Μπορείτε να θυμηθείτε πολλές συναυλίες νέων (ένας αστερίσκος εδώ, καθώς ο ένας εκ των δύο του πακέτου δημιουργεί και κυκλοφορεί μουσική εδώ και πάνω από δεκαετία) εγχώριων ονομάτων σε χώρους όπως το Gagarin 205 που να γίνονται sold out 8 μέρες πριν την τέλεσή τους; Αυτό λοιπόν το κατάφεραν το Παιδί Τραύμα και ο Παναγιώτης Πανταζής (κοινώς Pan Pan), σε ένα πακέτο που προσέλκυσε το ενδιαφέρον του εναλλακτικού κοινού της πρωτεύουσας σε τόσο μεγάλο βαθμό που ήταν αναμενόμενο να προγραμματιστεί και δεύτερη συναυλία (στις 8/12 στον ίδιο χώρο).
Βρεθήκαμε από νωρίς στο Gagarin. Έχοντας μάθει να μετράμε την αδημονία του κοινού για μία συναυλία από το κάγκελο, διαπιστώσαμε πως οι μπροστινές σειρές (κάτω από το πρώτο σκαλοπάτι) ήταν ήδη κατειλημμένες και δεν υπήρχε περίπτωση να άλλαζαν κάτοχο για κανένα λόγο. Ο χώρος δεν άργησε να γεμίσει καθολικά και γύρω στις 9:30 που ξεκίνησε ο Pan Pan δεν υπήρχε χώρος για περιττές ανέσεις. Ευτυχώς υπήρχε από όλους διάθεση για χορό, διάθεση που ξεκίνησε με την εμφάνιση του Πανταζή στην σκηνή του Gagarin μέσα σε γενική αποθέωση. Κακά τα ψέματα, ο Pan Pan είναι αυτήν την στιγμή ένα πολύ hot όνομα στους νεανικούς μουσικούς κύκλους (γενικά κάτω των 40, όπως παρατηρήσαμε μεταξύ των παρευρισκομένων άλλωστε, με τους μεγαλύτερους να πιάνουν κατά κανόνα λιγότερο μπροστινές θέσεις ώστε να χαζεύουν την "πιτσιρικαρία" να χορεύει). Αν μου επιτρέπεται να το γράψω, ήταν και ο κύριος λόγος που βρέθηκα προσωπικά στο Gagarin. Όχι τόσο για να τον δω ζωντανά (που φυσικά κι ήταν κίνητρο καθεαυτό), αλλά κυρίως για να νιώσω τα vibes που υπόσχεται η σπιτική ακρόαση της μουσικής του και το γκελ που (σύμφωνα με αυτά που "έπιανα" από τα social media και από τους δικούς μου κύκλους) κάνει στο κοινό.
Αυτή η επαφή φάνηκε επιτυγχάνεται από νωρίς και ήδη το διττού νοήματος Μείνε σε θέλω/Μήνες σε θέλω προετοίμασε με την ατμόσφαιρα του αυτά που θα ακολουθούσαν. Μην φανταστείτε κάποια περίτεχνη πολυοργανική ενορχήστρωση: οι φωνές των Παναγιώτη Πανταζή (προφανώς) και της Καλλιόπης Μητρόπουλου συμμετείχαν σε ένα μεγάλο πάρτυ καραόκε με ηχητική υπόκρουση την έτοιμη μουσική που ερχόταν από το laptop αλλά και την ανθρώπινη παρέμβαση του Γιώργου Λιγουριώτη στα ηλεκτρονικά beats. Συμμετείχαν σχεδόν ολόκληροι οι επανασύνδεδεμένοι Echo Tides λοιπόν, οπότε δεν χάθηκε η ευκαιρία να ακούσουμε και το νέο τους κομμάτι (το ελληνόφωνο Τούνελ) σε μία προσαρμοσμένη στα παρόντα δεδομένα εκτέλεση που όμως δεν εντυπωσίασε.
Τα τρία μέρη της Φαντασμαγορίας διεκδίκησαν και πήραν όπως ήταν αναμενόμενο τη μερίδα του λέοντος στο setlist της συναυλίας. Εκεί που περιμέναμε τη μεγαλύτερη κινητικότητα από πλευράς κοινού, εκεί πράγματι την είδαμε κιόλας. Ήταν τα αναμενόμενα highlights και τα κομμάτια για τα οποία αγωνιούσαν περισσότερο όσοι είχαν βρεθεί στο Gagarin - και, όπως λέει κάποιο συγκεκριμένο τραγούδι, στον επόμενο τόνο ταξιδεύαμε κι εμείς στα αστέρια: Τα παιδιά θέλουν χορό, Χτύπα με σαν ρεύμα στην πίστα, Ταξιδεύω στα αστέρια και το νεότερο Ανισόπεδη disco μετέτρεψαν το χώρο σε μία μεγάλη χορευτική πίστα, με το κοινό να νιώθεις πως διακατέχει κάθε στίχο. Σε ρόλο guest η Λυγερή Μητροπούλου στο Κάτι στο κομοδίνο έδωσε μία ιδιαίτερα ψυχωμένη ερμηνεία σε σχέση με την ψυχρότερη στούντιο εκτέλεση του κομματιού.
Η μουσική του Pan Pan μπορεί να φτιάχνεται μοναχικά με σπιτικά υλικά χρησιμοποιώντας τη δύναμη της συνεργασίας όπου απαιτείται, μπορεί να φαίνεται και τελικά να είναι απλή στην ουσία της χωρίς να προσπαθεί να κρυφτεί από τον χαρακτήρα της, αλλά διαθέτει ψυχή και μια αδιαμφισβήτητη διαχρονικότητα, σαν να γνωρίζαμε από πάντα την ύπαρξή της. Η συγκίνησή της αναγνώρισης μετά από ένα θριαμβευτικό από κάθε άποψη live έφερε συγκίνηση σε όλα τα συμβαλλόμενα μέρη και βεβαίως στον ίδιο τον Πανταζή, όποιος αποχαιρετώντας το κοινό δεν γίνεται να μην αισθανόταν μία δικαίωση ίσως, επιβράβευση σίγουρα, για τα πολλά χρόνια στα οποία ηχογραφεί χειροποίητα, με ακροατήριο περιορισμένο κυρίως στους θιασώτες της κομιστικής του τέχνης.
Τα πράγματα ηρέμησαν κάπως όταν ανέβηκε στη σκηνή το Παιδί Τραύμα μαζί με την μπάντα του. Πολύ διαφορετικό πλέον το σκηνικό όπου οι μουσικοί καταλάμβαναν ολόκληρη τη σκηνή και το light show φαινόταν σαφώς πιο δουλεμένο και προσαρμοσμένο στα τεκταινόμενα. Έχοντας δει αρκετές προηγούμενες συναυλίες του, πλέον παραδέχεται και εκείνος ο πρωταγωνιστής πως έχουμε να κάνουμε με πραγματικό συγκρότημα, με συγκεκριμένο σχήμα, δομή και στόχευση. Δεν υπάρχει καν σύγκριση με το σχήμα με το οποίο ξεκίνησε να παρουσιάζει τα κομμάτια του πρώτου δίσκου Μικρές Χορευτικές Κινήσεις, όπου υπήρχε μία προσέγγιση σαφώς πιο ερασιτεχνική. Πλέον τα πάντα βρίσκονται σε απόλυτα επαγγελματικό επίπεδο και εξυπακούεται ότι έχει παίξει μεγάλο ρόλο και η στήριξη της United We Fly σε αυτό.
Τα μέλη της μπάντας ως έμπειρα στις ελληνικές μουσικές σκηνές έχουν τη δυνατότητα πλέον και ως ολοκληρωμένο σχήμα εκφράζουν πιο αποτελεσματικά τις μουσικές ανησυχίες του Παιδιού Τραύμα. Δεν ακούγεται τόσο έντονα στους δίσκους, αλλά στο live φαίνεται πως η βάση του ήχου του βρίσκεται στο rhythm section (μπάσο συν ντραμς ίσον αγάπη παντοτινή), εδώ των Κώστα Γάμμα (Τεφλόν) και Δημήτρη Γρηγοριάδη, με τα πλήκτρα (της Αιμιλίας Παπαθεοχάρη aka Emi Path) να χτίζουν το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος των μελωδιών. Ίσως θα ήθελα λίγο πιο δυνατά στην τελική μίξη την κιθάρα του Αντώνη Παπαδόπουλου για να δοθεί περισσότερη ένταση και δραματικότητα στο τελικό ηχητικό αποτέλεσμα. Το κοινό βεβαίως περνούσε εξαιρετικά και χωρίς τις δικές μου παρατηρήσεις, συμμετέχοντας ενεργά σχεδόν σε όλα τα κομμάτια, ακόμη και στο Σούπερ Σταρ που δεν έχει ακόμη αποτυπωθεί δισκογραφικά (αλλά έχει ακουστεί σε προηγούμενες συναυλίες όπως π.χ. σε εκείνη της πλατείας νερού στο πλαίσιο του φετινού Release Athens)
Οι επιρροές του Π.Τ. είναι ξεκάθαρες και δεν κρύβονται ούτε στις live εκτελέσεις των τραγουδιών του. Η εγγύτητα μάλιστα ορισμένων από αυτών με το γενικότερο ύφος των Ξύλινων Σπαθιών και του Παύλου Παυλίδη κάνει το άκουσμα ακόμη πιο οικείο. Ο Νικόλας (single που γράφτηκε για συλλογή του ραδιοφωνικού Αθήνα 9.84) και η Νερατζιά είναι πολύ χαρακτηριστικά δείγματα αυτού. Ακούγοντας και ζωντανά τη συνεργασία του με το Φοίβο Δεληβοριά (Το Λάθος Τρένο, από τη συλλογή Innsomnia της Inner Ear, όπου περιλαμβάνονται μόνο ελληνόφωνα και ακυκλοφόρητα κομμάτια από μέλη του roster της εταιρείας), σκεφτήκαμε πως θα έχει ενδιαφέρον να γράψει μουσική και στίχους και για άλλες φωνές.
Υπήρχαν και εδώ τραγούδια που έτυχαν μεγαλύτερης αποδοχής από κάποια άλλα. Το Πάτσι, ας πούμε, και το Γραμμικό δημιούργησαν κοινά πεδία ταύτισης. Όσο προχωρούσε πάντως η συναυλία, οι εντάσεις και οι διαθέσεις ανέβαιναν ελεγχόμενα, για να εξωκοίλουν στο τέλος. Με Λένε Μαρία και εννοείται πως όλοι περίμεναν Το Μπολ που έκλεισε δυνατά το κανονικό σετ. Το Φόρεμα, τα α λα Στέρεο Νόβα (μίξη με Παυλίδη) Ασθενοφόρα σε πολύ δυναμικές εκτελέσεις - ειδικά το τελευταίο διακρίθηκε εντόνως - προετοίμασαν για την νέα, γκαζωμένη πλέον άποψη στο Σαν Ιχθύς. Παρότι κάπου εδώ είχε έρθει η ώρα για τον οριστικό αποχωρισμό, γνωρίζαμε ήδη ότι δεν θα ήταν η τελευταία φορά που βλέπαμε αυτό το μίνι πακέτο στην Αθήνα καθώς στις 8/12 θα επαναλαμβανόταν αυτή η sold out εμφάνιση. Φανταστείτε τη ζήτηση που υπήρχε, μόνο και μόνο από τις πάνω από 700 συμμετοχές στον διαγωνισμό που κάναμε στο Instagram για προσκλήσεις (hint: θα γίνει και αυτή τη φορά, οπότε σπεύσατε όταν ανακοινωθεί).
Κείμενο / Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής
