Πόσες “πρώτες φορές” αντέχουμε να ζήσουμε; Βέβαια η Νεφέλη Φασούλη, παρά το νεαρό της ηλικίας της, δεν θεωρείται πρωτάρα στο συναυλιακό σανίδι. Οι συμμετοχές της σε διάφορα μουσικά σχήματα, αλλά και η μονιμοποίησή της τα τελευταία χρόνια ως συνεργάτιδα στις τακτικές παραστάσεις (και βαριετέ) του Φοίβου Δεληβοριά εδώ και σχεδόν μια πενταετία, την καθιστούν μία από τις πιο "ψημένες" τραγουδίστριες της γενιάς της. 

Όμως τη Δευτέρα στην όμορφη ταράτσα του Gazarte είχε την ευκαιρία να παρουσιάσει για πρώτη φορά σε δικό της πρόγραμμα τον πρώτο της προσωπικό δίσκο (Ο Κόσμος Σου). Βεβαίως και είχε αμέριστη βοήθεια σε αυτό από ένα πολύ γνώριμο της σχήμα, με μια καίρια απόκλιση: οι Κωστής Χριστοδούλου στα πλήκτρα, Yoel Soto στο μπάσο και Σωτήρης Ντούβας στα ντραμς, εδώ συνόδευαν τον μαέστρο Αντώνη Απέργη στην ηλεκτρική κιθάρα, στον οποίον μάλιστα η Φασούλη έκανε συχνά ειδική αναφορά και έπαιξε μάλιστα και ένα κομμάτι του (Γρήγορα Να Γυρίζεις Πίσω), το οποίο το αποκάλεσε “το μεγαλύτερο καψουροτράγουδο”. Προτρέξαμε όμως ήδη στο μέλλον και δεν έχει ξεκινήσει η συναυλία, η σκηνή παραμένει άδεια και το κοινό απολαμβάνει ακόμη το ποτό του...

Ενόσω η μπάντα της έπαιζε την εισαγωγή του jazz standard Afro Blue στην φωνητική βερσιόν της Dee Dee Bridgewater, η Φασούλη ανέβηκε στην σκηνή όπως στον στίχο του μέντορά της: ροδανθός μες στα ρεμάλια και Θεά μες στους θνητούς (ναι, σίγουρα κάπου θα το έχετε ξαναδιαβάσει, αλλά πώς να γίνει που ο νους πάει αυτόματα προς τα κει!). Μία χαμογελαστή και απαστράπτουσα παρουσία, όμως τόσο άνετη σαν η φυσική της θέση να βρίσκεται πράγματι επάνω στη σκηνή. Αναμενόμενο όμως ήταν και το τρακ, που φάνηκε μονάχα στην πολύ αρχή και εξανεμίστηκε όσο η ώρα προχωρούσε και η Νεφέλη έπαιρνε τον αέρα της σκηνής. Το χαρωπό τσα-τσα της Βόλτας βοήθησε στο να λυθεί γρήγορα το όποιο άγχος της.

Για το ντεμπούτο άλμπουμ της, ένας “αιώνιος νέος” της έγραψε κομμάτια δροσερά, που ταιριάζουν στην ιδιοσυγκρασία που εμφανίζει στην σκηνή, ανάμεσά τους και μερικά που αξίζουν να μνημονεύονται και στο μέλλον. Ίδιον του δίσκου η ταλάντευση ανάμεσα στον τζαζ και στον λαϊκό κόσμο, κάτι που έγινε σαφέστερό στη σειρά των επόμενων κομματιών: Η Φωνή και το Δεν Ξέρω Με Τι Μοιάζει (προσωπικό αγαπημένο από το άλμπουμ) καταπιάνονται με αντίστοιχη θεματολογία και χωρίστηκαν πολύ όμορφα από την Φεϊρούζ (του Θανάση Παπακωνσταντίνου), δημιουργώντας μία εξαιρετική μοντέρνα-λαϊκή ενότητα. Η αλήθεια είναι πως φωνητικά καταφέρνει να υποστηρίξει ισότιμα και τις δύο αυτές πλευρές της, χωρίς απαραίτητα να ξεκαθαρίζει αν τελικά επιλέγει μία από αυτές. Όπως διαφαίνεται, στο μέλλον δεν θα χρειάζεται καν να ασχοληθεί με τέτοια ψευδή διλήμματα που θέτουν οι ακροαταί που θέλουν να τα κάνουμε όλα διφραγκάκια...

Ο πρώτος guest της παράστασης ήταν πιο αναμενόμενος από την ανατολή του ηλίου. Ο Δεληβοριάς της έγραψε ολόκληρο δίσκο, δεν θα ήταν παρών και μάλιστα ενεργά στην παρουσίασή του; Προλογίζοντας κι εκείνος με τις γνωστές του παρλάτες, είπε μαζί με τη Νεφέλη δύο κομμάτια (προς το παρόν). Το Μόνο Ψέματα, όπου ο Φοίβος ένα πρώτη φωνή και η Νεφέλη σιγόνταρε, είναι ένα από τα ωραιότερα κομμάτια της δισκογραφίας του Δεληβοριά, που ακόμη και αν δεν έχει αποτυπωθεί ως σήμερα σε δίσκο (αναμένεται εντός των επόμενων μηνών), είναι από τα πλέον αναμενόμενα κομμάτια στις ζωντανές εμφανίσεις του. Λόγω της εποχής, ακούσαμε (και συν-τραγουδήσαμε, φυσικά) το Κάθε Σεπτέμβρη σε μία διαφορετική εκτέλεση για ντουέτο. Μία κιθάρα και δύο φωνές αρκούν όταν ο στίχος και η μελωδία μπορούν και συγκινούν τόσο... Αλλαγή κλίματος με την Αχερουσία, ένα μοντέρνο λαϊκό, μία ανίερη μίξη Μανώλη Ρασούλη, Γιάννη Παπαϊωάννου και… Διονύση Τσακνή, όπου η Νεφέλη τραγουδάει σε λαϊκούς δρόμους και διασκεδάζει ακομπλεξάριστα. 

Το κέφι ανέβηκε απότομα όταν ο Δημήτρης Μεντζέλος ανέβηκε στην σκηνή για δύο ντουέτα με την Φασούλη. Οι συνθήκες μπορεί να αλλάζουν, αλλά η διάθεση παραμένει πηγαία και ακμαία όπως τότε. Ο Μεντζέλος έχει γράψει το ραπ σημείο στο Θα Σου Πω Εγώ, οπότε ήταν και ο πλέον κατάλληλος για να το αποδώσει ζωντανά με την πληθωρική του παρουσία και τις ατάκες του. Με την Ντισκοτέκ πέρασε από μπροστά μας για λίγα λεπτά η εποχή της καθολικής αποδοχής των Ημισκουμπρίων και δόθηκε η ευκαιρία για τον σχετικό χαβαλέ ανάμεσα στους μουσικούς και την ηρωική αποχώρηση του guest μας. Κατόπιν συνεχίστηκε το παιχνίδι μεταξύ jazz και λαϊκού τραγουδιού, αφού η jazz μπαλάντα Όταν Θα Πέσεις ακολουθήθηκε από την (ουσιαστικά λαϊκο-έντεχνη) Ελπίδα Φάντασμα του νεου κιθαρίστα Δημήτρη Μπάκουλη και από το Ένα Τραγούδι Πες Μου Ακόμα του Τάκη Μουσαφίρη σε μια jazzy διασκευή που δεν προσπάθησε καθόλου να κοντραριστεί με το αυθεντικό και την ερμηνεία της Ρίτας Σακελλαρίου.

Φαίνεται πως η νεότερη γενιά μουσικών θεωρεί πλέον κλασικό τον Παύλο Παυλίδη, αλλά δεν τον έχει τοποθετήσει σε βάθρο μονάχα για να τον θαυμάζει, διότι νιώθει πως μπορεί να συντονιστεί με τη μουσική και τους στίχους του. Κάπως έτσι προέκυψε και η jazz διασκευή στη Σιωπή των Ξύλινων Σπαθιών, προερχόμενη από τη συνεργασία της με το κουιντέτο του τρομπετίστα Στέλιου Χατζηκαλέα. Ενώ η διασκευή μιλάει αποκλειστικά αγγλικά χάρη στη μετάφραση του Christian Ronig, στο Gazarte η Φασούλη επέλεξε να χρησιμοποιήσει μερικούς από τους ελληνικούς στίχους, ώστε να μπορεί και το κοινό να συνδεθεί περισσότερο. Και έτσι συνέβη: ειδικά στα ρεφρέν συμμετείχαμε κι εμείς εκμεταλλευόμενοι την αβάντα που μας άφηνε, σε μία από τις πιο wholesome στιγμές της συναυλίας. 

Εντελώς αναμενόμενα, επέλεξε να κλείσει το κυρίως μέρος της συναυλίας με το πιο γνωστό της κομμάτι, συνοδεία του Δεληβοριά ξανά στην κιθάρα. Ο Κόσμος Σου έχει ξεχωρίσει από τον ομώνυμο δίσκο, πρωταρχικά γιατί το ξεχώρισαν οι ίδιοι οι συντελεστές του παρουσιάζοντας το στις εμφανίσεις τους και οπτικοποιώντας το με βίντεο κλιπ. Επειδή όμως η τελική ετυμηγορία ανήκει στο κοινό, το συγκεκριμένο κομμάτι έχει αγαπηθεί και κατέχει πλέον θέση μελλοντικού κλασικού. Οι φωνούλες που συνόδευαν εν χορώ την Φασούλη σε όλο το τραγούδι απέδειξαν το έρεισμα του κομματιού στο κοινό της.

Φυσικά και υπήρχε και encore και επειδή σε αυτήν την περίοδο κάθε μουσικός θεωρεί υποχρέωσή του να μνημονεύσει και να τιμήσει τον πρόσφατα εκλιπόντα Μίκη Θεοδωράκη, η Φασούλη επέλεξε να ερμηνεύσει τη Νύχτα Μαγικιά, για να ακολουθήσει a capella το Λένε του Σωκράτη Μάλαμα. Μπαίνοντας για το τέλος στην Casa Malaparte, μία μπαλάντα σε εκτέλεση α λα Robert Glasper με εικόνες από ένα καλοκαίρι που ποτέ δεν τελειώνει, δήλωσε πως έτσι θα ήθελε να κλείνει κάθε συναυλία της: με το αίσθημα γλυκύτητας και ψυχικής ανάτασης που δημιουργεί αυτό το τραγούδι. Μείναμε με την επίγευση μιας παρουσίασης με πολύ στρωτή δομή και “έμπειρες” μεταβάσεις, ιδιότητες που δεν θα σήμαιναν τίποτα αν δεν έστεκε μουσικά το εγχείρημα. Όταν η Φασούλη προσθέσει στις ερμηνείες της μερικές ακόμη ρανίδες πάθους, είναι σίγουρο πως θα την βρίσκουμε μπροστά μας σε περίοπτη θέση και στα αρκετά επόμενα χρόνια. Προς το παρόν την απολαμβάνουμε ως έχει, με τον νεανικό ενθουσιασμό της και τη δροσιά των ερμηνειών της. 

Υ.Γ. Οφείλουμε να αφιερώσουμε κάποια σύντομα λόγια για την United We Fly, η οποία ως διοργανώτρια εδώ έπαιξε σημαντικό ρόλο στο κομμάτι των ζωντανών εμφανίσεων μέσα στην περίοδο της πανδημίας. Είτε με τις φιλανθρωπικού χαρακτήρα live streaming συναυλίες της με πληθώρα καλλιτεχνών που δεν ανήκουν απαραίτητα στο ρόστερ της, είτε με τις διά ζώσης παραγωγές της σε διάφορα σημεία του λεκανοπεδίου (πλέον και εκτός του), στήριξε και στηρίζει ένα κομμάτι της ευρύτερης ελληνικής σκηνής, η οποία βρέθηκε στο κενό αυτόν τον ενάμιση περίπου χρόνο, βάζοντας και εκείνη το μικρό λιθαράκι της στην ανύψωση του ηθικού του καλλιτεχνικού κόσμου και του φιλόμουσου κοινού.

Κείμενο / Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής