Η κυκλοφορία ενός νέου δίσκου αποτελεί πάντα καλή, ίσως την καλύτερη, αφορμή για μια συναυλία εγχώριου συγκροτήματος. Τα δικά μας συγκροτήματα τα βρίσκουμε ευκολότερα εύκαιρα και παραμένει συναρπαστικό όταν ακούμε νέο υλικό από αυτά. Στην προκειμένη περίπτωση, οι Λάμδα θα μας παρουσίαζαν επιτέλους το νέο τους άλμπουμ, ΤΡИА, στον - αν δεν με απατά η μνήμη μου - μεγαλύτερο συναυλιακό χώρο που έχουν παίξει ποτέ, μετά από αλλεπάλληλες αναβολές για διάφορους λόγους. Η ποιότητα του νέου δίσκου είναι αδιαμφισβήτητη, όντας ένα από τα πιο ξεχωριστά της Ελληνικής παραγωγής της χρονιάς που κλείνει σε λίγο. Έμενε να δούμε κατά πόσο ένας μεγάλος χώρος όπως το Fuzz Club θα ταίριαζε στην διάχυτη εσωτερικοτητα της εργογραφίας τους. Spoiler alert: κανένα πρόβλημα και υπάρχει λόγος για αυτό - παρακαλώ συνεχίστε την ανάγνωση.
Κακά τα ψέματα και ας μην παρεξηγηθώ: οι περισσότερες εγχώριες εναλλακτικές μπάντες είναι κάπως “κρύες” μετά το νέο συναυλιακό άνοιγμα. Το ίδιο ισχύει και για όλη την σκηνή (όσους δηλαδή κινούνται και εργάζονται σε αυτό το πλαίσιο, βάζοντας ακόμη και όσους γράφουμε για αυτήν), όσο ψάχνουμε τα πατήματά μας για να επανέλθουμε όσο πιο κοντά γίνεται στην πρότερη κατάσταση (παραλίγο να χρησιμοποιήσω τη λέξη “κανονικότητα”, μία από τις δημοφιλέστερες της διετίας, αλλά ποιος ορίζει το “κανονικό” εν τέλει;). Χρόνος υπάρχει πάντως για αυτό, συνθηκών επιτρεπόντων! Αφορμή για το παραπάνω σκεπτικό έδωσαν κάποιες αρχικές αποκλίσεις σε ήχο και εκτελέσεις, γρήγορα όμως όλοι οι σκόπελοι αποφεύχθηκαν και η συναυλία έρευσε απρόσκοπτα.
Και όχι απλώς έτσι: τα κομμάτια αποδόθηκαν συγκλονιστικά και ιδιαίτερα ατμοσφαιρικά. Τα κομμάτια από το εκπληκτικό ΤΡИА, ως πιο εξωστρεφή με κατά κανόνα περισσότερα ντραμς και ηλεκτρονικά στοιχεία από τα προηγούμενα άλμπουμ, ακούγονταν αρκούντως γεμάτα, ενώ τα πιο εσωτερικά παλαιότερα επικαλούνταν περισσότερο το συναίσθημα και απέσπασαν αρκετούς στίχους από τα στόματα των παρευρισκομένων. Τα Κρύα Χέρια ίσως παίρνουν τον τίτλο του κομματιού του τραγουδισμένου με περισσότερο σθένος από το κοινό της συναυλίας, ένα κοινό του οποίου η προσοχή από τη μουσική διασπώταν μονάχα μεταξύ των τραγουδιών για το απαραίτητο, αλλά καθόλα θερμό και διόλου τυπικό χειροκρότημα.
Παρότι ο ως τώρα χαρακτήρας της μπάντας είναι σαφώς “σπιτικός”, τα νέα τραγούδια μοιάζουν να είναι φτιαγμένα για να ακούγονται σε μεγαλύτερους και πιο απαιτητικούς ηχητικά χώρους. Κι ας διατηρούν ακόμη μέσα τους αυτό το χαρακτηριστικό οξύμωρο της θέρμης της φωνής και της ποιητικής, αλλά σκληρής στιχουργικής. Χρειάζονται τα ψηλοτάβανα venues περισσότερο από τα ζεστά, παρεϊστικα στούντιο, ώστε να απλωθεί ο ήχος.
Και όπου η εγγύτητα του κοινού με την σκηνή δεν υπήρχε, εκεί αναλάμβανε ο φωτισμός, ο εμφανέστερος αλλά και πλέον “αφανής” ήρωα των συναυλιών, ο οποίος οφείλει να μας απασχολεί μονάχα θετικά ως συμπληρωματικό στοιχείο της μουσικής, με έξτρα μπόνους όταν προσθέτει κιόλας στο τελικό αποτέλεσμα. Εδώ οι φωτιστικές επιλογές ταίριαξαν γάντι με τις διαθέσεις της μουσικής των Λάμδα και τις θέσεις των μουσικών στη σκηνή, χωρίς ποτέ να γίνονται ενοχλητικές ή να αναλαμβάνουν αχρείαστα τον πρωταγωνιστικό ρόλο.
Η πρόσθετη γυναικεία βοήθεια στα δεύτερα φωνητικά που έτσι κι αλλιώς κάνει η υπόλοιπη μπάντα συμπληρωματικά στους στίχους του Παντελή Νικηφόρου, έδωσε τον πρέποντα αέρα σε κομμάτια όπως το υπέροχο Μπροστά Στο Τέλος Της από το νέο άλμπουμ, θυμίζοντάς μας εκείνο το βίντεο που μας σύστησε το κομμάτι πολλούς μήνες πριν το ακούσουμε στο πλαίσιο του ολοκληρωμένου δίσκου. Οι ρυθμοί των ντραμς του Θοδωρή Σοφόπουλου, πιο ενδιαφέροντες από ποτέ, έφτιαχναν στιβαρό υπόβαθρο για να πατήσουν οι κιθαριστικές μελωδίες και τα κόλπα των πλήκτρων.
Μετά το τέλος ψάχναμε να βρούμε ποια κομμάτια της δισκογραφίας τους ΔΕΝ ακούσαμε - για την ιστορία, μονάχα το μισό πρώτο άλμπουμ, καθώς τα 2 πιο πρόσφατα (Η Επόμενη Μέρα, ΤΡИА) αποδόθηκαν πρακτικα στην ολοκληρία τους. Σημασία φυσικά δεν έχει πόσο και ποιο από το υλικό μιας μπάντας ακούγεται σε μια συναυλία, αλλά κατά πόσο επιτυγχάνεται ο όποιος στόχος. Αν αυτός ήταν να μείνουμε με τα τραγούδια των Λάμδα κολλημένα σαν τσίχλα στο μυαλό μας και να συζητάμε με τους φίλους μας με αφορμή τη συναυλία τις επόμενες ημέρες, τότε θεωρούμε πως αποστολή εξετελέσθη και με το παραπάνω. Οι παραδοσιακότεροι εξ ημών έχουμε πλέον να αναμένουμε την κυκλοφορία του δίσκου σε φυσική μορφή, βινυλίου όπως έχει ήδη ανακοινωθεί.
Κείμενο / Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής
