Λίγες μόλις μέρες πριν από την κυκλοφορία του τέταρτου δίσκου τους με τίτλο The story of Mr. Dandy Gasoline (κυκλοφορεί στις 11 Οκτωβρίου), οι Dustbowl, το αθηναϊκό σχήμα που εδώ στο Soundgaze αγαπάμε πολύ, μας παραχώρησαν μία συνέντευξη όπου μας μιλάμε για τον νέο τους, πολύ καλό για άλλη μία φορά δίσκο, αλλά (όπως συμβαίνει συνήθως) και για πολλά άλλα και ενδιαφέροντα. Τους Dustbowl θα δούμε σύντομα να μoιράζονται την σκηνή του Fuzz με τους Dream Syndicate (26/10).
Ξεκινάμε με τον νέο δίσκο, ως είθισται σε αυτές τις περιπτώσεις. Ακούγοντάς τον θα έλεγα ότι χωρίς να φεύγετε συνολικά από το δικό σας μουσικό ύφος, έχετε εισαγάγει αρκετά νέα στοιχεία στην μουσική σας. Τα κομμάτια στα οποία έχετε προσθέσει και πιάνο για παράδειγμα δίνουν κάτι το διαφορετικό. Θεωρείτε ότι ισχύει κάτι τέτοιο; Και τελικά, οι Dustbowl όπως ξεκίνησαν (εγώ θυμάμαι σας γνώρισα στα φοβερά live στο Closer) με τους Dustbowl του σήμερα, πόση σχέση έχουν;
Λυδία Γραμματικού: Οι αρχικοί Dustbowl του 2006 ευτυχώς ή δυστυχώς δεν έχουν καμία σχέση με τους Dustbowl του “Goin’ Down”, του “The Great Fandango” και του “The Story of Mr. Dandy Gasoline”. Αυτά τα 3 άλμπουμς και οι live εμφανίσεις μας είναι οι Dustbowl. Στην ουσία είχαμε μάλλον 2-3 διαφορετικές περιόδους που θα κουράσει να τις αναλύσουμε τώρα.
Νίκος Φυσάκης: Με πιάνει πονοκέφαλος μόνο που το σκέφτομαι! Με το “The Great Fandango” θα έλεγα πως σταθεροποιηθήκαμε σε μία άλλη κατεύθυνση. Όσον αφορά το “The Story of Mr. Dandy Gasoline” θεωρώ ότι είναι ό,τι πιο σημαντικό έχουμε κάνει γιατί για πρώτη φορά έχουμε ένα έργο που αν και πολύ διαφορετικό από οτιδήποτε άλλο, δίνει την αίσθηση της συνέχειας και όχι της ανατροπής. Πριν από αυτά τα 2 άλμπουμς δίναμε την εντύπωση ότι κάνουμε μία ρήξη με το ίδιο μας το παρελθόν και καλά κάναμε δηλαδή… ίσως να ήταν επιδίωξή μας αυτό, έτσι κρατηθήκαμε, δημιουργώντας μικρές ή μεγάλες ρήξεις, κάνοντας αλλαγές, παίρνοντας ρίσκα, παίζοντας με την όποια ταυτότητά μας και τουλάχιστον δισκογραφικά παρουσιάζοντας πάντα κάτι καινούργιο και μόνο όταν είχαμε να πούμε κάτι.
Γιάννης “John Hardy” Χουστουλάκης: Στην ουσία δεν πρόκειται για το ίδιο συγκρότημα. Έχουν γίνει αλλαγές στο line-up παρ’ όλο που έχει κρατηθεί ένας βασικός κορμός. Στους δύο τελευταίους δίσκους δουλέψαμε πολύ το songwriting, αφομοιώσαμε στο παίξιμό μας τις πολλαπλές επιρροές που έχουμε και προσέξαμε πάρα μα πάρα πολύ το κομμάτι της παραγωγής.
Πάνος Μπίρμπας: Αξίζει να πούμε ότι στο “The Story of Mr. Dandy Gasoline” αποφασίσαμε να δουλέψουμε διαφορετικά. Προετοιμάσαμε τα τραγούδια (για τα οποία βέβαια συζητάγαμε και ανταλλάσσαμε απόψεις καιρό πριν) σε σχετικά σύντομο διάστημα, μπήκαμε στο στούντιο και τα γράψαμε διατηρώντας τον αρχικό ενθουσιασμό. Έτσι βρήκαμε την “υφή” τους στο στούντιο. Όλα αυτά χωρίς να έχουμε κάνει κάποια live με το νέο υλικό όπως κάναμε μέχρι τώρα και όπως συνηθίζεται να κάνουν οι μπάντες πριν μπούνε στο στούντιο για να ηχογραφήσουν.
Διονύσης Στεφανόπουλος: Αυτό ήταν συνειδητή επιλογή. Επιλέξαμε να το κάνουμε έτσι. Μερικά πράγματα τα είχαμε στο κεφάλι μας δεν θέλαμε να έχουμε την τριβή των ζωντανών εμφανίσεων.
Λυδία Γραμματικού: Θέλαμε να είμαστε “μόνοι μας” σε αυτό... εμείς και κάποιοι φίλοι. Επίσης σε αυτό το άλμπουμ ηχογραφήσαμε όλα τα ρυθμικά μέρη live. Είναι και η πρώτη μας δουλειά με τον Διονύση στα drums, ένα εξαιρετικό μουσικό στις τάξεις των Dustbowl πλέον.
Νικος Φυσάκης: Καλή η παρατήρηση για τα πλήκτρα. To πιάνο (και το fender rhodes) που βάλαμε έχει μια συν-δηλωτική σημασία θα έλεγα. Είχα στο μυαλό μου δίσκους σαν το “Volunteers” των Jefferson Airplane και μουσικούς σαν τον Nicky Hopkins στα πλήκτρα. Μου άρεσε το πώς φιλτράρεται αρμονικά ο ήχος της μπάντας και οι κιθάρες μαζί με το πιάνο. Ήδη από το “The Great Fandango” κάνει την εμφάνισή του σε κάποια τραγούδια. Προσωπικά από το 2016 και μετά και έχοντας αποτινάξει από πάνω μου το βάρος του νέου τότε άλμπουμ, άρχισα να παίζω το intro και το chord structure του “Say you Will” στο παλιό piano που έχουμε σπίτι… όπως μπορώ να παίζω βέβαια [γέλια]. Μετά έγραψα τους στίχους. Αυτό θα ήταν και το πρώτο κομμάτι του νέου μας δίσκου, θα ήταν η συνέχεια μας. Η μουσική μας ήξερα ότι θα έχει να κάνει με την “συνέχεια πλέον” και όχι με την οποιουδήποτε τύπου ανατροπή. Το κομμάτι που ακολούθησε ήταν το “The Season”. Στα live θα έχουμε τον παλιό μας φίλο και συνεργάτη, τον Κώστα Στεργίου (Low Gravity, Misuse) στα πλήκτρα.
Αν και στην πραγματικότητα τα μέλη των Dustbowl υπογράφουν τις συνθέσεις, την παραγωγή, τα πάντα που πρέπει γενικά να γίνουν, παρατηρώ ότι υπάρχουν κάποιες – πολύ ουσιαστικές συνεισφορές από φίλους σας. Θα θέλατε να μιλήσετε λίγο για αυτές; Ειδικότερα, ο Chris Cacavas πως προέκυψε;
Γιάννης “John Hardy” Χουστουλάκης: Είχαμε τη βοήθεια της Τζένης Καπάδαη στα φωνητικά, του Simon Bloom επίσης στα φωνητικά και στο recording engineering (το νέο άλμπουμ ηχογραφήθηκε στο στούντιο του, το Shakti Sound Studio) και του Alessandro Castagneri στο piano και στο Fender Rhodes. Θέλαμε να έχουμε κάτι πέρα από την μπάντα. Να ακούμε άλλους ανθρώπους να παίζουν μαζί μας σε αυτά τα κομμάτια και φυσικά ήταν και ο Chris.
Νίκος Φυσάκης: Ο Chris είναι φίλος. Οι Green on Red και οι Dream Syndicate αλλά και τα προσωπικά του άλμπουμ αποτελούν μεγάλες επιρροές των Dustbowl. Διατηρήσαμε μια πολύ καλή σχέση από την εμφάνιση μας με τους Dream Syndicate το 2017 στο Fuzz και πέρυσι τον Νοέμβριο περάσαμε ένα διήμερο μαζί στην Αθήνα όταν παίξαμε μαζί με τον Chris και τον άλλο καλό μας φίλο, τον Steve Wynn στο Tiki. Του άρεσε αυτό που κάναμε. Έτσι ήρθε η ιδέα να συμμετάσχει στο νέο μας άλμπουμ. Πέρα από το φοβερό vocal part (κάνει και τις αρμονίες στο pre-chorus) που έχει στο κομμάτι, βοήθησε και στην ανταλλαγή απόψεων, ήταν αν το θέλεις το πρώτο feedback που είχαμε: “Παιδιά πάμε, κάνετε κάτι καλό, να το κάνουμε έτσι… μου αρέσει που είμαι μαζί σας και συμμετέχω σε αυτό το άλμπουμ”.
Διονύσης Στεφανόπουλος: Μόλις ακούσαμε τον Πάνο και τον Chris να βάζουν τα φωνητικά στο ομώνυμο κομμάτι και αργότερα την Τζένη στα backing vocals καταλάβαμε πως εδώ έχουμε κάτι διαφορετικό, κάτι που μας αρέσει κάτι που μας κατευθύνει… έχουμε αυτό που θέλουμε.
Ποιος είναι αλήθεια ο Mr. Dandy Gasoline;
Νίκος Φυσάκης: Tα τραγούδια είναι γραμμένα σε πρώτο πρόσωπο αλλά ο κύριος Dandy Gasoline είναι αυτός που απευθυνόμαστε σε όλα. Είναι ένα concept άλμπουμ. Η ιστορία του κυρίου αυτού είναι η ιστορία μας. H επινόηση της ύπαρξης ενός άλλου προσώπου είναι η πρόφαση για να “μιλήσουμε” για εμάς. Ο κύριος Dandy Gasoline είναι ο ενδιάμεσος. Ξέρεις, μερικές φορές χρειάζεται ένα τέτοιος φανταστικός φίλος για να του τραγουδήσεις τους φόβους σου και έτσι να τους υπερνικήσεις. Άλλωστε έτσι δεν έφτιαξε ο άνθρωπος τις επιεικώς ηλίθιες ιστορίες του για την ύπαρξη του Θεού; Η διαφορά είναι πως με τον Mr. Dandy Gasoline δεν υπάρχουν προσδοκίες. Ούτε από αυτόν για εσένα ούτε από εσένα προς αυτόν. Δεν έχεις να χάσεις τίποτα με το να πορεύεστε μαζί. Το όλο concept πραγματεύεται την παρουσία και την απουσία του “άλλου”, του συνομιλητή, δηλώνοντας έτσι την ύπαρξη του. Δεν υπάρχουν απώλειες στον μη-τόπο του Mr. Dandy Gasoline.
Πολλοί στο πέρας των ετών σας έχουν κατατάξει στην country, ίσως και για λόγους ευκολίας – οι ταμπέλες διευκολύνουν όσο και εν τέλει, περιορίζουν. Εσείς πάλι χαρακτηρίζετε την μουσική σας «Mother Earth Rock». Τι περικλείει ο όρος αυτός; Στα μάτια μου τουλάχιστον μοιάζει να περικλείει περισσότερα πράγματα από την μουσική καθαυτή.
Λυδία Γραμματικού: Ισχύει αυτό, η country ήταν το σημείο της αφετηρίας μας εν έτει 2006... από τότε μέχρι τώρα μιλάμε για ένα τελείως διαφορετικό σχήμα. Δεν παίζουμε country, είμαστε απλά μία rock μπάντα που παίζει γήινο κιθαριστικό rock. Τι πιο απλό αλλά και πιο περίπλοκο συγχρόνως από αυτό;
Νίκος Φυσάκης: Μας αρέσουν οι Grateful Dead, ο Buck Owens, οι Byrds, οι Love, ο Gram Parsons, οι Velvet Underground, οι Big Star, οι Television, οι Who, οι Kinks, o John Coltrane, η Motown και άλλα πολλά...
Πάνος Μπίρμπας: Σε ένα άλλο επίπεδο το “Mother Earth Rock”, όπως πολύ εύστοχα είπες, έχει και μια διττή ερμηνεία. Πέρα από το προφανές μουσικό αλλά και πασιφιστικό / οικολογικό μήνυμα του όρου πιστεύουμε πως η τέχνη, η μουσική, το rock’n’roll αν θέλεις, είναι μια καθαρά πολιτική πράξη. Παρ'όλα αυτά τα τραγούδια μας έχουν σχεδόν πάντα ιδιαίτερες προσωπικές αναφορές, έτσι με αυτό τον όρο κουβαλάμε πάντα την επιλογή της θέσης μας. Πχ το προσφυγικό ζήτημα μας έχει συγκλονίσει, δεν θέλουμε να “συνηθίσουμε’ στο ότι πνίγονται μικρά παιδιά στις θάλασσες ούτε ότι χθες κάηκαν παιδιά σε ένα καταυλισμό εν έτει 2019. Η μητέρα γη στην οποία πατάμε είναι και δικός τους τόπος…
Νίκος Φυσάκης: Η μουσική και η τέχνη γενικότερα όταν είναι αληθινή πρέπει να χωρίζει και να διχάζει και όχι να ενώνει. Επίσης είμαστε πολύ ευαίσθητοι με το ζήτημα των δικαιωμάτων των ζώων και απεχθανόμαστε οτιδήποτε είναι right-wing.
Θα ανοίξετε στο Fuzz την συναυλία των Dream Syndicate. Να υποθέσω ότι επικρατεί ενθουσιασμός γενικά; Άλλες προγραμματισμένες εμφανίσεις υπάρχουν;
Λυδία Γραμματικού: Αισθανόμαστε φανταστικά που θα δούμε τους φίλους μας πάλι. Θα είναι η 5η φορά που μοιραζόμαστε την σκηνή με τον Steve και η 2η με τους Dream Syndicate.
Μάκης Δρεμέτσικας: Ανυπομονούμε να παίξουμε live το νέο μας άλμπουμ για το κόσμο που θα έρθει στο Fuzz αλλά και για εμάς και σε διάφορα άλλα live που θα ανακοινωθούν μέσα στον Οκτώβριο.
-Η μουσική σας έχει βαθιές ρίζες στο παρελθόν. Αυτό υποδεικνύουν τουλάχιστον οι επιρροές σας. Η μουσική που ακούγεται σήμερα, μοιάζει με κάποιον τρόπο να αποκόπτεται από τις ρίζες τις (τουλάχιστον σε μία πρώτη ανάγνωση). Μιλάω τόσο για μέρος του σύγχρονου rock όσο, ίσως και πρωτίστως, για το hip hop και τα παρακλάδια του, που αυτή την στιγμή μοιάζουν να επικρατεί, ιδίως στις προτιμήσεις ανθρώπων νεότερης ηλικίας. Νιώθετε ίσως κάποιες φορές μουσικά αποκομμένοι από το σήμερα; Το ρωτάω γιατί ακριβώς έτσι νιώθω και εγώ σαν ακροατής. Νιώθω ότι όσα με ενδιαφέρουν ή με συγκινούν είναι πράγματα που σήμερα απευθύνονται σε ηλικίες άνω των σαράντα ετών και δεν μπορούν να περάσουν σε νεότερες ηλικίες και ακριβώς το ίδιο ισχύει για όσα γράφω για την μουσική π.χ. οι αναφορές σε μεγάλους καλλιτέχνες του παρελθόντος φοβάμαι ότι σε λίγο θα είναι άγνωστες λέξεις για μέρος των αναγνωστών.
Νίκος Φυσάκης: Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν στιγμές που αισθανόμαστε σαν aliens! Έχει να κάνει και με την γενικότερη κρίση της μουσικής βιομηχανίας, την κρίση του format, του μέσου γενικότερα. Επίσης αναρωτιέμαι… που είναι η μαύρη μουσική; Υπάρχει Curtis Mayfield τώρα; Υπάρχει Marvin Gaye; Από την άλλη τα πράγματα αλλάζουν αλλά η ένδεια φαίνεται στους καταλόγους επιτυχιών. Δηλαδή εκεί που είχαμε στα charts singles σαν το Good Vibrations στα 60’s ή το All the Young Dudes στα 70’s τώρα έχουμε… τι έχουμε… δεν ξέρω πως τους λένε. Εγώ προσωπικά λατρεύω την καλή pop μουσική με όλη αυτή τη μαγευτική αφέλεια που τη διέκρινε και αυτό λείπει τώρα. Στο ευρύτερο underground γίνονται και πάντα θα γίνονται σπουδαία πράγματα.
Πάνος Μπίρμπας: Από την άλλη όλα είναι πολύ πιο απλά για εμάς. Οι Dustbowl δεν είναι οπαδοί, ούτε ακροατές. Είμαστε απλά μουσικοί ….
Γιάννης “John Hardy” Χουστουλάκης: Οι μεγάλοι καλλιτέχνες του παρόντος ποιοι είναι;
Ευχαριστώ πολύ!
Παναγιώτης Γαβρίλης
