Κυριακή, 25 Σεπτεμβρίου 2022 21:00

Live Review: Madrugada / Amanda Tenfjord 24/9/2022 @ Καλλιμάρμαρο

Written by 

Δεν βλέπουμε συχνά, είναι η αλήθεια, συναυλίες στο Καλλιμάρμαρο Στάδιο και ειδικά του εναλλακτικού φάσματος της μουσικής. Ο χώρος λόγω μεγέθους χρησιμοποιείται για άλλου τύπου θεάματα. Εξαιρέσεις βεβαίως πάντα υπάρχουν: πιο πρόσφατα θυμόμαστε τους Scorpions, παλιότερα τους R.E.M. (στο λανσάρισμα του βραχύβιου ελληνικού MTV) και φυσικά στα '80s το Rock in Athens το οποίο έγραψε ιστορία. Το ότι θα βλέπαμε εκεί τους Νορβηγούς Madrugada, δεν μπορούσαμε να το φανταστούμε (ούτε οι ίδιοι, όπως ομολόγησαν). Λίγο ο χώρος, λίγο η δεδομένη αγάπη του εγχώριου κοινού, λίγο ο ενθουσιασμός του γκρουπ, συνέβαλαν όλα μαζί στο να εξελιχθεί η βραδιά σε κάτι που αξίζει να θυμόμαστε.

 

Για το άνοιγμα της συναυλίας επιλέχθηκε η Amanda Tenfjord, έτσι ώστε να συνδυαστεί η χώρα των φιλοξενούμενων με τη χώρα υποδοχής. Υπενθυμίζουμε ότι η 25χρονη Ελληνο-νορβηγή Amanda εκπροσώπησε φέτος την Ελλάδα στο διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision, οπότε ήταν αναγνωρίσιμη στο κοινό. Η μουσική της βεβαίως δεν έχει σχέση με τη μελαγχολία και την σκοτεινιά των headliners, ωστόσο η 25λεπτη εμφάνιση της δεν ενόχλησε κανένα. Στο σύντομο χρονικό περιθώριο που της αναλογούσε επί σκηνής, ακούστηκαν συνθέσεις από τις μέχρι σήμερα δουλειές της αλλά και από την επερχόμενη, η οποία θα κυκλοφορήσει σύντομα και θα περιέχει και ένα κομμάτι στα ελληνικά, με τη συμμετοχή της Ευαγγελίας (αγνώστων λοιπών στοιχείων). Στις ωραίες στιγμές, η αφιέρωση στην 102 ετών γιαγιά της στα Ιωάννινα καθώς και το στιγμιότυπο με τους αναμμένους φακούς στα κινητά τηλέφωνα των θεατών, που δημιούργησαν μια εντυπωσιακή εικόνα. Όσο για τον αποχαιρετισμό, τι άλλο από το Die Together (όγδοο στη κατάταξη του προαναφερθέντος διαγωνισμού), αλλά και μια υπόσχεση για συναυλιακή επιστροφή πολύ σύντομα.

 

Λίγο μετά τις 9:15 οι καμπάνες ήχησαν σηματοδοτώντας την εισαγωγή του Nobody Loves You Like I Do, του καλύτερου - δίχως αμφιβολία - κομματιού από το φετινό Chimes at Midnight, με το οποίο οι Madrugada επέλεξαν να ξεκινήσουν το live, κι αφού προηγουμένως οι μουσικοί τους είχαν κάνει ένα μίνι γύρο θριάμβου - θέλοντας και μη - καθώς για να ανέβουν στη σκηνή έπρεπε πρώτα να διασχίσουν ένα μεγάλο κομμάτι του στίβου. Αμέσως μετά σειρά είχε το Running From The Love Of Your Life, επίσης από το πρόσφατο reunion album τους. Τα δυο καινούρια κομμάτια, διαδέχθηκαν δυο παλιά κι αγαπημένα: το ξεσηκωτικό Higher από το αξεπέραστο ντεμπούτο τους Industrial Silence (1999) και το εθιστικό Hands Up – I Love You (από το The Nightly Disease του 2002).

Κάπου εκεί ο Sivert Hoyem ξεκίνησε την επικοινωνία με το κοινό, εκφράζοντας πρώτα τον ενθουσιασμό του για το συγκεκριμένο event (ως “unreal” το περιέγραψε), το οποίο, όπως είπε, οι ίδιοι περίμεναν με μεγάλη ανυπομονησία, ενώ κατόπιν προλόγισε το Electric ως το πρώτο κανονικό τραγούδι που γράψαν ως συγκρότημα. Εδώ να σημειώσουμε για όσους δεν έχουν εικόνα πως, παρότι η μουσική των Madrugada χαρακτηρίζεται κυρίως από την εσωστρέφεια, ο Hoyem είναι ένας ιδιαίτερα επικοινωνιακός και υπερκινητικός μουσικός, που ξέρει καλά το παιχνίδι της αλληλεπίδρασης με το κοινό.

