Αφού ξεπεράστηκαν οι τεχνικές δυσκολίες, ο Μιχάλης Κουρής κατάφερε επιτέλους να επικοινωνήσει με τον Mat MacNerney ή Kvohst, τραγουδιστή των Beastmilk, με την ευκαιρία των επερχόμενων συναυλιών τους στην Ελλάδα, για να μας περιγράψει πώς νιώθει ως Άγγλος σε μία φινλανδική μπάντα.

Το όνομα Βeastmilk πώς προέκυψε για το συγκρότημά σας;

Όλα ξεκίνησαν από ένα βιβλίο του Aleister Crowley. Διαβάζαμε το White Stains, στο οποίο γίνεται αναφορά στο αίμα του θηρίου (blood of the beast), που είναι ιερό σε πολλές τελετουργίες. Στηρίζεται επίσης στην όλη ιδέα του «εάν γνωρίζεις ποιο είναι το γάλα της μητέρας σου, τότε ποιο είναι το γάλα του πατέρα σου;», ακόμη και στην αφηρημένη ιδέα του γάλατος. Νομίζω πως παίρνουμε το γάλα ως δεδομένο διότι μας θρέφει όταν είμαστε παιδιά, αλλά εννοιολογικά περιλαμβάνει και αυτά τα σκοτεινά νοήματα. Πρόκειται αν θες, για έναν διάλογο μεταξύ αυτών των εννοιών. Έχει να κάνει πολύ με τον Freud και με το τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος.

Ο τίτλος του άλμπουμ (Climax) πώς συνδέεται με τους Beastmilk;

Υπάρχει φυσικά η σεξουαλική έννοια, αλλά εμπεριέχεται και η έννοια του τέλους, της τελικής έκβασης. Πρόκειται για έναν διάλογο σχετικά με το τέλος του κόσμου. Βασικά ζούμε σε έναν μετα-αποκαλυπτικό κόσμο, όπου έχουμε συμβιβαστεί με την ιδέα πως αυτός ο κόσμος έχει τελειώσει. Στη σύγχρονη εποχή είμαστε όλοι μηδενιστές, δεν πιστεύουμε πως υπάρχει κάποια διέξοδος από την καταστροφή του κόσμου. Έτσι ο δίσκος έχει το νόημα «ας κάνουμε πάρτυ όσο ο κόσμος πηγαίνει στο διάβολο και ας το διασκεδάσουμε όσο κρατήσει» αλλά επίσης «ας διασκεδάσουμε που είμαστε μηδενιστές», με βάση ακριβώς τη διττή σημασία της λέξης Climax.

Μιλώντας για πάρτυ, από τα συμφραζόμενα των social media φαίνεται πως διασκεδάζετε την περιοδεία σας. Είναι όντως έτσι τα πράγματα;

Κοίταξε, ως μπάντα που μπορεί να έχουμε πολύ διασκεδαστικές, αλλά και πολύ βαθιές και σκοτεινές στιγμές. Είμαστε φινλανδική μπάντα, και επειδή η φινλανδική νοοτροπία μπορεί να είναι πολύ ενδοσκοπική, σκοτεινή και καταθλιπτική, κάποιες φορές μπορεί να είμαστε ιδιαίτερα αυτοστοχαστικοί, με πολλές σκοτεινές συνομιλίες. Δεν νομίζω πως είμαστε rock’n’roll στην συμπεριφορά - περισσότερο είμαστε εσωστρεφείς τύποι που στον ελεύθερό χρόνο τους βλέπουν ταινίες του Tarkovsky και διαβάζουν ένα καλό βιβλίο. Δεν σημαίνει πως δεν μπορούμε να διασκεδάσουμε, αλλά δεν βρισκόμαστε και στη φάση να πετάμε περιττώματα από το παράθυρο ή να διαλύουμε δωμάτια ξενοδοχείων.

Το Climax είχε ισχυρό αντίκτυπο στον μουσικό Τύπο την περσινή χρονιά, πιστεύω πως το έχεις καταλάβει. Περίμενες αυτήν την επιτυχία; Κυρίως όμως ήθελα να ρωτήσω πώς εκλαμβάνουν οι οπαδοί τον δίσκο, μιας και η γνώμη τους δεν συμπλέει απαραίτητα με την γνώμη των κριτικών.

Κατά την γνώμη μου, αυτό που συνέβη είναι πως γίναμε underground hit μεταξύ των οπαδών και ο μουσικός τύπος πιάστηκε από αυτήν την επιτυχία. Σε κάποιους άρεσε πραγματικά, αλλά κάποιοι άλλοι απλώς αναπαρήγαγαν το hype «αφού αρέσει σε όλους, πρέπει να αρέσει και σε μένα». Βέβαια κάποια στιγμή αυτό περιείχε μία δόση υπερβολής, γιατί ακόμη ως μπάντα κινούμαστε στο underground. Είχαμε μία μικρή εμπορική επιτυχία αλλά προς το παρόν αυτοί που έρχονται στις συναυλίες μας είναι κυρίως οπαδοί του black metal, punk rockers που τους αρέσουν παλιά συγκροτήματα όπως οι Misfits, πολλοί παλιοί γκοθάδες – η μουσική μας αφορά πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους, αλλά δεν προορίζεται για μαζική κατανάλωση με τον τρόπο π.χ. της ποπ ή κάποιων mainstream rock συγκροτημάτων. Παρότι δεν είμαστε mainstream, ο Τύπος μας αντιμετώπισε σαν να είμαστε το νέο μεγάλο όνομα. Βρισκόμαστε σε μικρή εταιρία και είμαστε προσγειωμένοι όσον αφορά τις ζωντανές μας εμφανίσεις, δεν βρισκόμαστε ακόμη «εκεί». Είναι αστείο, αλλά επειδή ο Τύπος υποστηρίζει την μπάντα, ο κόσμος πιστεύει πως πουλάμε εκατομμύρια, κάτι που φυσικά δεν ισχύει. Είμαστε βέβαια ευγνώμονες που ο τύπος μας περιέβαλλε με τόση στοργή, αλλά επίσης έχουμε επίγνωση πως αυτή η γνώμη μπορεί να αλλάξει πολύ εύκολα. Ίσως στο επόμενο άλμπουμ ο Τύπος να αποφασίσει πως δεν ενδιαφέρεται πια, αλλά είμαστε τυχεροί που έχουμε κάποιους φανατικούς οπαδούς του underground που τους αρέσει η δουλειά μας και πιστεύω πως καταλαβαίνουν αυτό που κάνουμε. Ελπίζουμε να μην το χάσουμε αυτό και να μην πάμε στην πλευρά του εμπορικού mainstream rock.

Εσύ σε ποιο μουσικό κίνημα νιώθεις ότι ανήκεις (ή το Climax, μιας και μιλάμε για αυτό); Είσαι μέλος πολλών συγκροτημάτων διαφορετικών μεταξύ τους. Ποιο από αυτά θεωρείς το κύριό σου συγκρότημα;

Αυτό αλλάζει, εξαρτάται από το σε ποιο από όλα δουλεύω τη δεδομένη στιγμή. Αυτήν την στιγμή οι Beastmilk καταλαμβάνουν πολύ από τον χρόνο μου, αλλά δεν έχω σταματήσει να γράφω καινούρια μουσική π.χ. για τους Hexvessel. Αφοσιώνομαι σε κάθε συγκρότημά μου και δίνω την προσοχή που του αρμόζει και περιοδεύουμε για να υποστηρίξουμε το άλμπουμ όσο περισσότερο γίνεται. Αυτήν την περίοδο στηρίζουμε πολύ το Climax, διότι έχει δεχτεί πολύ θετική δημοσιότητα και αρέσει στον κόσμο. Θα δούμε πώς θα πάει. Προσωπικά δεν θέλω να αφιερώνω υπερβολικό χρόνο για να κάνω μόνο ένα πράγμα, διότι πιστεύω πως με περιορίζει ως καλλιτέχνη. Νομίζω πως δεν ωφελεί οποιοδήποτε συγκρότημα αν μόνο ένα άτομο κάνει το ίδιο πράγμα για είκοσι χρόνια. Τα περισσότερα συγκροτήματα έχουν μία περίοδο ζωής δύο ή τριών καλών άλμπουμ το πολύ. Πραγματικά δεν χρειάζεται να το πιέζεις. Υπάρχουν πολλές μπάντες που επαναλαμβάνουν το ίδιο άλμπουμ ξανά και ξανά. Δεν νομίζω πως θα γίνω ποτέ αυτός ο τύπος.

Ζεις από τη μουσική σου;

Όχι, δεν ζω από την μουσική μου, αλλά αυτήν την περίοδο ζω κάνοντας κυρίως μουσική, γιατί δεν έχω χρόνο να δουλέψω. Βασικά αυτή η κατάσταση με έχει φέρει σε δύσκολη θέση, γιατί η ενασχόληση αυτή δεν φέρνει ιδιαίτερα χρήματα, αλλά δεν έχω χρόνο να δουλέψω μιας και απασχολούμαι φτιάχνοντας μουσική. Μελετώ λίγο τώρα και ευτυχώς ζω αρκετά φθηνά εδώ, αλλά μπορώ να πω πως είμαι αρκετά φτωχός. Νομίζω πως μου αρέσει, διότι είναι συνειδητή επιλογή. Σίγουρα μπορώ να πάω σε μία δουλειά να εργάζομαι 9 με 5, αλλά νιώθω πως διανοητικά θα πάω στην κόλαση, έτσι προσπαθώ να κρατάω τον εαυτό μου πνευματικά ζωντανό επιλέγοντας να είμαι φτωχός και να ζήσω με αυτό.

Σχετικά με τις διάφορες συνεργασίες σου, έχεις δώσει στίχους στα τελευταία άλμπουμ των Virus (σ.σ. Νορβηγοί avant-garde metallers, άμεση συνέχεια των πρωτοπόρων Ved Buens Ende). Υπάρχει περίπτωση να κάνεις κάτι μαζί τους στο άμεσο μέλλον;

Δεν μπορώ να πω πολλά σχετικά με τα πλάνα που έχουν οι Virus, αλλά κρατάω μια επικοινωνία και είμαστε καλοί φίλοι με τον Carl-Michael (s.s. Eide, ιθύνων νους των Virus, γνωστός επίσης με το παρατσούκλι Czral) και τους υπόλοιπους, οπότε σίγουρα θα κάνω κάτι μαζί τους στο μέλλον. Άκουσα ότι έχουν έτοιμο κάποιο υλικό και ανυπομονώ να τους ξαναδώ ζωντανά, είναι φοβερή μπάντα.

Πίσω στους Beastmilk, μαζί σας στην Ελλάδα φέρνετε ένα νέο μέλος, την Linnea Olson, πρώην κιθαρίστρια των (επίσης πρώτην) The Oath. Πρόκειται για μία χείρα βοηθείας στις ζωντανές εμφανίσεις ή προορίζεται για μονιμότερη κάλυψη της θέσης της δεύτερης κιθάρας;

Η πρόθεση είναι αυτήν την στιγμή να αποτελέσει κανονικό μέλος της μπάντας, αλλά φυσικά θα δούμε τι θα προκύψει. Δεν γνωρίζω ποιος θα είναι ο ρόλος της στην μπάντα σε σχέση με την σύνθεση μουσικής ή πόσο θα μπορεί να αφοσιώνεται στο συγκρότημα, αυτό που μπορώ να πω προς το παρόν είναι πως κατ’ ελάχιστο θα είναι η κιθαρίστριά μας. Το καλό με την Linnea είναι πως έχει την ικανότητα να συνθέσει, μάλιστα στο παρελθόν έχει δώσει πολύ καλά δείγματα. Επίσης βρισκόταν σε κάποια συγκροτήματα πριν από μας και γνωρίζει την επαγγελματική πλευρά της μουσικής, έτσι προσθέτει ειδικό βάρος στην μπάντα. Όλοι θέλουν να ακούσουν τους Beastmilk με δύο κιθάρες, ζωντανά ακουγόμαστε πολύ καλύτερα και έχεις μία πληρέστερη εικόνα όλων των riffs που υπάρχουν στο άλμπουμ αντί για ένα περιορισμένο κομμάτι της εικόνας αυτής.

Είχες ξαναέρθει στην Ελλάδα, παίζοντας, τότε, με τους Dødheimsgard. Τι έχεις να θυμάσαι από εκείνες τις ημέρες;

Στα δύο ταξίδια που έκανα πέρασα κάποιες από τις καλύτερες στιγμές της ζωής μου. Ειδικά την πρώτη φορά που ήρθαμε, υπήρχαν μεγάλες προσδοκίες για την μπάντα, η οποία απουσίαζε τόσον καιρό από τη μουσική και είχα πάθει πλάκα με τις αντιδράσεις του κοινού, ειδικά προς το μέρος μου, διότι ήμουν ο νέος στην μπάντα και όλοι περίμεναν τον παλιό τραγουδιστή. Ευτυχώς όλοι ήταν πολύ καλοί μαζί μου και με στήριξαν, διότι είδαν πως βρισκόμουν στην σκηνή με 100% πίστη σε αυτό που κάνω. Οι συναυλίες ήταν απίστευτες, οι άνθρωποι επίσης, το φαγητό πεντανόστιμο, οι γυναίκες πανέμορφες. Αγαπώ την Ελλάδα, είναι υπέροχος τόπος και ο κόσμος αγαπά τη μουσική, υπάρχουν πολύ καλά μουσικά καταστήματα, κάναμε όμορφες μουσικές συζητήσεις. Ήταν φανταστική εμπειρία και ανυπομονώ να την ξαναζήσω.

Τόσα χρόνια που παρακολουθώ την μουσική, έχω μείνει με την εντύπωση πως οι Άγγλοι σπανίζουν στον ακραίο μουσικό χώρο. Ισχύει όντως αυτό;

(σ.σ. γελάει) Δεν γνωρίζω ακριβώς. Η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν είχαμε συνολικά πολύ επιτυχημένη σκηνή στο ακραίο metal - ίσως κάποια doom συγκροτήματα πίσω στις ημέρες της Peaceville (σ.σ. θρυλική εταιρία που στα 90s είχε μαζέψει την αφρόκρεμα της βρετανικής σκηνής, με συγκροτήματα όπως οι Anathema, Paradise Lost και My Dying Bride να πρωτοστατούν), αλλά γενικά μάλλον δεν κάνουμε πολύ σωστά τα ακραία πράγματα. Δεν πειράζει, πάντως, γιατί η Βρετανία έχει μεγάλη ιστορία στο metal, άλλωστε φαντάσου πως σε μια μόνο χώρα ουσιαστικά δημιουργήθηκε ολόκληρο το heavy metal! Ίσως δεν είμαστε και τόσο ακραίοι άνθρωποι, τελικά. Ασχολούμαστε υπερβολικά με το να είμαστε ευγενικοί, πώς μπορούμε να είμαστε μοχθηροί και απειλητικοί; Όμως έχεις δίκιο, υπάρχει έλλειψη από πραγματικά καλές μπάντες στην βρετανική midstream (σ.σ. ενδιαφέρουσα έκφραση…) σκηνή. Έχουμε βέβαια και ποιοτικό υλικό, π.χ. μία νέα death metal μπάντα της οποίας το όνομα μου διαφεύγει τώρα… τέλος πάντων, πιστεύω πως θα το βρω μέχρι να τελειώσουμε την συνομιλία μας.

Κρίμα, και περίμενα να ακούσω ένα όνομα από σένα (σ.σ. γέλια εκατέρωθεν)! Mat, σε ευχαριστώ πολύ για την κουβέντα μας και θα σε δούμε στις συναυλίες πίσω στην Αθ….

Περίμενε! Το συγκρότημα λέγεται Grave Miasma!

Μάλιστα! Είναι αρκετά γνωστοί στην underground σκηνή εδώ.

Ναι, πρόκειται για εξαιρετική death metal μπάντα από την Βρετανία.

Σε ευχαριστώ και πάλι.