Είχαμε χαρακτηρίσει τη συγκεκριμένη ημέρα του Release ως «τη Μεγάλη Πέμπτη» της ποπ, την ημέρα του Neil Tennant και του Chris Lowe.
Σήμερα μπορούμε να πούμε με ασφάλεια ότι ήταν μια ημέρα δικαίωσης και «εκδίκησης». Εκδίκησης όλων όσοι στα «πολωμένα» '80s τολμούσαν στη δισκοθήκη τους, δίπλα στους Joy Division, στους Smiths, στους Cure, στους Bunnymen και στους New Order να βάζουν άφοβα άλμπουμ των Duran Duran, Human League, OMD, A-ha και, φυσικά, των Pet Shop Boys, κόντρα στη χλεύη των ανόητων της δήθεν ροκ καθαρότητας και ορθοδοξίας.
Για τους 20.000 και πλέον που κατέκλυσαν την Πλατεία Νερού (θα εξαιρέσω τους λεχρίτες που απλώς πάνε για να φτιάξουν insta stories, χωρίς να ενδιαφέρονται για τη μουσική) ήταν μια βραδιά που θα τους μείνει αξέχαστη. Για τους εναπομείναντες «πουριτανούς», ήταν βραδιά μετάνοιας. Ναι, το τέλειο, τρίλεπτο ποπ κομμάτι θα είναι πάντα η ανώτερη μορφή μαζικής μουσικής τέχνης. Είτε σας αρέσει, είτε όχι. Προσκυνήστε τα είδωλα, άπιστοι!
(Μετά το παραλήρημα – αιτιολογημένο μετά τη μαγεία της Πέμπτης – ακολουθεί η αποτίμηση της 7ης ημέρας του Release Festival)
Γ. Χ.
Bobbya Cottisha
Οι Bobbya Cottisha κατέβηκαν από τη Θεσσαλονίκη στην πρωτεύουσα για να εμφανιστούν στο Release και πήραν σίγουρα μια καλή γεύση τι σημαίνει ζεστό απόγευμα στην Αθήνα! Την ώρα που ανέβηκε στη σκηνή το σχήμα ο ήλιος ήταν αδυσώπητος, με λίγους πραγματικά τολμηρούς να στέκονται μπροστά στη σκηνή, ενώ οι υπόλοιποι είχαν αναζητήσει κάποιο σκιερό μέρος. Με καλή διάθεση και γκρουβάτους ρυθμούς, προσπάθησαν να ξεπεράσουν τη δυσκολία της περίστασης. Ως μπάντα είναι σχετικά φρέσκια και έχει κυκλοφορήσει μέχρι στιγμής ένα άλμπουμ μέσω της Mellowsophy Music και τώρα ετοιμάζεται για τη δεύτερη δουλειά της. Οι συνθέσεις τους χαρακτηρίζονται από funky ηχοχρώματα και γενικότερα μια αγάπη για τις μαύρες μουσικές. Όσοι ψάχνονται για ακούσματα πέραν του κλασικού κιθαριστικού ήχου, ίσως θα έπρεπε να τους αναζητήσουν.
Κ.Α.
ΜΑΖΟΗΑ
Ολοένα και περισσότεροι (ευτυχώς…) ανακαλύπτουν τον απίστευτα ταλαντούχο Τζίμη Πολιούδη, έναν άνθρωπο που βιώνει την τέχνη του, έναν μουσικό με απεριόριστες δυνατότητες.
Αν υπήρχε στοιχειώδης καλλιτεχνική δικαιοσύνη, ο Τζίμης με τα projects του (τους Vagina Lips και τους ΜΑΖΟΗΑ) θα πουλούσε χιλιάδες δίσκους και θα ακουγόταν στο ραδιόφωνο. Ακόμη δεν έχει σπάσει το λεπτό αλλά ταυτόχρονα σκληρό κέλυφος που χωρίζει την αναγνώριση από το cult status. Εκτιμώ ότι έχει πιθανότητες να το καταφέρει.
Το φαινόμενο Πολιούδης έκανε την εμφάνισή του χθες στην Πλατεία Νερού. Οι οργιαστικοί κιθαριστικοί ρυθμοί, τα ξέφρενα beats, η εκφραστική φωνή κατάφεραν να αφήσουν το αποτύπωμά τους στους λίγους σχετικά θεατές που αψήφησαν τον καυτό καιρό και πήγαν να τον απολαύσουν από κοντά. Υψηλής ποιότητας power/indie pop με punk αισθητική που θα φιγουράριζε άνετα στα διεθνή alternative charts. Οι στίχοι σαρδόνιοι, ασκώντας κοινωνική κριτική όχι με τον τετριμμένο τρόπο, αλλά με ένα διεστραμμένο, μαύρο χιούμορ και μια «αντιπολιτική» ματιά.
Κλείνοντας, οφείλω να αναφέρω ότι είναι εντυπωσιακό πώς ο Πολιούδης κατορθώνει με τόση ευκολία και επιδεξιότητα να πηδάει από είδος σε είδος με τα δύο projects του. Το τελευταίο άλμπουμ του με τους ΜΑΖΟΗΑ το έγραψε σε δύο (!) ημέρες! Ακούστε τον, τιμήστε το προϊόν του κόπου του, διαδώστε τον!
Γ. Χ.
Κ. ΒΗΤΑ
Σε μια βραδιά με πρωταγωνιστές τους Pet Shop Boys η παρουσία του Κωνσταντίνου Βήτα στο line up θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως και επιβεβλημένη. Δίχως αμφιβολία από τα ονόματα της συγκεκριμένης μέρας, ο Κ. Βήτα βρίσκεται πιο κοντά στη φιλοσοφία και το μουσικό σύμπαν των PSB. Ο Κ. Βήτα και η μπάντα που τον συνόδευε (αποτελούμενη από τρεις μουσικούς) χρειάστηκαν, η αλήθεια είναι, κάποιο χρόνο για να βρουν τα πατήματα τους (όπως λένε και οι ποδοσφαιρικοί...). Κάπου εδώ καλό είναι να αναλογιστούμε πως το φετινό καλοκαίρι αποτελεί εποχή επανεκκίνησης για πολλούς μουσικούς μετά από αποχή δυο και πλέον χρόνων από τις σκηνές λόγω πανδημίας και όπως είναι λογικό απαιτείται κάποιος χρόνος για να επανέλθουν πλήρως σε συναυλιακούς ρυθμούς.
Ο Κ. Βήτα προτίμησε, ορθώς κατ' εμέ, να παρουσιάσει ένα σετ με πολλά ορχηστρικά κομμάτια με δυνατά beats αφήνοντας σε δεύτερο πλάνο το υλικό που βγαίνει μπροστά ως τραγουδοποιός. Κι αυτό γιατί υπήρχε ένα σημαντικό κομμάτι του κοινού που λόγω headliners είχε έρθει με διάθεση για χορό. Δεν έλειψαν φυσικά και τα τραγούδια με στίχους, όπου φάνηκε περισσότερο άνετος εκεί όπου τα λόγια εκφέρονταν σε στυλ απαγγελίας (χαρακτηριστικό παράδειγμα το κλασικό “Κλεμμένο Ποδήλατο” των Στέρεο Νόβα) σε σχέση με τα τυπικά τραγουδιστικά μέρη. Μέσα στη μια ώρα που είχε στη διάθεση του, χώρεσε όσο περισσότερο υλικό μπορούσε κρατώντας για το τέλος μερικά από τα αγαπημένα κομμάτια των πιστών ακροατών του όπως “Το Πάρτι”, “Το Κύμα” και “Ολο αυτο που ποτε”. Με το τελευταίο μας αποχαιρέτισε, αφού προηγουμένως μας ευχαρίστησε με τη γνωστή συστολή που τον χαρακτηρίζει. Θα χαρούμε να τον δούμε σύντομα σε κάποιο δικό του live και με το νέο του υλικό.
Κ.Α.
Thievery Corporation
Στις 8:30 ήχησαν οι σειρήνες του Sound the Alarm, πράγμα που σήμαινε ότι είχε φτάσει η ώρα των Thievery Corporation. Οι Thievery Corporation αποτελούν μαζί με τον Parov Stelar τα δύο ονόματα με τις περισσότερες συμμετοχές στη μέχρι στιγμής ιστορία του Release. Οι Αμερικανοί τις τελευταίες δυο δεκαετίες έχουν επισκεφτεί στη χώρα μας αμέτρητες φορές με τον Rob Garza ως οδηγό, καθότι ο Eric Hilton από καιρό συμμετέχει μόνο στις ηχογραφήσεις. Με δεδομένη τη συχνή παρουσία τους καθώς και το ότι δεν είχαν μαζί τους κάποια νέα κυκλοφορία, ήταν δεδομένο ότι δεν είχαμε να περιμένουμε ιδιαίτερες εκπλήξεις. Το μόνο που είχαμε να αναμένουμε ήταν όσο πιο πολλά από τα αγαπημένα κομμάτια τους. Κάτι που συνέβη με τα πασίγνωστα Lebanese Blonde και Amerimacka να ακούγονται πολύ νωρίς.
Από εκεί και πέρα η βραδιά κύλησε με τη γνωστή συνταγή με τους πέντε τραγουδιστές (έξι αν συνυπολογίσουμε και τον κρουστό που έχει το δικό του μέρος στο πρόγραμμα) να εναλλάσσονται σε κάθε τραγούδι. Ως συνήθως το περισσότερο χειροκρότημα από όλους εισέπραξε η Racquel Jones η οποία εμφανίστηκε ελαφρώς ενδεδυμένη και με κοντοκουρεμένο μαλλί. Ωστόσο σε κανένα κομμάτι δεν υπήρξε ο πλήρης συντονισμός με όλους τους ερμηνευτές μαζί επί σκηνής, κάτι που θα έδινε πανηγυρικό τόνο στην ατμόσφαιρα. Καθένας κρατούσε το δικό του μέρος σε ένα συνεχές (και λίγο κουραστικό) πήγαινε – έλα.
Αυτή τη φορά το σετ τους ήταν μικρότερο σε διάρκεια καθώς δεν ήταν headliners, ωστόσο υπήρξε σίγουρα χορταστικό. Στις πιο ξεσηκωτικές του στιγμές θα βάζαμε σαφώς το The Heart's a Lonely Hunter που αποδόθηκε σε μια εκτεταμένη εκτέλεση (με το αναμενόμενο πια τρικ με τον λαμπτήρα) καθώς και τα δυο γνωστότερα κομμάτια τους, το The Richest Man in Babylon και Warning Shots, το οποίο φύλαξαν για το τέλος. Όλα λοιπόν όπως τα ξέραμε, στη θέση τους. Σε κάποιο επόμενο καλοκαιρινό φεστιβάλ η συνέχεια.
Κ.Α.
Pet Shop Boys
Οι ορδές των poppers, των indie diehards, των ρόκερς που (ευτυχώς) μετανόησαν και είδαν το φως το αληθινό και των πολλών άσχετων influencers, fashionistas και socialites που με την ίδια άνεση θα μπορούσαν να χαριεντίζονται φωτογραφιζόμενοι στο Σάκη Ρουβά, στους Scorpions και στο Μαζωνάκη, είχαν πλημμυρίσει κάθε γωνία της Πλατείας Νερού. Η αναμονή για την έλευση μιας από τις μεγαλύτερες ποπ μπάντες του πλανήτη είχε σχεδόν τελειώσει.
Ήταν πέντε λεπτά πριν τις 11. Οι συρόμενες οθόνες ενώθηκαν και απεικόνισαν την ουκρανική σημαία, καπνοί γέμισαν τη σκηνή και ξαφνικά παλλόμενες ράβδοι σε ένα μολυβί background προανήγγειλαν την εμφάνιση του ντουέτου από το Λονδίνο. “It can happen to everyone”, ανήγγειλε μια pre-recorded φωνή. Ο Neil Tennant φορώντας ένα λευκό, μακρύ άνορακ (πώς άντεξε τη ζέστη;) και μια μάσκα με δύο λεπτές κάθετες ράβδους και ο ανέκφραστος, όπως πάντα, Chris Lowe πήραν τη θέση τους στη σκηνή. Οι πρώτες, μαγικές νότες ενός εκ των καλύτερων ποπ κομματιών όλων των εποχών, του Suburbia, αντήχησαν στο Φάληρο. Η φωνή του Tennant, αψεγάδιαστη, ανέγγιχτη από το χρόνο, έφερε ρίγη στις σπονδυλικές στήλες των παριστάμενων (πλην των ασπόνδυλων που εκείνη την ώρα ετοίμαζαν τις πρέπουσες αναρτήσεις στα σόσιαλ…) και το ονειρικό πάρτι (ορθά το ονόμασαν Dreamworld) είχε μόλις ξεκινήσει. Let’s take a ride and run with the dogs tonight, in Suburbia…
Και οι τεράστιες επιτυχίες των Pet Shop Boys άρχισαν να παρελαύνουν, προκαλώντας οργασμικές αντιδράσεις στους εκστατικούς πιστούς και στους εμβρόντητους νεοφώτιστους. Δεν ξέρω ειλικρινά από πού να ξεκινήσω. Από τον εύθραυστο λυρισμό του Opportunities; Από την μελαγχολική τελειότητα του Rent; Από τη θλιμμένη μεγαλοπρέπεια του Domino Dancing; Από την ορμή του Heart και την κορύφωση του It’s a Sin; Από το τέλειο encore με το West End Girls και το δεύτερο, κατά τη γνώμη του γράφοντος, μετά το Suburbia, καλύτερο κομμάτι των PSB, το Being Boring;
