Δεν ξέρω, αν η μήνι που συγκεντρώνουν από μεγάλη μερίδα των κριτικών οι Kasabian είναι υπερβολική, ή όχι. Σίγουρα όμως δικαιολογείται. Διότι η μπάντα από το Leicester σίγουρα δεν στερείται ταλέντου. Όταν ξεκίνησαν τη δισκογραφική τους πορεία το 2004, εξέπληξαν με την καλοφτιαγμένη indie/dance/rock που θύμιζε λίγο Stone Roses, λίγο Happy Mondays και λίγο Primal Scream. Έδειχναν ότι μπορούσαν να αντλήσουν από τη μουσική κληρονομιά της groovy, κιθαριστικής Αγγλίας χωρίς να φοβούνται μια δόση πειραματισμού.
Δυστυχώς η συνέχεια απέδειξε, με μικρές εξαιρέσεις, ότι στο βωμό της εύκολης επιτυχίας αποφάσισαν να επενδύσουν στο λεγόμενο ladrock, μια εκδοχή του rock φτιαγμένη για τους lager louts, τη μάζα των ελαφρώς ανεγκέφαλων νεαρών Βρετανών ντυμένων από την κορφή με τα νύχια με adidas gear που είναι τύφλα στο μεθύσι και καταστρέφουν ό, τι βρουν μπροστά τους. Για να είμαστε δίκαιοι, στα άλμπουμ τους υπάρχουν και εξαιρετικά στοιχεία (βλέπε Velociraptor), αλλά η γενική εικόνα των Kasabian είναι αυτή μιας μπάντας που γράφει μουσική αρένας για το συγκεκριμένο κοινό. Πιο χαρακτηριστικό δείγμα το προηγούμενο άλμπουμ, το κάκιστο 48:13, που δύσκολα μπορεί να το ακούσει κάποιος έλλογος ακροατής που έχει περάσει τα 11.
Διαβάζοντας τον τίτλο του παρόντος άλμπουμ (For Crying Out Loud – σε πολύ ελεύθερη μετάφραση «για όνομα!») σκέφτηκα ότι το πράγμα χειροτερεύει. Ευτυχώς όμως οι Kasabian δεν τράβηξαν εντελώς το σχοινί και εμπλούτισαν το μουσικό μίγμα που προετοίμασαν για το τυπικό τους κοινό με κάποιες δόσεις μπητλικών μελωδιών και καλοφτιαγμένου τυπικού indie rock. Το πρώτο κομμάτι του δίσκου, το Ill Ray-The King ανήκει στην κατηγορία «φτηνό rave-ροκ μπητάκι για να χορέψουν τα πιθήκια», αλλά το δεύτερο You’re in Love With a Psycho είναι σπουδαίο χιτ με κολλητικό, καλοκαιρινό ρεφρέν. Στην ίδια κατηγορία των καλοφτιαγμένων pop μελωδιών ανήκει το πιο «αέρινο» ίσως κομμάτι του δίσκου, το Wasted. Αξιοπρόσεκτες στιγμές επίσης είναι το Are You Looking for Action? που έχει μια δόση disco και synth περάσματα που θυμίζουν acid/rave σχήματα των αρχών της δεκαετίας του ’90 (Shamen, Adamski) και το Comeback Kid που θα κάνει καλή μίξη στα bars με το Rocks των Primal Scream. Από εκεί και πέρα, βέβαια, περίπου χάος. Βαρετές ροκ μανιέρες, κακοφτιαγμένες απόπειρες για stadium sing-a-longs και ανώφελα sound effects που θυμίζουν ταινία cartoon. Επί τη ευκαιρία, να τονίσω ότι το For Crying Out Loud έχει ίσως τη χειρότερη παραγωγή που έχω ακούσει σε δίσκο συγκροτήματος αυτού του διαμετρήματος. Τα όργανα ακούγονται «θολά», σαν να πέφτουν το ένα πάνω στο άλλο και η φωνή έχει σχεδόν σε όλα τα κομμάτια μια ενοχλητική παραμόρφωση που αντί να την κάνει να ακούγεται vintage (όπως σκοπεύει ο παραγωγός), φαίνεται σαν να βγαίνει μέσα από μεταλλική κονσέρβα.
Ο τελευταίος δίσκος των Kasabian έχει ομοιότητες με ένα κακό one night stand. Το κάνεις μεθυσμένος και την άλλη μέρα μετανιώνεις πικρά. Παρά τις καλές του στιγμές, η φτήνια και η μετριότητα κυριαρχούν. Τέτοιο όμως είναι και το κοινό της μπάντας, οπότε φαντάζομαι ότι οι φανατικοί τους φίλοι θα είναι απολύτως ευχαριστημένοι.
5,5/10
