Παρασκευή, 11 Σεπτεμβρίου 2015 10:43

Live review: Διάφανα Κρίνα/ Γιάννης Αγγελάκας/ Last Drive 10 & 11/9/2015 @ Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων

Written by 

Κι Η Αγάπη Πάλι Θα Καλεί ονομαζόταν το τελευταίο άλμπουμ που κυκλοφόρησαν τα Διάφανα Κρίνα το 2008, τον ίδιο τίτλο έφεραν και οι δύο συναυλίες που διοργανώθηκαν για τον Θάνο Ανεστόπουλο στην Τεχνόπολη. Το κάλεσμα της αγάπης ήταν ικανό να μαζέψει αρκετές χιλιάδες κόσμου στο Γκάζι προκειμένου να δουν τα επανενωμένα Κρίνα. Στην ουσία μιλάμε για μια γιορτή αγάπης και ζωής με κεντρικό πρόσωπο τον Ανεστόπουλο. Και επειδή κάθε γιορτή κουβαλάει και μια κρυμμένη μελαγχολία, δεν θα μπορούσε να λείψει ούτε αυτή τη φορά, αφού σηματοδοτούσε ένα τέλος εποχής. Τέλος εποχής τόσο για τα Διάφανα Κρίνα όσο και για την περίφημη σκηνή του αποκαλούμενου «ελληνόφωνου ροκ» (αν και περιοριστικός σαν όρος) της δεκαετίας τους ’90. Κακά τα ψέματα, τα Διάφανα Κρίνα ήταν το τελευταίο μεγάλο γκρουπ της γενιάς εκείνης και το οριστικό τους τέλος βάζει την ταφόπλακα σε μια σπουδαία σκηνή (χωρίς να προβλέπεται κάποια συνέχεια καθώς οι καινούριες μπάντες σνομπάρουν την ελληνική γλώσσα).

Ακριβώς στις 8:00 το βράδυ, τηρώντας απαρέγκλιτα το πρόγραμμα, ανέβηκαν στη σκηνή οι Last Drive ως το σχήμα που θα άνοιγε την εκδήλωση. Η αλήθεια είναι ότι τους έχουμε συνηθίσει να βγαίνουν τελευταίοι, πολύ αργότερα, ωστόσο εδώ λόγω της περίστασης τα πράγματα άλλαξαν. Άλλωστε ο λόγος της παρουσίας τους ήταν η έκφραση αλληλεγγύης προς τον Ανεστόπουλο, όπως είπε και ο Αλέξης Καλοφωλιάς μόλις ανέβηκε στη σκηνή. Το ξεκίνημα περιελάμβανε το αγαπημένο Glass of Broken Dream από το reunion album Heavy Liquid του 2009, το οποίο αδικήθηκε από τον «μπουκωμένο» ήχο, οποίος ευτυχώς βελτιώθηκε στην πορεία. Νωρίς ακούστηκε και το ακυκλοφόρητο Always The Sun (καμία σχέση με το κομμάτι των Stranglers…), μια πραγματικά εντυπωσιακή σύνθεση (το είχαμε πρωτοακούσει στην συναυλία τους το Μάιο στο Gagarin), ίσως το πιο βαρύ κομμάτι που έχουν γράψει. Ανυπομονούμε να το ακούσουμε πλέον δισκογραφημένο. Δεν έλειψαν φυσικά και οι ύμνοι όπως τα Devil May Care, Have Mercy, I Love Cindy και Baby, It’s Real. Η συναυλία της Παρασκευής δεν είχε ουσιαστικές διαφορές, πέρα από τον δραστικά βελτιωμένο ήχο και τη διασκευή στο Human Fly των Cramps με τη συμμετοχή του Σταύρου των Deus Ex Machina (ομολογούμε πως, όταν κλήθηκε ο Σταύρος στην σκηνή, εκφράσαμε φωναχτά την ελπίδα να ακουστεί το Execute, όπως σε εκείνο το επετειακό διήμερο του 2013 στο Gagarin). 45 λεπτά είναι λίγα μιας και έχουμε συνηθίσει τις 2,5 ώρες που παίζουν συνήθως αλλά είπαμε ότι ο σκοπός της εμφάνισης τους ήταν διαφορετικός. Σε κάθε περίπτωση το να βλέπεις ζωντανά την κορυφαία εγχώρια rock & roll μπάντα, έστω και για 45 λεπτά είναι από μόνο του αρκετό.

Μετά από λίγα μόλις λεπτά ανέβηκε στη σκηνή ο Γιάννης Αγγελάκας με το νέο του γκρουπ. Αυτή ήταν η πρώτη εμφάνιση του με το καινούριο του σχήμα και η περιέργεια ήταν μεγάλη για το τι θα δούμε και θα ακούσουμε. Πάνω στη σκηνή τον συνόδευαν τύμπανα, ακουστική κιθάρα και ηλεκτρική κιθάρα (κανονική ροκ μπάντα δηλαδή) συν μια τρομπέτα που έδινε ένα βαλκανικό χρώμα στα κομμάτια (θα υπάρχει επίσης σαξόφωνο στα live του). Συνθέσεις όπως το Αιρετικό, το Σαράβαλο, ο Χαμένος τα παίρνει όλα και Σιγά μην κλάψω ακούστηκαν πολύ δυναμικά, με έντονο ηλεκτρισμό. 30 λεπτά έμεινε στη σκηνή ο Αγγελάκας (δεν είχαν προλάβει να προβάρουν μαζί περισσότερα κομμάτια) αλλά 30 λεπτά με όλους του θεατές στο πόδι! Η αλήθεια είναι ότι αυτό που μας ακούσαμε μας άρεσε (για να μην πω ενθουσίασε) και το στοίχημα πλέον είναι πως θα ακούγεται το νέο υλικό που θα ηχογραφήσει, με αυτό το βαλκανικό ροκ (αν και αδόκιμος όρος) ύφος. Όπως φαίνεται ο Αγγελάκας παρά το λευκό των μαλλιών του δυσκολεύεται να σκοτώσει τον rocker που κουβαλάει μέσα του, η ενέργεια εξάλλου που εξωτερικεύει αντιστοιχεί περισσότερο σε νεαρό, συνεπώς δεν έχει κανένα λόγο να πατήσει φρένο.

Δυστυχώς η απώλεια των Διάφανων Κρίνων ως σχήμα από την ελληνική μουσική είχε γίνει συνήθεια. Ήταν λοιπόν δεδομένο πως οι συναυλίες - δύο τον αριθμό μετά την εξάντληση των εισιτηρίων της πρώτης ανακοινωθείσας - της (προσωρινής) επανένωσης των Διάφανων Κρίνων θα περιείχαν μεγάλες δόσεις συγκίνησης. Τελικά προέκυψε έτσι ακριβώς και ακόμη παραπάνω, ειδικά την πρώτη μέρα. Λίγο πιο νωρίς από την αρχικά προγραμματισμένη ώρα, τα Διάφανα Κρίνα - με σύνθεση χωρίς φωνητικά αρχικά άρα χωρίς Ανεστόπουλο - οπότε θα τους καλούμε Goodbye Blue Sky, όπως το ακόμη αδισκογράφητο instrumental project που σχημάτισαν μετά τη διάλυση των Κρίνων - εκτέλεσαν την post-rock ελεγεία à la God Is An Astronaut Παράξενα Νέα Από Ένα Άλλο Άστρο, βάζοντάς το κοινό στην κατάλληλη διάθεση. Μετά από 6-7 λεπτά ο διοπτροφόρος Ανεστόπουλος ανεβαίνει στην σκηνή, φανερά καταπονημένος αλλά και εμφανέστατα ευδιάθετος, όπως φανέρωνε το χαμόγελο του. Αποθέωση, χαρά, συγκίνηση, κλάματα: συναισθήματα αναμεμιγμένα από την ένταση της στιγμής, μίας στιγμής σπουδαίας για όσους ακολουθούσαν κάποτε τα Κρίνα και για όσους δεν ευτύχησαν να δουν ποτέ μία συναυλία τους ή να νιώσουν σε πραγματικό χρόνο την δισκογραφία τους. Ευχαριστεί το κοινό με ταπεινότητα, γνωρίζει πως αυτή η γιορτή αγάπης έχει στηθεί για εκείνον. “Ζούμε όση ζωή θελήσουμε να ζήσουμε”, μάθημα δύναμης και ζωής με το καλημέρα. Και τέσσερις λέξεις που είχαν να ακουστούν τουλάχιστον 6 χρόνια: “Είμαστε τα Διάφανα Κρίνα”. Αποθέωση, χαρά, συγκίνηση, κλάματα. Το ξαναέγραψα;

Δεν χωράει αντικειμενικότητα για συναυλίες-γεγονότα όπως αυτές που ζήσαμε το διήμερο 10 και 11 Σεπτεμβρίου του 2015. Αν δεν υπήρχε η δυσάρεστη αφορμή της ανακάλυψης της επάρατου νόσου στο σώμα του Ανεστόπουλου, οι συναυλίες με τα Διάφανα Κρίνα σε πλήρη σύνθεση είχαν ομολογηθεί δημόσια ως ευχή και διακαής πόθος μονάχα από τον ίδιο και πιθανότατα δεν θα γίνονταν ποτέ. Έστω και υπό αυτές τις συνθήκες και ελλείψει νέων κομματιών, τα τραγούδια που ακούστηκαν βρίσκονταν εντυπωμένα στη μνήμη των παρευρισκομένων και θύμιζαν κάτι διαφορετικό στον κάθε έναν: έναν έρωτα εκπληρωμένο, έναν παλιό έρωτα τελειωμένο, στιγμές περισυλλογής και εσωτερικής αναζήτησης, νύχτες αβάσταχτες που μοναδική δεκτή συντροφιά ήταν το αλκοόλ και το τσιγάρο, ζαλισμένες βραδιές γεμάτες από το κραταιό, τότε, ελληνικό ροκ σε ένα μικρό μπαρ, συναυλίες των Κρίνων σε κατάμεστους και ιδρωμένους χώρους όπως το Ρόδον και το Αν. Αυτές τις ιστορίες, και κυρίως τους υπεύθυνους για την ηχητική επένδυσή τους, ήρθε να τιμήσει και να θυμηθεί 12 χιλιάδες κόσμος συνολικά στο διήμερο αυτό. 

Αν μου έδιναν μόνο μία μέρα για να παραβρεθώ, αυτή θα ήταν σίγουρα η Πέμπτη, η πρώτη συναυλία. Τότε που τα έντονα συναισθήματα της πρώτης φοράς κυριαρχούν της εκτελεστικής αρτιότητας των κομματιών (και πράγματι “λάθη” έγιναν αρκετά την πρώτη ημέρα, αλλά κανείς δεν φάνηκε να τα προσμετράει στα αρνητικά του live και ορθώς, καθώς δεν ήταν αυτό το θέμα μας). Τότε που τα μέλη της μπάντας κοιτάζονταν μεταξύ τους με χαμόγελα και οπτικά παιχνιδίσματα, περισσότερο για να πιστέψουν και οι ίδιοι πως βρίσκονται ξανά όλοι μαζί στην ίδια σκηνή παίζοντας αυτά τα τραγούδια και όχι τόσο για να “βρεθούν” μουσικά. Μέχρι και γνωστά ριφφάκια από Beatles και Rolling Stones παρεμβάλλονταν σε άσχετα σημεία - δείγμα ότι αν μη τι άλλο τα Κρίνα διασκέδαζαν δεόντως αυτήν την συνύπαρξη. Μετά το Σε Μια Γη Που Ανατέλλει, ο Ανεστόπουλος αντάλλαξε έναν αυθόρμητο εγκάρδιο χαιρετισμό με όλα τα υπόλοιπα μέλη. Η συμμετοχή του Αλκίνοου Ιωαννίδη απέδειξε πως, λόγω της ταιριαστής στεντόρειας φωνής και της ιδιαίτερης χροιάς, θα μπορούσε να τραγουδήσει κι άλλα τραγούδια των Κρίνων αν του ζητούταν κάτι τέτοιο. Βρέθηκε μόνο για δύο τραγούδια στην σκηνή (Θέμεθλο, σε ποίηση του αδερφού του, Λίνου Ιωαννίδη, αλλά κυρίως το αγαπημένο Βάλτε Να Πιούμε σε συγκλονιστική εκτέλεση με το κοινό να συνδράμει στο ρεφρέν), αλλά ήταν ουσιαστικότατος και συγκινητικός στο λόγο του απευθυνόμενος στο συγκρότημα που “σε μία εποχή σκοτεινή έστησαν μία γιορτή αγάπης”. Ποιος αλήθεια θα φανταζόταν πως, πράγματι, η μουσική των Κρίνων θα ωχριούσε σε σκοτάδι σε σχέση με την σύγχρονη εποχή...

Πρέπει να γραφτεί πως, από πλευράς δομής υλικού, ροής και αλληλουχίας κομματιών, η συναυλία άγγιξε το άψογο. Ξεκινώντας πιο ήρεμα και χαμηλότονα, συνέχισε ανεβάζοντας στροφές και κατέληξε σε ένα πάρτυ (όσο πάρτυ μπορεί να γίνει με τους κατά κανόνα σκοτεινούς και ενίοτε θρηνητικούς στίχους των Διάφανων Κρίνων) Στην πραγματικότητα τα τραγούδια που ακούστηκαν δεν έχουν σημασία. Η συναυλία έγινε για τη στήριξη του Θάνου στον δύσβατο, κακά τα ψέματα, δρόμο προς την αξιοπρεπή διαβίωση. Η “ασθένεια” ετυμολογείται ως “έλλειψη σθένους” - και “ο καρκίνος δεν είναι ασθένεια”, όπως είπε ο ίδιος ο Θάνος την δεύτερη μέρα. Παρά την φυσιολογική σωματική εξάντληση που ένιωσε μετά από δύο δυομισάωρες sold-out συναυλίες, ο Θάνος θα πρέπει να αισθάνεται πολύ δυνατός από την στήριξη των φίλων του, των πραγματικών του φίλων και αυτών που τον γνώρισαν κυρίως (ή μονάχα) μέσω των ερμηνειών του, ως ιδανικό εκφραστή των στίχων του Ροδοστόγλου (κατά κύριο λόγο) και φυσικά των δικών του. 

Η διαφορά των αντιδράσεων του κοινού από την πρώτη στη δεύτερη ημέρα ήταν σχεδόν χαοτική. Θα επιλέγαμε την ατμόσφαιρα της Πέμπτης σαφώς, ως πολύ πιο δυναμική και ζεστή. Θα κρατήσουμε με βαριά καρδιά τα “απαραίτητα” καπνογόνα - τα θέματα ασφαλείας προφανώς δεν εμπίπτουν στην ατζέντα των πιο θερμόαιμων και γηπεδοφάγων οπαδών, αλλά ότι δημιουργούν ατμόσφαιρα, δημιουργούν – όμως θα πρέπει να μαζέψουμε τις κροτίδες από τις τσέπες κάποιων που ο χαρακτηρισμός “ανεγκέφαλοι” θα τους τιμούσε, ώστε να μην τις πετάνε στην σκηνή και να σκάνε μπροστά και δίπλα στην αγαπημένη τους μπάντα. Ακόμη και όταν ο ίδιος ο Ανεστόπουλος παρακάλεσε να μην επαναληφθεί γιατί τα ένιωθε στα κόκκαλά του, δεν άργησαν ούτε δύο λεπτά να αγνοήσουν την παράκληση αυτή σε μία απροκάλυπτη επίδειξη ασέβειας.

“Είμαστε τα Διάφανα Κρίνα” σκόρπισε την συγκίνηση στην αρχή της πρώτης μέρας, “εσείς είσαστε τα Διάφανα Κρίνα” απευθύνθηκε στο κοινό στο τέλος της δεύτερης. Το οριστικό κλείσιμο μετά τον Μπλε Χειμώνα και την υπόκλιση των Κρίνων στο κοινό τους ήταν επίσης διαφορετικό στην κάθε μέρα. Την Πέμπτη ο Ανεστόπουλος είχε δυνάμεις ακόμη και ανέβηκε στην σκηνή με την κιθάρα του και τον Νίκο Γιούσεφ (έπαιζε με τον Ανεστόπουλο, αλλά και με τα Υπόγεια Ρεύματα) στο μουσικό πριόνι. Ο Τελευταίος Σταθμός ήταν ο συγκλονιστικός επίλογος ενός ιστορικού live και ο διαρκής λυγμός του Ανεστόπουλου - ένας λυγμός ίσως πιο αληθινός από ποτέ - ανάγκασε την Τεχνόπολη να μειώσει την οχλαγωγία για λίγα λεπτά. Την Παρασκευή οι αντοχές του Θάνου περιορίστηκαν, έτσι ως encore είχαμε “μόνο” μία κάπως ελεύθερη παραλλαγή του Παράξενα Νέα Από Ένα Άλλο Άστρο από τα υπόλοιπα Κρίνα.

Δεν θεωρώ τις δικές μου λέξεις άξιες να κλείσουν αυτό το κείμενο. Το ρόλο της κατακλείδας θα πρέπει να παίξουν λίγες απλές προτάσεις του Ανεστόπουλου που, αν και ειπώθηκαν στη μέση της συναυλίας της Πέμπτης (θα καταλάβετε άμεσα σε ποιο κομμάτι), θα μπορούσαν να εξυπηρετήσουν και ως γενική ιδέα της βραδιάς, ως συμπέρασμα, ως μήνυμα, ως βασικός οδηγός για όσους παραβρέθηκαν σε αυτήν την εκδήλωση αγάπης (cheesy έκφραση, αλλά τι να κάνουμε που έτσι ήταν;):

 

Βάλτε να πιούμε ζωή

Βάλτε να πιούμε έρωτα

Βάλτε να πιούμε δημιουργία

Βάλτε να πιούμε αξιοπρέπεια

 

Για περισσότερες φωτογραφίες:

 
 

Κείμενο: Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος, Μιχάλης Κουρής / Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής

Soundgaze team

Fix your gaze on music!

Media

Τα Διάφανα Κρίνα στην σκηνή της Τεχνόπολης, μαζί μετά από 6 χρόνια στο διήμερο για τον Θάνο Ανεστόπουλο 10 & 11/9, με τον φακό του Μιχάλη Κουρή

Posted by Soundgaze.gr on Sunday, September 13, 2015
Νέα Δίσκοι      Συναυλίες Συνεντεύξεις Στήλες Archive    Rookie's corner   Artist Index
 Επικαιρότητα   Κριτικές Συναυλιών Text Interviews Music Scouting      
 Ενημερώσεις   Προτάσεις για συναυλίες   Memory Lane      
        Local Jams
     
        Record Shuffle      
        Άρθρα