Στο πλαίσιο συνέντευξής του για την ΝΜΕ με αφορμή τη βράβευση των Suede με το Godlike Genius Award 2015, ο ηγέτης και τραγουδιστής τους Brett Anderson προέβη σε μια ενδιαφέρουσα θέση που χωράει αρκετή συζήτηση (και επέκταση, φυσικά). Είπε ότι η Britpop ήταν το τελευταίο μεγάλο μουσικό ρεύμα με πρωταγωνιστή την κιθαριστική μουσική. Δεν ήταν, βέβαια, αφοριστικός, καθώς τόνισε ότι υπήρξαν πολλές καταπληκτικές κιθαριστικές μπάντες έκτοτε, αλλά όχι ως «κίνημα».
Έχει δίκιο; Σε ένα βαθμό, σίγουρα. Η Britpop ήταν η μοναδική, ίσως, περίοδος της εναλλακτικής μουσικής σκηνής που έβγαλε τόσο επιτυχημένα, σε εμπορικό επίπεδο, συγκροτήματα. Οι Oasis, οι Blur, οι Suede, οι Pulp πούλησαν δεκάδες εκατομμύρια δίσκους σε όλο τον κόσμο και για μια πενταετία περίπου (1993-1998) κατέκτησαν τα charts. Πέρα από τους προαναφερθέντες, υπήρξε ένα τεράστιο κύμα συγκροτημάτων που, έστω και για λίγο, γνώρισαν τη δόξα. Θυμηθείτε: Ash, Boo Radleys, Elastica, Gene, Cast, Divine Comedy, Ocean Colour Scene, Supergrass, Bluetones, Dodgy, Shed Seven, Marion, My Life Story, Strangelove, Salad…
Από την άλλη μεριά η Britpop ήταν χαρακτηριστική της φράσης «ουκ εν τω πολλώ το ευ». Πέρα από μερικές εξαιρέσεις, οι συγκρίσεις με εναλλακτικές μπάντες των 80s είναι καταλυτικές. Επίσης, η υπερβολική έκθεση της μουσικής στο mainstream προσκήνιο έθισε τους καλλιτέχνες να κυνηγούν το εύκολο top 20 και το χρήμα κι όχι το καλό, ποιοτικό άλμπουμ. Ομοίως, οι δισκογραφικές «έκαψαν» τα συγκροτήματα, μην περιμένοντας αυτά να ωριμάσουν μουσικά και πιέζοντάς τα να παράγουν μισοτελειωμένες και άγουρες δουλειές. Η μέτρια ποιότητα και η υπερέκθεση εκτιμώ πως έκαναν τεράστια ζημιά στη βρετανική σκηνή που έκτοτε, με εξαίρεση μια σύντομη αναλαμπή γύρω στο 2004 με τους Arctic Monkeys, τους Bloc Party, τους Franz Ferdinand κλπ, δεν μπορεί να σηκώσει κεφάλι. Η Αμερική, η Σκανδιναβία, ακόμη και η νοτιοανατολική Ασία παράγουν πολύ πιο ενδιαφέρουσες κιθαριστικές μπάντες.
Επειδή η κουβέντα αυτή είναι μεγάλη, την κλείνω με ένα τελικό σχόλιο στη θέση του αγαπητού Brett. Πράγματι, η Britpop ήταν το τελευταίο, μεγάλο κιθαριστικό κίνημα. Ήταν όμως κι αυτό που, όταν το πυροτέχνημά του έσβησε, άφησε πίσω του αποκαΐδια και μια απέραντη μουσική έρημο (πού είναι, άραγε, σήμερα οι περισσότεροι πρωταγωνιστές της;). Και η Όαση είναι ακόμη μακριά…
