Είναι αλήθεια πως ο Efrim Manuel Menuck δε μας έχει συνηθίσει σε κάτι τέτοια. Δε νομίζω να υπάρχει κανείς που υποστηρίζει πως οι μουσικές των Godspeed You! Black Emperor και των Thee Silver Mt. Zion Memorial Orchestra, των οποίων είναι ιδρυτικό μέλος, δεν έχουν σχέση με δυστοπικά μέρη και στενόχωρες καταστάσεις. Μόνο που, την ίδια ακριβώς στιγμή που βλέπεις μέσα από τις νότες τους τον πόνο, μπορείς μυσταγωγικά να νιώσεις το μεγαλείο της ελπίδας. Μιας κομβικής λέξης και έννοιας, πάνω στην οποία έχει δομηθεί όλη η μουσική κληρονομιά που μας έχει αφήσει ο πολυμήχανος Καναδός τραγουδοποιός. Τα ίδια, που ισχύουν και για το προσωπικό του ντεμπούτο Plays 'High Gospel', κάθε άλλο παρά βέβαιο είναι ότι αφορούν τη δεύτερη σόλο απόπειρά του, το Pissing Stars.
Θα ήμουν αφελής αν υποστήριζα ότι μπορώ να μπω στο μυαλό (ιδίως αυτού) του δημιουργού και να διαβάσω τις σκέψεις του. Μπορώ όμως, με την ποιητική άδεια που μου προσφέρει η κοινή τοις πάσι τέχνη, να μιλήσω για το τι εισπράττω από την ακρόαση του νέου δίσκου του. Ενός δίσκου που οριοθετείται θεματολογικά με το στίχο του LxOxVx/Shelter in Place “how to breathe through pain”. Που μιλά, μεταξύ άλλων, για συναισθήματα φυλακισμένων, για ξεχειλισμένους σκουπιδοτενεκέδες ή για μυρμήγκια που πνίγονται μέσα σε φλιτζάνια καφέ. Με άλλα λόγια, για τη ζωή και τα συναισθήματα ανθρώπων που νιώθουν ή λένε “Soon we’ll all be empty”. Κι όλα αυτά πώς; Με άξονα μια ασυνήθιστη ερωτική ιστορία της δεκαετίας του ’80: τη σύντομη σχέση της δημοφιλούς Αμερικανίδας παρουσιάστριας της εκπομπής Entertainment Tonight Mary Hart με τον Mohammed Khashoggi, γιο ενός αναμεμειγμένου στο σκάνδαλο Iran-Contra Σαουδάραβα έμπορου όπλων. Μια ιστορία που έμεινε περίπου τριάντα χρόνια ζωντανή στο μυαλό του Menuck, ο οποίος προσπαθεί, με τη δεδομένη ανησυχία του για τα κοινωνικά δρώμενα και το περιβάλλον, να ερμηνεύσει ποια μπορεί να είναι αυτή η όμορφη και παράδοξη σχέση του έρωτα με το θάνατο. Φυσικά, μπορείτε να είστε απόλυτα σίγουροι, ότι μόνο επιδερμικά δεν το κάνει.
Δε σας κρύβω ότι αναρωτήθηκα γιατί τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή ο Menuck προχωρεί σε κυκλοφορία προσωπικού δίσκου, ενώ τουλάχιστον οι GY!BE είναι απολύτως ενεργοί. Η πρώτη σκέψη - απάντηση είναι ότι θέλει να εκφραστεί διαφορετικά, πράγμα που καταφέρνει εν μέρει. Το Pissing Stars έχει αναπόφευκτα όλα τα κύρια χαρακτηριστικά του ήχου των GY!BE και αρκετό από το μεγαλείο τους. Είναι «φορτωμένο» με drones και feedback, είναι αναμφισβήτητα post-rock και έχει ξεσπάσματα. Κι όσο μοιάζει με τις δουλειές των GY!BE, άλλο τόσο είναι διαφορετικό, υπό την έννοια ότι είναι προϊόν ενός μουσικού και όχι πολλών. Φυσικά, καταλαβαίνω ότι κάτι τέτοιο δε μπορεί να γίνει εύκολα αντιληπτό μέσα από μερικές λέξεις, αλλά είναι πέρα για πέρα αληθινό. Ο Menuck κάνει τα πάντα στο άλμπουμ και ώρες - ώρες θυμίζει το μέγιστο Evangelist. Με εξαίρεση το φωτεινό A Lamb in the Land of Payday Loans, που ξαφνιάζει με τον «καθώς πρέπει» ρομαντισμό του, οι λοιπές συνθέσεις είναι βυθισμένες στην ομίχλη, που όσο κι αν μοιάζει τρομακτική ή αδιέξοδη, δεν παύει να είναι μεγαλειώδης και συγκλονιστική. Έτσι γίνεται και στον εισαγωγικό εφιάλτη του Black Flags Ov Thee Holy Sonne, όπου μέσα από «χαμένες» κιθάρες ξεχωρίζουν παιδικές φωνές που μιλούν για πεθαμένα αστέρια. Στο ίδιο μήκος κύματος εκπέμπει και η γυναικεία φωνή που ακούγεται στο Kills Vs Lies και μας ενημερώνει ότι “It’s a big mess that needs cleaning up / people are going to survive, change as necessary”. Τα δυστοπικά τοπία συνεχίζονται με τους σωρούς από σπασμένα οστά, που περιγράφονται στο σπαρακτικό The Beauty of Children and the War Against the Poor, ενώ το Pissing Stars κλείνει το δίσκο με τόσο θόρυβο, ώστε να διατηρήσουμε μια τόση δα αμφιβολία ότι, τελικά, η ελπίδα μπορεί να ζει ακόμα, έστω και αόρατη.
