Η πρώτη εμφάνιση των Calexico στο Ηρώδειο υπήρξε πραγματικά θριαμβευτική, όπως ακριβώς αναμενόταν δηλαδή. Το γκρουπ συντονίστηκε απόλυτα με το κοινό και το χώρο με αποτέλεσμα μια βραδιά με πολλές μαγικές στιγμές.
Η ανακοίνωση της συναυλίας των Calexico για πρώτη φορά στο Ηρώδειο δεν δημιούργησε αντιδράσεις όπως συνήθως συμβαίνει όταν ανακοινώνεται κάποια ροκ συναυλία στο ιστορικό θέατρο (για παράδειγμα όπως συνέβη πέρυσι με τους Foo Fighters) αντιθέτως η επιλογή έμοιαζε ταιριαστή. Στην πράξη αποδείχθηκε η ορθότητα της απόφασης μιας και η ατμόσφαιρα που δημιουργήθηκε ήταν όντως θαυμάσια. Εξάλλου οι Calexico είναι τακτικοί επισκέπτες από χρόνια και μια αλλαγή από τα συνηθισμένα (κλειστά venue και φεστιβαλικοί χώροι) ήταν σαφώς ευπρόσδεκτη.
Η συγκυρία υπήρξε επίσης θετική μιας και οι Calexico ήρθαν έχοντας στις αποσκευές τους το καλύτερο άλμπουμ τους των τελευταίων δέκα και πλέον χρόνων, το φετινό The Thread That Keep Us. Μπροστά σε ένα κατάμεστο Ηρώδειο (όπως λέει και το κλισέ των πολιτιστικών ρεπορτάζ) παρουσίασαν τις νέες τους συνθέσεις, οι οποίες έγιναν δεκτές με ιδιαίτερη θερμότητα. Τα Under The Wheels και End of the World With You, τα οποία είχαν ξεχωρίσει από την πρώτη κιόλας ακρόαση του δίσκου, ακούστηκαν στην αρχή του set και επιβεβαίωσαν την αξία τους στην live απόδοση τους, πρόκειται για τα αδιαμφισβήτητα hit του άλμπουμ. Νωρίς επίσης εμφανίστηκαν και οι πρώτοι καλεσμένοι της βραδιάς, το παραδοσιακό συγκρότημα Τακίμ. Όπως είχε συμβεί και στο Fuzz το 2015, Calexico και Τακίμ ερμήνευσαν από κοινού το πασίγνωστο Stray, σε μια απίθανη μεγάλης διάρκειας εκτέλεση που ενώ διατηρούσε την χαρακτηριστική του μελωδία, ήταν πλημμυρισμένο από ελληνικούς ήχους. Το δεύτερο κομμάτι που απέδωσαν μαζί ήταν αναμενόμενα το Roll Tango, το οποίο υπήρχε στα bonus tracks του Edge of the Sun (2015) και στη studio ηχογράφηση εκτός από τους Calexico και τους Τακίμ συμμετείχε και ο θρυλικός Eric Burdon.
Επόμενη καλεσμένη η Ανδριάνα Μπάμπαλη για ένα απρόσμενο ντουέτο με το Joey Burns στο Τι Είναι Αυτό Που Το Λένε Αγάπη (η διαχρονική μελωδία του Τάκη Μωράκη που είχε ερμηνεύσει ο Τώνης Μαρούδας μαζί με την Σοφία Λόρεν έκανε πολλούς να ριγήσουν στο Ηρώδειο), με τον frontman των Calexico να τα καταφέρνει αρκετά καλά στους ελληνικούς στίχους. Η Μπάμπαλη έμεινε στη σκηνή για ένα ακόμα κομμάτι καθώς ανέλαβε τους γαλλικούς στίχους στο λατρεμένο Ballad of Cable Hogue (σε ένα ντουέτο α λα Γκενσμπούρ – Μπαρντό, όπως το φαντάστηκε ο Burns). Η μετρημένη αλλά ουσιαστική ερμηνεία της Μπάμπαλη ήταν πραγματικά από τις θετικές εκπλήξεις της βραδιάς. Αντιθέτως, περιορισμένη υπήρξε η συμβολή της Μόνικα, η οποία συνεισέφερε μερικά φωνητικά στο όμορφο Moon Never Rises χωρίς να προσφέρει κάτι παραπάνω στο κομμάτι.
Οι εκπλήξεις είχαν και συνέχεια μιας και στο encore ο Burns άρχισε να παίζει ξαφνικά στην ακουστική κιθάρα του το Zorba the Greek του Μίκη Θεοδωράκη με το κοινό να σιγοντάρει με ρυθμικό χειροκρότημα, δημιουργώντας άλλη μια αξέχαστη στιγμή. Νωρίτερα βέβαια είχαμε ακούσει κι άλλες σπουδαίες συνθέσεις όπως το επικό Crystal Frontier αλλά και τη διασκευή τους στο Alone Again Or των Love (από το αξεπέραστο Forever Changes του 1967), πριν έρθει το πανηγυρικό φινάλε με το Guero Canelo.
Φωτογραφία: Θωμάς Δασκαλάκης (NDP Photo Agency)
Σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας ήταν σαφές πως για το συγκρότημα δεν ήταν ένα ακόμα live μιας εκτεταμένης περιοδείας, ήταν ένα highlight καριέρας. Ήταν ξεκάθαρο και στα λόγια του Joey Burns, ο οποίος προλόγιζε κάθε κομμάτι με μικρές ιστορίες που πολλές φορές έμπλεκαν με την χώρα μας. Και παρότι μίλησε αρκετά, ποτέ δεν κατέφυγε στην υπερβολή και τις επιδεικτικές κολακείες. Τα λόγια του φανέρωναν ένα άνθρωπο ειλικρινή που τιμάει την τέχνη με την οποία καταπιάνεται. Βεβαίως είχε την τύχη να έχει απέναντι ένα αφοσιωμένο κοινό, το οποίο στάθηκε αντάξιο της περίστασης (εντάξει υπήρξαν και οι ασυγχώρητοι που συνέχιζαν να προσέρχονται ακόμα και μια ώρα μετά την έναρξη, αλλά δεν αξίζει να σταθούμε περισσότερο). Μην ξεχνάμε πως η σχέση της μπάντας με το εγχώριο κοινό σφυρηλατήθηκε μεθοδικά τα τελευταία 20 χρόνια, με το δέσιμο να είναι εντυπωσιακό (μιλήσαμε με θεατή που έχει δώσει το παρών σε όλα τους τα live ακόμα και όταν είχαν εμφανιστεί ως μέρος των Giant Sand!). Τίποτα λοιπόν δεν υπήρξε τυχαίο στη συγκεκριμένη περίπτωση, μόνο από συγκυρία δεν βρέθηκαν οι Calexico να παίζουν σε ένα sold out Ηρώδειο, προηγήθηκε μια 20ετία αμοιβαίας εκτίμησης και εμπέδωσης ισχυρών δεσμών (παρεμπιπτόντως μέσα σε αυτά τα 20 χρόνια Burns και Convertino μοιάζουν να μην έχουν αλλάξει στο ελάχιστο εμφανισιακά, παρότι πενηντάρηδες πια…).
Εδώ πρέπει να σημειώσουμε πως το Ηρώδειο έχει σοβαρούς περιορισμούς ως προς την λειτουργικότητα, ειδικά αν μιλάμε για μια ροκ συναυλία. Από την άλλη όμως είναι ένας χώρος που, όπως και να το κάνουμε, δημιουργεί μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα. Από την απίστευτη ηχητική του (το ρυθμικό χειροκρότημα αντηχούσε σαν να ήταν αρένα), το επιβλητικό background υπό το οποίο παίζουν οι μουσικοί, αλλά και τις εικόνες που δημιουργεί. Μια από αυτές αξίζει να καταγράψουμε: κάποια στιγμή ένα ζευγάρι αυθόρμητα άρχισε να χορεύει tango στην αριστερή έξοδο του Ηρωδείου υπό τους ήχους των Calexico. Όσοι έστρεψαν τυχαία τα κεφάλια τους είδαν ένα πολύ όμορφο στιγμιότυπο (ούτε σκηνοθετημένο να ήταν....).
Φωτογραφία: Θωμάς Δασκαλάκης (NDP Photo Agency)
Αν τελικώς θέλουμε κάπως να συμπυκνώσουμε κάπου την ουσία της συναυλίας, τότε θα καταλήγαμε σε εικόνες, στιγμές και μελωδίες. Όταν φεύγεις φορτωμένος με αυτά τότε προφανώς το live υπήρξε επιτυχημένο. Οι Calexico μπορεί να είναι ένα από τα πιο ήσυχα γκρουπ (ποτέ δεν μας απασχόλησαν χωρίς λόγο) έχουν όμως το ειδικό βάρος να εκμεταλλευτούν την ευκαιρία να παίξουν σε ένα χώρο ιδιαίτερο και να δημιουργήσουν κάτι αξιομνημόνευτο. Άξιοι!
Κείμενο: Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος
Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής / Θωμάς Δασκαλάκης (NDP Photo Agency)
Ευχαριστούμε τον κύριο Δασκαλάκη για την ευγενική παραχώρηση του φωτογραφικού υλικού.
