Με ένα σωρό συγκροτήματα να μας έχουν επισκεφθεί τα τελευταία χρόνια και το hype γύρω από τον χώρο του doom rock να αυξάνεται διαρκώς με ρυθμούς γεωμετρικής προόδου, το όνομα των Blood Ceremony δικαίως φιγούραρε στις πρώτες θέσεις της λίστας με τα συναυλιακά μας απωθημένα. Πρόκειται άλλωστε για ένα σχήμα, το οποίο μετά από τέσσερις σερί εντυπωσιακούς δίσκους, βρίσκεται στην καλύτερη φάση της καριέρας του, δείχνοντας συγχρόνως ικανό για ακόμη μεγαλύτερα πράγματα στο εγγύς μέλλον. Η παρθενική τους έλευση μες στην καρδιά του χειμώνα δεν ξεπέρασε απλά κάθε προσδοκία, αλλά προσέφερε ένα μαγευτικό στροβίλισμα σε έναν παραμυθένιο, σχεδόν υπερβατικό κόσμο rock αισθήσεων και παραισθήσεων.

Λίγο μετά τις 21.30 οι Bus πάτησαν πρώτοι στα σανίδια του Fuzz επωμιζόμενοι με φουριόζικες διαθέσεις τον ρόλο της προθέρμανσης των ηχείων και των αυτιών εν όψει της μετέπειτα θριαμβευτικής έλευσης των Blood Ceremony. Μολονότι το στήσιμο τους ήταν εξαρχής λιτό και απέριττο, το γεγονός ότι έχουν γράψει συνεχόμενα χιλιόμετρα στο συναυλιακό τους κοντέρ σε συνδυασμό με τον γεμάτο ήχο, τους έδωσε την απαραίτητη ώθηση ώστε να βγάλουν τον καλύτερο τους εαυτό και συγχρόνως να αποσπάσουν την θερμό χειροκρότημα του κοινού που είχε μαζευτεί μπροστά από την σκηνή ήδη από το εναρκτήριο μπάσιμο με το Withered Thorn. Εκτός φυσικά από το πρώτο άλμπουμ, το οποίο τιμήθηκε δεόντως με το Forever Grey και το γκαζιάρικο Fallen, ισχυρή εκπροσώπηση στο set του αθηναϊκού κουαρτέτου είχαν επίσης και κομμάτια από το δεύτερο τους με τίτλο Never Decide που αναμένεται να κυκλοφορήσει στις επόμενες εβδομάδες. Αν κρίνουμε μάλιστα και από όσα κατέδειξαν άσματα σαν το γκρουβάτο You better come in, you better come down, το ερωτιάρικο (κατά δήλωση του συγκροτήματος) Evil Eyes και το τσιτάτο The King μπορούμε να περιμένουμε πολλά παραπάνω από μια τυπική συνέχεια της αισθητικής που ρίχνει στο ίδιο καζάνι τους Blue Oyster Cult, τους Black Sabbath και τους λοιπούς επιφανείς proto-metal ήρωες.

Αν το φωτεινό χαμόγελο της μαυρο(δερματο)φορεμένης Alia O’ Brien κατά την εμφάνιση της στην σκηνή ήταν ο καλύτερος οιωνός για όσα επρόκειτο να εκτυλιχθούν τα επόμενα ογδόντα και κάτι λεπτά εντός των τεσσάρων τοίχων του Fuzz, η επίκληση στο πνεύμα του τραγοπόδαρου θεού Πάνα δια μέσου του The Great God Pan από το υπέρλαμπρο Living with the Ancients, ήταν σαφώς η μεγαλύτερη πιστοποίηση ότι το rock τελετουργικό που θα απλωνόταν στα ηχεία είχε μοναδικό σκοπό να μην αφήσει κανέναν παραπονεμένο και ανικανοποίητο στο διάβα του. Καταλυτικό ρόλο στο ξεδίπλωμα αυτού του τελετουργικού, οι ρυθμοί του οποίου ουκ ολίγες φορές έμοιαζαν με μια πανδαισία βγαλμένη από τα κατάστιχα των λαμπρών επιτευγμάτων των μεγάλων δασκάλων των ‘70s, διαδραμάτισε βέβαια ο ήχος που ήταν όσο δυνατός χρειαζόταν για να μη σε ξεκουφάνει εντελώς αλλά και συγχρόνως τόσο πεντακάθαρος ώστε να καταλαβαίνεις ότι οι επιδόσεις του καναδικού κουαρτέτου επί σκηνής συναγωνίζονταν στα ίσα τις αντίστοιχες στουντιακές του. Κάπως έτσι αφού πρώτα μας ράντισαν με dark pop φεγγαρόσκονη με τα Drawing down the Moon και Half Moon Street, οι Blood Ceremony μας έβαλαν σε μια χρονοκάψουλα και μας ταξίδεψαν δίχως υπερβολική διάθεση νοσταλγίας σε απόκρυφα μουσικά μονοπάτια προ της Sabbath-ικής κυριαρχίας, τιμώντας όλη την δισκογραφία τους και μη παραλείποντας συγχρόνως στα ενδιάμεσα να μας προσφέρουν και μια γεύση από το καινούργιο βελούδινο single τους, Lolly Willows, που αναμένεται να βγει σε κυκλοφορία κατά τις προσεχείς κοινές βρετανικές εμφανίσεις του σχήματος με τους Uncle Acid and the Deadbeats.

