Δεν θέλει πολλή σκέψη: αν ένα συγκρότημα του εξωτερικού, από αυτά που έτσι κι αλλιώς, λόγω ύφους και DIY προώθησης, απευθύνονται σε πολύ συγκεκριμένο κοινό, έρχεται στην πόλη σου για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά, κάτι πήγε εξαιρετικά καλά την πρώτη φορά. Αυτή τη φορά ο λόγος γίνεται για τους Σουηδούς drone/doom metallers SUMA, οι οποίοι πέρσι τέτοια εποχή βρέθηκαν στον ίδιο συναυλιακό χώρο της Αθήνας (Six D.O.G.S.) και το γέμισαν ασφυκτικά. Φέτος, η προσέλευση ήταν αντίστοιχα θριαμβευτική, χωρίς να φτάσει το sold out. Κατά συνέπεια ο χώρος ήταν όσο έπρεπε γεμάτος, ώστε για τις προδιαγραφές του συγκεκριμένου venue να παρέχονται οι καλύτερες δυνατές συνθήκες παρακολούθησης.

Η διοργανώτρια Smoke The Fuzz προδίκαζε εδώ και καιρό μία (πιθανότατα one-off) συνεργασία δύο συγκροτημάτων στο ρόλο του support της συναυλίας αυτής. Τελικώς στην σκηνή βρέθηκαν το δίδυμο των Omega Monolith και τα τρία πέμπτα των Automaton υπό το αναγνωριστικό όνομα MOGG (καμία σχέση με τους Σουηδούς hard rockers των 80s). Για όσους έχει (πε)τύχει να ακούσουν υλικό από τις δύο αυτές μπάντες ξεχωριστά, το αποτέλεσμα της ένωσής τους δεν θα έπρεπε υφολογικά να τους ξενίζει: doom metal με drone αλλά και σε σημεία prog (πείτε το και post ανάλογα με την ηλικία σας) προσέγγιση, ουρλιαχτά φωνητικά που μοιάζουν περισσότερο με ήχους μουσικού οργάνου παρά με ανθρώπινη προσπάθεια απόδοσης στίχων, δυνατά ντραμς και σκοτεινές κιθαρωδίες σε μακροσκελείς jam session συνθέσεις και τους ενισχυτές στο τέρμα. Το μέρος των Omega Monolith υπερίσχυσε στον ήχο, πιθανότατα λόγω της μεγαλύτερης εμπειρίας των μελών τους. Οι θιασώτες του συγκεκριμένου ήχου πολύ πιθανό να αναγνώρισαν στους MOGG τα στοιχεία που θα χαρακτήριζαν την επόμενη αγαπημένη τους μπάντα, οι υπόλοιποι… προφανώς δεν είχαν καμία δουλειά να βρίσκονται σε αυτό το live! Το λογότυπο που ανέβασαν την επόμενη της συναυλίας στην σελίδα που έφτιαξαν στο facebook φανερώνει πως ίσως το project εκείνο να μην άφησε τις τελευταίες του μουσικές φράσεις την πρώτη βραδιά του φετινού Νοεμβρίου.

Με τη νέα τους δουλειά στα σκαριά, ξανά υπό την υψηλή εποπτεία του Billy Anderson, το ιδιότυπο κουαρτέτο των SUMA μας καλωσόρισε με καινούριο κομμάτι (με τίτλο Bait For Maggots, όπως αποκάλυψαν την επόμενη μέσω facebook). Πριν από όλα όμως, ήταν αδύνατον να μην σε εντυπωσιάσει η διάταξη των μουσικών επάνω στην σκηνή. Το ρόλο του backman ανέλαβε ο χειριστής των εφφέ, ενώ οι υπόλοιποι τρεις ήταν τοποθετημένοι εντελώς μπροστά, με τα ντραμς να πιάνουν το κέντρο και σχεδόν να αγγίζουν το χείλος της σκηνής. Ο ντράμερ χτυπούσε με μανία τα τύμπανα – σοβαρότατος λόγος για να απαλλαχτεί πολύ γρήγορα από την μπλούζα του. Κιθάρα και μπάσο δημιουργούσαν τον υπέρβαρο και στέρεο ήχο που ήρθαν να απολαύσουν οι παρευρισκόμενοι. Με κομμάτια που υμνούν τον sludge/drone χαρακτήρα της μπάντας όπως το War On Drugs, το σύντομο για τα δεδομένα τους I Am The Spiritual Shepherd και το Ashes, δεν δυσκολεύτηκαν να πάρουν με το μέρος τους το κοινό, που παρακολουθούσε σταθερά με το βλέμμα στην σκηνή, με κάποιες μετρημένες περιπτώσεις να «το ζουν» ολοκληρωτικά. Όλοι κουνούσαν λιγότερο ή περισσότερο τα κεφάλια τους στους έρποντες ρυθμούς των Σουηδών. Η ατμόσφαιρα που δημιουργούν στο live μπορεί να συγκριθεί εύκολα με την αίσθηση της οικιακής ακρόασης με ακουστικά. Ο ήχος είχε τερματίσει χωρίς να «μπουκώνει», με μόνο μειονέκτημα τις πολλές φορές ισχνή ένταση της φωνής του μπασίστα/τραγουδιστή, ο οποίος μάταια προσπαθούσε να επιβληθεί στο ηχητικό τείχος που έχτισαν οι SUMA με εν μέρει δική του ευθύνη.

Όταν οι τελευταίες νότες του Headwound σήμαναν την επίσημη λήξη της συναυλίας των SUMA, κανείς δεν έφυγε από την θέση του, ούτε καν οι ίδιοι οι μουσικοί, που δεν ένιωσαν απαραίτητο να κατέβουν από την σκηνή για να προκαλέσουν επευφημίες και παρακλήσεις επιστροφής. (μιας και τα λέμε, είναι καιρός πλέον να καταργηθούν τα «προγραμματισμένα» encore...) Η συνέχιση της συναυλίας απαιτήθηκε με ένταση και έγινε πράξη άμεσα: τα 12 λεπτά της εκτέλεσης του Let The Churches Burn αποτέλεσαν ιδανικό encore. Αν κρίνω από την, για άλλη μία φορά, επιτυχημένη μετάκλησή τους, υποθέτω πως η τρίτη επάνοδός τους στην αθηναϊκή συναυλιακή νύχτα δεν θα αργήσει ιδιαίτερα. Να ελπίζουμε σε μεγαλύτερο χώρο (π.χ. Αν Club) την επόμενη φορά; Για αυτό θα χρειαστεί, πέρα από την απαραίτητη προώθηση, και ένα ισχυρότερο word of mouth, κάτι που είχαν π.χ. οι κάποτε ψιλοάγνωστοι Samsara Blues Experiment – κι εκείνοι από το ταπεινό Six D.O.G.S.ξεκίνησαν, για να γεμίζουν πλέον κάθε χρόνο το Αν.

Κείμενο / Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής