Δυνατά double-bill με μπάντες-δυναμίτες από την ευρύτερη ελληνική επικράτεια βλέπουμε όλο και πιο συχνά. Το πιο πρόσφατο, αυτό με τους Agnes Vein με τους Krause στο Temple, επιφύλαξε πολλές στιγμές επίδειξης ισχύος, αλλά και διάθεσης από τα συγκροτήματα να “κατεδαφίσουν” το venue - και αν είχαν την άδεια και τη δυνατότητα, να είστε σίγουροι πως τα εισαγωγικά θα έβγαιναν από την πρόταση! Αφορμή για την κοινή τους συναυλία ως εξέχοντα μέλη της Venerate Industries, ήταν η κυκλοφορία του νέου τρίτου δίσκου των Agnes Vein με τίτλο Deathcall, όμως και οι Krause έχουν έτοιμο το δικό τους, επίσης τρίτο άλμπουμ (The Art Of Fatigue), που όμως θα ακούσουμε κανονικά στα τέλη Μαΐου. Ίσως κάποιοι θυμούνται το κοινό τους support στους Electric Wizard το ‘19 στο Piraeus 117 Academy, κάποια μέτρα μακριά από το Temple, ενώ και γενικώς φαίνεται πως οι δεσμοί μεταξύ των δύο συγκροτημάτων είναι αρκετά στενοί.

Στην σκηνή, οι δύο μπάντες έμοιαζαν σαν να ήταν σχεδόν αντίθετα μέρη ενός ενεργειακού διπόλου. Οι μεν Krause, φύσει ιδιοσυγκρασιακοί, εκπροσωπούν το κινητικό μέρος της ενέργειας αυτής, εκλύοντας στο περιβάλλον τη συνεχή τους υπερκινητικότητα. Οι δε Agnes Vein ισοδυναμούν με τη δυναμική συνιστώσα αυτής, κινούμενοι κυρίως με την αποθηκευμένη εσωτερική τους ενέργεια, αφήνοντας κατά βάση το βάρος τους να τους οδηγήσει.

Με το όνομα τους πελώριο σε μέγεθος, σχεδόν να καλύπτει σκηνές που προβάλλονταν στο background από τις σεκάνς τίτλων του Baywatch (μιλάμε πάντοτε για τη σειρά - η ταινία δεν λογίζεται καν…), οι Krause δεν εφόρμησαν ακριβώς στην σκηνή, αλλά ήταν αρκούντως χειμαρρώδεις όσο βρίσκονταν επάνω σε αυτήν. The Rough Beast Of Unpleasantness για ξεκίνημα και ο ήχος βρισκόταν ήδη στα κόκκινα - και σε ένταση και σε διάθεση. Ως αυτός με τα λιγότερα φωνητικά καθήκοντα στην μπάντα, ο μπασίστας Κώστας είχε το ελεύθερο να κινείται συνεχώς πάνω στην σκηνή, να αλλάζει θέσεις και να κάνει μονίμως headbanging. Εκατέρωθέν του, Άλεξ και Μπάμπης, κιθαρίστες και screamers σε διπλό ρόλο έπαιζαν φουλ επίθεση παίρνοντας κεφάλια, ενώ στα μετόπισθεν ο Νίκος, ντράμερ -κλαδευτήρι "ή ο παίχτης περνάει ή η μπάλα, ποτέ και τα δύο μαζί", εντυπωσίασε με το κατά αναλογία χαλαρό του στυλ. Όπως φαντάζεστε, με τόση ενέργεια το κοινό δεν θα μπορούσε να μείνει ασυγκίνητο κι ας μην είδαμε moshpit (αυτά προορίζονται για σαφώς μικρότερες ηλικίες ή για αυτούς που δεν βρίσκονται στον ευρύτερο μουσικό κύκλο των συγκροτημάτων ή "στη φάση", όπως λέμε). 

Φοβερό και το καινούριο Stuff Of Tired Eyes, όπως και όσα νέα έπαιξαν και λογικά θα βρίσκονται στο The Art Of Fatigue, προετοιμάζοντας μας για έναν ακόμη ζόρικο δίσκο. Αν βέβαια ήθελες να πάρεις το setlist τους ως ενθύμιο της εμφάνισής τους, με την ελπίδα ότι θα έχεις και τα κομμάτια του σετ τους αναγραφόμενα, θα έπρεπε μάλλον να γνωρίζεις τις εσωτερικές διεργασίες και τα inside jokes της μπάντας: "Melvins", "Babis αργό 1ο", "επικό Alex" είναι μόνο μερικοί από τους "τίτλους" των κομματιών όπως συνοψίζονται στο συγκεκριμένο χαρτί…

Όσον αφορά τους Agnes Vein, από την άλλη, που μας ήρθαν από Θεσσαλονίκη για αυτό το live, πρέπει αρχικά να εστιάσουμε στον τρομερό ήχο που πέτυχαν στο Temple: διαυγής και βρώμικος ταυτόχρονα, ογκώδης και με καλό διαχωρισμό μεταξύ των οργάνων, κινήθηκε σε αναμενόμενα υψηλές εντάσεις και θα λέγαμε ότι ήταν από τους πιο ευκρινείς που έχουμε ακούσει στον συγκεκριμένο χώρο για το συγκεκριμένο ύφος (ειδικά στα ντραμς του Φοίβου). Βέβαια το Golgotha Entanglement που άρχισε τη συναυλία κλείνει τον τελευταίο τους δίσκο, οπότε ως επιλογή ήταν μάλλον παράδοξη. Βέβαια, όπως αποδείχθηκε στο τέλος, η μπάντα επέλεξε να παρουσιάσει τα κομμάτια του νέου δίσκου με την αντίστροφη σειρά (αν και όχι συνεχόμενα). Το Rara Null που ακολούθησε έφερε και τις πρώτες υποψίες προς αυτή την κατεύθυνση. Ζωντανά οι εναλλαγές ταχυτήτων στο κομμάτι ακούγονταν ακόμη πιο πειστικές, όπως και τα ψυχωμένα (ή μήπως ψυχοβγαλτικά;) φωνητικά του Σάκη.  

Ενώ αναμενόμενα το κυρίως μενού της συναυλίας θα απαρτιζόταν από το Deathcall, δεν έμειναν πίσω οι αναφορές στα προηγούμενά τους, για να γίνει η απαραίτητη σύνδεση με το παρελθόν. Άλλωστε με το νέο άλμπουμ ξανακάνουμε τις συστάσεις με την μπάντα, κι ας μην ήταν ανενεργή όλα αυτά τα χρόνια (τα γράψαμε και στο σχετικό review). March Of The Netherworld, To Know The God Within και Melkor εκπροσώπησαν πλέον επάξια τα Duality και Soulship. Για το τέλος, τα Deathcall και Duality - τα ομώνυμα κομμάτια των δύο χρονικά ακραίων τους δίσκων - ανέβασαν τις ταχύτητες χωρίς να ρίξουν τον πήχη της βαρύτητας.  

Μετά το τέλος της συναυλίας, κάναμε τα σχετικά ψώνια από τον πάγκο του merch (με tote bag δώρο από Venerate) και μιλήσαμε με γνωστούς και φίλους από τον ευρύτερο underground χώρο που είχαν μαζευτεί στο Temple, λιγότερο αισιόδοξοι για το “μεταξύ μας τα λέμε” μιας και ελάχιστα άτομα νεαρότερων ηλικιών παρακολούθησαν τη συναυλία (και τις περισσότερες αντίστοιχες συναυλίες), πολύ περισσότερο αισιόδοξοι για την ποιότητα του νέου υλικού των μπαντών που δείχνει δημιουργική άνθηση του χώρου στην Ελλάδα. Αφήνοντας πίσω τις γενικότερες θεωρήσεις, απολαύσαμε το Σάββατο δύο συγκροτήματα από το πάνω ράφι του σκληρού ήχου της χώρας σε μία συναυλία που πιθανώς να θυμόμαστε για καιρό.

Κείμενο / Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής