Καθώς το 2022 οδεύει προς το τέλος, κλείνουν και οι τελευταίες συναυλιακές εκκρεμότητες που είχαν προκύψει λόγω πανδημίας. Μια τέτοια περίπτωση ήταν το live των Shame στο Fuzz Live Music Club, το οποίο πραγματοποιήθηκε μετά από μερικές αλλαγές ημερομηνιών. Η αναμονή εν τέλει άξιζε και με το παραπάνω, με το βρετανικό γκρουπ να δίνει ένα πειστικότατο και ποιοτικότατο live.
Περί τις 9:30 ανέβηκε στη σκηνή ο εκ Βρετανίας ορμώμενος Council Popstar για το άνοιγμα της βραδιάς. Η είσοδος του ήταν μάλλον ασυνήθιστη καθώς εμφανίστηκε με κουκούλα που κάλυπτε εντελώς τα χαρακτηριστικά του και στα χέρια κρατούσε... φέτες ψωμιού τις οποίες μοίρασε στο κοινό επαναλαμβάνοντας τον στίχο – σύνθημα “Free Bread for the masses”. Μετά το πρώτο κομμάτι, βεβαίως, ξεφορτώθηκε την κουκούλα (και τις φέτες ψωμιού...). Στο μουσικό σκέλος, ο Council Popstar παρουσίασε - άνευ συνοδεία μπάντας - το uptempo υλικό του που συνδύαζε την indie νοοτροπία και τα δυνατά beats με τους κοινωνικοπολιτικούς στίχους. Το όλο μείγμα πιστεύω θα έκανε πιθανώς γκελ στα '90s. Κάτι νέο μουσικά μπορεί να μην ακούσαμε, αλλά δεν πέρασε άσχημα το μισάωρο που διήρκησε το set του. Όσο για το αποχαιρετισμό κράτησε ένα άκρως χορευτικό track για το οποίο ανέβηκε μια κοπέλα στη σκηνή για να τον συνοδεύσει στις χορευτικές φιγούρες.
Μετά το απαραίτητο διάλειμμα, τα φώτα χαμήλωσαν και υπό τους ήχους των Wings του Paul McCartney ξεπρόβαλαν οι πέντε Shame. Έχοντας παρακολουθήσει την εξαιρετική εμφάνιση τους στο Release Athens το 2019 είχαμε μια καλή εικόνα για το τι να περιμένουμε. Στην πράξη βέβαια αυτό που παρακολουθήσαμε ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Οι Βρετανοί εμφανίστηκαν με πολύ άγριες διαθέσεις για το τελευταίο τους live για το 2022. Στο πρώτο κιόλας κομμάτι (Alphabet) ο αεικίνητος Charlie Steen βρισκόταν ήδη μέσα στο κοινό! Και αυτό θα ήταν μόνο η αρχή, στη συνέχεια θα τον βλέπαμε να ανεβαίνει στο μπαρ, να σκαρφαλώνει στον εξώστη μέχρι και να περπατάει πάνω στο κόσμο στο φινάλε! Ο έτερος αεικίνητος (με όλη τη σημασία της λέξης) της μπάντας, ο μπασίστας Josh Finerty έδωσε το δικό του show κάνοντας συνεχή sprint από άκρη σ' άκρη της σκηνής, έκανε 3-4 τουλάχιστον τούμπες και διάφορα άλλα τέτοια κουλά (ακόμα δεν μπορούμε να ξεχάσουμε τον δύσμοιρο φροντιστή του γκρουπ που τον ακολουθούσε κάθιδρος στην τεράστια σκηνή του Release προσπαθώντας να συμμαζέψει ό,τι μπορούσε...).
Από τα παραπάνω είναι φανερό πως είχαμε να κάνουμε με μια συναυλία που ξεχείλιζε από ενέργεια αλλά δεν ήταν μόνο αυτό, είχε και ουσία και αυτή δεν είναι άλλη από την ίδια τη μουσική. Τα δυο μέχρι στιγμής άλμπουμ τους (Songs of Praise – 2018 και Drunk Tank Pink – 2021) μας είχαν αφήσει πολύ καλές εντυπώσεις και όπως φαίνεται κάτι τέτοιο θα συμβεί και με το επερχόμενο τρίτο τους άλμπουμ Food for Worms, αν κρίνουμε από το σαρωτικό νέο τους single Fingers of Steel το οποίο ακούστηκε δεύτερο στο set και εντυπωσίασε. Εδώ θα πρέπει να ομολογήσουμε πως παρότι οι ηχογραφημένες δουλειές τους, όπως προαναφέραμε, μας αρέσουν, η ζωντανή απόδοση των κομματιών τα έκανε να μοιάζουν ένα κλικ καλύτερα. Φυσικά για αυτό το αποτέλεσμα το βασικό ρόλο παίζει το γεγονός πως ως μουσικοί είναι ικανότατοι και ξέρουν να αναδεικνύουν τα δυνατά σημεία των συνθέσεων. Το μόνο που θα ζητούσαμε επιπλέον θα ήταν οι κιθάρες να είναι λίγο πιο μπροστά στη μίξη, αφού και ωραία θέματα και μελωδίες διαθέτουν τα τραγούδια τους, ωστόσο αυτή είναι μάλλον μια περισσότερο τεχνική λεπτομέρεια.
Αξίζει εξάλλου να σημειώσουμε πως το ιδιαιτέρως θερμό κοινό (νεαρόκοσμος κυρίως μπροστά, μεγαλύτερες ηλικίες προς τα πίσω) υποδεχόταν με χαρακτηριστικό ενθουσιασμό όλα τα κομμάτια του setlist, τόσο τα γνωστά όσο και τα άγνωστα (ακούστηκαν αρκετά ακυκλοφόρητα που θα βρίσκονται στο επόμενο άλμπουμ τους). Επίσης, στα αξιοσημείωτα της βραδιάς η καλή ισορροπία που πέτυχε το συγκρότημα μεταξύ των δυνατών συνθέσεων (όπως το Last Rizla) και των πιο μελωδικών (π.χ. Angie) χωρίς να υπάρχει πρόβλημα στη ροή.
Ήταν αναμενόμενο πως η συναυλία θα είχε περιορισμένη διάρκεια (περί τα 75 λεπτά) ωστόσο όταν ακούστηκαν και οι τελευταίες νότες του Gold Hole αισθανόμασταν πλήρως χορτασμένοι. Έτσι κι αλλιώς αυτό που απολαύσαμε ηχητικά και οπτικά δεν άφηνε περιθώρια για παράπονα. “Θα τους λατρεύαμε ακόμη και αν η μουσική τους δεν ήταν και τίποτα το σπουδαίο” έγραφε ο Παναγιώτης Γαβρίλης μετά την προηγούμενη τους εμφάνιση στην Αθήνα και θα συμφωνήσουμε απόλυτα. Μπορεί η δουλειά τους να μη χαρακτηρίζεται από την πρωτοτυπία ή τις καινοτομίες, όμως η μπάντα βγάζει επί σκηνής αλλά και στις ηχογραφήσεις ψυχή και νεύρο που δεν συναντάμε κάθε μέρα στην εποχή μας. Εν τέλει οι πέντε νεαροί μας παρουσίασαν με τον καλύτερο τρόπο την άποψη τους για το πως (πρέπει να) ηχεί τον βρετανικό post punk του σήμερα.
Κείμενο: Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος / Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά (facebook.com/AfroditiZagganaPhotography)
