Η επιτυχία κάθε συναυλίας του Sivert Hoyem στην Ελλάδα θεωρείται πλέον βέβαιη, όσες μέρες συνεχόμενες και να παίξει. Η ακύρωση της συναυλίας του στην Πάτρα αποτέλεσε μεν έκπληξη, αλλά θεωρώ αδύνατο να οφείλεται στην έλλειψη ενδιαφέροντος του πατρινού κοινού (στο οποίο φυσικά πρέπει να προστεθούν και οι φοιτητές που σπουδάζουν εκεί). Για να μην χαθεί η ημερομηνία, το live θα πραγματοποιούταν τελικά στην Αθήνα. Έτσι έφεξε σε όσους φανς έχασαν την ευκαιρία να προμηθευτούν έγκαιρα εισιτήριο για την sold-out εμφάνιση της 25ης Σεπτεμβρίου. Και ήταν πολλοί αυτοί (εξεπλάγη κανείς;), διότι τελικά και την Τετάρτη 24 Σεπτεμβρίου δεν έπεφτε καρφίτσα στο Stage Volume 1 μόλις ανέβηκε η παρέα του δημοφιλούς στα μέρη μας Νορβηγού.
Όταν όμως ξεκίνησε ο Remi (αλήθεια, πόσο εκπληκτικό θα ήταν αντ’ αυτού να ανέβαινε στην σκηνή ο τεράστιος φαρσέρ Rémi Gaillard;), δεν νιώθαμε ακόμη την ανάσα του διπλανού μας μέσα στο venue. Ο Remi είχε ξανανοίξει συναυλίες του Hoyem το 2012, αλλά στην επαρχία (σε Πάτρα και Ιωάννινα). Δυστυχώς επέλεξε να παίξει χωρίς την μπάντα του, αλλά μόνο με την κιθάρα του ανά χείρας – και, όπως οι τακτικοί των συναυλιών του Hoyem θα παρατηρήσουν, αυτό είναι κανόνας για τις support μπάντες του. Το country/folk ύφος των κομματιών του ταιριάζει με κάποια σημεία της δισκογραφίας του main act, αλλά ξεκάθαρα το mood εκείνης της συναυλίας δεν παρέπεμπε ιδιαίτερα στην ατμόσφαιρα ενός street concert. Ομολογουμένως, η φωνή του είναι εντυπωσιακή, ευαίσθητη στα απαλά της, στεντόρεια στα δυναμικά της, καθάρια σε όλες τις στιγμές. Δεν είναι δυνατόν όμως να στηριχτεί επάνω της ένα μοναχικό ακουστικό σετ μπροστά σε κοινό που γενικώς ούτε γνώριζε ποιος ήταν «ο τύπος στην σκηνή», ούτε ενδιαφερόταν να μάθει. Η ευχάριστη παρεΐστικη διάθεση που προσπάθησε να περάσει στα κενά μεταξύ των τραγουδιών ίσως δούλεψε στις πρώτες σειρές, αλλά οι κουβέντες των παριστάμενων κάλυπταν πολλές φορές τις ατάκες του. Σε μικρότερες σκηνές με αντίστοιχα μικρότερο και πιο "υποψιασμένο" κοινό, η μουσική του Remi έχει προθυμότερους και ποιοτικότερους αποδέκτες.
Όσο η ώρα περνούσε, τόσο γέμιζε ο χώρος, ώσπου λίγο πριν ξεκινήσει το live δεν έμεινε σπιθαμή άδεια. Έτσι, η μπάντα του Hoyem έτυχε (της αναμενόμενης) θερμότατης υποδοχής με την είσοδό της. Τα ίδια και περισσότερο συνέβησαν όταν ανέβηκε στην σκηνή ο ίδιος ο Hoyem, η εμφάνιση του οποίου, παρότι τακτικότατος επισκέπτης, συνοδεύεται κάθε φορά από στριγγλιές και πανηγυρισμούς (γι’ αυτό άλλωστε και έρχεται συχνότατα, πέραν των όποιων απολαβών του). Ξεκινώντας με μία ηλεκτρισμένη εκτέλεση του αγαπημένου Majesty, κέρδισε με το καλημέρα το ήδη «ψημένο» κοινό, όχι όμως και τον μέτριο ήχο. Το tour de force συνεχίστηκε με το Give It A Whirl, ένα από τα πιο αγαπητά στο ελληνικό κοινό τραγούδια της προσωπικής καριέρας του, το οποίο εκτελέστηκε με δυναμισμό και συναίσθημα εφάμιλλο των καλών στιγμών των Madrugada. Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να κάνουμε μία παρατήρηση. Τα προσωπικά άλμπουμ του Sivert Hoyem εμπεριέχουν μεν κάποιες καλές, ενίοτε εξαιρετικές στιγμές, αλλά και αρκετές αδιάφορες, που δύσκολα ως σύνολο δικαιολογούν τον παροξυσμό που ακολουθεί τις εδώ εμφανίσεις του ως σόλο καλλιτέχνη. Ενδεικτικά, παρατηρήστε στην σχετική Youtube-ογραφία τις αντιδράσεις του κοινού όταν παίζονται τα λιγότερο αγαπητά κομμάτια από εκείνα τα άλμπουμ. Όμως, η σχέση του με το ελληνικό κοινό, όπως αυτή έχει διαμορφωθεί με τα χρόνια συναυλιακής τριβής, βασίζεται στις πάντα καλές συναυλίες που δίνει, ιδίως όμως στο θυμικό της φωνής του, όπως αυτή συνέβαλε στο να δημιουργηθεί ο μύθος των Madrugada στην Ελλάδα. Ως εκ τούτου, πάντα οι στιγμές των (άτυχων και αδικοχαμένων, για να μην ξεχνιόμαστε) Madrugada αποτελούν τα ζητούμενα και τα highlights κάθε συναυλίας του Hoyem, ο οποίος, εξαιτίας του θανάτου του Buras, μπορεί να μην επιδιώκει την αναβίωσή τους, έχει όμως την παρουσία του Cato Salsa, δεύτερου live κιθαρίστα τους στην τελευταία τους περίοδο, να τον συνδέει με αυτούς (ίσως να κάνει και ένα εκτενέστερο αφιέρωμα κάποια στιγμή;). Καμμία έκπληξη, λοιπόν, που π.χ. στο Honey Bee ανάψαν οι αναπτήρες – συγγνώμη, οι οθόνες των κινητών… - και ο κόσμος τραγουδούσε με την ψυχή του, συνοδεύοντας τον Hoyem στο ρεφρέν και το χορωδιακό στο τέλος του κομματιού.
Η επιλογή του να ασχοληθεί ιδιαίτερα με το πλέον πρόσφατο άλμπουμ του, Endless Love, δεν ξένισε κανέναν – όμως στα ακουστικότερα κομμάτια του άλμπουμ εντοπίστηκαν οι μικρές κοιλιές της συναυλίας. Από την άλλη, οι επιλογές του από τις δυναμικές στιγμές του δίσκου (π.χ. το «γουστάρω κι εγώ black metal, αλλά έχω και μία φήμη στην κοινωνία, οπότε το καλύπτω όσο περισσότερο μπορώ» Görlitzer Park ή το πιο ροκ Wat Tyler) κατέδειξαν την μαεστρία του Hoyem στο να καταρτίζει ένα setlist με σωστή και «ανεβαστική» ροή. Όμως ο Hoyem δεν έμεινε εκεί, αφού φύλαξε για την συνέχεια το εξαιρετικά εκτελεσμένο Hour Of The Wolf, πριν να ρίξει τους τόνους με το Inner Vision και να κατέβει προσωρινά από την σκηνή. «Ναι, θα ξαναβγεί», διαβεβαιώνουν οι μπροστινοί μου τα ζευγάρια τους – αλλά κι ένα χειροκρότημα δεν βλάπτει, ίσα ίσα για να αποκτήσει μία προστιθέμενη αξία για τον καλλιτέχνη η «αγγαρεία» του – τύποις – encore, ότι όντως τον χρειάζονται για λίγα τραγούδια ακόμη. Ευτυχώς για όλους, το encore πραγματοποιείται δις και είναι χορταστικό: 5 κομμάτια συνολικά, μεταξύ των οποίων ξεχώρισε το μοναχικό τραγούδι του δρόμου Prisoner Of The Road και το crowd-pleaser και σταθερό highlight The Kids Are On High Street.
Στην Ελλάδα δεν έχουμε συνήθως την τύχη να βρισκόμαστε στο πρόγραμμα της περιοδείας των περισσότερων καλλιτεχνών, όπως γίνεται σε άλλες χώρες της Ευρώπης. Η αγοραστική μας δύναμη είναι ισχνότερη και το κόστος της μεταφοράς των καλλιτεχνών αυξημένο. Έτσι πρέπει να υφίσταται σημαντικός λόγος για να αποκτήσουμε τακτικούς επισκέπτες. Και αυτός είναι η στήριξη που παρέχει το εγχώριο κοινό, δηλαδή το να παραβρίσκεται στην συναυλία συνεισφέροντας τον οβολό του και να μην κρύβεται πίσω από το τυπικό «τον είδαμε και πέρυσι». Ο Sivert Hoyem, πέρα από την όποια παθολογική αγάπη, που έχει ένα μέρος του κοινού στην φωνή του, δίνει ως επιπλέον αφορμή ένα σχετικά διαφοροποιημένο setlist κάθε φορά, με σταθερές κάποια δοκιμασμένα τραγούδια από το παρελθόν, συν, το κυριότερο, ποιοτική, συνεπή και παθιασμένη απόδοση επί σκηνής. Αν και σε καμμία περίπτωση η τελική εντύπωση δεν αγγίζει αστρικά επίπεδα, κάθε συναυλία του Hoyem αφήνει μία γλυκιά και ευχάριστη επίγευση στο τέλος. Τόσο ευχάριστη, όσο απαιτείται, ώστε να μην αμφιταλαντεύεσαι αν θα βρίσκεσαι εκεί και την επόμενη φορά.
Κείμενο / Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής
