Οι Faith No More ήταν ανέκαθεν ιδιαίτερη περίπτωση. Για τους μεταλάδες ήταν υπερβολικά εναλλακτικοί και για τους εναλλακτικούς πολύ μέταλ. Ωστόσο το γεγονός ότι ήταν μουσικά μη κατατάξιμοι ήταν τελικά που τους χάρισε ένα μεγάλο κοινό, καταφέρνοντας να πετύχουν το πολυπόθητο crossover έστω κι αν αυτό δεν ήταν η πρόθεση τους. Όταν λοιπόν το 1998, ένα χρόνο μετά την κυκλοφορία του Album of the Year (χιουμορίστες όπως πάντα…), το συγκρότημα ανακοίνωσε τη διάλυση του δεν ήταν λίγοι αυτοί που προέβλεψαν ότι θα έλειπε σε πολλούς η μουσική ιδιοτροπία τους. Κάτι που επιβεβαιώθηκε στην πράξη μια δεκαετία αργότερα, καθώς όταν το σχήμα επανήλθε στην ενεργό δράση (2009), η υποδοχή του από τους μουσικόφιλους ήταν αποθεωτική.
Τότε η μπάντα δήλωνε ότι το reunion θα αφορά αποκλειστικά και μόνο μια περιοδεία (η οποία λεγόταν The Second Coming!). Η επιτυχία της ήταν (δεδομένα) μεγάλη και ακολούθησε μια ακόμα που επίσης δεν θα είχε συνέχεια (έτσι τουλάχιστον ισχυρίζονταν), όμως οι συναυλίες συνεχίζονταν με ιδιαίτερη επιτυχία (να θυμίσουμε ότι πέρασαν δυο φορές από την χώρα μας) και έτσι οι Faith No More αναγκάστηκαν να αλλάξουν το τροπάριο λέγοντας πια ότι η επανένωση θα αφορά μοναχά ζωντανές εμφανίσεις και όχι νέο υλικό. Κάτι φάνηκε όμως να αλλάζει πέρυσι όταν ο Patton άρχισε να αφήνει υπονοούμενα για ηχογράφηση νέων κομματιών. Τον περασμένο Νοέμβριο μάλιστα ακούσαμε το πρώτο νέο τους τραγούδι από την επερχόμενη δουλειά τους. Ως πρώτο δείγμα το Motherfucker υπήρξε μάλλον απογοητευτικό (η πιο αμήχανη, ίσως, στιγμή ολόκληρου του άλμπουμ), έμοιαζε περισσότερο με περίσσευμα του Album of the Year. Το επόμενο single που δόθηκε στη δημοσιότητα από το Sol Invictus (είχε ήδη αποκαλυφθεί ο τίτλος του δίσκου) τον περασμένο Μάρτιο ήταν ακριβώς το αντίθετο, το Superhero είναι ένα τυπικό θαυμάσιο FNM κομμάτι, το οποίο ανέβασε κατακόρυφα την αδημονία για την κυκλοφορία του νέου πονήματος τους.
Ως εναρκτήρια σύνθεση οι Faith No More επέλεξαν έξυπνα το ομότιτλο Sol Invictus για να κάνει τη σύνδεση με τα περασμένα καθώς είναι πολύ κοντά στην ατμόσφαιρα του Album of the Year. Το μελωδικό Sunny Side Up διαθέτει ένα «πιασάρικο» ρεφρέν που το καθιστά radio friendly. Το Separation Anxiety είναι από τις πιο δυναμικές συνθέσεις της νέα δουλειάς τους και σίγουρα θα ακούγεται εντυπωσιακό στις συναυλίες τους. Πέραν αυτών κυριαρχούν οι mid tempo συνθέσεις οι οποίες μετά τη μέση ανεβάζουν την ένταση (Cone of Shame, Black Friday, Matador) διατηρώντας πάντα την ποιότητα και το απαράμιλλο στυλ της μπάντας.
Οι Faith No Moreέχουν την τύχη να διαθέτουν στη σύνθεση τους έναν performer – φαινόμενο, τον Mike Patton (ο οποίος πέρασε τη δεκαετία μακριά από τους FNM ασχολούμενος με δεκάδες – κυριολεκτικά μιλώντας- project) συνεπώς δεν χρειάζεται να αναζητήσουμε τον πρωταγωνιστή του Sol Invictus. Έχει βέβαια τη συνδρομή και των υπολοίπων μουσικών και κυρίως του στιβαρού rhythm section των Billy Gould – Mike Bordin (ιδρυτικά μέλη μαζί με τον Roddy Bottum και σπουδαίες μουσικές φιγούρες). Το άλλο στοιχείο που ξεχωρίζει (πέραν των φωνητικών του Patton) είναι η διάθεση για πειραματισμό, όπως άλλωστε και σε όλη την καριέρα του σχήματος, πολύ κοντά βέβαια στη λογική του Album of the Year. Συνεπώς όσοι περίμεναν ένα δίσκο που θα κινείται σε μια περιοριστική metal κατεύθυνση πιθανώς να απογοητευτούν. Όσοι όμως έχουν συνειδητοποιήσει ότι οι Faith No More ενδιαφέρονται πρωτίστως να εξελίσσονται μουσικά και να μην μένουν σταθεροί σε κάποια φόρμα θα ανταμειφθούν για την πολύχρονη αναμονή. Το μόνο που μοιάζει να απουσιάζει είναι το κομμάτι που θα λειτουργήσει ως hit σε εισαγωγικά (σαν το ισοπεδωτικό Ashes to Ashes για παράδειγμα), ξεπερνώντας αυτό είναι ξεκάθαρο ότι πρόκειται για ένα άλμπουμ φτιαγμένο από ένα σπουδαίο γκρουπ που έρχεται να προστεθεί στην ήδη σημαντική παρακαταθήκη του.
7,5/10