 

Όπως ήταν αναμενόμενο, οι πιο μελωδικές συνθέσεις του γκρουπ έγιναν αποδεκτές με ιδιαίτερη θέρμη, με χαρακτηριστικότερα παραδείγματα τα What's on Your Mind και Majesty. Εμείς πάλι που προτιμάμε τις πιο δυνατές τους στιγμές ευχαριστηθήκαμε και με το παραπάνω το ισοπεδωτικό Blood Shot Adult Commitment σε μια φοβερή εκτέλεση (με τον Hoyem να φοράει ένα απαστράπτον σακάκι που έλαμπε σαν ντισκομπάλα). Μακράν η κορυφαία εκτέλεση της βραδιάς, με την οποία μάλιστα έκλεισε το πρώτο μέρος του live. Νωρίτερα είχε προηγηθεί φυσικά το Strange Colour Blue, με το καθιερωμένο πέρασμα στους στίχους του State Trooper του Bruce Springsteen.

 

Το δεύτερο μέρος ξεκίνησε με το Vocal, ίσως το πιο αναγνωρίσιμο κομμάτι τους και σίγουρα ένα από τα πιο αγαπημένα των οπαδών τους. Κάπου εκεί είχε φτάσει η ώρα για τους guest που είχαν προαναγγελθεί. Αρχικά ανέβηκε στη σκηνή το Irida Vocal Ensemble της Δήμητρας Καραμπεροπούλου (πάλαι ποτέ Πυξ Λαξ) για δύο κομμάτια (Stabat Mater και Honey Bee) και κατόπιν η διάσημη Νορβηγή τραγουδίστρια Ane Brun για το ντουέτο στο Lift Me, το οποίο ακούστηκε για πρώτη φορά ζωντανά εκτός Νορβηγίας. Με το Look Away Lucifer μας γύρισαν πίσω στο ομώνυμο άλμπουμ τους του 2008, με τη χαρακτηριστική σκοτεινή ατμόσφαιρα αφού ως γνωστόν την περίοδο ηχογράφησης του έχασε τη ζωή του ο κιθαρίστας της μπάντας Robert Buras.

Το Kids Are on High Street, που ακολούθησε, ανέβασε πάλι την ένταση και συνοδεύτηκε από μια αποτυχημένη απόπειρα του Hοyem για crowd surf... Όσο για το φινάλε, επελέγη το χαμηλών τόνων Valley of Deception. Εκτός λίστας έμειναν αναγκαστικά αρκετά αγαπημένα κομμάτια (τα πρώτα που μου έρχονταν στο νου είναι τα Hold on to You και Stories from the Streets) αλλά παράπονο δεν μπορούμε να έχουμε καθώς η διάρκεια του live ξεπέρασε τις δυο ώρες. Μετά από πολλές ευχαριστίες και αναμνηστικές φωτογραφίες, το γκρουπ αποχώρησε από τη σκηνή για να κάνει άλλο ένα μίνι γύρο θριάμβου περπατώντας στο στίβο του Καλλιμάρμαρου μέχρι το σημείο που βρισκόταν η πλαϊνή θύρα εξόδου.

Αν έπρεπε να κάνουμε κάποιες συγκρίσεις μεταξύ της παρούσας εμφάνισης με τις αντίστοιχες του 2019, η πλάστιγγα θα έγερνε υπέρ της παρούσας περίστασης. Τότε το γκρουπ προερχόταν από μια δεκαετή παύση εργασιών και παρότι παρουσίαζε τον καλύτερο δίσκο του, το Industrial Silence, έμοιαζε να αναζητεί το βηματισμό του. Τώρα είχαμε μπροστά μας μια μπάντα με νέο άλμπουμ, που λειτουργούσε με τις μηχανές στο φουλ και κατάφερε να πιάσει δίχως δυσκολία υψηλή απόδοση. Το μέλλον δεν γνωρίζουμε τι επιφυλάσσει για τους Madrugada, ωστόσο κρίνοντας από την προσέλευση του Σαββάτου μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα πως ο δρόμος θα τους βγάζει συχνά στα μέρη μας και τα επόμενα χρόνια.

 

Κείμενο: Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος / Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής

Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος

 

 

Ο Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος γεννήθηκε στη διάρκεια της δεκαετίας του ’80 (συγκεκριμένα τη χρονιά για την οποία έχει τραγουδήσει ο Jimi Hendrix), όταν πια οι Joy Division είχαν πάψει ήδη να υπάρχουν από καιρό (ευτυχώς υπήρχαν οι New Order!). Μετά από χρόνια αναζητήσεων ανακάλυψε αυτό που έψαχνε σε μια έρημο, έκτοτε λατρεύει οτιδήποτε σχετίζεται με τους Kyuss. Πιστεύει ότι αν δεν υπήρχε το rock & roll θα έπρεπε να το έχουμε ανακαλύψει. Επίσης, είναι βέβαιος ότι ο Έλβις ζει κάπου ανάμεσα μας… 

Νέα Δίσκοι      Συναυλίες Συνεντεύξεις Στήλες Archive    Rookie's corner   Artist Index
 Επικαιρότητα   Κριτικές Συναυλιών Text Interviews Music Scouting      
 Ενημερώσεις   Προτάσεις για συναυλίες   Memory Lane      
        Local Jams
     
        Record Shuffle      
        Άρθρα