Το πείραμα του Mark Lanegan με την ηλεκτρονική μουσική συνεχίζεται, με αποτέλεσμα, συχνά-πυκνά να χαρακτηρίζουν την μουσική του με διάφορους ευφάνταστους τίτλους, όπως goth pop και άλλα τέτοια. Αγνοήστε όλα αυτά: ο Mark Lanegan εξακολουθεί να γράφει το ίδιο μίγμα blues, folk και rock, που τόσο ταιριάζει με την βαθειά, υπέροχη φωνή του, η οποία, μπορεί με τα χρόνια και τις καταχρήσεις να έχει χάσει σε έκταση, έχει κερδίσει πάρα πολύ όμως σε χρώμα. Απλώς, το μίγμα αυτό το «ντύνει», περισσότερο και από ό,τι στο Blues Funeral, με ηλεκτρονικούς ήχους, σε τέτοιο πλεόν βαθμό που θα ήταν δίκαιο να πούμε ότι οι κιθάρες (είτε ηλεκτρικές είτε ακουστικές) έχουν, με λιγοστές εξαιρέσεις, δεύτερο έως και διακοσμητικό ρόλο στο άλμπουμ. Ενδιαφέρον το πείραμα. Το κατά πόσο πετυχαίνει ή όχι, σηκώνει αρκετή συζήτηση.
Είτε το θέλουν κάποιοι όψιμοι οπαδοί του Lanegan είτε όχι, η μουσική του είναι φτιαγμένη για να παίζεται από ηλεκτρική μπάντα, όπου τα synthesizers είτε δεν υπάρχουν, είτε είναι διακριτικά. Η αντιστροφή αυτού του σχήματος απαιτεί ιδιαίτερη ευρηματικότητα στο τρόπο χρήσης των ηλεκτρονικών ήχων. Υπάρχουν κομμάτια όπου το πείραμα πετυχαίνει. Είναι οι περιπτώσεις ακριβώς που ο Lanegan και οι συνεργάτες του επιδεικνύουν ευρηματικότητα και τόλμη. Μιλάω κυρίως για το απροσδόκητο electro-funk του Seventh Day, όπου το δέσιμο μουσικής και των blues rock φωνητικών είναι εξαιρετικό. Πολύ καλό και το Waltzing In Blue, με την μελωδία που είναι, λες, βγαλμένη από το Whiskey For The Holy Ghost να συνοδεύεται από στρώματα σκοτεινών, σχεδόν μουντών συνθετικών ήχων.
Εκεί που το πείραμα εξαντλείται στην κατασκευή ενός ηλεκτρονικού μουσικού χαλιού που λειτουργεί σχεδόν ερήμην των φωνητικών, είναι που εντοπίζονται και οι αδύναμες στιγμές του δίσκου. Το The Killing Season είναι ένα κομμάτι εξαιρετικό, πολύ κοντινό στην διασκευή των 16 Horsepower στο Bad Moon Rising των Creedence Clearwater Revival, το οποίο όμως χάνει μεγάλο μέρος της δύναμής του από τις ατυχείς επιλογές θεμάτων στα synthesizers αλλά κυρίως από την έλλειψη ηλεκτρικής κιθάρας σε πρώτο πλάνο. Η εκπληκτική ερμηνεία του Lanegan όμως σώζει στην περίπτωση αυτή την παρτίδα, όπως και στην περίπτωση του new wave-ίστικου Floor Of The Ocean και του Death Trip To Tulsa. Εκεί πάλι που ούτε ο Lanegan δεν τα καταφέρνει είναι το εντελώς αδιάφορο Torn Red Heart.
Όλες αυτές οι συζητήσεις είναι καλές, βέβαια, όμως η αλήθεια είναι ότι τα καλύτερα, ίσως, κομμάτια του δίσκου, είναι αυτά στα οποία ο Mark Lanegan λειτουργεί πιο συμβατικά, με πρώτο το θαυμάσιο, Harvest Home, όπου τα πλήκτρα, σε συνοδευτικό ρόλο της κιθάρας, δημιουργούν μία ατμόσφαιρα που θυμίζει τους Echo & The Bunnymen. Πολύ καλά και τα Judgement Time και I Am The Wolf, δύο φοβερά slow-tempo, υποβλητικά κομμάτια, στο γνωστό ύφος του Lanegan.
Το Phantom Radio είναι ένας δίσκος που ακούγεται ευχάριστα στο σύνολό του, έχοντας συγχρόνως να επιδείξει κάποιες καλές έως πολύ καλές στιγμές. Έχω όμως την εντύπωση ότι αυτή η ενασχόληση του Lanegan με τον ηλεκτρονικό, επηρεασμένο από το new wave, ήχο έχει φτάσει στα όριά της. Μία επιστροφή σε πιο γνώριμα μονοπάτια φαντάζει μάλλον ευπρόσδεκτη.
7/10