Και δεν ήταν μόνο αυτό. Όσοι είχαμε την τύχη να δούμε τους Pet Shop Boys σε προηγούμενες συναυλίες, σχολιάζαμε ότι ήταν απολύτως αποστασιοποιημένοι, με σχεδόν μηδενική επαφή με το κοινό, σαν ρομπότ, θυμίζοντας λίγο Kraftwerk. Χθες δεν είχαμε απέναντί μας έναν ψυχρό φλεγματικό σταρ, αλλά έναν θερμό οικοδεσπότη. Ο Neil Tennant με τις οβιδιακές ενδυματολογικές του μεταμορφώσεις επί σκηνής δεν θύμιζε σε τίποτα τον απόμακρο σταρ του παρελθόντος, αλλά περισσότερο έναν (λίγο πιο ντροπαλό) Marc Almond που έδειχνε συγκινημένος με την ανταπόκριση των παριστάμενων και σε κάθε ευκαιρία καλούσε τον κόσμο να συμμετάσχει στο πάρτι που με δεξιοτεχνία ο ίδιος και η μπάντα του έστησαν.
Μια μικρή ένσταση έχω πάντα με τα Greatest hits tours. Ίσως γιατί μου αρέσει να βλέπω την εξέλιξη ενός καλλιτέχνη/μιας μπάντας, να δω πώς είναι ο ήχος τους στο συγκεκριμένο χρόνο, να μας παρουσιάσουν το νέο τους υλικό. Βέβαια, πολλοί δυσανασχετούν, όταν δεν παίζονται τα hits και είναι κατανοητό. Επομένως, για χιλιάδες ανθρώπων, πολλοί εκ των οποίων δεν είναι φανατικοί ακροατές γενικώς και ακούνε μουσική στο ραδιόφωνο, στα ασανσέρ και στα σούπερ μάρκετ, η χθεσινή βραδιά ήταν η ιδανική. Οι fans σίγουρα θα ήθελαν να ακούσουν κι άλλα, ένα Tonight is Forever, ένα Jealousy, ένα You Only Tell Me You Love Me When You're Drunk, ένα King’s Cross…. Όμως θα ήμαστε αχάριστοι, αν γκρινιάζαμε μετά από ένα τέτοιο συναυλιακό θρίαμβο…
Η μουσική έχει αυτή την ικανότητα, να σε ταξιδεύει σε άλλον χώρο και χρόνο. Και για όσους από εμάς ζήσαμε την υπέροχη και κατασυκοφαντημένη μουσικά δεκαετία του ’80, η εμφάνιση των Pet Shop Boys ήταν μια συλλογική μυσταγωγία που δεν μπόρεσαν να χαλάσουν ούτε οι (λίγοι) κάφροι-απομεινάρια από την εμφάνιση των Thievery οι οποίοι χωρίς σεβασμό για τους διπλανούς τους είχαν μετατρέψει το χώρο σε τεκέ ούτε ο εσμός των ασχέτων που ζουν μόνο μέσα στα social media accounts τους. Ήταν ένα υπέροχο βράδυ που θα θυμόμαστε για καιρό. Ένα βράδυ που μας γύρισε πολλά χρόνια πίσω, όταν όλα ήταν διαφορετικά, πιο αισιόδοξα, πιο αγνά, πιο ανθρώπινα, πιο φωτεινά…
'Cause we were never being boring
We had too much time to find for ourselves
And we were never being boring
We dressed up and fought, then thought: "Make amends"
And we were never holding back or worried that
Time would come to an end…
Ας ελπίσουμε να είμαστε όλοι καλά να τους ξαναδούμε…
Γ. Χ.
Κείμενο: Γιώργος Χριστόπουλος (Pet Shop Boys, MAZOHA), Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος (Thievery Corporation, Κ.Βήτα, Bobya Cottisha) / Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής (Thievery Corporation, Κ. Βήτα, MAZOHA), Release Athens Festival (Pet Shop Boys, Bobya Cottisha)
