Η συνθήκη της πανδημίας μας έχει στερήσει τα τελευταία δύο χρόνια πολλά βιώματα κοινών εμπειριών. Η συναυλία είναι σίγουρα μία από αυτές τις εμπειρίες. Και δεν έχει λείψει μόνο σε μας τους ταπεινούς ακροατές, αλλά και στους μουσικούς, για τους οποίους η συναυλία είναι φυσικά ένα υπολογίσιμο πρακτικό έσοδο και ενίοτε ζωτικής σημασίας για την ίδια τους την υπόσταση ως μουσικών. Φανταστείτε τώρα να βρεθείτε στη θέση της Rosey Blue (κατά κόσμον Δώρα Τσίγκα), καλή ώρα, να έχετε βγάλει εδώ και έξι μήνες τον πρώτο σας δίσκο, έναν δίσκο που περιέχει αποκλειστικά δικό σας υλικό και για τον οποίο είστε υπερήφανοι που έχει δεχτεί τόσο θετικό feedback από παντού, και να μην έχετε την ευκαιρία να τον παρουσιάσετε όπως θέλετε και, εδώ που τα λέμε για τη συγκεκριμένη περίπτωση, όπως του αξίζει.

Η παρουσίαση του Swans (του εν λόγω δίσκου δηλαδή) στην ταράτσα του Gazarte θα έπρεπε υπό κανονικές συνθήκες να είχε γίνει νωρίτερα, αλλά αυτό δεν σήμαινε πως θα προετοιμαζόταν όπως-όπως. Ίσα-ίσα που για την περίσταση πρόβαρε ένα μεγάλο σχήμα μουσικών, τόσο μεγάλο που στη σκηνή βρίσκονταν συνήθως 9 άτομα (η οικοδέσποινα, η εξαμελής μπάντα της και οι δύο κύριες στα φωνητικά)! Όπως επίσης συμβαίνει σε όλες τις αντίστοιχες πρώτες παρουσιάσεις ντεμπούτων άλμπουμ, στο κοινό βρίσκονταν σύσσωμοι φίλοι και στενοί συνεργάτες της Δώρας, αλλά και αρκετοί από αυτούς που αγάπησαν το δίσκο μέσα από τις ιδιωτικές ακροάσεις.

Απαστράπτουσα σε ένα λευκό σύνολο που θύμιζε έντονα εποχές '70s, εμφανίστηκε στην σκηνή καταχειροκροτούμενη από το κοινό που είχε μαζευτεί για να ακούσει για πρώτη φορά ζωντανά έναν δίσκο που σίγουρα έχει λάβει τις δέουσες προσωπικές ακροάσεις. Εισαγωγή με το Interlude και κανονικό ξεκίνημα με το υπέροχο ελληνόφωνο spoken word του Swans, που πλέον τυγχάνει ενός όμορφου animated video: νίκη με το καλημέρα; Σίγουρα. Φανέρωση των διαθέσεων; Όχι τόσο, καθώς παρά την θεωρητικά χαλαρή φύση της συναυλίας, οι εντάσεις ανέβαιναν σταδιακά και μέχρι το τέλος της η Rosey Blue δεν άφησε εκατοστό της σκηνής όπου να μην έχει χορέψει.

Στα κομμάτια του δίσκου της, επιβεβαιώθηκε και ζωντανά η αξία του: μια συλλογή τραγουδιών σύντομη μεν σε διάρκεια συγκριτικά, αλλά κάθε δευτερόλεπτο έχει ουσία και λόγο ύπαρξης. Σε κανένα σημείο δεν κουράζει και μάλιστα προωθεί και την άμεση επανακρόαση. Παραδείγματος χάριν, το πρώτο κομμάτι που έγραψε για το δίσκο (The Tower) είχε και live αυτή την νοσταλγική αίσθηση πως ως τραγούδι υπήρχε πάντα εκεί, αλλά κάποια διανόηση έπρεπε να το ανακαλύψει και να το ανασύρει προς τα έξω. Υπέροχο όμως και το ουσιαστικό σόλο τσέλο του Σταύρου Παργινού... Η Rosey εξέφρασε μεν το ευνόητο τρακ της, αλλά η έμφυτη άνεση της επικοινωνίας της με το κοινό και οι γενναίες δόσεις χιούμορ έκαναν αυτό το άγχος να διασκεδάζεται - άλλωστε έχει και την εμπειρία από τα χιλιόμετρα της που έχει γράψει ως frontwoman στις μουσικές σκηνές ανά την Ελλάδα. Όσο κυλούσε η συναυλία και ευνοούσε το υλικό, τόσο "λυνόταν" και η κίνηση της επάνω στην σκηνή, την γέμιζε με την αιθέρια παρουσία της και κρατούσε τα βλέμματα πάνω της. Φωνητικά δε, ήταν ομοίως άψογη: μαγευτική χροιά που θύμιζε άλλες πιο “μουσικές” εποχές, αψεγάδιαστη “καρφωτή” ερμηνεία σαν να βγαίνει απευθείας από το CD (το οποίο CD διατίθετο για πρώτη φορά σε εκείνη τη συναυλία, μαζί με τα τελευταία εναπομείναντα LP), χωρίς υπερβολές και ακροβασίες, πάντοτε στην υπηρεσία του κάθε τραγουδιού.

Το The Lovers επιβεβαίωσε τη ραδιοφωνική του υφή, άλλωστε έχει βρει ήδη το δρόμο του στα ραδιόφωνα της πόλης. Στο The Moon, που με τη συμμετοχή του Πάνου Μπίρμπα και στο live και στο άλμπουμ θύμισε συνεργασία της Isobel Campbell με τον Mark Lanegan, ανέβηκε στη σκηνή ο Σωτήρης Πέπελας με την τρομπέτα του, γνωστός από τις ημέρες των Belleville και συνθέτης του κομματιού, το οποίο είχαν παίξει μάλιστα σε κάποιες συναυλίες τους. Αν και έλειπε ο Moa Bones που συμμετέχει ενεργά στο δίσκο, το The Hanged Man αποδόθηκε με τον δέοντα folk συναισθηματισμό.

Στο μεγαλύτερο μέρος της συναυλίας, η Λόλα Γιαννοπούλου και η Σοφία Φίλωνος βρίσκονταν επί σκηνής για τα δεύτερα φωνητικά. Η παρουσία τους ήταν καθόλα ουσιαστική, καθώς προσέθεταν πράγματι τη δική τους πινελιά στα κομμάτια, αλλά κυρίως λόγω της προσωπικής τους σχέση και αλληλεπίδραση με τη Δώρα όλο το Gazarte γέμισε με θετική διάθεση και παρεΐστικα vibes. Τι σημαντικότερο, αλήθεια; Όλοι οι μουσικοί έδωσαν ένα κομμάτι της ψυχής τους σε αυτήν την παρουσίαση, όμως πιστεύω ότι άξιζε η συγκεκριμένη ιδιαίτερη αναφορά γιατί ήταν πραγματικά ειδοποιός. Αναμφισβήτητα γνώρισαν την καλύτερη στιγμή τους ως συνεργασία τριών γυναικών στο μυσταγωγικό The Emperor, τραγούδι κομμένο και ραμμένο για γυναικείες φωνές-Σειρήνες.

Αν ήταν εντυπωσιακή στα δικά της κομμάτια, έπρεπε να την δείτε και να την ακούσετε στις διασκευές της και ειδικά όπου κυριαρχούσε το rock - μία ακόμη ένδειξη πως μία καλή backing band μπορεί να απογειώσει τις ήδη εξαίρετες δυνατότητες μιας τραγουδίστριας. Πάνω από όλα, όλες οι επιλογές ταίριαζαν άψογα στη φωνή της και η ερμηνεία τους φανέρωνε πως επρόκειτο για κομμάτια βιωμένα και ουσιαστικά αγαπημένα. Πώς να μην δηλώσεις το προφανές στο Take Me, με πρωταγωνίστρια τη Rosey Blue ως Carla και τον Πάνο Μπίρμπα (που στο live εδώ συμμετείχε κυρίως ως κιθαρίστας) σε υποστηρικτικό ρόλο ως Chris; Ή παρομοίως πώς να μην θαυμάσεις την, εντελώς μέσα στο πνεύμα του κομματιού, θεατρικότητα στο What He Wrote της Laura Marling και το country συναίσθημα στο Julie της Rhiannon Giddens;

Οι ροκ διασκευές όμως στο τέλος του "κανονικού" live ήταν οι ωραιότερες εκπλήξεις της συναυλίας. Όχι πως δεν ήταν γνωστές οι (πιο σκληρές) μουσικές ρίζες της Rosey, αλλά σε αυτό το live ελάχιστες πιθανότητες θα δίναμε για πολύ δυναμικές εκτελέσεις. Φυσικά διαψευστήκαμε πανηγυρικά και πολύ το ευχαριστήθηκε το κοινό. Άλλωστε και οι επιλογές φανέρωναν μεράκι και όλοι οι μουσικοί έδωσαν λίγο από τον εαυτό τους στα κομμάτια, αποποιούμενοι το συνήθη ρόλο των "ψυχρών" session εκτελεστών. Και αν το Little Sun των Blues Pills αντιπροσώπευε πολύ επιτυχημένα τα νεότερα '70s revival ακούσματα, το έπος Echoes των Pink Floyd (παιγμένο ολόκληρο, παρακαλώ) σε μίξη με το δικό της The World ήταν ένα μεθυστικό μουσικό όργιο, μια τέλεια υπόμνηση της πρώτης φοράς (και της οποιασδήποτε έκτοτε) που ακούσαμε αυτό το κομμάτι με φόντο το θέατρο της Πομπηίας και εκτινάχθηκαν τα μυαλά μας στον πλησιέστερο τοίχο. Πρέπει να αναφερθεί ειδικά στο συγκεκριμένο κομμάτι το rock ρεσιτάλ από Μέμο Πιλάφτση (ηλεκτρική κιθάρα), Γιώργο Λαγογιάννη (πλήκτρα), Γιώργο Κωνσταντίνου (μπάσο) και Ashley Hallinan (drums). Όσο για το κλασικότερο των κλασικών The Chain των Fleetwood Mac, ήδη ένα μέρος του κοινού είχε πλησιάσει στην σκηνή και συμμετείχε πιο ενεργά χορεύοντας και αλληλεπιδρώντας με την μπάντα και την πανευτυχή τραγουδίστρια καθ' όλη τη διάρκεια του κομματιού.

Αφού εκφράστηκε η ευγνωμοσύνη της Rosey Blue προς όλους όσους συμμετείχαν με τον τρόπο τους στην πραγματοποίηση αυτήν της συναυλίας, έκλεισε και επίσημα η παρουσίαση του δίσκου με το πρώτο single του (The Fool). Ευχόμαστε να υπάρξει συνέχεια, συναυλιακή και δισκογραφική, στο όλο project, διότι οι δυνατότητες και οι προοπτικές επιτυχίας είναι απτές. Της αξίζει ένα μεγάλο κοινό σε έναν αμιγώς συναυλιακό χώρο - ορθίων δηλαδή, χωρίς καρέκλες, καναπέδες και διάφορους περισπασμούς από τα τεκταινόμενα στην σκηνή. Αν και, εδώ που τα λέμε, η πληθωρική και ειλικρινής περσόνα της Rosey Blue όπως μας παρουσιάστηκε σε αυτό το live δεν αφήνει πολλά περιθώρια να στρέψεις αυτιά και βλέμμα κάπου αλλού...

Κείμενο / Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής