Οι Villagers of Ioannina City κατέβηκαν ξανά στη Αθήνα για να παρουσιάσουν για δεύτερη φορά το νέο τους άλμπουμ Age of Aquarius, αυτή τη φορά σε κλειστό χώρο, με την προσέλευση να είναι και πάλι μαζική και το γκρουπ να πιάνει, ως συνήθως, ψηλά στάνταρ απόδοσης.

Οι Half Gramme of Soma που προσκλήθηκαν να ανοίξουν τη βραδιά, θα μπορούσαν πλέον να χαρακτηριστούν “μπαρουτοκαπνισμένοι” μιας και στη σχεδόν δεκαετία που υπάρχουν έχουν βρεθεί πολλάκις σε αντίστοιχη θέση. Συνεπώς ήταν μια δοκιμασμένη λύση και ήταν επίσης δεδομένο πως θα περνούσαμε καλά όσο θα έπαιζαν. Η πυκνή συναυλιακή παρουσία τους έχει ως αποτέλεσμα να λειτουργούν επί σκηνής ως καλοδουλεμένο σύνολο, χωρίς να καταφεύγουν μάλιστα σε υπερβολές για να προσελκύσουν το ενδιαφέρον. Οι τρεις μέχρι σήμερα κυκλοφορίες τους έχουν ακουστεί αρκετά από το κοινό που παρακολουθεί τα τεκταινόμενα στη heavy rock σκηνή, οπότε δεν αναμένονταν ιδιαίτερες εκπλήξεις. Ωστόσο στο set της βραδιάς συμπεριλήφθηκε και μια νέα σύνθεση που εκ πρώτης μας ακούστηκε άκρως γκρουβάτη και έδεσε άψογα με το κορυφαίο τους κομμάτι Groove Is Black που ακολούθησε. Ο frontman τους Διονύσης, αφού εξέφρασε τη χαρά τους που ήταν μέρος αυτής της γιορτής, όπως τη χαρακτήρισε, παρότρυνε το κόσμο, όπως το συνηθίζει, να κουνήσει τον κ**ο του (οφείλουμε να του αναγνωρίσουμε πως είναι ο μοναδικός ίσως τραγουδιστής στο συγκεκριμένο χώρο που δεν είναι στατικός στη σκηνή, μάλλον αεικίνητο θα τον χαρακτηρίζαμε). Το 40λεπτο περίπου που τους αναλογούσε έκλεισε με μια δυναμική εκτέλεση στο No Man's God και κάπως έτσι μας έκαναν αναλογιστούμε ξανά πως πρέπει να τους θεωρούμε από τις υπολογίσιμες δυνάμεις της εγχώριας heavy rock σκηνής.

Λίγο πριν τις 10 που ήταν ανακοινωμένο πως θα ξεκινήσει η συναυλία των Villagers of Ioannina City έκανε την εμφάνιση της απρόσμενα μια χορωδία από παραδοσιακά ντυμένες γυναίκες για το Χορό του Ζαλόγγου (Έχετε γεια βρυσούλες...), που όμως έκρυβε μια ανατροπή καθώς στο τέλος του ξεδίπλωσαν πανό με πολιτικά μηνύματα (κυρίως κατά των εξορύξεων στην Ήπειρο). Όταν τελείωσε το δρώμενο, ανέβηκαν οι μουσικοί της μπάντας και ακούστηκαν οι πρώτες νότες από την εισαγωγή του Age of Aquarius.

Το συγκεκριμένο live ήταν το δεύτερο στην Αττική μετά την ψηφιακή κυκλοφορία (μιας και η φυσική ήταν ήδη διαθέσιμη σε διπλό βινύλιο στον πάγκο του merchandise) του ομώνυμου άλμπουμ και μια καλή ευκαιρία για όσους δεν είχαν βρεθεί σε εκείνη την ανεπανάληπτη βραδιά στο θέατρο Βράχων. Και μόνο το γεγονός πως βρεθήκαμε στο Κλειστό Γήπεδο Φαλήρου (Tae Kwon Do) για να παρακολουθήσουμε ένα ελληνικό σχήμα ήταν από μόνο του αξιοσημείωτο, αφού μέχρι πριν λίγα χρόνια τέτοιου είδους χώροι θεωρούσαμε πως προορίζονταν αποκλειστικά και μόνο για ονόματα από το εξωτερικό. Οι VIC βέβαια δεν βρέθηκαν από το πουθενά εκεί, από τη στιγμή που κυκλοφόρησε το Riza, ακολούθησαν την ανηφορική διαδρομή από το KooKoo (νυν Temple), στο Fuzz Club, το Gazi Music Hall, την Πλατεία Νερού και ως αποκορύφωμα το Θέατρο Βράχων το περασμένο Σεπτέμβριο.

Το Age of Aquarius στους μήνες που μεσολάβησαν από την ψηφιακή κυκλοφορία του αγαπήθηκε πολύ και δεν ήταν λίγοι αυτοί που διψούσαν να ακούσουν ζωντανά περισσότερο τα κομμάτια του από αυτά του Riza, τα οποία έτσι κι αλλιώς είχαν πολλές ευκαιρίες να τα ακούσουν την τελευταία πενταετία. Οι VIC προτίμησαν να κρατήσουν μια ισορροπία στο set τους, έτσι για παράδειγμα τα νέα Part V και Dance of the Night βρέθηκαν δίπλα στα παλιότερα Nova και Perdikomata.

Εδώ πρέπει να σημειώσουμε πως το συγκρότημα μετέφερε εξ ολοκλήρου την εντυπωσιακή παραγωγή που είχε παρουσιάσει στο Θέατρο Βράχων, με τη σκηνή να γεμίζει από δέκα μουσικούς, οι οποίοι είχαν πίσω τους την τεράστια τρίπτυχη οθόνη στην οποία προβάλλονταν τα προσεγμένα visuals τους. Γενικότερα, ακολουθήθηκε η λογική εκείνης της συναυλίας στη ροή και το setlist (με κάποιες μικροαλλαγές), με τη μόνη σημαντική διαφοροποίηση να έγκειται στον ήχο που δεν ήταν δυνατό να φτάσει το άψογο αποτέλεσμα του Θεάτρου Βράχων.

Όταν έφτασε η σειρά του Zvara δόθηκε, ως συνήθως, το έναυσμα για την τελική ευθεία. Όπως  μπορείτε να φανταστείτε από τις πρώτες νότες του δημιουργήθηκε πανδαιμόνιο και μάλιστα άναψε και ένα καπνογόνο (ευτυχώς οι υπεύθυνοι ασφάλειας έσπευσαν τάχιστα και το μετέφεραν εκτός χώρου). Το Father Sun που το διαδέχθηκε έγινε δεκτό με τεράστιο ενθουσιασμό, κάτι που ίσως οφείλεται στο ότι έχει ακουστεί περισσότερο από τα υπόλοιπα καθώς ήταν το πρώτο που αποκαλύφθηκε από το Age of Aquarius. Θερμή υποδοχή έτυχε και το Millennium Blues που περιελάμβανε μια τρομερή κορύφωση, ενώ για το Τι Κακό, τα λόγια περιττεύουν, όσοι έχουν βρεθεί σε κάποια συναυλία των VIC γνωρίζουν τι συμβαίνει όταν φτάνει η σειρά του.

Ακολούθησε ένα πολύ μικρό διάλειμμα που οδήγησε στο πρώτο encore, το οποίο δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε πως ήταν η απόλυτη κορύφωση της συναυλίας. Το Cosmic Soul έτυχε μιας απίθανης εκτέλεσης, ενώ το For The Innocent, που πρόσφατα οπτικοποιήθηκε, πιστοποίησε πως είναι ένας heavy rock δυναμίτης. Μετά από αυτά τα δύο το συγκρότημα μας αποχαιρέτησε αλλά όλοι ήξεραν πως θα επιστρέψει για ένα ακόμα κομμάτι, τα Καρακόλια φυσικά, που δεν γίνεται να απουσιάσουν από οποιαδήποτε συναυλία τους.

Ήταν μια χορταστική, όπως και να το κάνουμε, εμφάνιση που ολοκληρώθηκε μετά από δυο γεμάτες ώρες. Για το νέο υλικό δεν χρειάζεται να προσθέσουμε κάτι παραπάνω σε αυτά που γράψαμε ήδη, ενώ για την απόδοση της μπάντας επίσης δεν απαιτούνται πολλά λόγια, καθώς κάθε live τους αποδεικνύει πόσο γερά θεμέλια έχουν ως σύνολο. Ιδιαίτερη αναφορά θα κάνουμε μοναχά στον Κωνσταντή Πιστιόλη, ο οποίος αυτή τη φορά δεν ήταν ο πρωταγωνιστής καθώς ο ρόλος του κλαρίνου έχει περιοριστεί δραστικά, όμως το πάθος του ήταν παροιμιώδες. Ακόμα και όταν δεν έπαιζε, στεκόταν στο πλάι της σκηνής και τα έδινε όλα παρακολουθώντας του υπολοίπους. Πάντα εκτιμάμε τους μουσικούς που πωρώνονται με τη μουσική του συγκροτήματος τους ακόμα και όταν δεν έχουν ενεργή συμμετοχή.

Ως κατακλείδα, αυτό που πρέπει να τονιστεί είναι ότι οι VIC έχουν περάσει για τα καλά σε άλλο επίπεδο και αυτό φαίνεται πια σε κάθε ευκαιρία. Πολύ δύσκολα οποιοδήποτε άλλο εγχώριο σχήμα θα έπαιρνε το ρίσκο να παρουσιάσει μια τόσο ακριβή παραγωγή και μάλιστα εις διπλούν. Επίσης, το γεγονός πως υπέγραψαν στο σημαντικό ευρωπαϊκό label Napalm Records δείχνει τη δυναμική που έχουν αποκτήσει και εκτός συνόρων. Μη ξεχνάμε άλλωστε πως σειρά για τους VIC έχει μια μεγάλη ευρωπαϊκή περιοδεία και είμαστε βέβαιοι πως θα ακολουθήσουν κι άλλα σπουδαιότερα επιτεύγματα.

 Κείμενο: Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος

Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής