Έτοιμη για ψυχεδελικό Σαββατόβραδο, ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα, παρακολουθώ τους Chickn να ανεβαίνουν στη σκηνή. Η πενταμελής κολλεκτίβα, μετά το περσινό ντεμπούτο της σε (υπερ)πλήρη σύνθεση (9 στο σύνολο αν δεν κάνω λάθος), ανέβασε πολύ ψηλά τον πήχη των προσδοκιών.

Η αραιή προσέλευση του κόσμου, για άλλη μια φορά στις support μπαντες, σίγουρα δεν είναι καθόλου ενθαρρυντική για την οποιαδήποτε μπάντα. Όμως οι Chickn απέδωσαν άψογα το υλικό που είχαν προετοιμάσει, με τα ταζμαρίσματα να κυριαρχούν ανάμεσα σε μπλιμπλικια και rock’n’roll. Παρ’οτι λιγότερο αυθόρμητοι από προηγούμενες εμφανίσεις τους, η ποιότητα της εμφάνισης τους ήταν παραπάνω από αξιόλογη, με τον Παντελή Καρασεβδά να τα δίνει όλα στα drums και τον Άγγελο Κράλλη στη φωνή, την κιθάρα και τα πλήκτρα να σχίζει τον αέρα με την ενέργεια του. Το set τους κράτησε μισή ώρα, κλείνοντας με το ξεσηκωτικό και πλέον ψυχεδελικό Chickn Tribe, και παρ’ότι είχαν κερδίσει τον κόσμο, τίποτα απ’ό,τι είχε συμβεί μέχρι εκείνη την ώρα δε μπορούσε να μας προετοιμάσει για τα επακόλουθα.

Η Ιαπωνική κολλεκτίβα Acid Mothers Temple & The Melting Paraiso U.F.O., ένα από τα πολλά projects των AMT, έφερε την ψυχεδέλεια σε ολόκληρο το εύρος της και μας “έλιωσε” τα μυαλά. Από το πρώτο κιόλας δευτερόλεπτο, η έκρηξη των ντεσιμπέλ προμήνυε πως δεν πρόκειται να ζήσουμε τίποτα που να έχει σχέση με τη στουντιακή ύπαρξη τους. O ακραίος όγκος τους κατέκλυσε το σχεδόν γεμάτο πια Fuzz, εναλλάσσοντας εντάσεις, ρυθμό και διάθεση, πιο γρήγορα απ’ότι μπορούσε να αντιληφθεί ο εγκέφαλός μας. Μια μπάντα με πέντε πρωταγωνιστές, και ασύγκριτη ορμή. Στο βάθος, οι μαεστρικές ρυθμικές συνθέσεις του Wolf aka S/T στο μπάσο συνδυαστικά με τον παρανοϊκά εξαιρετικό Saoshima Nani στα ντραμς που δε μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από πάνω του, βομβάρδιζαν ολόκληρη την ύπαρξη σου. Δεξιά, ο ιθύνων νους των ΑΜΤ, Kawabata Makoto, με την κομμένη του κιθάρα και τα εκστατικά σολάρισματα του κατεύθηνε την ορμή της ψυχεδέλιας από tribal σε funk, κι από blues και house. Το χάος συναντούσε την τάξη σε κλάσματα δευτερολέπτων που μοιάζανε απόκοσμα. Στην άλλη άκρη, ίσως και σε ένα παράλληλο σύμπαν ο/η Mitsuro Tabata άφηνε σε κάθε ευκαιρία την κιθάρα, άλλοτε για ένα ελαφρύ queer strip show, άλλοτε επιδιδόμενος σε φρενήρη house/disco χορό. Και μπροστά απ’όλες αυτές τις παροξυσμικές εκρήξεις, σε πρώτο πλάνο και σε απόλυτο ζεν, με έλλειψη καθε μορφασμού ο συνιδρυτής των ΑΜΤ, Higashi Hiroshi, στο συνθεσάιζερ, το ηλεκτρικό θέρεμιν και ενίοτε στη φυσαρμόνικα.

Τα γεγονότα αυτής της νύχτας είναι δύσκολο να μπουν σε σειρά, μα δεν έχει και κανένα νόημα άλλωστε. Μιλάμε για μια εμπειρία εξερεύνησης των ορίων της μουσικής, της σεξουαλικότητας και κάθε δόνησης που μπορεί να ταρακουνήσει μια ύπαρξη. Επίθεση του noise, μια kraut διασκευή του The Wizard των Black Sabbath και techno-beat διαλείμματα συντελούν στο απόλυτο τριπάρισμα που έχει σαν πυρήνα τους αυτοσχεδιασμούς που στήνονται πάνω στο Pink Lady Lemonade. Αυτοί οι Γιαπωνέζοι είναι θεόμουρλοι, αλλά ξέρουν πάρα πολύ καλά τι τους γίνεται. Εγω από την άλλη τα είχα χαμένα και έφυγα με ένα αυτί λιγότερο, αλλά άκρως διευρυμένους ορίζοντες.

 Κείμενο / Φωτογραφίες: Shanti Θωμαΐδη