Έμοιαζε με ρίσκο η μετάκληση των - αγαπημένων στο ελληνικό κοινό, για να μην ξεχνιόμαστε - Placebo μέσα στη μέση του Αυγούστου. Άλλωστε, δεν μιλάμε για την πρώτη φορά που έρχονται στην Ελλάδα (όπως π.χ. οι Faith No More το 2009, για χάρη των οποίων ο γράφων έκοψε τις διακοπές του στη μέση), ούτε μας έχουν λείψει συναυλιακά (2011 το τελευταίο τους live εδώ), ώστε να έχουμε να κάνουμε με μία μεσαίας (προς μεγάλης) κλίμακας συναυλία με μεγάλο βαθμό προσμονής, άρα σίγουρη επιτυχία στον εμπορικό τομέα. Για να μην γράψουμε για το ακριβό, σχεδόν αποτρεπτικό για τα δεδομένα της εποχής εισιτήριο. Λίγο πριν φτάσω στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, μερικά λεπτά πριν οι Sigmatropic ανέβουν στην σκηνή, οι αμφιβολίες εξανεμίστηκαν. Πολύχρωμες ορδές νεαρής, κυρίως, ηλικίας (χωρίς να λείπουν ακόμη και παλαιοροκάδες στα -ήντα, δείγμα της γενικότερης απήχησης των headliners) γέμισαν την ταράτσα του ΣΕΦ και, βοηθούντος του μάλλον δροσερού για την εποχή καιρού, δημιούργησαν μια ευχάριστη ατμόσφαιρα.
Παρότι "της εποχής μου", δεν είχε τύχει να παρακολουθήσω την πορεία των Sigmatropic, ούτε καν συναυλιακά, μέχρι πολύ πρόσφατα, με αφορμή ανάρτηση φίλου σε πεπαλαιωμένο, αλλά πάντοτε "εκεί", μέσο ανταλλαγής απόψεων στο διαδίκτυο. Η συγκυρία του support act στους Placebo "έκατσε" άψογα, καθώς και η μπάντα ετοιμάζει το επόμενο άλμπουμ της (μάλιστα έπαιξε και κάποια τραγούδια από αυτό). Παρότι η μουσική τους είναι σαφώς πιο εκλεκτική από αυτή των headliners, τουλάχιστον ως σύνολο, κατάφεραν δίκαια να κερδίσουν το ειλικρινές χειροκρότημα από όσους τους αντιμετώπισαν με το ελάχιστο, έστω, ενδιαφέρον (διότι οι fans των πολύ δημοφιλων συγκροτηματων είναι, ως γνωστόν, ανυπόμονοι και ελάχιστα ανεκτικοί απέναντι σε κάτι που δεν γνωρίζουν, όσο ποιοτικό κι αν είναι αυτό). Μπήκαν με την αυτοπεποίθηση της έμπειρης μπάντας (είναι σχεδόν συνομήλικοι των Placebo) και την όρεξη νεανιών. Ο Άκης Μπογιατζής έκανε μικρές εισαγωγές στα περισσότερα κομμάτια – μέχρι που μίλησε υπερήφανα για την Cat Power που συμμετείχε στο "Sixteen Haikus...", αναζητώντας να μικρύνει την απόσταση μεταξύ κοινού και μπάντας. Ο Γιάννης Ντρενογιάννης (συνοδοιπόρος του Μπογιατζή στους Cpt Nefos και Libido Blume) κρατησε την κιθάρα για κάποια τραγούδια στο τέλος του σετ και πρόσδωσε πρόσθετη ενέργεια στη συναυλία, καταλήγοντας στο Ordinary Life, που ξεκινούσε το 1ο τους άλμπουμ, και το In My Room των Libido Blume ("τα δικά μας 80s", όπως προλογίστηκαν).
Στο 45λεπτο που πέρασε ως την εμφάνιση των Placebo, έγιναν οι τελευταίοι έλεγχοι σε φωτισμό, γιγαντοοθόνες και ήχο, αλλά το κοινό στο σύνολό του δεν φαινόταν ιδιαίτερα ανυπόμονο. Οι ιστορίες για το "καλύτερο κοινό του κόσμου" αρχίζουν να ξευθμαίνουν, όσο η Ελλάδα συνεχίζει να βρίσκεται στον συναυλιακό χάρτη έστω με αυτά τα λίγα μεγάλα γκρουπ, σκέφτηκα. 5 λεπτά πριν τις 10, οι τσιρίδες που κάλυψαν ολους τους άλλους ήχους με την (ιδιαίτερα απότομη) έναρξη της συναυλίας, με έκαναν να αναθεωρήσω την σκέψη μου. Η αλήθεια είναι πως ένα κοινό που τραγουδούσε μαζί με τον Brian Molko όλους τους στίχους, ακόμη και των κομματιών του νέου άλμπουμ, άξιζε μεγαλύτερη διάρκεια στο πάρτυ που είχε στηθεί, και ίσως μία πιο διαδραστικη εμπειρία, δηλαδή να άφηνε ο Molko τις τυπικές ατάκες για ευχαριστίες και να έδινε μεγαλύτερη βάση στην ενέργεια που εξέπεμπαν οι αρκετά διαχυτικοί οπαδοί του συγκροτήματός του. Κάποιες φορές, βέβαια, μας ευχήθηκε "peace... and friendship". Τα 80 καθαρά λεπτά μουσικής, ευτυχώς, σε ποιοτικό επίπεδο ήταν κατά πολύ ανώτερα από εκείνο το headline gig στο Rockwave του 2009 (η τελευταία φορα που τους είδα προσωπικά). Τα αφηρημένα, καρά κύριο λόγο, εναλλασσόμενα ψηφιακά backdrops, ο εξαιρετικός, καθαρός ήχος στην σωστή ένταση και η όρεξη των μουσικών, με μπροστάρη το έτερο ιδρυτικό μέλος Stefan Olsdal, να προσφέρουν κάτι παραπάνω από ένα στεγνό "επαγγελματικό" live (άσχετα αν αυτό λίγες φορές έγινε αισθητό - μεγάλη παραγωγή γαρ) συντέλεσαν στην βελτιωμένη αυτή αίσθηση. Οι μη όψιμοι φανς, που δεν αρκούνται στην αναπαραγωγή του πιο πρόσφατου Loud Like Love σχεδόν καθ' ολοκληρία, σίγουρα δυσαρεστήθηκαν που μόνο το Meds εκπροσωπήθηκε περισσότερο από τα προηγούμενα άλμπουμ. Η επιλογή των "λοιπών" κομματιών περιορίστηκε σε γνωστά crowd pleasers - με εξαίρεση το outsider "Allergic (to thoughts of Mother Earth)", για να χαρούν και οι παλαιότεροι fans. Ο Molko προσπάθησε να αποστασιοποιηθεί φωνητικώς απο τα παλαιότερα κομμάτια, αλλά οι επιλογές στις οποίες κατέφυγε γενικά απέτυχαν (π.χ. ΜΗ δείτε στο youtube το Every you, every me). Δεν γίνεται όμως να μην αναφερθεί η συγκλονιστική διασκευή στο Running up that hill της Kate Bush, ίσως ό,τι καλύτερο έχουν επιτυχει οι Placebo με σύνθεση τρίτου, που αποτέλεσε όμως και την μοναδική στιγμή από ολόκληρο το σετλίστ που είχε την δυνατότητα να προσφέρει ανατριχίλες στον γράφοντα. Τα νέα τραγούδια λειτούργησαν αρκετά καλά και στην ζωντανή τους απόδοση, όμως επιβεβαίωσαν την αίσθηση της κατ’ οίκον ακρόασης, ότι δηλαδή οι Placebo χρειάζονται μια ηχητική και στυλιστική ανανέωση.
Πέρα από τις όποιες αμφιβολίες, τα χαμόγελα από το κοινό στο τέλος της συναυλίας δεν αφήνουν πολλά περιθώρια για γκρίνιες από παράξενους 36χρονους που έχουν φάει τις συναυλίες με το κουτάλι. Το live των Placebo στο ΣΕΦ δεν άλλαξε τη ζωή κανενός από τους παριστάμενους, αυτό ήταν προδιαγεγραμμένο. Όμως τελικά, υποβοηθούμενη και από τον παραθαλάσσιο χώρο τέλεσής της, ήταν μια πολύ ευχάριστη νότα στην καλοκαιρινή Αθήνα και ως τέτοια, κατάλληλη να κηρύξει την έναρξη των θερινών διακοπών για όσους εργάζονται ακόμη και έχουν την (οικονομική, κυρίως) δυνατότητα να ξεφύγουν για λίγο από την πηχτή ατμόσφαιρα της μεγαλούπολης.
