Στο επίσημο κλείσιμο της καρναβαλικής περιόδου κλήθηκαν να φιλοξενηθούν στο Fuzz Club, όχι τα μεγαλύτερα καρναβάλια της μουσικής, αλλά ένα από τα πιο κεφάτα και διασκεδαστικά live acts που μπορεί να δει κανείς αυτήν την περίοδο. Φόρεσα κι εγώ τη μάσκα του διασκεδαζόμενου, λοιπόν, και κατευθύνθηκα στο Fuzz, πρέπει όμως να ομολογήσω πως ξεκίνησα με λιγοστή θετική διάθεση και ελάχιστες προσδοκίες βελτίωσής της. Όπως θα διαβάσετε, όμως, αποδείχτηκε πως ήρθα στο σωστό μέρος και το ίδιο αγχολυτικό θα προτείνω από δω και μπρος στους ομοιοπαθούντες, αρκεί οι Dub Pistols να κρατήσουν τον ίδιο ρυθμό επισκέψεων στην Αθήνα (είχαν ξαναέρθει και το καλοκαίρι στο πλαίσιο του πολυσυλλεκτικού Plissken Festival). Εν αρχή, όμως, οι Ρόδες United.

Όταν γίνεται αναφορά στις Ρόδες του παρελθόντος, δεν πρέπει – κανονικά – να γίνεται σύγχυση με τις Ρόδες United του παρόντος. Άλλα μέλη, άλλο σχήμα, άλλη νοοτροπία στη μουσική κατεύθυνση… γράψτε λάθος στο τελευταίο: οι Ρόδες United αποτελούν, όχι μόνο λόγω ονόματος, την ουσιαστική φυσική συνέχεια της σπουδαίας μπάντας των ‘00s, μιας μπάντας που ευτύχησε με το Silent Disco να κυκλοφορήσει – κατά τον γράφοντα, τουλάχιστον – ένα από τα καλύτερα και σημαντικότερα ελληνόφωνα άλμπουμ της περασμένης δεκαετίας. Στα του παρόντος live, πάλι καλά που δεν είδαμε το soundsystem που εμφανίστηκε στην Θεσσαλονίκη στη θέση του support, διότι, κακά τα ψέματα, άλλη αίσθηση δημιουργεί μία πολυμελής ολοζώντανη μπάντα επάνω στην σκηνή με φυσικά και ηλεκτρικά όργανα. Ο Νικήτας Κλιντ ήταν ορεξάτος, αυθόρμητος αλλά και αφοσιωμένος στα καθήκοντά του ως MC, με ένα μπαγλαμαδάκι στο χέρι για ένα υπολογίσιμο μέρος του live και βοηθούμενος από άλλα 10 (!) άτομα – κιθαρίστες, βιολιτζίδες, MCs, beatboxers - που γέμισαν την σκηνή του Fuzz δεν κατέβαινε με τίποτα από αυτήν. Πρέπει να πέρασε περίπου μισή ώρα από την πρώτη φορά που προετοίμασε το έδαφος για την αποχώρηση της μπάντας του. «Άλλο ένα και πούλο» - αμ δε! Το σερί από τα παλιά «Για την αγάπη αυτή» και «Βρώμικο» ήταν αρκούντως συγκινητικό για όσους δεν παρακολουθούν την δικτυακή και live δραστηριότητα των Ροδών, αλλά και αυτοί δύσκολα θα έμειναν ασυγκίνητοι από την υπόλοιπη εμφάνισή τους με κομμάτια που δεν απευθύνονται αποκλειστικά στους σκληροπυρηνικούς θιασώτες του hip-hop. Διότι οι Ρόδες United πρωτίστως παίζουν για την πάρτη της και τους ενδιαφέρει να περάσουν καλά και να εκφραστούν, αναπόφευκτα περνώντας τη διάθεσή τους και στο κοινό. Μέσα σε 75 λεπτά οι Ρόδες United απέκτησαν στάτους co-headliner, ανάγκασαν τον Barry Ashworth να τους παρακολουθήσει από περίοπτη θέση για αρκετή ώρα τραβώντας βίντεο και χορεύοντας και με έκαναν να περιμένω μία πιο ολοκληρωμένη δισκογραφική πρόταση από τα διάσπαρτα βίντεο που κυκλοφορούν στο youtube.

Οι Dub Pistols αποτελούν τον ορισμό της συναυλιακής γιορτής και ο Barry Ashworth είναι η ψυχή του πάρτυ. Ένας τύπος που φροντίζει να δηλώνει την παρουσία του και να μην περνάει απαρατήρητος, εποπτεύοντας διακριτικά ό,τι συνέβαινε πάνω στην σκηνή αλλά και φροντίζοντας να διασκεδάζει και εκείνος (κυρίως αυτό, εδώ που τα λέμε). Ξεκινάει με Bad Card και Running From Your Thoughts και έχει το κοινό στο τσεπάκι του. Σταμπάρει πρόθυμους φωτογράφους και τους ανεβάζει στην σκηνή για να τον απαθανατίσουν όσο κάνει crowd surfing. Εναλλάσσει στα χέρια του ένα ποτήρι ή ένα αναμμένο τσιγάρο, αποχωριζόμενος το σακάκι και την γραβάτα του όσο περνάει η συναυλία. Παραχωρεί τον πρώτο ρόλο και το μεγαλύτερο κομμάτι της επικοινωνιακής πίτας στον Seanie Tee, για να τον ξαναπάρει με τον χορό του και τα βλέμματα στο κοινό που τον παρακολουθεί στενά.

Το αλκοόλ έρεε άφθονο στην σκηνή, περιλούζοντας ενίοτε το κοινό στις πρώτες σειρές, ένα κοινό που επιδόθηκε σε ξέφρενο χορό. Οι μουσικοί των DB ήταν εξαιρετικοί, ο ήχος επίσης δυνατός και καθαρός στο παραδοσιακά δύσκολο Fuzz, τα τραγούδια διαλεχτά ένα προς ένα για περισσότερη διασκέδαση (βόμβες τα Rub A Dub και Mucky Weekend)… πόσο να αντέξουν πια αυτά τα πόδια κολλημένα στο έδαφος, παρασύρθηκαν στον ρυθμό και μαζί τους όλο το σώμα. Η παραπάνω πρόταση θα μπορούσε να συνοψίσει ολόκληρη τη συναυλία – δεν αρκεί δηλαδή; - αλλά θα ήταν άδικο να μην αναφερθούν κάποιες λεπτομέρειες που προσέδωσαν έναν έξτρα τόνο αυθορμητισμού στο event. Όπως η χαρά των Felipe (beatboxing) και Big Shine (MC) από τις Ρόδες United που τζάμαραν με τους Dub Pistols στο West London’s Burning, ή το crowd surfing του Seanie Tee και του πνευστού Tim Hutton, που ζήλεψαν την αντίστοιχη βόλτα του Ashworth νωρίτερα.

Οι συγκρίσεις με τους Specials που σίγουρα έγιναν από τους παλαιότερους μεταξύ ημών, κάτι παραπάνω από εύλογα, επιβεβαιώθηκαν και επί του πρακτέου στη διασκευή τους στο Gangsters. Το καθιερωμένο αρκούντως χορευτικό encore συνεχίστηκε με ένα ακόμη νέο κομμάτι και έκλεισε με το Gunshot μέσα σε γενική επευφημία. Η αποχώρηση των μουσικών όμως δεν ήταν και η τελευταία. Ενώ η “εξόδιος” μουσική από τα ηχεία είχε ξεκινήσει, ο Ashworth και η μπάντα του πρόλαβαν τους λίγους που ξεκίνησαν να παίρνουν την άγουσα για την έξοδο του Fuzz και ξαναβγήκαν στην σκηνή, για να παίξουν κάτι “to have some fun” (ως τότε δηλαδή εξασκούσαν τα συμβατικά τους καθήκοντα, ήθελαν να μας πουν…) μέσα στο rock n roll κλίμα της περίστασης. Ιδανικότερη επιλογή από την διασκευή τους στο Highway To Hell (αλλιώς... AC/DP) δεν θα μπορούσε να βρεθεί. 

Μία κοινώς (αν και όχι αδιαπραγμάτευτα) αποδεκτή αξία στη μουσική δηλώνει πως, όσο ποιοτική και να είναι η στουντιακή παρουσία ενός μουσικού σχήματος, η ζωντανή απόδοση των δημιουργημάτων του φανερώνει την πραγματική της αξία. Οι Dub Pistols συναυλιακά είναι οδοστρωτήρας. Είναι η μπάντα που θέλεις στο πάρτυ του γάμου σου γιατί ξέρεις ότι θα διασκεδάσουν όλοι μαζί της, ακόμη κι αν ξέρεις πως ο τραγουδιστής μπορεί να σου κλέψει το κορίτσι. Έχυσαν ιδρώτα, έδωσαν ενέργεια και κέφι στο κοινό και αντίστοιχα πήραν από αυτό, εδραιώνοντας την, προϋπάρχουσα στην συγκεκριμένη περίπτωση και πολυπόθητη σε κάθε συναυλία, αμφίδρομη σχέση μεταξύ τους..

Υ.Γ. Εκπάγλου καλλονής ξανθούλα που ξεβιδωνόσουν μπροστά μου σε όλη τη συναυλία, με στενοχώρησες στιγμιαία… κατάπια ότι μου απευθύνθηκες στον πληθυντικό ζητώντας συγγνώμη όταν, μέσα στην ένταση του χορού σου, χτύπησες ελαφρά την φωτογραφική μου… αλλά να κάνεις το διάλειμμά σου στο - αγαπημένο μου - Gangsters;; Σκληρό χτύπημα (της μοίρας) κάτω από τη μέση... Πού θα βαδίσει τέλος πάντων η σύγχρονη νεολαία χωρίς σωστές βάσεις;

Κείμενο / Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής