αυτά που μπορεί κανείς να ταυτιστεί, να τραγουδήσει και να χορέψει στο ρυθμό τους.
Εννοείται πως βασική επιρροή παραμένουν οι Velvets, αλλά αν χρειαστεί να τους ταυτίσουμε μια πιο σύγχρονη έκφραση του ήχου, αυτή θα προσέγγιζε περισσότερο τους Black Rebel Motorcycle Club. Περισσότερο στον ήχο βέβαια και λιγότερο στην εικόνα, αν και ο μπασίστας Alessandro Boschiero έφερνε σε attitude και.. μπουφάν πολύ σε έναν λατινογενή συνδυασμό των δύο κυριών μελών των Αμερικανών. Τα δύο τελευταία άλμπουμ τους αποτέλεσαν τον κύριο κορμό του setlist τους, ενώ ακούσαμε και κάποια ακυκλοφόρητα ως τώρα κομμάτια, που σε γενικές γραμμές δεν ξέφευγαν από το ύφος τους.
Γνωρίσαμε πλέον τους Ιταλούς και συναυλιακά, πέρα από τους δίσκους και τα live videos, και πλέον βρισκόμαστε σε αναμονή του επόμενου δισκογραφικό τους βήματος, που λογικά και σύμφωνα με τις δηλώσεις τους στη συνέντευξη που μας έδωσαν, δεν θα αργήσει ιδιαίτερα. Η εφόρμηση στον πάγκο του merchandise ήταν το φυσικό επακόλουθο μιας πολύ ωραίας βραδιάς που πιθανότατα, χάρη στην αξιοπρεπή προσέλευση του κοινού και το αναπόφευκτο word of mouth πού θα μεταφερθεί μετά τη συναυλία, δεν θα καθυστερήσει πολλά χρόνια να επαναληφθεί.
Κείμενο - Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής