Τρίτη, 05 Απριλίου 2016 05:30

Live Review: Monster Magnet / Headquake @ Piraeus 117 Academy, 2/4/2016

Written by 

Το concept «οι Monster Magnet παίζουν live ένα set μόνο με παλιά κομμάτια» από μόνο του αρκεί για να ενθουσιάσει τους πολυάριθμους fans της μπάντας. Όταν μάλιστα η παραπάνω ιδέα συνδυάζεται με το γεγονός ότι το συγκρότημα βρέθηκε σε δαιμονιώδη φόρμα τότε μπορούμε να μιλήσουμε χωρίς υπερβολή για μια μυθική βραδιά!

Στις 8:30 (όπως ακριβώς προέβλεπε το πρόγραμμα) ανέβηκαν στη σκηνή για να ανοίξουν τη βραδιά οι Headquake. Για όσους δεν έχουν παρακολουθήσει το σχήμα, να αναφέρουμε ότι υπάρχουν από τη δεκαετία του ‘90 και προέκυψαν μετά το άδοξο τέλος των Villa21. Ψυχή της μπάντας και κεντρικό της πρόσωπο της αποτελεί ο Μπάμπης Δαλίδης, θρυλική μορφή της εγχώριας underground σκηνής αφού εκτός από drummer των Villa21 υπήρξε ιδρυτής της ανεξάρτητης δισκογραφικής Creep Records. Παρότι η αφετηρία τους βρίσκεται στα 90s μόλις το 2007 κυκλοφόρησε το ομώνυμο ντεμπούτο τους, ενώ μετά από ένα σημαντικό κενό επτά χρόνων ηχογράφησαν το δεύτερο LP τους Into The Spiral (2014).

Heavy rock και μάλιστα ζόρικο παίζουν οι Headquake, χωρίς όμως η μουσική τους να εγκλωβίζεται στο συγκεκριμένο μουσικός είδος (παγίδα στην οποία πέφτουν πολλά από τα νέα γκρουπ της σκηνής αυτής). Οι Headquake προσθέτουν στη μουσική τους στοιχειά από το grunge και το ψυχεδελικό hard rock, χωρίς σε καμία περίπτωση να υποκύπτουν στον πειρασμό να «βαράνε για να βαρέσουν» (άλλη παγίδα που δυστυχώς δεν αποφεύγει η πλειονότητα των νέων heavy rock συγκροτημάτων). Μπορεί να μην είναι νεαρά παιδιά για να τους στηρίξουν οι πιτσιρικάδες και να γίνουν μέρος της «φάσης stoner», αλλά σε κάθε περίπτωση είναι πολύ πιο ουσιώδεις ως μπάντα από τον μέσο όρο. Στα 40 λεπτά που διήρκησε η εμφάνιση τους, μας πρόσφεραν μεστό heavy rock με όμορφες μελωδίες, δυνατά riff και ψυχωμένα φωνητικά. Πάνω στη σκηνή απέδειξαν ότι άξιζαν να ανοίξουν για τους Monster Magnet και μόνο τυχαία δεν βρέθηκαν εκεί.

Οι Monster Magnet μπορεί να είναι από τα συγκροτήματα που μας επισκέπτονται συχνά αλλά ποτέ μια συναυλία τους δεν είναι ένα τυπικό ραντεβού με το κοινό τους. Μπορεί να ήταν πολλοί αυτοί που βιάστηκαν να τους ξεγράψουν (αν και δεν ήμασταν λίγοι εμείς που δεν χάσαμε στιγμή την πίστη μας σε αυτούς), όμως οι Αμερικάνοι κατάφεραν με εμφατικό τρόπο «να πάρουν το αίμα τους πίσω». Μετά το ζενίθ της δεκαετίας του ’90 και το ναδίρ των 00s, το σχήμα την τρέχουσα δεκαετία διανύει μια πολύ καλή περίοδο. Κυκλοφόρησαν αρχικά το αξιόλογο Mastermind (2010) και κατόπιν, το 2013, το θαυμάσιο Last Patrol (το καλύτερο τους άλμπουμ εδώ και πολλά χρόνια). Σε αυτά προσθέστε το Milking the Stars: A Re-Imagining of Last Patrol (2014) και Cobras and Fire (2015) τα οποία αποτελούν επανηχογραφήσεις των Last Patrol και Mastermind αντίστοιχα. Κι αν αναρωτηθεί κάποιος «μα καλά τι νόημα έχει να ηχογραφείς ξανά ένα δίσκο που τόσο πρόσφατα κυκλοφόρησε;», θα πάρει πληρωμένη απάντηση ακούγοντας τα, αφού το συγκρότημα προσεγγίζει ξανά το υλικό δίνοντας του μια πιο space rock, πιο ψυχεδελική (ή πιο «καμένη») διάσταση και του δίνει νέα πνοή, κάτι που άλλωστε το φέρνει πιο κοντά στη φιλοσοφία που τους έκανε διάσημους.

Με «γκολ από τα αποδυτήρια» ξεκίνησαν οι Monster Magnet αφού το Crop Circle που άνοιγε το setlist τους ακούστηκε σε μια τρομερή εκτέλεση, ενώ αμέσως μετά ήρθε το λατρεμένο Powertrip για να μας επιβεβαιώσει ότι η βραδιά θα εξελίχθη με επικό τρόπο. Μόνο τυχαίο δεν ήταν το ξεκίνημα με δυο κομμάτια από το Powertrip. Το γκρουπ από το New Jesrey είχε ανακοινώσει ότι η συγκεκριμένη περιοδεία θα είχε επετειακό χαρακτήρα αφού την τιμητική τους θα είχαν τα τέσσερα LPs που είχαν κυκλοφορήσει μέσω της A&M Records, δηλαδή τα Superjudge (1993), Dopes To Infinity (1995), Powetrip (1998) και God Says No (2001), τα οποία αποτελούν, κατά τεκμήριο, τις καλύτερες δουλειές τους. Αποτέλεσμα: ένα εκπληκτικό setlist με αγαπημένα κομμάτια όπως τα Superjudge, Twin Earth, Dinosaur Vacuum, Tractor, Dopes To Infinity και φυσικά τον απαραίτητο ύμνο Space Lord (με το οποίο έκλεισε το κανονικό μέρος του set) για να γίνει το γνωστό «πανηγύρι». Η πανηγυρική ατμόσφαιρα συνεχίστηκε στο encore με τα I Want More (για τους σκληροπυρηνικούς), Face Down και το μεγαλειώδες Negasonic Teenage Warhead με το οποίο μας αποχαιρέτησαν μέσα σε (απολύτως δικαιολογημένη) αποθέωση.

Δεν χρειαζόταν μεγάλη προσπάθεια για να αντιληφθείς ότι η μπάντα ήταν σε τρομερή βραδιά και η απόδοση της ήταν πραγματικά εντυπωσιακή. Δεμένη σαν «μπετόν», με κάθε μουσικό της άψογο εκτελεστικά στο όργανο του, δημιουργούσαν όλοι μαζί ένα θορυβώδες ψυχεδελικό ντελίριο. Και από όλα αυτά, φαίνεται ότι έχουν ξεπεράσει πια το «τράνταγμα» από την αποχώρηση του σπουδαίου Ed Mundel. Phil Caivano και Garrett Sweeny κάνουν εδώ και μια πενταετία αξιοθαύμαστη δουλειά άλλωστε. Σημαντικό ρόλο έπαιξε και η προσθήκη στο σχήμα του μπασίστα Chris Kosnik, με τον οποίο σταθεροποιήθηκε το line up. Να πούμε ότι ο Kosnik προέρχεται από το «αδελφό» γκρουπ Atomic Bitchwax, τα 2/3 του οποίου παίζουν και στους Monster Magnet, αν υπολογίσουμε και τον τρομερό drummer Bob Pantella (μην ξεχνάμε επίσης ότι στο ίδιο συγκρότημα έπαιζε παλιότερα και ο Mundel). Συνεπώς δεν ήταν δύσκολο να προσαρμοστεί στα νέα καθήκοντα και τα «δέσει» με το υπόλοιπο σχήμα.

Last but not least, ο απίθανος frontman που λέγεται Dave Wyndorf. Ανέβηκε στη σκηνή φορώντας όπως πάντα δερμάτινο σακάκι και μέσα από αυτό μπλουζάκι Hawkwind (κάποια στιγμή πρέπει να κάνει τεστ DNA για να αποδειχτεί επιτέλους ότι ο βιολογικός του πατέρας είναι ο Dave Brock) και στις πρώτες κουβέντες του έκανε σαφές ότι έχουμε να κάνουμε με μια «rock and roll situation». Τα λόγια του έγιναν πράξη, για μιάμιση ώρα μας πρόσφερε απλόχερα ατόφιο, αλήτικο, διαχρονικό rock and roll. Αυτή τη φορά δεν είχαν θέση τα αστειάκια για τα κιλά του, ο Wyndorf γέμιζε τη σκηνή με την χαρισματική περσόνα του, το ταλέντο του και την τρέλα του, που καθρεφτιζόταν στο πρόσωπο υπό το φως του προβολέα μπροστά του. Βεβαίως το πιο πολύτιμο όπλο του ήταν η αναλλοίωτη φωνή του (παρότι εξηντάρης πια), που έντυνε τις βουτηγμένες στη ψυχεδέλεια αξεπέραστες συνθέσεις της μπάντας. Μια λέξη του αρμόζει: άξιος!

Ακόμα και αν έψαχνες ήταν δύσκολο να εντοπίσεις ψεγάδια στο live των Monster Magnet (ο μπουκωμένος ήχος και η έλλειψη νεότερων κομματιών, μόνο ως «πταίσματα» μπορούν θεωρηθούν). Με λίγα λόγια, οι Monster Magnet πραγματοποίησαν μια ονειρική εμφάνιση, από αυτές που δύσκολα διαγράφονται από το «σκληρό δίσκο» του μυαλό. Κι όσοι τυχόν έχουν τις αμφιβολίες τους, μπορούμε να τους διαβεβαιώσουμε ότι τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα (ευτυχώς!).

ΥΓ Επί χρόνια ο σύντροφος Παναγιώτης Γαβρίλης μου διηγούταν ότι στα μέσα της δεκαετίας του ’90 είχε δει τους Monster Magnet να γκρεμίζουν ένα venue στο Παρίσι, σε μια από τις πιο καλύτερες συναυλίες που έχει παρακολουθήσει. Τώρα μπορώ να καυχιέμαι κι εγώ ότι ήμουν παρών όταν οι Monster Magnet ισοπέδωσαν ένα club κάπου στην Πειραιώς.

Υπόκλιση στον Dave Wyndorf!

Κείμενο: Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος

Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής

Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος

 

 

Ο Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος γεννήθηκε στη διάρκεια της δεκαετίας του ’80 (συγκεκριμένα τη χρονιά για την οποία έχει τραγουδήσει ο Jimi Hendrix), όταν πια οι Joy Division είχαν πάψει ήδη να υπάρχουν από καιρό (ευτυχώς υπήρχαν οι New Order!). Μετά από χρόνια αναζητήσεων ανακάλυψε αυτό που έψαχνε σε μια έρημο, έκτοτε λατρεύει οτιδήποτε σχετίζεται με τους Kyuss. Πιστεύει ότι αν δεν υπήρχε το rock & roll θα έπρεπε να το έχουμε ανακαλύψει. Επίσης, είναι βέβαιος ότι ο Έλβις ζει κάπου ανάμεσα μας… 

Νέα Δίσκοι      Συναυλίες Συνεντεύξεις Στήλες Archive    Rookie's corner   Artist Index
 Επικαιρότητα   Κριτικές Συναυλιών Text Interviews Music Scouting      
 Ενημερώσεις   Προτάσεις για συναυλίες   Memory Lane      
        Local Jams
     
        Record Shuffle      
        Άρθρα