Περιττό να πω ότι η απόδοση και των τεσσάρων μελών της μπάντας κυμάνθηκε σε αξιοθαύμαστα επίπεδα. Ασφαλώς και η μνημειώδης συνεργασία ανάμεσα στον Sean Kennedy και την Alia O’ Brien ήταν εκείνη που αναμενόμενα έκλεψε την παράσταση θυμίζοντας εν πολλοίς τις σκηνικές «κόντρες» ιερών τεράτων των παλαιότερων δεκαετιών που γαλούχησαν τον rock ήχο, με τον μεν πρώτο να σκορπάει αφειδώς ηγετικά riffs που συμβίβαζαν με απόλυτη μαεστρία το Sabbath-ικό του υπόβαθρο με την λατρεία για τα ‘60s και τα blues, και την δε Alia να ανταπεξέρχεται πλήρως τόσο στα φωνητικά όσα και στα οργανικά της καθήκοντα χαρίζοντας μας μοναδικές στιγμές στα φοβερά και τρομερά Oliver Haddo και I’m coming with you. Ωστόσο, αφανής ήρωας της βραδιάς κατ’ εμέ ήταν δίχως αμφιβολία ο Lucas Gadke. Εντυπωσιακά σταθερός σε ολόκληρη τη βραδιά, μπροστάρης στα κομβικά σημεία του set και καθηλωτικός με την ερμηνεία του στο ανατριχιαστικά όμορφο Lord Summerisle όπου η αίσθηση του χώρου και του χρόνου εξαλείφθηκε πλήρως. Κατά τ’ άλλα μετά και την ύστατη αφιέρωση στον θεό Πάνα με το Hymn to Pan, το encore ήταν ακριβώς η κορύφωση που περιμέναμε. Το Old Fires αποτέλεσε την ξεσηκωτική hippie κομματάρα που κάνει όλα τα βινύλια να καίγονται για πάρτη της, το πολυλατρεμένο My Demon Brother μας έκανε (επιτέλους) να ουρλιάξουμε υστερικά από χαρά και αγαλλίαση και το Witchwood λειτούργησε ως το υπερτίμιο υστερόγραφο που έφερε αναπόφευκτα την αποθέωση.

Το φινάλε της βραδιάς βρήκε τον γράφοντα εγκλωβισμένο σε μια κατάσταση ευφορικού όσο και πλήρως αποχαυνωτικού σοκ. Η ρίζα αυτής της εκστασιακής αντίδρασης εντοπιζόταν ξεκάθαρα στην πραγμάτωση μιας υπερσπάνιας rock συναστρίας: Ήχος από την αρχή μέχρι το τέλος κρυστάλλινος που γλύκαινε ακόμη περισσότερο όσα ελάμβαναν χώρα επί σκηνής δίχως να γδέρνει αυτιά, κοινό όλων των ηλικιών (εξαιρώ εκείνους που είχαν μονίμως καρφωμένο το βλέμμα τους στην κορμοστασιά της Alia) που έστω κι αν δεν κατάφερε να γεμίσει το Fuzz, φάνηκε εν τέλει να το διασκεδάζει με την ψυχή του, αλλά και ένα συγκρότημα, το οποίο αφενός μεν στην εποχή της τυποποίησης και των εύπεπτων αστέρων υπηρετεί με ευλάβεια, επιτυχία και περίσσιο ταλέντο ένα «παλιακό» ύφος, αφετέρου δε δείχνει ότι κρύβει ακόμα πολλή και ποιοτική μουσική μέσα του. Κρατάμε ήδη την πρώτη επίσκεψη των Blood Ceremony σαν πολύτιμο φυλαχτό και ελπίζουμε να μην ξεροσταλιάσουμε για πολλά χρόνια ακόμη μέχρι να τους ξαναδούμε στα μέρη μας. Η Alia εξάλλου μας το υποσχέθηκε μεγαλόστομα: «We will be back».

Κείμενο: Παναγιώτης Δέλτας

Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής