Rock & roll το ορθόδοξο στα καλύτερα του! Τρεις πολύ σπουδαίες μπάντες του εξωτερικού μετέτρεψαν την δέκατη μέρα του Release σε μια αλησμόνητη βραδιά. Respect the rock!
ΛΔΛΜ
Για τους ADAM, που ήταν οι πρώτοι που ανέβηκαν στη σκηνή, η συμμετοχή στο Release ήταν μια σπουδαία ευκαιρία να ακουστεί το όνομα τους σε ένα ευρύτερο κοινό. Έστω κι αν η εμφάνιση ως πρώτο act συνεπάγεται για τα εγχώρια φεστιβάλ ένα μικρό ακροατήριο, η παρουσία και μόνο στο line up αποτελεί ευκαιρία ανάδειξης. Το σχήμα είναι ενεργό εδώ και μερικά χρόνια και με την κυκλοφορία του άλμπουμ Sun έφτασε στα αυτιά αρκετών. Ο ήχος τους κινείται σε alternative rock λογική, με μερικά πιο βαριά και σκοτεινά σημεία να εντοπίζονται συχνά στις συνθέσεις τους. Ως πρώτη γνωριμία, οι εντυπώσεις ήταν θετικές και μας γεννήθηκε η επιθυμία να ξανακούσουμε τον δίσκο αλλά και να τους δούμε μελλοντικά σε κάποιο δικό τους live.
Deaf Radio
Οι Deaf Radio, δεύτεροι κατά σειρά εμφάνισης, μοιάζουν να βρίσκονται αυτή την εποχή σε ένα μεταίχμιο. Τα έχουν πάει περίφημα μέχρι στιγμής με τους δυο δίσκους τους (Alarm – 2017 και Modern Panic – 2019) και τώρα πάνε για το κάτι παραπάνω με την κυκλοφορία του τρίτου. Αν κρίνουμε από την αποδοχή που έτυχε το Model Society από το επερχόμενο άλμπουμ, μπορούμε να πούμε πως βρίσκονται στο σωστό δρόμο. Για τα live τους έχουμε γράψει πολλές φορές στο παρελθόν, έχουν ενέργεια, νεύρο και δυνατές στιγμές. Γενικά, περνάς καλά μαζί τους. Έτσι συνέβη και αυτή τη φορά, έστω κι αν στη διάθεση τους είχαν μόνο ένα μισάωρο. Χωρίς πολλές διακοπές και καθυστερήσεις, χώρεσαν όσα περισσότερα κομμάτια μπορούσαν στο σετ, το οποίο ολοκληρώθηκε ως είθισται με το Backseats. Το ραντεβού ανανεώθηκε για την επόμενη φορά με νέα δουλειά πλέον, ενώ πριν αφήσουν τη σκηνή μας παρέπεμψαν στις γνωστές μουσικές πλατφόρμες για να ακούσουμε ένα ακόμα φρέσκο δείγμα με τίτλο Quicksand.
Blues Pills
Για τους Blues Pills η παρούσα εμφάνιση ήταν η τρίτη στη χώρα μας, μετά το Gagarin το 2015 και το Academy το 2017. Τρίτη και καλύτερη, θα μπορούσαμε να πούμε δίχως δόση υπερβολής. Η μπάντα εμφανίστηκε για άλλη μια φορά ένα βήμα πιο μπροστά σε σχέση με την προηγούμενη επαφή μας μαζί της, πιστοποιώντας τη συνεχώς ανοδική πορεία της. Η καλλονή Elin Larsson, η οποία ήταν άψογη έτσι κι αλλιώς και στα δυο προηγούμενα live, έπιασε με χαρακτηριστική άνεση δυσθεώρητα επίπεδα απόδοσης (10 με τόνο), γεγονός που απογείωσε τη συναυλία.
Ο συνδυασμός μιας performer με σπάνια φωνή με ένα γκρουπ με έμπειρους μουσικούς (πρώην μέλη των Radio Moscow και Truckfighters, μεταξύ άλλων) αποτελεί εχέγγυο για ένα πετυχημένο αποτέλεσμα. Το μόνο αρνητικό της υπόθεσης είναι πως το υλικό μετά τα περίφημα EP και το ομώνυμο ντεμπούτο δεν είναι εξίσου αβανταδόρικο για τα live τους. Ευπρόσδεκτα φυσικά κομμάτια σαν τα Lady in Gold και Proud Woman, όμως η εκτόξευση έρχεται πάντοτε (έτσι και τώρα) με συνθέσεις όπως τα High Class Woman, Bliss, Black Smoke, Astralplane και Little Sun. Βεβαίως στην κατάσταση που βρέθηκε η Λάρσον και τον τηλεφωνικό κατάλογο να τραγουδούσε θα ήταν σαν γλυκιά μελωδία για τα αυτιά μας. Για τη δε σκηνική παρουσία της, τι να πούμε; Μέχρι και stage dive δεν δίστασε να κάνει! Και το καλύτερο φυσικά το κράτησε για το φινάλε: το Devil Man σε μια απόδοση που προκαλούσε ανατριχίλες.
Με τέτοιες εμφανίσεις είναι βέβαιο πως η μπάντα από τη στονερομάνα Örebro θα μας επισκέπτεται συχνά. Ευχόμαστε το μελλοντικό υλικό τους να είναι αντίστοιχο των απίστευτων φωνητικών δυνατοτήτων της Λάρσον. Στο χέρι τους είναι να ανέβουν σε πιο ψηλές θέσεις στα φεστιβάλ.
The Hellacopters
“Γιατί δεν ερχόμασταν τόσα χρόνια πριν στην Ελλάδα;;” “Δεν έχω την παραμικρή ιδέα” Κάπως έτσι κύλησε ένας διάλογος που συνέβη μπροστά στο κοινό μεταξύ του Nicke Andersson και του Dregen σε κάποιο προχωρημένο σημείο της εμφάνισης των Hellacopters. Σύμφωνοι, έχουμε συνηθίσει να μας λένε πως είμαστε το καλύτερο κοινό και άλλα αντίστοιχα που εξυψώνουν το φρόνημά μας ως συναυλιακός λαός, αλλά πλέον είμαστε σε θέση να καταλαβαίνουμε (στις περισσότερες περιπτώσεις, τουλάχιστον) πότε λέγονται τυπικά και πότε οι λέξεις αντικατοπτρίζουν το αυθεντικό συναίσθημα του μουσικού απέναντί μας. Μην απορείτε καθόλου, λοιπόν, για τα κίνητρα του παραπάνω διαλόγου: η πρώτη φορά των Hellacopters σε ελληνικό έδαφος στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία πάνω και κάτω από την σκηνή και αυτό να είστε σίγουροι πως έγινε αντιληπτό και έδωσε ακόμη περισσότερη ενέργεια στην εμφάνισή τους.
Το πόσο περίμενε το ελληνικό κοινό αυτή την πρώτη φορά φάνηκε από την προσμονή που μύριζε εδώ και ώρα στον αέρα της πλατείας νερού, με τα σχετικά μπλουζάκια να κατακλύζουν το χώρο αλλά και, ακόμα πιο χειροπιαστά, όταν οι πέντε των Hellacopters ανέβηκαν στην σκηνή και αποθεώθηκαν με τιμές rock n' roll μεσσιών. Το παραλήρημα ξεκινάει με τα Hopeless Case Of A Kid In Denial και Alright Already Now από το βαθύτερο παρελθόν - το μόνο μούδιασμα έρχεται από τον μπερδεμένο ήχο, ο όποιος ευτυχώς βελτιώθηκε σημαντικά στη συνέχεια, διατηρώντας μία καλοδεχούμενη rock'n'roll βρωμιά στην σωστή αναλογία. Η κατεξοχήν ψυχή της σκηνικής παρουσίας της μπάντας, ο Andreas Svensson (Dregen για τους φίλους), είχε το δεξί του πόδι σε νάρθηκα αλλά δεν φαινόταν να είχε στεναχωρηθεί ιδιαίτερα, προσφέροντας απλόχερα ενέργεια στη συναυλία και αξιομνημόνευτες εικόνες στους φωτογράφους.
Τι άλλο συνέβη…ευχηθήκαμε σε κάθε δυνατή ευκαιρία χρόνια πολλά στον Boba Fett των πλήκτρων, Anders Lindström, τζούρες από την ιστορία του σκληρού rock and roll παρεισφρυσαν σε καίρια σημεία της συναυλίας (αναφέρομαι στα I Got The Fire των Montrose και Night Of The Vampire του Roky Erickson), ενώ τα κομμάτια από το φετινό άλμπουμ της επιστροφής (Eyes Of Oblivion) έδειξαν ότι έχουν θέση στην ιστορία των Hellacopters. Μέχρι και encore έγινε (αφού πρώτα είχαν εξαπολύσει τον ύμνο By The Grace of God που έκανε την Πλατεία Νερού να σείεται), κι αν δεν κάνω τραγικό λάθος ήταν το πρώτο μη headline σχήμα στο φετινό Release που βγήκε ξανά στην σκηνή. Και τι encore…με ένα μπομπάτο καινούριο (Reap A Hurricane) για ζέσταμα, ένα ατόφιο RollingStone-ικό on speed (I'm In The Band) και ένα καταιγιστικό σκληρό garage (Gotta Get Some Action) Now! για το πανηγυρικό κλείσιμο, σε εκτελέσεις κεφάτες σαν να μην υπήρχε αύριο, τι άλλο μπορεί να ζητήσει κανείς;
Ανάμεσα στο κοινό υπήρχε όλο το φάσμα από άτομα που τους περίμεναν εδώ και 25 χρόνια μέχρι πολλούς που τους άκουγαν πρώτη φορά. Να είστε σίγουροι ότι όλοι αυτοί είχαν την επόμενη ημέρα την ίδια εντύπωση θριάμβου για τη συναυλία και αναζητούσαν έστω με τα στούντιο άλμπουμ να επαναφέρουν και να ξαναζωντανέψουν αυτό το συναίσθημα. Τώρα που πλέον πείστηκε και ο τελευταίος διοργανωτής ότι υπάρχει "αγορά" για το συγκρότημα και στην Ελλάδα, ελπίζουμε να τους ξαναδούμε γρήγορα και σε κλειστό χώρο.
Clutch
Το οργιαστικό φινάλε της συναυλίας των Hellacopters μας πήρε και μας σήκωσε, οπότε το μισάωρο κενό πριν τους αγαπημένους Clutch ήταν επιβεβλημένο για την ανασύνταξη των δυνάμεων. Στις 11 ακριβώς η τετράδα από το Maryland εμφανίστηκε στη σκηνή, με τον Neil Fallon να μας καλωσορίζει με την φράση “We are happy to be back in the office”. Πρόσθεσε μάλιστα πως αυτή ήταν η πρώτη ημερομηνία της ευρωπαϊκής τους περιοδείας και ήταν πραγματικά χαρούμενοι που αυτή ξεκινούσε από μια τόσο αγαπημένη πόλη για αυτούς όπως η Αθήνα. Το γεγονός πως το γκρουπ ήταν ξεκούραστο καθώς τώρα ξεκινούσε το τουρ ανά την Ευρώπη, συν το ότι το σετλιστ της βραδιάς (δια χειρός Dan Maines) ήταν πραγματικά καταπληκτικό, υπήρξαν καταλυτικοί παράγοντες ώστε το live να εξελιχθεί με ιδανικό τρόπο.
Η αλήθεια είναι πως οι Clutch μπήκαν με γκολ από τα αποδυτήρια, το Sea of Destruction που επέλεξαν για αρχή ήταν το καλύτερο ορεκτικό. Στη συνέχεια θα διαπιστώναμε πως η μια επιλογή ήταν καλύτερη από την άλλη (περισσότερη εμπιστοσύνη στους μπασίστες, το συμπέρασμα)! Παλιότερες συνθέσεις όπως το Immortal και το The Mob Goes Wild “κόλλαγαν” άψογα με πιο πρόσφατες σαν τα In Walks Barbarella, X-Ray Visions, Firebirds! και A Quick Death in Texas.
Ανάμεσα στα άλλα είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε και δυο καινούρια κομμάτια, τα We Strive for Excellence και Red Alert (Boss Metal Zone), τα οποία θα περιλαμβάνονται στο επερχόμενο άλμπουμ Sunrise on Slaughter Beach, η κυκλοφορία του οποίου (για τις 16 Σεπτεμβρίου) ανακοινώθηκε από τα social media τους κατά τη διάρκεια του live. Από το ολόφρεσκο υλικό τους δεν είχαν κανένα πρόβλημα να μεταπηδήσουν στο απώτερο παρελθόν τους και τα θρυλικά EP τους για το δυναμίτη Passive Restraints (επανηχογραφήθηκε πρόσφατα με τον Randy Blythe των Lamb of God να συμμετέχει στα φωνητικά).
Πριν το Cypress Grove ο Fallon μας ενημέρωσε πως το συγκεκριμένο track από το μυθικό Blast Tyrant (2004) βασίζεται σε ελληνικό μύθο. Μάλιστα, αυτό αποτέλεσε μέρος μιας τρομερής τριάδας μαζί με άλλα δυο κομμάτια από τον ίδιο δίσκο, τα φοβερά La Curandera και Subtle Hustle. Άλλη μια απίθανη τριάδα (Crucial Velocity – Burning Beard – Elephant Riders) ακούστηκε πριν την κορύφωση με το υπέρτατο Spacegrass, από το ομώνυμο δεύτερο άλμπουμ τους του 1995, που τους καθιέρωσε στην εκτίμηση του heavy ακροατηρίου (15 χρόνια πριν από το ελληνικό κοινό).
Μετά το καθιερωμένο σύντομο break πριν το encore, το γκρουπ επανήλθε με το αναμενόμενο Regulator, το οποίο προκάλεσε τον επίσης αναμενόμενο πανζουρλισμό. Κατόπιν οι Clutch έκαναν μια βαθιά βουτιά στο παρελθόν τους και το ντεμπούτο τους Transnational Speedway League: Anthems, Anecdotes and Undeniable Truths (1993) για το Rats για να θυμίσουν τις εποχές όπου καταπιάνονταν με το hardcore (σε μια εντελώς ακατέργαστη μορφή). Όσο για το οριστικό κλείσιμο, αυτό ήρθε -όπως συνηθίζεται- με το Electric Worry.
Έχοντας εμπειρία από τις προηγούμενες επισκέψεις τους (από το 2010, όταν ήρθαν για πρώτη φορά στην Ελλάδα), μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα πως η συγκεκριμένη συγκαταλέγεται στις καλύτερες τους. Σίγουρα επισκίασε την προηγούμενη τους εμφάνιση στον ίδιο χώρο και το ίδιο φεστιβάλ, όπου η παρουσία πολλών κομματιών από το σχετικά πρόσφατο -τότε- Book of Bad Decisions είχαν στερήσει κάτι από τη ροή της συναυλίας. Κάποιοι ίσως θέλανε λίγο μεγαλύτερη διάρκεια (στην ουσία έπαιξαν όσο κι οι Hellacopters), ίσως ένα ακόμα κομμάτι από το παρελθόν (προσωπικά θα ήθελα κάτι από το λατρεμένο Strange Cousins from the West) αλλά οι 20αδα που περιλαμβάνει συνήθως το σετ τους συμπληρώθηκε κανονικά, οπότε δεν χρειάζεται γκρίνια, άλλωστε μιλάμε για ένα σούπερ live. Ο Fallon ήταν σε τρελά κέφια, τρομερά επικοινωνιακός ως συνήθως, ενώ οι άλλοι τρεις μουσικοί (όπως πάντα εντελώς ανέκφραστοι) ήταν πραγματικά άψογοι. Οι Clutch είναι ένα γκρουπ που η φυσική του θέση είναι η σκηνή και οι συναυλίες τους αποτελούν σταθερή αξία. Καλό είναι, τέλος, να θυμόμαστε ότι ελάχιστη σχέση έχουν με τις μπάντες που τους συσχετίζουμε πολλές φορές. 30 χρονιά μετά συνεχίζουν να αποτελούν μια ασταμάτητη μηχανή.
Κείμενο: Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος, Μιχάλης Κουρής / Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής
