Σαββατόβραδο και έτοιμοι για χορό με κέφι και μπρίο! Ο Nick Waterhouse επισκέφθηκε την Αθήνα για 3η φορά και μας ετοίμασε ένα υπέροχο πάρτι, αυτή τη φορά στο Fuzz Live Music Club. Μετά από δύο θριαμβευτικές εμφανίσεις στο Gagarin 205, το sold out ήταν αναμενόμενο για τον Καλιφορνέζο μουσικό και προμηνυόταν μία άκρως διασκεδαστική βραδιά.
Λίγο μετά τις 9, όμως, η προσέλευση είναι ακόμα μικρή. Το ελληνικό κοινό δε θα μάθει ποτέ να τιμά τα opening acts. Aπτόητος ο George Zervos με την μπάντα του, ανεβαίνει στη σκηνή του Fuzz γεμάτος ενέργεια και λάμψη πιο έντονη κι από το στρασάτο του πουκάμισο! Πολύ εκφραστικός και ξεσηκωτικός, έχτισε την πλέον κατάλληλη ατμόσφαιρα για αυτό που θα ακολουθούσε. Ήχοι country, rock n roll, garage και blues με western & surf περάσματα κέρδιζαν ολοενα και πιο δυνατό χειροκρότημα. Ακούσαμε αρκετά κομμάτια από το ντεμπουτο δίσκο του For Your Love που κυκλοφόρησε το 2017, αλλά και τα νέα single από τον επερχόμενο δίσκο My Life In Your Hands & Babe I Like It. Μια αλλαγή στη σειρά των κομματιών ίσως να είχε ως αποτέλεσμα μία καλύτερη ροή στη συναυλία, γιατί ενώ ξεκίνησε δυναμικά, άφησε τις - πολύ καλές κατα τ’αλλα - μπαλάντες του για το τέλος, ενώ αν αντιστρεφόταν το setlist το live του θα απογειωνόταν. Στο σύνολο του όμως ήταν ένα πολύ ενδιαφέρον act, που προετοίμασε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το έδαφος για τον Waterhouse.
Η μαγεία στη μουσική του Nick Waterhouse, όπως αυτή ακούγεται στις προσωπικές μας ακροάσεις αλλά και από τα ηχεία μίας ζωντανής σκηνής όπως το Fuzz, δεν βρίσκεται στις λεπτομέρειες. Ή μάλλον, για να το θέσουμε καλύτερα, οι λεπτομέρειες είναι τόσες πολλές και σημαντικές που ομογενοποιούνται σε ένα αγαστό σύνολο. Το κοινό, βέβαια, που ξεπούλησε τα εισιτήρια το Σάββατο, ουδόλως ενδιαφερόταν (τουλάχιστον κατά πλειοψηφία) ότι ο ντράμερ Oscar Sholto έπαιζε σαν ανθρώπινος μετρονόμος μαζί με τον μπασίστα David Bardon (οι οποίοι έτσι κι αλλιώς έχουν το δικό τους instrumental σχήμα), ότι ο γενεθλιάζων υπεύθυνος των πλήκτρων J.B. Flatt δημιουργούσε δεξιοτεχνικά μαγικούς ρετρό ήχους, ότι η σαξοφωνίστρια “Moist” Paula Henderson εκμεταλλευόταν κάθε χαμηλή συχνότητα προς όφελος των κομματιών, ότι τα δεύτερα φωνητικά της απαστράπτουσας Carol Hatchett συμπλήρωναν ιδανικά αυτά του Waterhouse. Σημασία είχε πως όλοι μαζί συνέβαλαν εξίσου με τον φύσει και θέσει frontman στη δημιουργία ενός νοσταλγικού ήχου που έφερνε μέσα του την ενέργεια του rhythm & blues των ‘50s και ‘60s. Ή μήπως νομίζετε πως το κοινό αποτελούνταν κυρίως από κουρασμένους 60άρηδες;
Εντάξει, δεν ξεβιδωθήκαμε ακριβώς α λα lindy hop, αλλά το κέφι και ο χορός παρέμειναν σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας. Φανταστείτε κιόλας πως έλειψαν και κάποια από τα ραδιοφωνικά του hits, αλλά, όπως λέμε στον αθλητισμό, στο γήπεδο παίζουν μονάχα οι παρόντες, οπότε θα ασχοληθούμε με όσα ακούσαμε. Διότι αν υπήρχε μία παρατήρηση έκδηλη από όσους είχαν παραβρεθεί στις προηγούμενες συναυλίες του (στο Gagarin 205, το 2014 και το 2017), αυτή αφορούσε την χαλαρότητα των ρυθμών που αυτή τη φορά επιλέχτηκαν για την κατάρτιση του setlist. Ο ομώνυμος και πολύ φρέσκος πρόσφατος δίσκος του κινείται σε πιο cool τέμπο και η συναυλία αναμενόταν να τον τιμήσει δεόντως, όπως και φυσικά έγινε με 7 στα 11 κομμάτια του να ακούγονται ζωντανά μπροστά μας. Οι πρωτάρηδες, βέβαια, όπως εμείς, δεν θα μπορούσαν να έχουν υπόψη το συγκεκριμένο μέτρο συγκρισης, οπότε η διασκέδαση και η ικανοποίηση από τη συναυλία δεν επηρεάστηκε από το όποιο παρελθόν. Όχι ότι οι υπόλοιποι πέρασαν άσχημα - οι αντιδράσεις του κοινού ήταν λατρευτικές προς τον Waterhouse και τους μουσικούς του και ο ενθουσιασμός έκδηλος σε κάθε στιγμή πάνω και κάτω από την σκηνή.
Αναπόφευκτα ξεχώριζε επί σκηνής η προσωπικότητα του Nick Waterhouse. Αν υπήρχαν διαγωνισμοί για Elvis impersonators, αλλά για τον άλλο Elvis (Costello, φυσικά), ο Waterhouse θα κέρδιζε με κατεβασμένα τα χέρια τους επιδοξους μιμητές. Τα μεγάλα γυαλιά, η clean-cut κώμη και τα ροδοκόκκινα μάγουλα προδιαθέτουν θετικά τον θεατή, προδιάθεση που επιβεβαιώνεται όταν αρχίσει να τραγουδάει και να παίζει κιθάρα σύμφωνα με τα rock’n’roll παραδοθέντα από τους πρωτομάστορες του είδους. Ως άριστος σκαπανέας του παρελθόντος, έπαιξε το It's Your Voodoo Working του Charles Sheffield διατηρώντας την αίσθησή του αυθεντική, αλλά τίμησε και το παρόν, διασκευάζοντας τα φιλαράκια του στους Allah-Las με το Don’t You Forget It. Οι απευθύνσεις του προς το κοινό ήταν σύντομες και ουσιαστικές, μιλώντας με προφορά που έφερνε στο νου παιδικές αναμνήσεις από την πρώτη ταινία των Blues Brothers…
Ανάμεσα στα Which was writ, I Had Some Money (But I Spent It), Katchi, Say I Wanna Know και άλλων που θα διαβάσετε παρακάτω, η μπάντα έδινε τα ρέστα της, σε κλασικό rhythm ‘n’ blues ύφος με ευδιάκριτες soul και jazz πινελιές και μικρά soli από κάθε έναν τους. Το οριστικό κλείσιμο στο encore ήταν, παραδόξως, λιγότερο uplifting από ότι περιμέναμε, αλλά στο LA Turnaround είχαμε το τελευταίο ρεφρενικό sing-along από το κοινό που αν του έδινες κι άλλο, θα το δεχόταν ευχαρίστως. Ας μην είμαστε πλεονέκτες, όμως. Η βραδιά ήταν εξαιρετική και αν μη τι άλλο αυτό επισφραγίστηκε από την ευχάριστη διάθεση που είχαν ο Waterhouse και οι μουσικοί του στην αλληλεπίδραση με το κοινό μετά το τέλος του live.
Κείμενο: Μιχάλης Κουρής (Nick Waterhouse), Shanti Θωμαϊδη (George Zervos)
Φωτογραφίες: Shanti Θωμαϊδη
