Οι ΜΕΝΤΑ επανήλθαν στη δισκογραφία πριν λίγο καιρό με το LP Polyend, στο οποίο ακολουθούν το μουσικό μοτίβο που παρουσίασαν στο Telepherique (αλλά και το ενδιάμεσο EP K.I.D.). Το Soundgaze συνομίλησε με τον Νίκο Παπαδημητρίου (μπάσο - φωνή) σχετικά με την ηχητική μετατόπιση του γκρουπ, τις επιρροές τους, τη σημασία του στίχου και των ορχηστρικών συνθέσεων αλλά και τη διαδικασία της ηχογράφησης δίσκων χωρίς υποστήριξη δισκογραφικής.

Πώς προέκυψε η μεταστροφή του ήχου σας, που ξεκίνησε από το Telepherique και μετά; Θεωρείτε ότι η πρώτη φάση του ήχου σας αποτελεί οριστικά παρελθόν ή ενδέχεται να επανέλθετε σε αυτήν;

Προέκυψε από την ανάγκη να φρεσκάρουμε τα εκφραστικά μας μέσα και να προκαλέσουμε - με αυτή την ευκαιρία - τη δημιουργία κάποιου νέου ήχου για εμάς. Τώρα δεν μπορούμε να φανταστούμε πώς είναι δυνατό να επιστρέψουμε στο παλιό μας ύφος. Πάντως, πρέπει να σου πω ότι δίχως να απορρίπτουμε τα παλιά κομμάτια, θα προτιμούσαμε να κάναμε κάτι άλλο που δεν έχουμε ξανακάνει παρά να πάμε πίσω στην αρχή. 

Μπορεί κανείς να εκφράσει τα συναισθήματά του καλύτερα μέσα από ορχηστρικές συνθέσεις, απ’ ότι με το συνδυασμό μουσικής και στίχου;

Δεν επικεντρώνεις εύκολα στις μέρες μας την προσοχή του ακροατή μόνο στην μουσική, γιατί το τραγούδι παραμένει κυρίαρχο και οι περισσότεροι έχουν συνηθίσει το αυτί τους στον ήχο των τραγουδιών. Για παράδειγμα, πόσους φίλους ακροατές της κλασσικής ή της ορχηστρικής jazz έχεις; Εγώ κανέναν. Όμως, ο Αργύρης Ζήλος έλεγε κάθε φορά που βγαίναμε για φαγητό παρέα ότι οι στίχοι έχουν κουράσει τον μέσο ακροατή που έχει ανάγκη από «καθαρή» μουσική. Αυτός είναι άλλος ένας λόγος που μας έκανε να αποφασίσουμε να γράψουμε μουσική χωρίς στίχους.       

Τι σημαίνουν οι τίτλοι των συνθέσεων του Polyend;

Συνθέτουν τη φράση “So you went down to the Polyend” που θεωρήσαμε πως ήταν μια έξυπνη ιδέα για να εξυπηρετήσει τη θεματική του τίτλου του άλμπουμ, όπως και την ανάγκη για ύπαρξη τίτλων στα κομμάτια που επειδή δεν διαθέτουν στίχους ήταν δύσκολο να βρούμε.

Γιατί προτιμάτε αναλογικά synths στις ηχογραφήσεις σας;

Ο λόγος είναι το πληθωρικό και «ζεστό» ηχόχρωμα που διαθέτουν και πιστεύουμε πως ταιριάζει σε αυτό που κάνουμε αυτή την εποχή.

Ποιες θεωρείτε ως κυριότερες επιρροές του σημερινού ήχου σας;

Ο Παπαθανασίου, ο Jarre, oι Suicide, οι PIL, οι Cabaret Voltaire, oι Depeche Mode, οι ΝΙΝ, οι Daft Punk είναι κάποιες από αυτές τις επιρροές.

Δεδομένου του ήχου σας, θα είχε ενδιαφέρον να μας ονομάσετε τα αγαπημένα σας συγκροτήματα/ καλλιτέχνες από τα 80’ς;

Δεν ξέρω αν θα σε μπερδέψει το συνονθύλευμα που ακολουθεί, αλλά, οι πιο έντονες μουσικές αναμνήσεις από τη συγκεκριμένη δεκαετία, μια και τη ζήσαμε στα προεφηβικά και εφηβικά χρόνια, αφορούν σε συγκροτήματα και μουσικούς όπως ο Μ. Jackson και οι Duran Duran, oι Depeche Mode και oι Cure, οι Motorhead και οι Iron Maiden, οι Dead Kennedys και οι Cramps, αλλά και οι Beastie Boys με τους Run DMC.

Τι σημαίνει το να φτιάχνεις ένα δίσκο, χωρίς τη σύμπραξη μιας δισκογραφικής εταιρείας;

Υπάρχουν κάποιες δυσκολίες, αλλά, μαθαίνεις να τις ξεπερνάς μετά από λίγες προσπάθειες. Απλώς, πέρα από τα χρήματα, χρειάζεται πείσμα και υπομονή μέχρι να καταφέρεις κάθε φορά να ολοκληρώσεις την παραγωγή και μετά την προώθηση του δίσκου. Τέλος, δεν είμαστε τελείως ξεκομμένοι από τις δισκογραφικές, αφού συνεργαζόμαστε με την Ιnner Ear για τη διανομή του άλμπουμ στα δισκοπωλεία.

Πώς προέκυψε η συνεργασία σας στο mastering με τον John Davis;

Στο παρελθόν είχαμε στείλει στον Davis τη διασκευή μας στο «Δυο μικρά γαλάζια άλογα» του Γ. Ρωμανού και μας άρεσε πολύ το αποτέλεσμα επειδή το κομμάτι είχε μεγάλα beat που εκείνος ανέδειξε και πιστεύαμε ότι θα έκανε το ίδιο στο Polyend. Δεν πέσαμε έξω.   

Έχετε προγραμματίσει κάποιες συναυλίες για την προώθηση του δίσκου;

Ξεκινάμε τη συναυλιακή προώθηση του άλμπουμ από το «The Residents» στη Θεσσαλονίκη στις 18/3, συνεχίζουμε στο «six d.o.g.s» στην Αθήνα με τους Marva Von Theo στις 27/4 και βλέπουμε.

Ερωτήσεις: Τάκης Κρεμμυδιώτης

Φωτογραφίες: Νίκος Μαλιάκος