Το Σάββατο που μας πέρασε ήταν η δεύτερη φορά που έβλεπα-άκουγα ζωντανά τους art punks, φιλέλληνες από την Καλιφόρνια στο υπόγειο της οδούς Σολωμού. Ο λόγος φυσικά για τους Savage Republic που τρέφουν, όπως προείπα, μια αγάπη για τη χώρα μας, που τους έχει οδηγήσει από το να διασκευάσουν Θεοδωράκη μέχρι να δημιουργήσουν μουσικά κομμάτια κι ολόκληρα άλμπουμ με ελληνικές αναφορές κι ονομασίες. Η αγάπη αυτή είναι αμοιβαία μεταξύ της μπάντας και του ελληνικού μουσικόφιλου κοινού κάτι που φάνηκε ξεκάθαρα και στο live. Φέτος επέστρεψαν στη χώρα μας με μια μίνι περιοδεία, με αφορμή την κυκλοφορία του άλμπουμ τους Meteora.

Ας θυμηθούμε όμως πως κύλησε η βραδιά. Το μουσικό ζέσταμα ανέλαβαν οι δικοί μας Coyote’s Arrow. Πρόκειται για μία μπάντα που παίζει πολύ δεμένα, βγάζοντας την απαραίτητη ένταση κι ενέργεια επί σκηνής, την οποία απαιτεί το indian punk μουσικό υβρίδιο πάνω στο οποίο δημιουργούν την αισθητική του ήχου και της παρουσίας τους.

Η μπάντα σχηματίστηκε το χειμώνα του 2014 από μέλη σχημάτων όπως Deus Ex Machina και Nonmandol.  Αποτελούνται από τρεις άντρες και τρεις γυναίκες που από τη μια εμπνέονται από τη καθημερινή μάχη για επιβίωση που συντελείται μέσα στο αστικό τοπίο μιας πόλης όπως η Αθήνα και από την άλλη από την αίσθηση ελευθερίας που προσφέρει η σύνδεση με τη φύση. Γι΄ αυτό άλλωστε μπορείς να ακούσεις στον ήχο τους αρκετά αντιφατικά στοιχεία. Δυνατές μπασογραμμές και κιθάρες που πλέκονται με μουσικές του κόσμου και υπνωτιστικούς ρυθμούς. Στο live ακούσαμε κομμάτια από τις δυο κυκλοφορίες τους, το ep Desert και το άλμπουμ Aho.

«Τι να πω και τι να γράψω τώρα εγώ για αυτή την εμφάνιση, η οποία είναι αδύνατον να περιγραφεί με γράμματα, προτάσεις, κόμματα και τελείες;» Η προηγούμενη πρόταση συμπεριλαμβάνονταν στο report που είχα γράψει στο evart.gr για το live των Savage Republic που είχε γίνει πριν από επτά χρόνια  στο An (μπορείς να τη διαβάσεις εδώ). Δε θα μπορούσα, σε καμία περίπτωση, να γράψω τα ίδια για τη φετινή τους εμφάνιση. Θες γιατί έχουν αλλάξει όλα, από τη μπάντα μέχρι εμένα την ίδια, θες γιατί τότε βίωνα τον ενθουσιασμό του να βλέπεις ζωντανά για πρώτη φορά μια μπάντα που εκτιμάς αρκετά, θες γιατί τότε είχα προσωπικούς λόγους να είμαι κάπως πιο ενθουσιασμένη ή γιατί πολύ απλά τότε ήταν καλύτερη η εμφάνισή τους.

Όπως και να έχει υπάρχουν και λόγοι οι οποίοι συνδέονται με την εμφάνιση καθαυτή αλλά και με το τέλος εποχής που βιώνουμε στο πετσί μας από την έκρηξη της πανδημίας κι έπειτα. Θα μου πεις, σχετικά με τους μουσικούς που πήγα να ακούσω, η φάση του punk έχει «τελειώσει» πριν από πολλά χρόνια, άρα σε ποιο end of an era αναφέρεσαι; Θα έλεγα πως είναι μια γενικότερη αίσθηση αυτό που περιγράφω ως τέλος εποχής που τη δεδομένη στιγμή δεν έχω συνειδητοποιήσει ώστε να μπορέσω να την αποκρυσταλλώσω σαν ολοκληρωμένη σκέψη για να την εκφράσω ξεκάθαρα κι επιμένω να την αναφέρω ως τροφή για σκέψη για όσους ίσως διαβάσουν το κείμενο και για κάποιο λόγο νιώθουν έτσι.

Εν πάση περιπτώσει η εν λόγω κουβέντα είναι προφανώς μεγάλη και ίσως δεν έχει θέση σε ένα report για μια live εμφάνιση, στο οποίο θέλουμε να διαβάσουμε πως έπαιξαν οι μουσικοί, ποιο ήταν το setlist, πόσο κόσμο είχε κτλ.

