Γυναικεία υπόθεση αυτή η συναυλιακή Πέμπτη (16/1) στο Temple. Η Χρύσα Τσαλταμπάση και η Ειρήνη Κετικίδη μαζί με τις μπάντες των project των οποίων ηγούνται (Spineless και Irene Ketikidi αντίστοιχα) παρουσιάζουν τις δουλειές τους σε μια κοινή εμφάνιση. Παρότι φαινομενικά οι μουσικές τους απέχουν αρκετά, οι απαντήσεις τους στο κοινό ερωτηματολόγιο που τις θέσαμε δείχνει μάλλον το αντίθετο για τον γενικότερο τρόπο σκέψης τους. Δείτε και μόνοι σας στο κείμενο που ακολουθεί.
Έχει περάσει ένας χρόνος και κάτι μετά την κυκλοφορία της πιο πρόσφατης δουλειάς σας. Με μια απομακρυσμένη ματιά, πώς βλέπετε τώρα το δίσκο σας αυτό;
Ειρήνη: Καλησπέρα Μιχάλη, καλή χρονιά καταρχάς κι ευχαριστούμε για τη φιλοξενία στο Soundgaze. Η τελευταία μου κυκλοφορία ήταν το “A sky for all” παρεμπιπτόντως, για όσους με γνωρίζουν πρώτη φορά εδώ. Τον βλέπω, ακριβώς όπως και κάθε δίσκο, σαν ένα στιγμιότυπο της ζωής μου την περίοδο που το έγραφα! Κάπως σαν άλμπουμ με φωτογραφίες τυπωμένες όπως κάναμε παλιά στο σχολείο.
Αν εννοείς πως τον βλέπω κριτικά, τον αγαπώ πολύ και είμαι πολύ περήφανη που έκανα μία τίμια κυκλοφορία χωρίς τις αναπόφευκτες επιδειξιομανίες του είδους, οι οποίες είναι και ωραίες όμως που και που ε!
Χρύσα: Μετά απο σχεδόν 2 χρόνια λοιπόν, εξακολουθώ να έχω χαρά και ικανοποίηση όταν ακούω το δίσκο αυτό και κυρίως να αναρωτιέμαι ακόμη πώς μπόρεσα να τον κυκλοφορήσω με τη ζωή μου όπως ήταν τότε! Οσον αφορά στο production, θα άλλαζα κάποια πράγματα στο τώρα, όπως γίνεται πάντα με μια δουλειά που ακούς και ξανακούς και μετά απο καιρό πάλι κάτι θες να αλλάξεις και πάει λέγοντας.
Ποια φάση/εμπειρία/κατάσταση θεωρείτε ως την πλέον κομβική της γνωριμίας σας η μία με την άλλη;
Ειρήνη: Το λάιβ που την είδα με Bella Fuzz! Εκεί είναι που κατάλαβα για τα καλά ότι η Χρύσα λατρεύει τον αυτοσαρκασμό, πάνω και κάτω από τη σκηνή κι αυτό για μένα είναι το πρώτο που προσέχω σε έναν άνθρωπο. Είναι ωραία που παίρνουμε και οι δύο τη δουλειά μας σοβαρά, αλλά και πιο ωραία μερικές φορές να τη διακωμωδούμε. Επικοινωνείς όμορφα όταν βλέπεις τα πράγματα και λίγο με τη γελοία πλευρά τους.
Χρύσα: Ολα έγιναν μια κρύα νύχτα στο Τριανόν, όταν παίζαμε τότε με Travel Mind Syndrome & Lia Hide και η Ειρήνη ήταν εκεί. Δε ρεστ ις χιστορυ.
Όσο μπορείτε πιο “κριτικά”, πως σχολιάζετε η μία την τελευταία δουλειά της άλλης;
Ειρήνη: Η δουλειά των Spineless είναι ένα πολύ ιδιαίτερο κράμα σκληρού ήχου και φωνητικού αυτοσχεδιασμού. Όταν ακούς και βλέπεις τη Χρύσα σε βάζει σε ένα σκοτεινό κόσμο, και με την έκφραση και την ερμηνεία της σε κάνει να ανατριχιάζεις για την ίδια σου την ύπαρξη. Όχι όμως με έναν απαισιόδοξο ή αρνητικό τρόπο. Περισσότερο σαν μια τραγωδία με μουσική που σε κάνει να αγκαλιάζεις τη μαύρη πλευρά του εαυτού σου.
Χρύσα: Το “A Sky For All” παίζει δυνατά στο αυτοκίνητο μου μήνες τώρα, παρόλο που γενικά δεν μου αρέσουν εύκολα τέτοια πράγματα. Κάτι που θαυμάζω πάρα πολύ στην Ειρήνη είναι οτι δεν είναι καθόλου “φλύαρη” με την κακή έννοια. Δίνει στα κομμάτια της χώρο να αναπνεύσουν, τα ριφφς ακολουθούν το συναίσθημα και δεν γίνονται για να ικανοποιηθεί το “εγώ” του κιθαρίστα. ‘Ολα αυτά ενώ μπορεί για πλάκα να σολάρει ατελείωτα και να παίζει πολύ δύσκολα τεχνικά μέρη.
Αν σας απειλούσαν με ένα μαχαίρι στο λαιμό ή στο τσουλούφι των μαλλιών σας, ποια θα ονομάζατε ως την απόλυτα κυριότερη επιρροή σας, είτε μουσική είτε από οποιονδήποτε άλλο τομέα;
Ειρήνη: Χαχα.. Με ή χωρίς μαχαίρι, η κυριότερη επιρροή μου είναι ο Joe Satriani γιατί αυτός με ενέπνευσε να γράψω ορχηστρικά κομμάτια. Δεν τραγουδάω η ίδια, και δε νομίζω ότι θα έπαιρνα το θάρρος να γράψω για solo κιθάρα αν ο Joe δε με είχε βάλει στον κόσμο αυτό!
Χρύσα: Εύκολο και χωρίς το μαχαίρι στο λαιμό, Mike Patton & Mr. Bungle.
Ζείτε και δημιουργείτε στην Ελλάδα, αλλά έχετε και την εμπειρία του εξωτερικού. Πού θεωρείτε πως σας βοηθάει ο τόπος σας/μας στην έμπνευση και τη δημιουργία μουσικής και σε ποια σημεία σας εμποδίζει να εκφραστείτε;
Ειρήνη: Η εμπειρία σε μια άλλη χώρα είναι πάντα σημαντική γιατί βγαίνεις από το μικρόκοσμό σου και βλέπεις τα πράγματα συνολικά. Αυτό εμένα με βοήθησε και επαγγελματικά με κάποιες πολύ καλές δουλειές που δε θα είχα την ευκαιρία να έκανα εδώ, και φυσικά και μουσικά καθώς ήρθα σε επαφή με πάρα πολλά μουσικά στυλ στη χώρα γέννησής τους. Έζησα στην Αγγλία 6 χρόνια και επίσης κάποιους μήνες στην Αμερική. Ο αυθεντικός rock και blues ήχος που άκουσα σε όλα τα gigs που πήγαινα είναι μοναδικό βίωμα και με επηρέασε βαθιά.
Από την άλλη, η Ελλάδα έχει πάρα πολλά μουσικά ιδιώματα μοναδικά σε εμάς και αυτό αποτελεί έμπνευση από μόνο του. Επίσης τα ελληνικά ως μητρική γλώσσα, με τα οποία συνεννοούμαστε καθημερινά, μας δίνουν εικόνες χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Με τον ίδιο τρόπο, από μικρή λάτρευα τα αγγλικά και πάρα πολύ συχνά σκέφτομαι και εξιστορώ καταστάσεις στο μυαλό μου στα αγγλικά. Ειδικά όταν έμενα Αγγλία ένιωσα ακόμα πιο βαθιά τη γλώσσα και τη διαφορά στη χροιά του να πεις το ίδιο πράγμα σε ελληνικά και αγγλικά. Οι λέξεις δημιουργούν εικόνες και συναισθήματα και αυτά με τη σειρά τους μας οδηγούν να φτιάχνουμε μουσική. Το βρίσκω συναρπαστικό να βλέπω εικόνες γύρω από λέξεις σε δύο γλώσσες.
Στο άλλο θέμα που ρωτάς, πιστεύω πως το εμπόδιο στην έκφραση το θέτει ο κάθε μουσικός στον εαυτό του και όχι η χώρα στην οποία ζει. Αν κρίνω τουλάχιστον από μένα, πιο συχνά βάζω εγώ όρια στον εαυτό μου λόγω χαζών αντιλήψεων που μου έχουν περαστεί ή λόγω ανασφάλειας για παράδειγμα. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το γενικό κλίμα της χρόνιας μιζέριας και της αυτόματης απαξίωσης που επικρατεί στην Ελλάδα δε μας επηρεάζει αρνητικά.
Χρύσα: Πάντα οι στίχοι και η μουσική που γράφω για οποιοδήποτε πρότζεκτ, έχει σαν αφετηρία την κοινωνική αδικία, την τρομοκρατία της αστυνομίας, το ψέμα, την σκάρτη πολιτική κατάσταση. Οπότε ο τόπος μας δυστυχώς αποτελεί πλούσια πηγή εμπνευσης. Τώρα, για το εμπόδιο που λες... Δε νιώθω οτι δεν μπορώ να εκφραστώ όπως θέλω, αλλά σίγουρα νιώθω οτι υπάρχει ένα “ταβάνι” όσον αφορά στο πόσο μακριά μπορεί να φτάσει μια μπάντα που κινείται πιο underground, και δεν το λέω για τους Spineless συγκεκριμένα αλλά για τα περισσότερα πιο “στριφνά” μουσικά ακούσματα που ενδεχομένως στο εξωτερικό να είχαν μεγαλύτερο fan base, περισσότερα venues για λάιβ κλπ
Στη συναυλία σας συμμετέχει ένα συγκεκριμένο μέλος και στις δύο μπάντες, ο μοναδικός κιθαρίστας που αναγνωρίζεται από την πεταλιέρα του και όχι από το πρόσωπό του. Τι έχετε να δηλώσετε για τον Dennis Μόρφη και γιατί τον “χώσατε” έτσι τον άνθρωπο;
Ειρήνη: Το είπες ολόσωστα, ειλικρινά! Έχω να δηλώσω ότι ο Dennis είναι από τους πιο καταρτισμένους και οργανικούς παίκτες που έχω γνωρίσει, συνέχεια αντλώ έμπνευση από τις ιδέες του και τις μουσικές που γράφει. Ο άνθρωπος σκέφτεται και ζει με τη μουσική 24/7 οπότε δεν τον χώσαμε, είναι απλά πανταχού παρών!
Χρύσα: Ο Διονύσης έχει φοβερή αντίληψη σαν μουσικός. Σε όποιο πρότζεκτ και να τον βάλεις, θα σου βρει ακριβώς τον ήχο που χρειάζεται για να λειτουργήσει σωστά η φάση. Είναι συνεπής, πολύ συνεργάσιμος και με ωραίες προτάσεις. Με τα ανέκδοτά του έχουμε ένα θέμα αλλά την παλεύουμε πιστεύω μέχρι να μας κάψει τελείως τον εγκέφαλο. Εκτός απο όλα αυτά είναι και πολύ καλός φίλος τα τελευταία πάααρα πολλά χρόνια, καθώς και κιθαρίστας/σελέμπριτυ οπότε δεν θα έλεγα οτι τον χώσαμε, χαχαχαα!
Πώς σχετίζεται, τελικά, η μελαγχολική φύση της μουσικής των Spineless με την σαφώς πιο αλλέγκρα προσέγγιση της Irene Ketikidi;
Ειρήνη: Το λες αυτό, αλλά τα περισσότερα κομμάτια στον τελευταίο μου δίσκο είναι πιο πολύ ατμοσφαιρικά! Μάλιστα κάποια κάνουν απρόβλεπτα άλματα από εύθυμη σε τελείως σκοτεινή διάθεση (ακριβώς σαν το κεφάλι μου). Νομίζω πάντως ότι οι μουσικές μας σχετίζονται ακριβώς με αυτό που είπα και πιο πάνω για τους Spineless, το σκάλισμα της σκοτεινής πλευράς της ψυχής και η κάθαρση μέσω αυτής.
Χρύσα: Μουσικά, δεν ταιριάζουμε ιδιαίτερα σε πρώτη φάση. Ωστόσο πιστεύω οτι μας συνδέει το μελαγχολικό στοιχείο. Δηλαδή ναι μεν η μουσική της Ειρήνης είναι αρκετά πιο γκρούβυ σε σχέση με τη δική μου, αλλά υπάρχει και εκεί, τουλάχιστον στα δικά μου αυτιά, μια μελαγχολία και μια νταρκίλα σε φάσεις.
Αφού σας ευχαριστήσω για το χρόνο σας, θα ήθελα να μοιραστείτε μαζί μας τι καλά μας ετοιμάζετε για τη συναυλία της 16ης Ιανουαρίου.
Ειρήνη: Θα παίξουμε τις κυκλοφορίες μας φυσικά, με σκηνοθετημένο φωτισμό η καθεμία για να στηθεί ο τόνος της βραδιάς. Είμαι πολύ χαρούμενη που σε αυτό το live θα έχω εκτός από το Dennis και τον Κωστή Βήχο, το Γιώργο Πουλιάση στα τύμπανα για πρώτη φορά. Ανυπομονώ και ενθουσιάζομαι πάρα πολύ για το τελικό αποτέλεσμα στη σκηνή!
Χρύσα: Ε τα γνωστά, σόου με ζογκλέρ, μέντιουμ, κάρτες ταρώ για το μέλλον κλπ κλπ