Και μέσα σε όλη τη βαβούρα για το Hella Mega Tour, να και οι Rolling Stones στο Hyde Park. Γίνεται να είμαστε Λονδίνο και να μην πάμε? Όχι βέβαια.
Show starts 20:05 (τώρα ξέρουμε…). Μετά τους Green Day την προηγούμενη, φτάσαμε, ήδη κουρασμένοι στις 19:00, στο πανέμορφο πάρκο, σε μια συννεφιασμένη English summer μέρα. Show ends 22:20 (σίγουρα). Παράλληλα το Hyde Park είναι ένας χώρος έτοιμος για συναυλίες. Αιωνόβια δέντρα, ατελείωτη πρασινάδα, hot dog, burgers, μπύρες στο κέντρο του Λονδίνου.
Ακριβώς στις 20:05 (να τρελαθείς όμως…) ξεκίνησαν οι μυθικοί Stones. Με ένα greatest hits set list που άρχισε υποτονικά και σαν επιλογή τραγουδιών και σαν εκτελέσεις. Ακόμα και το Out of Time έμοιαζε λίγο εκτός χρόνου. Το Ghost Town βγήκε σε λήθαργο καραντίνας, τόσο που ακόμα κι εγώ ως γέννημα θρέμμα της Γηραιάς Αλβιόνας το κατάλαβα στο ρεφραίν. Εξαιρετικό το She’s a Rainbow που συνδυάστηκε με ένα πραγματικό ουράνιο τόξο στον πεντακάθαρο ουρανό λίγα λεπτά πριν. Μπορεί ο ρυθμός να ήταν αργός αλλά ο ήχος εξαίρετος, η παραγωγή σωστή και η εμπειρία του Mick Jagger, του Keith Richards & του Ronny Wood δεν κρύβεται με τίποτα. Φυσικά δεν ξέχασαν τον Charlie Watts αφιερώνοντας του, το Street Fighting Man.
Κάπου στη μέση του show ο Keith Richards ανέλαβε τα φωνητικά για το Slipping Away & Connection χωρίς δυστυχώς ιδιαίτερη επιτυχία. Ίσως έπρεπε να ξεκουράσει τον Mick Jagger που πέρασε Covid πριν λίγες μέρες. Και εκεί που η ατμόσφαιρα κρύωνε, όχι μόνο από την χαμηλή θερμοκρασία, και ο ρυθμός είχε σαφώς πέσει, έρχεται το γνωστό riff του Miss You και όλα άλλαξαν. Από αυτό το σημείο και πέρα ήταν μια άλλη συναυλία…
Η παρέα μου, ο Φ. και η Ν. (περίπου 30+ χρόνια νεότεροι) είχαν ψιλοβαρεθεί μέχρι τότε. Ίσως κι εγώ λίγο. Το υπόλοιπο όμως ήταν μαγικό. Μάλλον οι Stones κρατούσαν δυνάμεις για ένα grand finale. Miss you, Midnight Rambler (για πάνω από 10 λεπτά), Start Me Up, Jumpin’ Jack Flash και όλο το πάρκο χορός, τραγούδι, κέφι… Μικροί, μεγάλοι, παππούδες με τα παιδιά και τα εγγόνια τους, ένα κουβάρι. Θα ξεχωρίσω το Gimme Shelter ίσως το πιο iconic κομμάτι των Stones, που μετά από την σημείωση του Τάκη (Κρεμμυδιώτης) ότι λέει “war children” και όχι απλά “oh children” έγινε ακόμα πιο iconic και γεμάτο νόημα ακόμα και σήμερα 53 χρόνια μετά. Όλο το venue το παρακολούθησε σαν προσευχή. Στο τελείωμα του τραγουδιού εμφανίστηκε μια σημαία της Ουκρανίας στις οθόνες.
Το encore περιλάμβανε Sympathy For The Devil (ooohhh, ooohhh) και φυσικά τον καλύτερο αποχαιρετισμό με (I Can’t Get No) Satisfaction.
Μπορεί να μας έλειψαν το Angie, το Wild Horses, Brown Sugar, Get Off My Cloud, Under My Thumb… και η λίστα δεν τελειώνει ποτέ. Θα χρειαζόταν δύο-τρεις συναυλίες για να καλυφθούν όλες οι προσμονές μας.
Overall, μια συναυλία Stones (για μένα η πρώτη) είναι μάθημα. Ακόμα και αν ο ρυθμός ήταν χαμηλός αρχικά, η σκηνική παρουσία, το παίξιμο της μουσικής, ο Mick Jagger και ειδικά η ενέργεια που έβγαλε μαζί με τις ιδιαίτερες κινήσεις του από ένα σημείο και μετά, είναι αξέχαστα και μοναδικά. Θα πρέπει να μην αφήσω πίσω τα απίθανα χρώματα και λαμέ του Jagger που μόνο αυτός θα μπορούσε να μοστράρει χωρίς σχόλια, στα 79 του χρόνια.
1962 – 2022 και ήμασταν εκεί.
We can’t get no, satisfaction.
Κείμενο / Φωτογραφίες: Κωστής Παπαϊωάννου