Δε θα αναφερθώ στον ήχο τον οποίο προσπαθούσε να διορθώσει ο Thom Fuhrmann με συνεχή νοήματα στον ηχολήπτη, punk είναι θα μου πεις, τη θέλει τη βρομιά του ο ήχος, An πήγες, ειδάλλως πήγαινε μέγαρο να ακούσεις συμφωνικές με αψεγάδιαστο ήχο. Δεκτό, λοιπόν.

Το An είχε σχεδόν γεμίσει χωρίς να είναι ασφυκτικά γεμάτο. Επίσης ο εξαερισμός ήταν πολύ καλύτερος από εκείνον που θυμόμουν την τελευταία φορά που είχα ξαναβρεθεί εκεί, πριν από περίπου τρία χρόνια. Τα γνώριμα μεταλλικά βαρέλια των S.V. τους περίμεναν στωικά σε κάποια αποθήκη για να ανέβουν ξανά επί σκηνής και να παίξουν πρωταγωνιστικό ρόλο για μια ακόμη φορά. Το συγκρότημα έδειχνε να απολαμβάνει και να χαίρεται πάρα πολύ το αγαπημένο του κοινό, όπως οι ίδιοι δηλώνουν. 

Οι Alan Waddington, Ethan Port, Kerry Dowling και Thom Fuhrmann εναλλάσσονταν πάνω στη σκηνή, όλοι έπαιζαν όλα σε μια προσπάθεια να δώσουν μια νέα πνοή στη σκηνική τους παρουσία και στον ήχο τους. Ωστόσο, απουσίαζε η πνευματικότητα και η αίσθηση ιεροτελεστίας από την εμφάνισή τους, κάτι που είχα βιώσει στο προηγούμενο live τους. Σκέφτομαι πως αυτό ίσως έχει να κάνει με την εμμονή που σχετίζεται με τη νεότητα-ελαφρότητα, κάτι που ακολουθεί για χρόνια τη «ροκ» κουλτούρα. Ίσως να διακρίνονται τα σημάδια της αποχής, εξαιτίας όσων βιώσαμε τα τελευταία χρόνια. Ένιωθα πως έβλεπα αγουροξυπνημένους ανθρώπους που ανέβηκαν στη σκηνή, που παρότι κινούνταν διαρκώς και ήταν πολύ ενεργητικοί το συναίσθημα έμοιαζε κούφιο, ήταν ξύλινοι.

Μουσικά, ευχαριστήθηκα τα σημεία του live όπου επικρατούσε το post punk στοιχείο στον ήχο τους, με έντονες μπασογραμμές και κιθαρισμούς. Τύπου 1938, Hippodrome, Siege κ.α. 

Τέλος, δε γινόταν να λείψει από τη σκηνή ο εξελληνισμένος πλέον Blaine Reininger (Tuxedomoon) που συνόδευσε τους S.R. στα Siam και Viva La Rock ‘N' Roll. Για κλείσιμο τα έγχορδα έμειναν ξαπλωμένα, επέστρεψε από τα παρασκήνια η Εύα Κολόμβου, πιάσαν άλλοι μπαγκέτες κι άλλοι μεταλλικές ράβδους, ντραμς και βαρέλια πήραν φωτιά, μέχρι και το μεταλλικό κάγκελο που διαχώριζε τη μπάντα με το κοινό δε γλίτωσε το «ξύλο». Έτσι μέσω μιας εκκωφαντικής Procession μας οδήγησαν έως το κλείσιμο της βραδιάς.

Το κοινό εκδήλωνε τον ενθουσιασμό του και η γενικότερη επίγευση ήταν μιας χαρούμενης, ζωντανής ατμόσφαιρας. Γεγονός που, ο σε κάποια σημεία κύριος με βαριεστημένο ύφος, Thom Furhmann δεν παρέλειψε να απαθανατίσει με την κάμερα του κινητού του τραβώντας κάποια βίντεο τόσο τον ίδιο και την υπόλοιπη μπάντα όσο και τους παρευρισκόμενους. Τέλος, κάτι μου λέει πως αυτό ήταν το τελευταίο live των Savage Republic στη δική μας πολυαγαπημένη Banana Republic, τουλάχιστον για μένα. 

Set List:

Drum intro

1938

Stingray

Newport ’86

Meteora

27 days

Hippodrome

Mobilization

Siege

Trek

Spice Fields

Bizerte Rolls

O’ Adonis

Year of Exile

The Ivory Coast

Next to nothing

Siam

Viva la Rock ‘n’ Roll (Alternative TV cover)

Κείμενο: Χριστίνα Δραγγανά / Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής