Το βράδυ του Σαββάτου οι Kraftwerk επιβεβαίωσαν, κατά κάποιον τρόπο, ότι είναι αυτό που τραγούδησαν για πρώτη φορά το 1978 και εξακολουθούν να τραγουδούν ακόμα: the Robots. Κι αυτό διότι στην πολύ καλή, άρτια οργανωμένη και απολύτως... Γερμανικά εκτελεσμένη εμφάνισή τους στο Taekwondo του Φαλήρου, ήταν «μηχανικά» συντονισμένοι και... αμίλητοι! Με μόνη εξαίρεση, που ισχυροποιεί τον κανόνα, τα δυο λόγια που ψέλισε ο Ralf Hutter πριν εγκαταλείψει τελευταίος τη σκηνή. Η εμφάνισή τους ήταν sold-out, ο κόσμος που εμεινε απέξω και είδα να αναζητεί εισιτήριο δεν ήταν και λίγος και το κοινό που τελικά κατάφερε να μπει μέσα είχε αμιγώς... Ελληνική συμπεριφορά. Δηλαδή, συμμετείχε ενεργά, επιδοκίμαζε με την πρώτη ευκαιρία, αλλά και κάπνιζε ασύστολα, σε σημείο που να αναρωτιέσαι αν ήρθε για να κάνει τα τσιγαράκια του και, αν κάτσει η φάση και γεμίσει το φεγγάρι, να ακούσει και κανα τραγουδάκι. Όταν άνοιξαν τα φώτα στο τέλος, το νέφος θύμιζε Πεκίνο, παρά τον πιο-ψηλοτάβανο-δε-γίνεται χώρο.
Δε νομίζω να αποτέλεσε έκπληξη το ότι οι πρώτες νότες του Numbers ακούστηκαν ακριβώς στις 21.30’, σε απόλυτη εναρμόνιση με το πρόγραμμα. Τα τέσσερα μέλη του συγκροτήματος είχαν πάρει τη θέση τους πίσω από τις κλασικές πλέον κονσόλες, φορώντας ομοιόμορφες εμφανίσεις, που συνηγορούσαν στο ότι η μουσική του, ακόμα και σήμερα, ακούγεται σα να έρχεται από το μέλλον. Μια μουσική, που ανάγεται στη μακριά εποχή των δεκαετιών του ’70 και του ’80, αλλά, αν δεν είχες ακούσει ποτέ, θα έβαζες στοίχημα ότι είναι σημερινή. Του λόγου το αληθές επιβεβαίωσε και η ηλικιακή γκάμα των παρευρισκομένων, που εκτεινόταν από τα είκοσι μέχρι τα πρώτα «-ήντα».
Παράλληλα με τη μουσική, το κοινό είχε την ευκαιρία να παρακολουθεί τα προβαλλόμενα πίσω από τους τέσσερις μουσικούς, φορώντας τα 3D γυαλιά που του είχαν χορηγηθεί κατά την είσοδο. Μάλλον είναι περιττό να αναφερθώ στον απόλυτο εναρμονισμό ήχου και εικόνας, στα φουτουριστικά χρώματα ή το επιβλητικό ασπρόμαυρο των προβαλλόμενων αποσπασμάτων του απώτερου παρελθόντος, καθώς και στα διάφορα «εκτοξευόμενα» προς το κοινό αντικείμενα μέσω της εικονικής 3D πραγματικότητας.
