Τρία φαινομενικά αταίριαστα σχήματα συναντήθηκαν το Σάββατο (3/11) στο six d.o.g.s. Το dark wave project The Man And His Failures του Μάνου Καρακατσάνη, τον οποίον γνωρίζουμε από τους Mani Deum, θα ξεκινούσε τη βραδιά, την οποία θα συνέχιζαν οι ιδιαίτερα ζεστοί αυτήν την περίοδο post rockers (με την ευρεία πλέον έννοια) Afformance. Στην ατυπη θέση των headliners βρέθηκαν οι Θεσσαλονικείς Jane Doe, σε πιο straight rock ύφος, οι οποίοι την επόμενη θα επέστρεφαν στη συμπρωτεύουσα για να παίξουν μαζί με τον Theodore στην εκεί παρουσίαση του νέου του δίσκου. Όπως καταλάβατε από τις περιγραφές, δεν ακούγονται τελικά τόσο αγεφύρωτες οι διαφορές μεταξύ των συγκροτημάτων, κάτι που αποδείχτηκε και στην πράξη.
Οι Mani Deum μπορεί να απέχουν από τις live σκηνές εδώ και καιρό - και συγκεκριμένα από εκείνη την επετειακή συναυλία τους στο Αν στην εκπνοή του 2016 - αλλά στουντιακά ετοιμάζουν εδώ και καιρό υλικό, όπως διαρρέουν συχνά πυκνά από τη σελίδα τους στο facebook. Στο μεταξύ, ο Μάνος Καρακατσάνης κυκλοφόρησε ένα ΕΡ με 4 κομμάτια σε μορφή κασέτας, αλλά (ευτυχώς για αυτούς που δεν θέλουν στο 2018 να αντιμετωπίζουν τα προβλήματα του μέσου…) και ψηφιακά, ως The Man And His Failures. Η μπάντα που στήθηκε για την παρουσίαση της μουσικής άποψης του σόλο αυτού σχήματος (Κωνσταντίνος Κύρτσης στην κιθάρα και Δημήτρης Γεωργόπουλος στο μπάσο, μαζί φυσικά με τον Καρακατσάνη σε φωνή και κιθάρα) βρέθηκε στο six d.o.g.s. για την πρώτη της εμφάνιση. Το drum machine και η φωνή του Μάνου έδιναν τον κατάλληλο τόνο στο live και έφτιαξαν τη σωστή, την τίμια σκοτεινή ατμόσφαιρα όπως την γνωρίζουμε από κλασικά σχήματα του ύφους, περισσότερο μελαγχολική παρά εξυψωτική.
Ακούσαμε σχεδόν ολόκληρο το ΕΡ, την ”απαραίτητη” διασκευή σε Mani Deum, μία εκτέλεση του έπουc Believe It των New Model Army (με ψυχωμένα guest φωνητικά από τον Mad Sad των Anima Triste) που πήγε κόντρα στο κλίμα της όλης εμφάνισής αλλά και την εντελώς εντός ατμόσφαιρας διασκευή στο Slip Away των Mad Season. Από το σύντομο σετ των The Man & His Failures δεν θα πρόσθετα ούτε θα αφαιρούσα τίποτα, θα ξεχώριζα όμως οπωσδήποτε το εξαιρετικό Bathed In Moonlight και το υπέροχο Gilmour-ικό σόλο του, καραμπινάτο “playlist material” όπως θα το έλεγαν οι φίλοι μας στο US of A.
Τους Afformance τους γνωρίζουμε πολλά χρόνια και τους εμπιστευόμαστε τυφλά - και αν το πρώτο πληθυντικό για κάποιο λόγο δεν σας αγγίζει, θα ήταν φρόνιμο να επαναξετάζατε. Διότι μάλλον στην προκειμένη χρονική στιγμή διανύουν την καλύτερη ως τώρα φάση τους σε ολα τα επίπεδα. Έχουν ζεστούς ακόμη δύο εξαιρετικούς δίσκους (Pop Nihilism, Music For Imaginary Film #1, αμφότεροι του 2017 και ταυτόχρονης ημερομηνίας κυκλοφορίας) ενδεικτικούς της νοοτροπίας τους για συνεχή εξέλιξη, ενώ και ως μουσικό σύνολο έχουν σταθεροποιηθεί και έχουν αποκτήσει συνοχή που ολοένα ενδυναμώνεται με τον χρόνο. Σε αυτό το live ξεκίνησαν με “χιτάκια”, όπως το uptempo Savants και το Here, Now, A Million Years, ένα από τα λίγα κομμάτια τους που περιλαμβάνουν φωνητικά. Η απουσία από το setlist κομματιών από την πρώτη περίοδο της μπάντας, όπως έχουν καταγραφεί στο ντεμπούτο τους A Glimpse To The Days That Pass, σημαίνει (υποθέτω) πως την έχουν ξεπεράσει εντελώς, όπως άλλωστε φαίνεται (μάλλον, ακούγεται) στις νεότερες δισκογραφικές καταθέσεις τους οι οποίες ομολογουμένως βρίσκονται σε εντελώς άλλο επίπεδο.
Σημασία βέβαια έχει πως ο συνταιριασμός ήρεμων/ατμοσφαιρικών σημείων (όπως π.χ. στη διλογία του Sol) με τα πιο θορυβώδη (με πλέον χαρακτηριστικό συνδυασμό τους το υπέροχο Aftermath που θύμισε Mogwai στην ανάπτυξη και αποτέλεσε την προσωπική μου αγαπημένη στιγμή του live) βρίσκεται σε απόλυτη αρμονία. Επτά άτομα, μαζί μάλιστα με τον “λιτό” εξοπλισμό τους σε πετάλια, πλήκτρα, laptop και ό,τι άλλο, χωρούσαν ίσα ίσα επάνω στην μικρή σκηνή του six d.o.g.s. αλλά έστω και στατικά, χωρίς να αλλάζουν θέση δηλαδή, κατάφερναν να μεταδίδουν και οπτικά την ενέργεια των συνθέσεων. Και πάντα θα εφευρίσκουν νέους τρόπους να δημιουργούν θορύβους (βλέπε τάμπλετ στην παραπάνω φωτογραφία)... Το σετ των Afformance έκλεισε “αισιόδοξα” με την αλλεγκρία του Christmas Truce, η οποία ήρθε σε αντιπαραβολή με το νέο (;) λογότυπο του συγκροτήματος που φιγούραρε στο background καθ’ όλη την εμφάνισή τους και θα μπορούσε να ανήκει σε Φλοριδιανή death metal μπάντες των ‘90s. Κάθε φορά και καλύτεροι.
Γεγονός είναι πως οι Jane Doe αδικήθηκαν από την ελαφρά καθυστέρηση στην έναρξη του event και αναγκάστηκαν να κόψουν 4 κομμάτια από το προγραμματισμένο set τους, διότι σε συγκεκριμένο χρονικό σημείο ο χώρος έπρεπε να αλλάξει χαρακτήρα στο... χορευτικότερο. Έστω και έτσι όμως, δεν δυσκολεύτηκαν ιδιαίτερα να μεταδώσουν το ποιητικό αλλά και έντονα rock πνεύμα τους σε ένα σχεδόν γεμάτο six d.o.g.s. Για όσους τυχόν δεν γνωρίζουν, βρισκόμαστε (εδώ και κάποια χρόνια, για να λέμε την αλήθεια) σε αναμονή του νέου τους δίσκου, το οποίο δικαίωμα της αναμονής το έχουν δώσει οι ίδιοι με τα διάσπαρτα κομμάτια που έχουν κατά καιρούς εκθέσει σε κοινή θέα. Τέσσερα από τα κομμάτια του Random Acts Of Kindness (όπως ελπίζω ακόμη να ονομάζεται το επερχόμενο άλμπουμ) παρουσιάστηκαν ζωντανά στο six d.o.g.s. και όσοι τους είχαν ξαναδεί σε πρόσφατο χρόνο, αλλά και όσοι τους παρακολουθούν διαδικτυακώς, θα αναγνώρισαν κομμάτια όπως το Panic Button και το Little Miss Emptiness (με αρχικό τίτλο… βρείτε το μόνοι σας!). Όμως οι Jane Doe υποστήριξαν όλη την πορεία τους με υλικό από κάθε δίσκο τους, ακόμη και από το ντεμπούτο τους (με το μάλλον κλασικό κλείσιμο του αισθαντικού Tangerine), ακόμη και από το άλμπουμ που είχαν διαθέσει δωρεάν (ο λόγος για το Recipes For Refugees και συγκεκριμένα για το Confession που κήρυξε την έναρξη του live).
Η άψογη απόδοση των κομματιών έφτασε και στα αυτιά μας ως τέτοια χάρη στον ήχο-καμπάνα (χαρακτηριστικό επίσης των Jane Doe). Η απουσία αυτή τη φορά των βιντεοπροβολών που ζωντάνευαν τις εμφανίσεις τους, μετακύλησε την προσοχή στην έτσι κι αλλιώς δυναμική ερμηνεία και παρουσία του frontman Moss Doe, η οποία υποσκέλιζε, έστω με βραχεία κεφαλή, την πραγματικά εξαιρετική απόδοση, και την φυσικά πιο συγκρατημένη σκηνική παρουσία, των υπόλοιπων μελών. Ακόμη και τώρα που δεν είχε μπροστά του τον απαιτούμενο χώρο να κινηθεί, ο ιδρώτας που εκχεόταν από τις έντονες σπασμωδικές (με την κυριολεκτική έννοια) κινήσεις του πρόδιδε την ποσότητα της ενέργειας και της ψυχής που έδινε επάνω στο σανίδι.
Πολύ καλά περάσαμε κι εμείς ως κοινό, φυσικά, σε ένα καθ’ όλα προσεγμένο live από τρεις καλοπροβαρισμένες εγχώριες μπάντες, αλλά κατά τα φαινόμενα και οι ίδιες οι μπάντες διασκέδασαν το δέον. Μην απορήσετε αν δείτε τουλάχιστον τα ⅔ του συγκεκριμένου πακέτου και στη Θεσσαλονίκη κάποια στιγμή, όχι μόνο ως τυπική ανταπόδοση της Αθηναϊκής φιλοξενίας, αλλά και ως επιβεβαίωση σύσφιξης των ανθρώπινων και μουσικών συνάμα σχέσεων μεταξύ των συγκροτημάτων. Είπε κανείς πως η ελληνική σκηνή δεν έχει συνοχή;
Κείμενο / Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής
