Αν στη μουσική εξετάζαμε απλώς τις προθέσεις, ο καινούριος δίσκος των Coldplay θα έπρεπε να δίδεται για δισκοκριτική μόνο σε έντυπα τύπου Espresso. Το marketing strategy για το Ghost Stories επικεντρώθηκε γύρω από το χωρισμό του Chris Martin με τη Gwyneth Paltrow. Οι χαρακιές στην ψυχή του δύσμοιρου Chris έπρεπε να βρουν τρόπο να επουλωθούν, να εκφραστεί ο άμετρος πόνος του μέσα από τη μουσική.  Γι’ αυτό το λόγο, μας ενημερώνουν οι επαΐοντες, το άλμπουμ αυτό είναι «λιτό, χαμηλότονο, αφαιρετικό».

Προσπαθώντας να καταπνίξω τα εύλογα συναισθήματα αηδίας που προκαλεί η περιρρέουσα χολυγουντιανή φιλολογία γύρω από το άλμπουμ αλλά και την αρνητική μου προδιάθεση, ξεκίνησα να ακούω το δίσκο αναρωτώμενος τι με περιμένει με τον 6^ο κατά σειρά δίσκο του συγκροτήματος. Η αλήθεια είναι ότι οι Coldplay δεν έγιναν τυχαία super group. Η πορεία τους από το ταπεινό Parachutes έως το πλούσιο και πολυσυλλεκτικό Viva la Vida ήταν ανοδική με αποτέλεσμα να υπερβούν με το σπαθί τους τα όρια μιας τυπικά επιτυχημένης indie μπάντας και να κατακτήσουν τον κόσμο του mainstream. Και μετά ήρθε το αποτρόπαιο Mylo Xyloto. Τι κι αν πούλησε 8 εκατομμύρια δίσκους σε όλο τον κόσμο; Η μουσική του απευθυνόταν σε 8χρονα ευνουχισμένα παιδάκια που θεωρούν τη Lady Gaga alternative. Ήταν η αποθέωση της φτηνής, ανώδυνης, ακίνδυνης, σακχαρόπηκτης ποπ.

Ισχύουν άραγε οι διαδόσεις περί «ηλεκτρονικού μινιμαλισμού» και «πειραματισμών»; Η επιστράτευση του ambient genius Jon Hopkins ακούγεται ελπιδοφόρα, ωστόσο, ακούγοντας το δίσκο, σε λίγα μόνο κομμάτια οι ηλεκτρονικοί πειραματισμοί λειτουργούν αυθεντικά και πειστικά (Midnight, Oceans). Στις περισσότερες περιπτώσεις το Ghost Stories ακούγεται σαν μια πολύ mellow εκδοχή του Mylo Xyloto, γεγονός που το καθιστά λιγότερο αποκρουστικό ως άλμπουμ, αλλά όχι με μεγαλύτερο βάθος. Χιτάκια εξακολουθούν να υπάρχουν (Magic, A Sky Full of Stars), ωστόσο η «πλαστικίλα» που αποπνέουν κάνει τη σύγκριση με παλιότερα singles των Coldplay καταλυτική. Ίσως η μοναδική στιγμή που παραπέμπει σε παλιούς, καλούς Coldplay είναι το λιτό, ατμοσφαιρικό κλείσιμο “O” που θυμίζει ότι ο Martin και η παρέα του κάποτε έγραφαν σοβαρή ποπ μουσική.

Οι Coldplay αποφάσισαν να ακολουθήσουν ένα συγκεκριμένο δρόμο, της καθιέρωσης σε ένα χώρο όπου η δημιουργία και η έμπνευση αντικαθίστανται από τη φωτεινή μονοτονία της ακίνδυνης επιτυχίας. Από το Mylo Xyloto ήταν φανερό ότι οι δρόμοι τους με το εναλλακτικό ακροατήριο είχαν αρχίσει να χωρίζουν, όμως με το Ghost Stories επισφραγίζεται η οριστική επιθυμία των Coldplay να καταχωρηθούν ως μια mainstream μπάντα που απευθύνεται στον casual κι όχι στον απαιτητικό ακροατή. Στο καλό και να μας γράφετε…

5,5/10

Γιώργος Χριστόπουλος