Διαχρονικό είναι το παράπονο του εγχώριου κοινού ότι δεν έρχονται γκρουπ στη χώρα μας τη στιγμή που πρέπει, πάρα σε δεύτερο χρόνο όταν το momentum μοιάζει να έχει χαθεί. Τη συγκεκριμένη κατάσταση προσπαθεί να ανατρέψει με τις δυνάμεις της και με μπόλικο μεράκι η ομάδα της Primitive Music που φροντίζει να φέρνει ονόματα στην ώρα τους ή και νωρίτερα (βλέπε Fontaines DC, Murder Capital). Από τις πλέον επιτυχείς μετακλήσεις αποδείχθηκαν οι Βρετανοί Crows, οι οποίοι κατέφθασαν με το φοβερό δεύτερο άλμπουμ τους και έδωσαν ένα live που μας άφησε άφωνους.

Το να έχεις ως opening act τους Noise Figures μοιάζει περίπου με πολυτέλεια, με δεδομένο πως μιλάμε για ένα από τα πιο ποιοτικά εγχώρια σχήματα. Φυσικά η προσθήκη του ντουέτου των Γιώργου Νίκα (τύμπανα – φωνή) και Στάμου Μπάμπαρη (κιθάρα – φωνητικά) στο συγκεκριμένο event όχι απλώς δεν μας χάλασε, ίσα ίσα το έκανε ακόμα πιο ελκυστικό. Μπορεί να τους είχαμε δει σχετικά πρόσφατα στο καλοκαιρινό Release Athens, ωστόσο θέλαμε να τους ξαναδούμε σε κλειστό χώρο αυτή τη φορά, μιας και έχουμε την εντύπωση πως τους πάει περισσότερο, κάτι που αποδείχθηκε τελικά και στην πράξη.

Τώρα που ο ήχος τους έχει πάρει μια πιο heavy και σκοτεινή κατεύθυνση (διακρίνουμε ξεκάθαρα μια doom-ιλα στην ατμόσφαιρα των συνθέσεων τους), οι συγκεκριμένες συνθήκες μοιάζουν ιδανικές σε σχέση με το απογευματινό λιοπύρι οποιουδήποτε καλοκαιρινού φεστιβάλ. Για ακόμα μια φορά λοιπόν είχαμε την ευκαιρία να διαπιστώσουμε το απίστευτο δέσιμο των δυο μουσικών επί σκηνής που φανερώνει μια σπάνια χημεία και προφανώς άπειρη δουλειά. Από το χορταστικό και απολαυστικό 45λεπτο set τους ξεχώρισε η τρομερή τριπλέτα  Shoot the Moon - Black Caravan - The Perfect Spell.

Τους περιμέναμε τους Crows, ειδικά τώρα που έχουμε δει όλες τις λίστες με τον μουσικό απολογισμό του 2022 και βλέπαμε συνεχώς μέσα το φετινό δεύτερο άλμπουμ τους, Beware Believers. Οι πιο υποψιασμένοι όμως βρίσκονταν σε εισαγωγικά στο Temple τουλάχιστον από τον Απρίλιο που κυκλοφόρησε το άλμπουμ έχοντας τους ήδη ξεχωρίσει ως ένα από τα ονόματα του νέου κύματος του post punk που θα μας απασχολήσουν έντονα τα επόμενα χρόνια. Μαζί τους κρατούσαν και τις φήμες για πολύ έντονα live show, φήμες που δυνάμωναν από τα βίντεο που κυκλοφορούν ελεύθερα στο διαδίκτυο.

Εμείς τι είδαμε λοιπόν είδαμε ένα συγκρότημα να βρίσκεται δυναμικά στατικό (αν με πιάνετε) πάνω στην σκηνή, αλλά ο τραγουδιστής James Cox έφτανε και περίσσευε για το οπτικό κομμάτι της συναυλίας. Απέναντι σε ένα κοινό που ανταποκρίθηκε από την πρώτη νότα ήδη, ο Cox είχε τις κινήσεις για να κρατήσει το ενδιαφέρον πέρα από το μουσικό κομμάτι και στις μικρές λεπτομέρειες φανέρωσε μελέτη και εμπειρία που δεν διαθέτουν πολλοί frontmen του ήχου.

Αν και η συναυλία κράτησε λίγο παραπάνω από μία ώρα, οι Crows παρουσίασαν υλικό και από τους δύο δίσκους τους, με έμφαση βεβαίως στον πιο πρόσφατο, αλλά και μεμονωμένα singles του παρελθόντος, όπως τα Whisper (από το “αρχαίο” 12ιντσο Unwelcome Light του ‘16), The Itch (από το digital EP Cold Comfort της ίδιας χρονιάς) ή το ακόμη παλαιότερο Pray του ‘15, το οποίο διαφήμισαν από σκηνής ως το παλαιότερο κομμάτι τους (ίσως εννοούσαν “της νεότερης περιόδου”, διότι κυκλοφορούν μουσική από το ‘11 αλλά σε διαφορετικό στυλ).

Ρωτώντας πριν το live τους διοργανωτές σε τι κατάσταση βλέπουν την μπάντα, το πρώτο πράγμα το οποίο μας ανέφεραν ήταν ότι ο James Cox μετρούσε κατά τη διάρκεια του soundcheck το μήκος του καλωδίου του μικροφώνου του για να δει μέχρι πού μπορεί να φτάσει μέσα στο Temple. Αυτό συνέβη πολύ γρήγορα, ήδη στο τέταρτο κομμάτι του σετ, και ευτυχώς το κοινό ήταν ήδη αρκετά ζεστό για να υποδεχτεί τον τραγουδιστή χωρίς ιδιαίτερα άβολες στιγμές.

Μέχρι και crowd surfing είχαμε προς το τέλος του live, με τελικό στόχο μία χειραψία στον αέρα με τον Cox που άλλο που δεν ήθελε να βλέπει ότι εκείνος και η μπάντα του έχουν προκαλέσει τέτοιο τζερτζελέ (συγχωρήστε μου την ανασκαφή στις παλαιές εκφράσεις). Μετά το τέλος της συναυλίας, τα μέλη της μπάντας δεν άργησαν να βγουν έξω στο κοινό και να πιούμε όλοι μαζί ένα ποτό συζητώντας όπως θα κάναμε με τους φίλους μας. Έχετε αμφιβολία πως θα μας ξανάρθουν;

Μόνο οι Idles μας έχουν ξεφύγει προς το παρόν από τις πιο γνωστές μπάντες του είδους. Οι Crows διεκδικούν το δικό τους κομμάτι στην πίτα του σύγχρονου post-punk και αν κρίνουμε από τους δίσκους τους ως τώρα αλλά και την εμφάνισή τους την Πέμπτη που μας πέρασε δεν θα καθυστερήσουν να ενταχθούν και εκείνοι στα συγκροτήματα-σημεία αναφοράς της εποχής

Κείμενο: Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος, Μιχάλης Κουρής / Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής