Θυμάμαι, είχα ξαναδεί τους Black Angels το 2015 στο TerraVibe Park στο τότε Rockwave. Το line up είχε headliners τους Black Keys (ήταν άθλιοι) κι επίσης συμμετείχαν οι Puta Volcano, 1000 Mods, The Big Nose Attack. Οι B.Α. με είχαν ενθουσιάσει, κάτι που δε συνέβη αυτή τη φορά.

Η Τρίτη που μας πέρασε κουβαλούσε πάνω της το βάρος που φέρουν οι τελευταίες ημέρες λόγω του δυστυχήματος που έκοψε το νήμα πολλών αθώων ζωών.  Η αλήθεια είναι πως πήγα κάπως διεκπεραιωτικά στο συγκεκριμένο live, καθώς η διάθεσή μου ήταν αδύνατον να παραμείνει ανεπηρέαστη. Εξακολουθώ βέβαια να πιστεύω πως η χαρά της ζωής αποτελεί ύψιστη μορφή αντίστασης, ωστόσο η ενσυναίσθηση δε σου αφήνει και πολλά περιθώρια άμεσης ανάκαμψης.

Αυτός ήταν ο λόγος που κατάφερα να φτάσω στο Fuzz μόνο λίγο πριν από την εμφάνιση των Black Angels, τόσο η διάθεση όσο η δυσκολία μου να βρω άμεσα μια θέση πάρκινγκ είχαν ως αποτέλεσμα να χάσω τους Steams, που είχα την χαρά να γνωρίσω από κοντά μέσα από τη στήλη μου Convivium (γαστριμαργικές συναντήσεις – συζητήσεις  ) που φιλοξενείται στο Lung Fanzine. Τους θεώρησα τέλειο ματσάρισμα (sic) με τους headliners κι εδώ κι αρκετό καιρό, ήθελα πολύ να τους απολαύσω live. Απ΄ ότι φαίνεται θα πρέπει να περιμένω την αμέσως επόμενη ευκαιρία. Φιλοξενώ όμως ως guests τα λόγια του Μιχάλη Κουρή, ο οποίος τους είδε (και τους φωτογράφισε):

«Οι Steams, που ανέλαβαν πολύ ταιριαστά να ζεστάνουν το κοινό του Fuzz, ήταν σαφέστατα επηρεασμένοι και εκείνοι από τα πρόσφατα γεγονότα και φρόντιζαν να το αναφέρουν σε κάθε αποστροφή τους. Στην αρχή του σετ τους μάλιστα φαίνονταν μουδιασμένοι, πως κάπως προσπαθούσαν να προσαρμοστούν, ίσως και διότι αυτή ήταν η πρώτη συναυλία τους μετά από την παρουσίαση του δεύτερου δίσκου τους (Mild Conquest) στο Temple στα τέλη του περασμένου Δεκεμβρίου. Χρειάστηκαν ένα-δύο τραγούδια για να δούμε πάλι τους Steams όπως τους ξέρουμε πάνω στη σκηνή: με δυναμική παρουσία και σφιχτοδεμένη απόδοση. Ένα σημαντικό κομμάτι των ζωντανών τους εμφανίσεων είναι έτσι κι αλλιώς η επικοινωνία μεταξύ τους, σε ένα επίπεδο που δεν είναι δεδομένο ακόμα και σε μπάντες που παίζουν πολλά χρόνια μαζί. Το κοινό ακολούθησε τη διάθεσή τους με ζεστό αυθόρμητο χειροκρότημα και πολλά "μπράβο" να ακούγονται σε διάφορα σημεία του σετ τους.

Έκλεισαν με το Harvest, το πιο αναγνωρίσιμο κομμάτι τους, όπου ο Πάνος (φωνή, κιθάρα) αναφέρθηκε στις συνθήκες που έγραψαν το τραγούδι και αντιπαρέβαλλε με το γενικό συναίσθημα των ημερών. Σίγουρα με αυτήν την εμφάνιση θα κέρδισαν κάποιους έξτρα φίλους που μπορεί να μην τους είχαν ξανακούσει, αλλά θα συνέστηνα να τους ξαναδούν σε πιο ανάλαφρες συνθήκες για να καταλάβουν πόσο πραγματικά κορυφαίοι είναι πάνω σε μία σκηνή. Με μία μίνι ελληνική περιοδεία να ακολουθεί, περιμένουμε να τους δούμε σε υπέρ-τοπ φόρμα (και κάπως βελτιωμένη διάθεση, όλων μας) στο φεστιβάλ της Sound Effect Records στις 18 του μηνός στο Gagarin.»

Όταν μπήκα στο Fuzz, ο κάτω όροφος είχε γεμίσει σχεδόν ασφυκτικά (οι B.A. έχουν ένα αρκετά μεγάλο fan base στη χώρα μας), έτσι δεν κατάφερα να περάσω μπροστά όπου βρίσκονταν φίλοι κι αρκέστηκα να περάσω στον εξώστη όπου παρακολούθησα όλη τη συναυλία «αφ’ υψηλού» χάνοντας, η αλήθεια είναι, αρκετό από το vibe που χαρίζει η λεγόμενη αρένα και τα κορμιά που δονούνται μέσα της.

Οι Τεξανοί garage/psych rockers ξέρουν καλά αυτό που κάνουν, καθώς είναι μια έμπειρη μπάντα με δεμένο παίξιμο. Παρατηρούσα γύρω μου και κάτω τους παρευρισκόμενους να απολαμβάνουν την εμφάνιση, κάποιοι σε έξαλλη κατάσταση - βλέπε Πάνος (The Steams) κι όσοι βρίσκονταν μπροστά στο stage - με την πλειοψηφία όμως να έχει μια πιο υποτονική διάθεση.

Ως επί το πλείστον οι B.A. εκτέλεσαν κομμάτια από το πιο πρόσφατο άλμπουμ τους Wilderness of Mirrors. Το setlist έφτανε σε σημεία να βαλτώνει κι έπειτα ερχόταν μια δυναμική επαναφορά με ηλεκτρισμένα riffs και ψυχεδελικά delay, reverbs (τρελαίνομαι γι΄ αυτά), που σε επανέφεραν από τις προσωπικές σου σκέψεις που ομολογώ με κατέκλυζαν καθ’ όλη της διάρκεια της συναυλίας.

Η μουσική λειτούργησε ως ένα μέσο που καθάριζε τη σκέψη καθώς ο χώρος αυτός έμοιαζε σαν ένα «υγιές πλαίσιο», βάλσαμο για την ανθρώπινη ψυχή. Από μόνο του, αυτό το γεγονός, πως δηλαδή ο άρτιος, αβίαστος τρόπος των B.A. πάνω στη σκηνή με την απλότητά και τη σιγουριά που τους χαρίζει η μουσική τους πορεία όλα αυτά τα χρόνια και η απουσία κάθε ίχνους προσπάθειας εντυπωσιασμού μας επέτρεπε απλά να υπάρχουμε εκεί για να απολαύσουμε μια casual συναυλία.

Εδώ ας μην ξεχάσω ν' αναφερθώ στο κομμάτι των visuals που προβάλλονταν στο video wall, τα καλειδοσκοπικά ψυχεδελικά μοτίβα και οι σκηνές με πολιτικό μήνυμα έδεναν ιδανικά με το εκάστοτε κομμάτι το οποίo συνόδευαν και ταυτόχρονα κάπως μας ταξίδευαν.

Η σκέψη μου έτρεχε στην επόμενη μέρα στην απεργιακή κινητοποίηση, καθώς θεωρούσα ζωτικής σημασίας τη συμμετοχή όσο περισσότερων από εμάς. Τελικά, αποδείχθηκε μια από τις πιο μαζικές πορείες, των τελευταίων ετών, στο κέντρο της Αθήνας κι ευελπιστώ πως έδωσε ένα ισχυρό μήνυμα στα αυτιά που θα έπρεπε να το είχαν πάρει πρέφα καιρό τώρα.

Οι B.A. μας χάρισαν στο extended encore το κομμάτι που εξέφραζε το γενικό αίσθημα των ημερών -  κομμάτι που - by the way - ξεκίνησε την απογείωση της καριέρας τους. Φυσικά, αναφέρομαι στο Young Men Dead. Ελπίζω στην επόμενη επίσκεψή τους στη χώρα μας να μπορέσουμε να τους ακούσουμε μέσα σε ένα κλίμα ευφορίας. Αμήν!

Κείμενο: Χριστίνα Δραγγανά (The Black Angels), Μιχάλης Κουρής (The Steams) / Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής