Προσοχή! Το κείμενο απευθύνεται αποκλειστικά σε άτομα Radioheadικά και με πλήρη απουσία αντικειμενικότητας. Ευχαριστώ.
Με Daydreaming πέρασε όλο το καλοκαίρι περιμένοντας αυτή τη μέρα. Την Κυριακή 11/9 λοιπόν, ημερομηνία που δύσκολα ξεχνιέται, βρέθηκα στο αναπάντεχα καλοκαιρινό Βερολίνο, για τη 2η μέρα του κατά τ’αλλα μετριότατου φεστιβαλ Lollapalooza, με headliners τους Radiohead. Παρά το αδιάφορο lineup, το Treptower Park έχει γεμίσει με χαμόγελα από όλο σχεδόν τον κόσμο. Δυστυχώς η ώρα εμφάνισης τους έχει ακόμα άπλετο φυσικό φως, κάτι που προσωπικά δεν προτιμώ. Αλλά θα κρατούσε 20 λεπτά ακόμα, οπότε υπομονή.
Τα τύμπανα ηχούν και η φωνή της Nina Simone απαντάει στο τί σημαίνει για εκείνη η λέξη “ελευθερία”: "No fear... if I could have that... half of my life... no fear". Ένα ηχητικό ντοκουμέντο από συνέντευξή της, που χρησιμοποιεί η μπάντα στην έναρξη όλης της περιοδίας. Η σκηνή λούζεται με κόκκινο φως και ξεκινάει το κάψιμο της μάγισσας. Πέντε κομμάτια στη σειρά από το νέο τους δίσκο, ζεσταίνουν το ήδη εκστασιασμένο κοινό που έχει πλημμυρίσει το συναυλιακό χώρο. Και τότε μπαίνει το 2+2=5 και ο κόσμος τρελαίνεται. Ακολουθεί το Lotus Flower και ο χορός του Thom. Στα ενδιάμεσα προσπαθώντας –ή και όχι- κάτι να πει, βγάζει ακαταλαβίστικους ήχους στο μικρόφωνο, αλλά κανένας δε νοιάζεται. Οι πρώτες νότες από το υπνωτικό No Surprises, μας κλείνουν τα μάτια και μαγεμένοι όπως είμαστε απολαμβάνουμε την τρελή εκτέλεση του Bloom.
Τα συναισθήματα διαδέχονται το ένα το άλλο με ξέφρενους ρυθμούς. Άλλωστε δεν υπάρχει μέτρο σύγκρισης. Είναι η πρώτη μου φορά με τους ραδιοκέφαλους και με 53 διαφορετικά κομμάτια στη φετινή τους περιοδεία, η setlist είναι μια κάποια έκπληξη. Ο Greenwood, βυθισμένος στο ρυθμό και το δικό του σύμπαν, είναι μόνος του μια μικρή ορχήστρα αλλάζοντας με μαεστρία το ένα όργανο μετά το άλλο ενώ ο Thom ξετυλίγει στα αυτιά μας όλο το εύρος των φωνητικών του δυνατοτήτων.
Η πρώτη ώρα κλείνει με το αγαπημένο Identikit, το οποίο ηχογραφήθηκε πρώτη φορά για το Moon Shaped Pool, όπου θα συναντήσω την πρώτη και ευτυχώς τελευταία μικρή απογοήτευση, καθότι ο ήχος μπουκώνει, οι δεύτερες φωνές μπερδεύονται με τα μπάσα σε πολύ χαμηλή ένταση κλέβοντας από τη μαγεία του κομματιού.
Και οι εναλλαγές καλά κρατούν. Ξέφρενοι μετά τo παραλλήρημα των δυνατών Idioteque και Bodysnatchers προσπαθώντας να πάρουμε μία ανάσα μέσα στο Βερολινέζικο καύσωνα και γεμάτοι σκόνη από το καταπατημένο έδαφος, οι πρώτες νότες του Street Spirit επαναφέρουν το μούδιασμα. Η μπάντα μας ευχαριστεί και φεύγει για να επιστρέψει μετά απο το χειροκρότημα περίπου 50.000 κόσμου. Το πρώτο encore δεν άφησε κανέναν απογοητευμένο. Το παρελθόν και το παρόν τους αγκαλιάζονται σε ένα μαγικό χορό, ενώ οι στίχοι πλέον βγαίνουν από όλα τα στόματα. Από το Let Down στο Present Tense και απο την επίκληση του Paranoid Android “From a great height, come on rain down on me”, σε μία από τις ωραιότερες μπαλάντες, το Nude για να κλείσει με το Weird Fishes/Arpeggi.
Ίσως είναι η πρώτη φορά που νιώθω πλήρης απο live μπάντας που εκτιμώ. Δε νιώθω να μου έχει λείψει κάτι. Μέχρι που βγαίνουν για το δεύτερο encore. “You know it, I know it, they know it. Somebody knows it.” λεει ο Thom. Μετά απο 7 χρόνια, το Creep μπήκε ξανα στις setlists τους φέτος έστω και με κάποια απαξίωση κυρίως από τον ίδιο. Το κοινό όμως το υμνεί και το λατρεύει. Δύο ώρες και δέκα λεπτά θα ολοκληρώσουν την έκσταση της βραδιάς με το μοναδικό Karma Police. 24 κομμάτια από 4 δίσκους προσφέρουν απλόχερα το αίσθημα της πληρότητας και στους πιο ανικανοποίητους.
Ειλικρινά δε ξέρω πως μια τέτοια μπάντα θα μπορούσε να κριθεί αντικειμενικά για ένα live της. Η μουσική, οι στίχοι και όλα τα χρόνια που μας έχουν συνοδέψει έχουν κάνει αναπόφευκτο να μπερδεύονται τα συναισθήματα με την κριτική ικανότητα.
Μετά τις φήμες που διαψεύτηκαν για μια ενδεχόμενη επισκεψή τους εδώ, ας ελπίζουμε πως αφού οι αγαπημένοι Βρετανοί ανακοίνωσαν πως θα συνεχίσουν την περιοδεία το 2017, να τους φέρει ο δρόμος και στο ελληνικό κοινό.
Για επιδόρπιο, μια εκτέλεση του Present Tense με τη ματιά του Paul Thomas Anderson (ο οποίος σκηνοθέτησε και το Daydreaming).
Κείμενο / Φωτογραφίες: Shanti Thomaidi
