Μια στο τόσο είναι σημαντικό να αφήνουμε πίσω μας τις θορυβώδεις έως εκκωφαντικές κιθάρες και τα μπάσα και να απολαμβάνουμε κάτι διαφορετικό. Στην προκειμένη περίπτωση το διαφορετικό έχει τη σφραγίδα των Portico Quartet. Μια αντιεμπορική, θα έλεγα, επιλογή για live Σαββατόβραδου. Ωστόσο στο Piraeus Club Academy aka LouLou is Present ο κόσμος γέμισε τον κυρίως χώρο του venue και τον εξώστη. Προσωπικά πιστεύω πως μέρες σαν κι αυτή όπου τα νυχτερινά μαγαζιά παντός είδους ξεχειλίζουν από κόσμο, τα χαμηλά φωτισμένα ηχοτοπία των Portico Quartet μπορούν να αποτελέσουν μια σχεδόν λυτρωτική επιλογή από τους φρενήρεις ρυθμούς του παραδοσιακού εργασιακού πενθήμερου, επιλογή που, εδώ που τα λέμε, τείνει να εκλείψει στις μέρες μας. Ο ηλικιακός μέσος όρος όσων παρευρέθηκαν στο live ήταν τα σαράντα έτη, κάτι που συμπίπτει με τα έτη των μελών της μπάντας.
Είχαμε την τύχη να τους απολαύσουμε για περίπου μιάμιση ώρα, μαζί με το encore. Η μουσική τους, αυτό το κράμα jazz μινιμαλισμού, ambient, electronic, σε ταξιδεύει σε άλλη διάσταση. Οι Portico Quartet έχουν αλλάξει τον ήχο τους, ειδικά αν τους συγκρίνω με το αριστουργηματικό τους ντεμπούτο Knee Deep In The North Sea (2007). Στο σήμερα εξακολουθούν να χρησιμοποιούν το σαξόφωνο ως το κύριο μελωδικό όργανο και επίσης το hang σε πολλά κομμάτια ως ένα είδος συμβόλου για τον ήχο τους. Νιώθεις ότι παρά το γεγονός πως διατηρούν το προσωπικό τους ύφος μέχρι σήμερα, ταυτόχρονα το έχουν εξελίξει και δεν παρέμειναν στάσιμοι.
Η μπάντα υφαίνει σχεδόν από το πουθενά ένα μεθυστικό ηχητικό ιστό. Ο απαλός του ρυθμός μας αιχμαλώτισε στο venue από όπου δε μπορούσαμε να κάνουμε ρούπι. Για την ακρίβεια δεν ακουγόταν κιχ, δεν έβλεπες ούτε ένα κινητό στον αέρα. Εν τέλει θα περιέγραφα τη μουσική τους ως ένα είδους trance, μα όχι με την παραδοσιακή έννοια. Ίσως επειδή αυτή μπορεί να σε φέρει σε μια κατάσταση έκστασης – ύπνωσης, η οποία άλλωστε είναι η κυριολεκτική μετάφραση της λέξης trance. Ας μην ξεχνάμε πως μοιράζονται το ίδιο DNA με τους Cinematic Orchestra, Bonobo και Four Tet, με τη μόνη διαφορά πως οι P.C. ρίχνουν την ένταση, αφήνοντας πίσω τους το νυχτερινό vibe για χάρη σαγηνευτικών επαναλήψεων που συνδυάζουν ηχοχρώματα διαφορετικής υφής και γεύσης. Υπάρχει μια οργανική βάση στον ήχο τους.
Το γήινο jazz υπόβαθρο όταν επενδύεται με τα υπόγεια samples, σαξόφωνο, πετάλια και μεταλλικά ντραμς μας δίνει ένα ισχυρό μουσικό αντίδοτο που μιλάει βαθιά μέσα μας. Αντίδοτο για μια δηλητηριώδη κοινωνία η οποία νοσεί χωρίς να διαφαίνεται στον ορίζοντα κανένα γιατρικό.
Δεν αντιληφθήκαμε πως κύλησε ο χρόνος μέχρι να γλιστρήσουμε ως την τελευταία νότα.
Κείμενο: Χριστίνα Δραγγανά / Φωτογραφίες: Σπύρος Φατούρος
