Έστω και με δυο χρόνια καθυστέρηση – λόγω πανδημίας – οι New Model Army γιόρτασαν στην Αθήνα 4 δεκαετίες αταλάντευτης μουσικής διαδρομής, επιβεβαιώνοντας για ακόμα μια φορά ότι είναι από εκείνα τα ελάχιστα γκρουπ που δεν έχουν μέτριο live στο ενεργητικό τους.
Με μια μικρή καθυστέρηση λόγω απρόβλεπτων παραγόντων, οι Kidney Black ανέβηκαν στη σκηνή του Fuzz περίπου στις 9:30, τη στιγμή που η προσέλευση του κόσμου ήταν ήδη ικανοποιητική. Η μπάντα είναι αρκετά φρέσκια, έχοντας κυκλοφορήσει μόλις πέρσι την πρώτη της δουλειά Lychnopolis Sessions (σε κασέτα, μάλιστα), ωστόσο τα μέλη της έχουν τη δική τους μουσική προϋπηρεσία - ειδικά ο ντράμερ Πάνος Μαριολόπουλος (Earthbound και πολλά ακόμα) είναι από τις πλέον αναγνωρίσιμες φιγούρες της εναλλακτικής/underground σκηνής της χώρας. Ως προς τον ήχο, το σχήμα έχει φυσικά ως σημείο αναφοράς το rock n roll γενικότερα, με ιδιαίτερη έμφαση στο punk και στο grunge. Εν ολίγοις, ταίριαζαν στο κλίμα της βραδιάς και αν κρίνουμε από τις αντιδράσεις του κοινού, βρέθηκαν μπροστά σε ευήκοα ώτα. Πάνω στη σκηνή έβγαλαν ενέργεια, δυναμισμό και παρότι καινούριοι, δεν έμοιαζαν με πρωτάρηδες. Λίγο πάνω από μισή ώρα κράτησε το set τους (όσο έπρεπε, δηλαδή) και ήταν αρκετό για να μας πείσει πως αξίζουν την προσοχή μας αλλά και το ενδιαφέρον μας για την μελλοντική εξέλιξη τους.
Μετά από το απαραίτητο διάλειμμα για να ετοιμαστεί - με ιδιαίτερη επιμέλεια - η σκηνή, η στιγμή για τους headliners είχε φτάσει. Η αλήθεια είναι ότι οι New Model Army έχουν εμφανιστεί αμέτρητες φορές στη χώρα μας, οπότε δεν μπορείς να περιμένεις ιδιαίτερες εκπλήξεις, μόνο μικρές διαφοροποιήσεις, χωρίς αυτό να μειώνει στο ελάχιστο την επιθυμία να τους δεις ζωντανά. Αυτή τη φοράη μπάντα παρουσιάστηκε ως τετράδα, με τον Dean White να αναλαμβάνει τη lead κιθάρα, αφήνοντας τα πλήκτρα σε δεύτερο πλάνο. Έτσι κι αλλιώς ο ήχος του γκρουπ έχει σφυρηλατηθεί εδώ και χρόνια σε μορφή μπετόν αρμέ, οπότε με όποια σύνθεση και να εμφανιστεί το συγκρότημα, το αποτέλεσμα είναι πάντα υψηλότατου επιπέδου.
Η συναυλία όπως προείπαμε είχε επετειακό χαρακτήρα οπότε το παλιό υλικό λογικό ήταν να έχει την τιμητική του. Έτσι επέλεξαν να ξεκινήσουν το live με το πρώτο κομμάτι του πρώτου τους δίσκου, το Christian Militia. Το πολύ καλό Never Arriving έκανε τη σύνδεση με το παρόν ως η μοναδική επιλογή από τον τελευταίο τους δίσκο From Here (2019). Το ταξίδι στο παρελθόν συνεχίστηκε με κλασικά κομμάτια όπως το 1984 και το Here Comes the War, σε ιδιαίτερα δυναμικές εκτελέσεις. Καλό είναι να ξεκαθαρίσουμε εδώ ότι παρότι στο άκουσμα του ονόματος New Model Army κάποιοι μπορεί να σκέφτονται “περασμένα μεγαλεία”, στην πράξη όμως μόνο έτσι δεν είναι. Προς επιβεβαίωση αυτού, καταγράφουμε ως δυο από τις κορυφαίες στιγμές της βραδιάς το ισοπεδωτικό Angry Planet και το ανθεμικό Born Feral, αμφότερα από την πρόσφατη παραγωγή της μπάντας. Το πρώτο προερχόμενο από το Between Wine and Blood του 2014 και το δεύτερο από το Winter του 2016, δυο εξαιρετικά δείγματα γραφής της ύστερης περιόδου των NMA.
Το κοινό ενθουσιώδες, παρότι όχι νεανικό, υποδεχόταν με θέρμη τα κομμάτια από όλες τις περιόδους της μπάντας. Ενω ιδιαίτερη αναφορά αξίζει στους φίλους τους που ταξίδεψαν από το εξωτερικό για τη συγκεκριμένη συναυλία και ειδικά στη μεγάλη μορφή που σκαρφάλωσε και στάθηκε στους ώμους των φίλων του, όπως ακριβώς είχε κάνει και στο live στο Gagarin. Φυσικά πάντοτε υπάρχει κάποιο τραγούδι που όλοι το αγαπάνε λίγο παραπάνω από τα υπόλοιπα και σε αυτή τη περίσταση αυτό το ένα δεν είναι άλλο από το Vagabonds. Μπορεί να ακούστηκε χωρίς βιολί (η κιθάρα του White κάλυψε το κενό) αλλά πώρωσε ακόμα και τον πιο συγκρατημένο.
Το set χωριζόταν σε δυο μέρη, που δεν είχαν την ίδια διάρκεια όπως εξήγησε ο Justin Sullivan.Στην ουσία μπορούμε να μιλήσουμε για το κυρίως μέρος και ένα εκτεταμένο encore. Στο τελευταίο ακούσαμε ύμνους όπως το Green and Grey και το No Rest, πριν το οριστικό φινάλε με το Betcha, με το οποίο επέστρεψαν στο ντεμπούτο τους και έκλεισαν έτσι τον κύκλο που άνοιξε με το Christian Militia.
Αν από όλα τα παραπάνω δεν έγινε ξεκάθαρο, ας το πούμε εδώ με έμφαση: οι New Model Army ήταν για ακόμα μια φορά τρομεροί. Δύσκολα μπορεί να έφυγε κάποιος παραπονεμένος. Σίγουρα κάποιοι θα ήθελαν να ακούσουν κάποια συγκεκριμένα κομμάτια (ο ταπεινός συντάκτης επιθυμούσε διακαώς το Lights Go Out...) αλλά δεν μπορούν να χωρέσουν όλα σε ένα set δυο ωρών. Η μπάντα εντυπωσίασε για το ασύλληπτο δέσιμο της και την ενέργεια της, όσο για τον Sullivan τι να πεις... Σπάνια περίπτωση frontman. Παρότι έχει περάσει πια τα 65, το μάτι του γυάλιζε (όπως και τα μεταλλικά μπροστινά δόντια...). Αλάνθαστος στα καθήκοντα του, φοβερά επικοινωνιακός, χωρίς να κολακεύει το ακροατήριο (όταν χρειάστηκε επέβαλε τη τάξη), με λίγα λόγια ένας από τους τελευταίους αληθινούς rock star. Κάποια στιγμή, ανανέωσε το ραντεβού για δυο χρόνια μετά, στο ίδιο μέρος. Δεν έχουμε αμφιβολία ότι η πλειοψηφία όσων ήταν εκεί το Σάββατο θα δώσει το παρών και την επόμενη φορά.
Κείμενο: Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος / Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής
