“Κάλλιο αργά παρά ποτέ”. Έτσι απλά θα μπορούσε να περιγραφεί η ετεροχρονισμένη -ελεώ Covid- ζωντανή παρουσίαση του δίσκου Σαν Τον Ήλιο της Λευκής Συμφωνίας που πραγματοποιήθηκε τελικώς με δυο χρόνια καθυστέρηση!
Εικοσιτέσσερα ολόκληρα χρόνια είχαν να κυκλοφορήσουν δίσκο οι/η Λευκή Συμφωνία και τελικά χρειάστηκαν δυο επιπλέον για να ακουστούν τα νέα κομμάτια ενοποιών κοινού. Το πέμπτο άλμπουμ της μπάντας με τίτλο Σαν Τον Ήλιο είχε την ατυχία να βγει την εποχή του ξεσπάσματος της πανδημίας, οπότε όλα αναγκαστικά πήγαν πίσω. Η παρούσα συναυλία είχε αναβληθεί ξανά -πάντα λόγω του κορονοϊού- όμως τώρα που η συναυλιακή πραγματικότητα επανέρχεται στους κανονικούς της ρυθμούς είχε φτάσει η ώρα να διεξαχθεί κανονικά.
Η αλήθεια είναι πως από όταν επέστρεψε συναυλιακά η Λευκή Συμφωνία, με το αξέχαστο live στο Academy της Πειραιώς το Δεκέμβρη του 2017 δεν χάνουμε κάθε ευκαιρία να την απολαύσουμε ξανά ζωντανά. Αυτή τη φορά είχαμε ένα λόγο παραπάνω καθώς θα βλέπαμε για πρώτη φορά και το νέο χώρο του Academy, ο οποίος βρίσκεται λίγα μέτρα ψηλότερα στην Πειραιώς (στο ύψος της Τεχνόπολης), με χωρητικότητα σαφώς μικρότερης κλίμακας.
Το συγκρότημα ανέβηκε στη σκηνή στις 9:30 και ξεκίνησε με το πρώτο κομμάτι από τον πρώτο του δίσκο, το ομώνυμο δηλαδή των Μυστικών Κήπων από το μακρινό 1986. Αυτό είναι που λέμε “ιδανικό ξεκίνημα”. Από εκεί και πέρα, με δεδομένο πως η συγκεκριμένη συναυλία ήταν στην ουσία η επίσημη παρουσίαση του άλμπουμ Σαν Τον Ήλιο, ήταν δεδομένο ότι τα κομμάτια του θα κάλυπταν σχεδόν το μισό setlist. Όντως, ακούστηκαν και οι 10 συνθέσεις του δίσκου, σε μια πολύ ομαλή ροή, όπου συνήθως ένα παλιό, διαδεχόταν ένα καινούριο κομμάτι.
Η νέα – τρόπος του λέγειν, μετά από δύο χρόνια- δουλειά της Λευκής Συμφωνίας αποτέλεσε ένα πραγματικά ποιοτικότατο comeback, που δικαίωσε την επιλογή του σχήματος να επιστρέψει δισκογραφικά μετά από 2,5 δεκαετίες. Η ποιότητα αυτή του υλικού επιβεβαιώθηκε φυσικά και πάνω στη σκηνή, με τα νέα κομμάτια να μην υστερούν σε σχέση με τα παλιά. Επειδή όμως κάποια πρέπει να ξεχωρίσουμε, θα αναφέρουμε ως highlight το δυναμικό “Μέχρι το Θάνατο”, το εμπνευσμένο από τον E. A. Poe “Όνειρο μέσα σε όνειρο”, το υπέροχο “Σαν τον ήλιο” που τιμάει την ποιητική κληρονομία του σπουδαίου λογοτέχνη Ρώμου Φιλύρα και το μελωδικό “Δάκρυ”.
Όσο για το παρελθόν του, το γκρουπ έχει μια μεγάλη δεξαμενή κομματιών για να επιλέξει για κάθε συναυλία. Ύμνοι σαν τα “Η βροχή πέφτει δυνατά”, “Ένα μέρος να κρυφτώ”, “Το μέλλον είναι τώρα”, “Θα είμαι πολύ μακριά” και φυσικά “Θα είμαι εκεί” (με το οποίο έκλεισε το βασικό σετ πανηγυρικά) μας θύμισαν γιατί αγαπήσαμε παράφορα αυτή τη μπάντα. Βέβαια καθότι πλεονέκτες θα θέλαμε να ακούσουμε και το λιγότερο γνωστό αλλά εξίσου αγαπημένο “Ελεύθερη πτώση από τον ήλιο” αλλά δεν γίνεται να χωρέσουν όλα στο setlist.
Για το προβλεπόμενο encore επελέγησαν το κορυφαίο “Το φεγγάρι αιμορραγεί” από το δεύτερο άλμπουμ τους Ηχώ Του Πόθου (1988) και το “Μήνυμα” από το πιο πρόσφατο Σαν Τον Ήλιο, δείγμα του πόσο πιστεύουν στη συγκεκριμένη δουλειά. Κάπως έτσι η τετράδα αποχώρησε οριστικά από τη σκηνή, παρά την απαίτηση του κόσμου για περισσότερα κομμάτια (το “Black Twilight” τελικώς δεν ακούστηκε), μετά από δυο γεμάτες, άκρως απολαυστικές ώρες.
Η Λευκή Συμφωνία είναι μια εκ των κορυφαίων μπαντών της χώρας και αυτό το αποδεικνύει με κάθε ηχογράφηση και κάθε συναυλία. Η αποχή όσο κι αν βγάζει εκτός ρυθμού ένα συγκρότημα, δεν μπορεί να επηρεάσει καταλυτικά τόσο έμπειρους μουσικούς. Εδώ οφείλουμε να απονείμουμε τα εύσημα στον πιο καινούριο της παρέας, τον κιθαρίστα Κώστα Μιχαλό για την καταπληκτική δουλειά και τον θαυμάσιο ήχο που πέτυχε, λες και ερχόταν κατευθείαν από το παρελθόν. Η ακλόνητη rhythm section των Διογένη Χατζηστεφανίδη και Βαγγέλη Τσιμπλάκη υπήρξε η ραχοκοκκαλιά του πεντακάθαρου ήχου, με δύναμη και νεύρο περισσό. Όσο για τον φύσει και θέσει πρωταγωνιστή Θοδωρή Δημητρίου, με την παθιασμένη ερμηνεία και την αεικίνητη παρουσία του μας θύμισε γιατί είναι διαχρονικά ένας από τους πιο ξεχωριστούς εγχώριους performer.
Εις το επανιδείν!
