Μέχρι και μόλις πριν από λίγες ημέρες, αν κάποιος με ρωτούσε για τις σπουδαιότερες φωνές πάνω στον πλανήτη γη θα απαντούσα χωρίς δεύτερη σκέψη πως είναι σίγουρα γυναικείες. Θα το αιτιολογούσα λέγοντας πως η πολυπλοκότητα της γυναικείας ψυχοσύνθεσης είναι ικανή να εκφράσει μια τεράστια γκάμα συναισθημάτων, αδικώντας βέβαια με αυτόν τον τρόπο τόσες σπουδαίες ανδρικές φωνές (σορι Thom Yorke).

Στην περίπτωση της Anohni, όπου το φύλο είναι κάπως ακαθόριστο, δεν μπορούμε να μιλήσουμε ούτε για ξεκάθαρα ανδρική, αλλά ούτε και για ξεκάθαρα γυναικεία φωνή κι εκεί έγκειται η σπουδαιότητά της, καθώς ενώνει κάθε φύλο ή, ακόμη καλύτερα, θα λέγαμε πως καταργεί κάθε έννοια διαχωρισμού μεταξύ φύλων - με έναν αστερίσκο, καθώς όπως έχει δηλώσει η ίδια, η ζυγαριά της κλίνει προς τη θηλυκή πλευρά με την έννοια της αρχέτυπης μήτρας των πάντων. Ας μην ξεχνάμε πως στις πρώιμες προϊστορικές κοινωνίες, όπου έχουμε την απαρχή επινόησης λατρευτικών συμβόλων, επικρατούσε η εικόνα της στρουμπουλής μορφής της μητέρας γης με τους χαρακτηριστικούς υπερμεγέθεις γλουτούς και την υπερτονισμένη ηβική χώρα.

Τη σήμερον ημέρα, όπου οι θηλυκότητες βάλλονται από παντού, έχουμε ένα μνημείο όπως το Ηρώδειο, που αρχικά έφερε την ονομασία «Το επί Ρηγίλλη Ωδείον», για να μας θυμίζει πως από τον δεύτερο αιώνα μ.Χ μέχρι και τη στιγμή που γράφονται αυτές οι αράδες δεν έχουν αλλάξει και τόσα πολλά. Ας θυμηθούμε πως χρηματοδοτήθηκε από ένα βαθύπλουτο «καταξιωμένο» πρόσωπο, που φερόταν βάναυσα στην είκοσι έξι χρόνια μικρότερη σύζυγό του η οποία ήταν ένα δεκατετράχρονο παιδί. Οποιαδήποτε ομοιότητα με αληθινά πρόσωπα είναι τυχαία. Φυσικά η περίπτωση της Ρηγίλλης είναι μια ακόμη υπόθεση γυναικοκτονίας η οποία αμφισβητείτο εκείνη την εποχή και συνεχίζει μέχρι σήμερα να αποτελεί ένα αμφιλεγόμενο θέμα μεταξύ των ιστορικών. Ωστόσο υπάρχουν ακαδημαϊκοί όπως η Sarah Pomeroy που ξεκάθαρα χαρακτηρίζουν τη Ρήγιλλα ως ένα ακόμη θύμα συζυγικής βίας.

Με όλα τα παραπάνω, θέλω να δώσω συμβολικές προεκτάσεις στη εμφάνισης της Anohni στο Ηρώδειο, καθώς παρά την κατ' επίφαση απελευθέρωση ιδεών που εμφανίζει η σημερινή κοινωνία της πολιτικής ορθότητας, η εν λόγω προσωπικότητα είναι outsider με βάση τις κοινωνικές νόρμες που ακόμα καταδυναστεύουν τις ζωές μας. Θέλω να φαντάζομαι αυτήν τη performance ως ένα φόρο τιμής στις θηλυκότητες και σε κάθε Ρήγιλλα αυτού του κόσμου που διαχρονικά δε μπορεί να νιώσει καμία ασφάλεια. Δεν μπορεί ούτε εν έτει 2024, καθώς ο κάθε κακοποιητής ξεπλένεται από τα media για να μην καταστραφεί η καριέρα του, τα οποία νομιμοποιούν τις βίαιες πράξεις με το πρόσχημα της κανονικότητας τους ως αναπόσπαστο ανδρικό χαρακτηριστικό.

Θα προσπεράσω τα αστεία της καλλιτέχνιδος περί γκέι στην αρχαία Αθήνα και τη διάθεση αυτοσαρκασμού με την ατάκα "τι κάνει μια drag queen στην Ακρόπολη" και, χωρίς να γνωρίζω αν έχει επίγνωση της ιστορίας του χώρου που εμφανίστηκε, θα σταθώ στο βάρος που φέρει κάθε καλλιτέχνης στους ώμους του όταν εμφανίζεται σε έναν τόπο βαρύνουσας σημασίας τόσο λόγω των μεγάλων ανθρώπων της τέχνης που έχουν δουλέψει εκεί, όσο και λόγω του συμβολισμού που ανέφερα παραπάνω. Πρόκειται για ένα χώρο που μπορεί άνετα να σε «καταπιεί» και ήταν προφανής η αμηχανία της Anohni, την οποία αμηχανία δεν κατάφερε να διαχειριστεί από την αρχή της εμφάνισής της, ομολογώντας στη συνέχεια το πόσο μεγάλο στρες ένιωθε, το οποίο απέδωσε στην μακρόχρονη αποχή της από το συναυλιακό στίβο (7 χρόνια).

Παρ' όλα αυτά η όλη αμηχανία αφαίρεσε ελάχιστα από την ερμηνευτική της ικανότητα και φυσικά το γεγονός ότι ήταν πλαισιωμένη από μουσικούς με τους οποίους συνεργάζεται για πάρα πολλά χρόνια (Julia Kent, Max Moston, Doug Wieselman) και άλλους που είναι βιρτουόζοι στο είδος τους (Jimmy Hogarth - συμπαραγωγός της επίσης στο τελευταίο της άλμπουμ, Leo Abrahams, Chris Vatalaro, Gael Rakotondrabe, Sam Dixon, Mazz Swift), μπόρεσε να μας χαρίσει μια διαφορετική εμφάνιση από όσα έχουμε παρακολουθήσει ανά τα χρόνια στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού. Απλότητα σε συνδυασμό με μια εύθραυστη ιδιοσυγκρασία  που υπομένει την επίπονη διαδικασία της έκθεσης στο κοινό για να μπορέσει να έρθει σε επαφή με όλους εμάς που έχουμε τη διάθεση να συναισθανθούμε την ιδιόγλωσσά της  και να τη μετουσιώσουμε σε προσωπικό βίωμα.

Θα κλείσω με τους στίχους από το κομμάτι You are my Sister των Anohni and the Johnsons το οποίο ακούσαμε το βράδυ της 13ης Ιουνίου στο Ηρώδειο:

You are my sister, we were born

 So innocent, so full of need

 There were times we were friends but times I was so cruel

 Each night I'd ask for you to watch me as I sleep

 I was so afraid of the night

 You seemed to move through the places that I feared

 You lived inside my world so softly

 Protected only by the kindness of your nature

You are my sister

 And I love you

 May all of your dreams come true

 We felt so differently then

 So similar over the years

 The way we laugh the way we experience pain

 So many memories

 But there's nothing left to gain from remembering

 Faces and worlds that no one else will ever know

You are my sister

 And I love you

 May all of your dreams come true

 I want this for you

 They're gonna come true (gonna come true)

Κείμενο: Χριστίνα Δραγγανά