Το είδαμε στην οθόνη και το αντιληφθήκαμε άμεσα: Το Computer World είχε αρχίσει και ήταν από τα καλύτερα της βραδιάς. Τα Home Computer και Computer Love, που ακολούθησαν συνεχίζοντας την αναφορά στο πολύ καλό αυτό άλμπουμ, ζέσταναν το αποφασισμένο να περάσει καλά κοινό. Ακούγοντας πάλι το Computer Love είχαμε την ευκαιρία να διαπιστώσουμε πόσο φτωχό είναι το Talk των Coldplay, που δανείστηκε νόμιμα το κύριο θέμα του και γνώρισε μεγάλη επιτυχία. Κι ύστερα ήλθε το Man-Machine. Εδώ τα λόγια είναι περιττά. Το μεγαλείο του, που δε μπορεί να περιγραφεί με λέξεις, έζησε για άλλη μια φορά, άτρωτο από το πέρασμα του χρόνου. Και μετά μας την έπεσαν οι εξωγήινοι του Spacelab. Ο ιπτάμενος δίσκος στην οθόνη, που ήρθε 3D κατά πάνω μας, πέταξε πάνω από τον Παρθενώνα και πρσγειώθηκε μέσα σε γενική αποθέωση στο Tae Kwon Do. Άραγε το πλήρωμα είχε φροντίσει εγκαίρως να βγάλει εισιτήρια;
Αν αναρωτιέστε πώς υποδέχτηκε η μπάντα το ΑΤΙΑ, τότε μάθετε ότι διάλεξε το ανυπέρβλητο The Model, που δικαιολογημένα ξεσήκωσε θύελλα ενθουσιασμού. Η δε επιλογή του Neon Lights για τη συνέχεια, κατά τη γνώμη μου, ήταν η μόνη που θα μπορούσε να σηκώσει το βάρος και η απολύτως ιδανική. Το παιχνίδισμα στην οθόνη με τις διάφορες νέον επιγραφές ήταν εξαιρετικό, κάνοντας τη μουσική πιο νοσταλγική από ποτέ. Ομολογώ πως το ότι θεωρώ το συγκεκριμένο τραγούδι ως το κορυφαίο της βραδιάς, μάλλον οφείλεται και σε απολύτως προσωπικούς λόγους. Αλλά, εδώ που τα λέμε, ποια κριτική ή ανταπόκριση δεν είναι, κατά βάση, προσωπική υπόθεση;
Το Autobahn, που ακολούθησε, ακούστηκε επιβλητικό και είχε υπέροχο συνοδευτικό οπτικό υλικό, αλλά και έξυπνο παιχνίδισμα με τις μάρκες και τους αριθμούς των οχημάτων που διέσχιζαν τους δρόμους της οθόνης. Το Air Waves ήταν η πιο κατάλληλη γέφυρα για την καλύτερα εκτελεσμένη, κατά σαφώς αντικειμενικότερη θεώρηση, στιγμή της βραδιάς: το μυθικό Radioactivity. Αν πω ότι το πάτωμα «έτριζε» έχω γίνει αρκετά σαφής, dear Watson; Μετά δε το καφεδάκι που ήπιαμε με το Electric Café, τα χρώματα της Γαλλικής σημαίας που εμφανίστηκαν στην οθόνη προλόγισαν το μαραθώνιο των Tour de France και Tour de France Etape 1 και 2, με εξαιρετικά πλάνα από αγώνες του παρελθόντος. Το Trans Europe Express ενθουσίασε τον κόσμο, άψογα εκτελεσμένο και απολύτως φρέσκο. Η ώρα είχε πάει 23.01’, όταν η αυλαία έκλεισε (διότι, εν προκειμένω, δεν έπεσε) για να ανοίξει σύντομα αποκαλύπτοντας τέσσερα ομοιώματα των μελών του συγκροτήματος, ντυμένα με τις εμφανίσεις του εξωφύλλου του δίσκου Man-Machine. Όπως ίσως καταλάβατε είχε έρθει η ώρα του The Robots, για το οποίο επιλέγω να σιωπήσω, από φόβο μήπως το αδικήσω.
Σε εννέα λεπτά οι ζωντανοί Kraftwerk είχαν γυρίσει στη σκηνή παίζοντας το Aerodynamik, ενώ στη συνέχεια μας πήγαν με το διαστημόπλοιό τους μια βολτούλα, υπό τους ήχους του single Planet of Visions. Και μια και η προσέγγιση του νεότερου κοινού είχε αρχίσει, αποφάσισαν να παίξουν όλη την πρώτη πλευρά του Electric Café. Με άλλα λόγια, ακούσαμε τα Boing Boom Tschak, Techno Pop και Musique Non Stop, με το οποίο έκλεισε η βραδιά τέσσερα λεπτά μετά την προγραμματισμένη λήξη. Είδατε; Κάνε παρέα με Έλληνες....
Υπό τους ήχους του καταληκτικού τραγουδιού, ένα - ένα τα μέλη της μπάντας αποχωρούσαν, αφού έκαναν από ένα μικρό σόλο, με τον Ralf να υποκλίνεται τελευταίος και εμφανώς ικανοποιημένος. Μη νομίσετε πως πηδούσε κι απ’ τη χαρά του. Απλώς έσκασε λίγο το χειλάκι του και είπε και δυο κουβεντούλες. Τι περιμένατε, δηλαδή, από “robots” και ειδικότερα από τα συγκεκριμένα που δεν είναι φτιαγμένα για να μας κολακεύουν, αλλά για να μας διασκεδάζουν. Και μάλιστα, με μουσικές που εδώ και πενήντα χρόνια δεν έχουν ανάγκη από κανένα remix.
Κείμενο: Τάκης Κρεμμυδιώτης / Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής
