18 Σεπτεμβρίου 2019... ξεκίνησε αυτή η ιστορία. Αρχικά με την αγωνία για να προλάβω εισιτήρια (2), μετά αεροπορικά και ξενοδοχείο για τις 26 Ιουνίου 2020. Δύο εισιτήρια για pitch/no reserved seating και αντίστροφη μέτρηση για όλη την οικογένεια. Το Ηνωμένο Βασίλειο εντός Ε.Ε.

Μάρτιος 2020… έχουμε καταλάβει πλέον ότι δεν μπορούμε να ταξιδέψουμε. Τον Απρίλιο έρχεται η αναβολή της συναυλίας για την επόμενη χρονιά. Το Ηνωμένο Βασίλειο εντός Ε.Ε.

Απρίλιος 2021… οι ελπίδες μας, για μια ακόμα φορά εξανεμίστηκαν. Αναβολή για 24 Ιουνίου 2022. Το Ηνωμένο Βασίλειο εντός Ε.Ε.

Μάρτιος 2022… αρχίζει αντίστροφη μέτρηση. Εισιτήρια, ξενοδοχεία, πρόγραμμα, εμβόλια όλα έτοιμα. Συνειδητοποιούμε ότι εκτός από Green Day, θα παίξουν οι Weezer & οι Fall Out Boy (δεν είχαμε δώσει πολύ σημασία). Κάπου εκεί πετάγονται και οι Rolling Stones στο Hyde Park στις 25 Ιουνίου. Τώρα πια υπάρχουν νέοι fans στην οικογένεια (ανάγκη για 3^ο εισιτήριο). Το Ηνωμένο Βασίλειο εκτός Ε.Ε.

Λίγο πριν την αναχώρηση μας, και παρά τις αντίξοες συνθήκες, βρέθηκε και το 3^ο εισιτήριο. Έτσι ξεκινήσαμε από το κεντρικό Λονδίνο για την sold out (attendance 75.000)  πλέον συναυλία. Η οργάνωση βέβαια σε ανώτερο επίπεδο, καθημερινή και συνεχής ενημέρωση μέσω email. Show starts 17:00 (σιγά ρε φίλε…). Κι όμως έτσι έγινε, άνετη είσοδος και όλα στην ώρα τους. Η εναλλαγή των συγκροτημάτων γινόταν σε 15 λεπτά. Show ends 22:30 (ναι ρε φίλε…).

Την Amyl + the Sniffers δεν την προλάβαμε για πολύ… οπότε μπήκαμε στο κλίμα με τους Weezer. Αναμνήσεις φοιτητικών χρόνων, καρό πουκάμισα, τζην και grunge, grunge, grunge. Δεν περίμενα να είναι τόσο απολαυστικοί οι Weezer. Ξεκίνησαν δυνατά με Hash Pipe, Beverly Hills & My name is Jonas... ταξίδι στο χρόνο. Η ατμόσφαιρα ζεστάθηκε και ο κόσμος άρχισε να σιγοτραγουδάει. Παρόλο το απρόοπτο με την χαλασμένη, κιθάρα του Rivers Cuomo (συμβαίνουν και στην ΑγγλοΣαξωνία αυτά) στο Island in the sun, βοηθήσαμε όλοι τραγουδώντας το riff και όλα πήγαν τέλεια μέχρι το κλείσιμο με Buddy Holly. Ιδιαίτερα σημεία τα covers του Enter Sandman (καθότι και το Metallica t-shirt του Rivers Cuomo) και του Africa (TOTO). Πολύ, πολύ ωραία λοιπόν…

Σε 15 λεπτά εμφανίστηκαν στη σκηνή οι Fall Out Boy που μάλλον ακόμα ψάχνουν να αντισταθμίσουν την επιτυχία του Beat it, που έχουν αποφασίσει να μην παίζουν πλέον. 14 τραγούδια που όμως δεν βοήθησαν ιδιαίτερα στο να ανέβει λίγο ο ρυθμός και να ζεσταθεί κι άλλο η ατμόσφαιρα. Μάλλον ήταν ευκαιρία για μπύρες, αγορές merch, hotdog & burgers... Αν είναι να εντοπίζω ένα σημείο που ξεχώρισε, αυτό ήταν το Thnks fr th Mmrs. Με αυτά και μ’ αυτά πέρασε η ώρα…

Στις 20:00 (sharp) βγαίνουν στη σκηνή του London Stadium, μετά από 3 χρόνια αναμονής, οι Green Day. Προηγήθηκε μια «εισαγωγή» του Bohemian Rhapsody από τα ηχεία, με ΟΛΟΚΛΗΡΟ το στάδιο να τραγουδάει από τον πρώτο στίχο. Στη συνέχεια, καταιγίδα… American Idiot. Για να μην περάσει έτσι απλά ένα αμιγώς πολιτικοποιημένο τραγούδι, ο Billie Joe Armstrong σχολίασε την απόφαση του Ανώτατο Δικαστηρίου των Ηνωμένων Πολιτειών για τις αμβλώσεις. “I'm f---ing renouncing my citizenship. I'm f---ing coming here”, το καλύτερο “There's too much f---ing stupid in the world to go back to that miserable f---ing excuse for a country," και τέλος "Oh, I'm not kidding. You're going to get a lot of me in the coming days”. Γιατί η μουσική δεν είναι μόνο για να περνάμε καλά. Αυτά λοιπόν είπε ο Armstrong σε ένα κοινό που λατρεύει τη Βασίλισσα του εδώ και 70 χρόνια…

Είχαμε τις καθιερωμένες «προσκλήσεις» θεατών στη σκηνή με crowd surfing και κιθάρα. Οι Green Day ήταν ασταμάτητοι, ακόμα και όταν ήρθε η σειρά του Boulevard of broken dreams, Wake me up when September ends και φυσικά του αγαπημένου μου Good Riddance. Τελικά το punk rock (ή όπως αλλιώς ονομάζεται τώρα) ταιριάζει απόλυτα με την live απόδοση.

Θα ξεχωρίσω λοιπόν:

• Rock’n’Roll all nite (KISS cover), Shout (Isley Bros cover) & All the young dudes (D, Bowie cover), γιατί είμαστε συνομήλικοι με τον Billie Joe
• Basket Case, γιατί επιτέλους το φοιτητικό όνειρο έγινε πράξη
• Good Riddance, γιατί άξιζε η αναμονή, οι πόλεμοι, οι πανδημίες και οι αρρώστιες για να τραγουδήσουμε παρέα με τον Φ. και την Ν. (σας ευχαριστώ παιδιά).

Ανεπανάληπτη εμπειρία. Θα το ξανακάνουμε αν μας δοθεί η ευκαιρία, we had the time of our lives.

*πρέπει να σημειώσω τον εξαιρετικό ήχο, την άρτια οργάνωση και φυσικά το πώς 75.000 κόσμος βγαίνει από το γήπεδο για να καταλήξει στον σταθμό των τρένων σε 20-30 λεπτά. Ας τα βλέπουν λίγο και οι δικοί μας εδώ κάτω στη Suburbia.

Κείμενο / Φωτογραφίες: Κωστής Παπαϊωάννου