Ας βρεθούμε και εμείς επιτέλους σε συναυλιακό χώρο στον οποίο όχι απλά μπορείς, αλλά επιβάλλεται να παραμείνεις καθιστός… Ο φιλολογικός σύλλογος "Παρνασσός" δεν βρίσκεται βέβαια στο γνωστό βουνό (το αναφέρω διότι τρεις τέσσερις φίλοι μου ανέφεραν τη συγκεκριμένη παρανόηση) αλλά στην πλατεία Καρύτση στο κέντρο της Αθήνας και τα τελευταία χρόνια έχει φιλοξενήσει εκδηλώσεις πού είναι λιγότερο παραδοσιακές ή κλασικές. Βέβαια ως χώρος ευνοεί με την αύρα του την ακουστική προσέγγιση και το grand piano στη μέση της μικρής σκηνής φτιάχνει οπωσδήποτε το σχετικό κλίμα. Ίσως ήταν ο ιδανικός χώρος για να μας παρουσιάσει η Dillon το συγκεκριμένο μοναχικό project της. Αφορμή για αυτό ήταν το τελευταίο της ep When Breathing Feels Like Drowning, η πιο ακουστική της δουλειά από το ντεμπούτο της. Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τα πεπραγμένα της, σας παραπέμπουμε στο σχετικό άρθρο του Soundgaze για να αφήσουμε χώρο εδώ και να μιλήσουμε για τη συναυλία.
Η Dillon κάθισε στο πιάνο της αφού έκανε μία ελαφριά υπόκλιση στο κοινό που την χειροκρότησε με θέρμη. Ανάμεσα στα σβηστά φώτα του Παρνασσού τα οποία, για να προλάβουμε τυχόν ερώτηση, με εξαίρεση δύο συγκεντρωτικά φώτα που έφτιαχναν μία φωτεινή τρίγωνη αψίδα πάνω από το πιάνο, δεν άναψαν μέχρι που χτύπησε για τελευταία φορά τα πλήκτρα στο πιάνο της, η Βραζιλιάνα δεν πήρε το βλέμμα της από το πιάνο της και μόνο μερικά περιστασιακά "thank you" και κάποια πεταχτά βλέμματα προς το κοινό ανάμεσα στα κομμάτια έσπαγαν την αυτοσυγκέντρωσή της. Ήταν όντως μία ιδιαίτερα εσωστρεφής εμπειρία. Για το κοινό, αυτή η στάση της Dillon ίσως έμοιαζε απόμακρη ή, αν το θέσουμε πιο τολμηρά, ακόμη και φοβισμένη μπροστά σε ένα κοινό με το οποίο δεν είχε προηγούμενη επαφή. Οι σχέσεις κοινού και καλλιτέχνη συσφίγγονταν πάντως με κάθε χειροκρότημα, όσο η Dillon αποκάλυπτε ένα ακόμη κομμάτι της μουσικής προσωπικότητάς της. Διότι μία συναυλία δεν μπορεί να είναι μόνο διασκέδαση για το κοινό η υποχρέωση για τον καλλιτέχνη - οι ρόλοι μπορεί να παραμένουν ίδιοι αλλά ενίοτε και οι δύο πλευρές αποζητούν να πάρουν από την άλλη το ίδιο ακριβώς πράγμα: την ουσία της ανθρώπινης επαφής μέσω της έκφρασης των συναισθημάτων μέσα από τη μουσική.
Παρότι είχαμε υποσχεθεί ένα σόλο σόου μόνο με το πιάνο της η και τη φωνή της βέβαια η Dillon μας επιφύλαξε μία ελαφρώς διαφορετική πραγματικότητα. Αρκετά ήταν τα προηχογραφημένα σημεία μέσα σε κάποια από τα κομμάτια που ερμήνευσε, φυσικά όχι χωρίς αιτία ώστε να πλησιάσουν πιο κοντά ενορχηστρωτικά στα τραγούδια όπως έχουν καταγραφεί στους δίσκους. Πέρα από την πιστότητα στην αναπαραγωγή ίσως δύσκολα να έβγαινε χωρίς αυτά η αίσθηση κομματιών όπως το This Silence Kills ή το Lightning Sparked, χωρίς τα παγωμένα microbeats ή κάποια δεύτερα φωνητικά να συνοδεύουν την στα όρια της θραύσης φωνή της.
Ξεχώρισαν τα εναρκτήρια Precious και RIP Beth ως μία ενότητα μας έβαλαν στο κλίμα της συναυλίας ακολουθούμενα από το αγνώστων λοιπών στοιχείων 6abotage. Από εκεί και έπειτα οι επιλογές έγιναν περισσότερο μέσα από τα δύο πρώτα άλμπουμ, λογικό ακούγεται διότι το Kind που είναι και ο τελευταίος μεγάλος δίσκος της έχει σαφώς περισσότερα ηλεκτρονικά στοιχεία ως φόρμα αλλά και ως ενορχήστρωση. Κομμάτια όπως τα This Silence Kills, A Matter Of Time και 13 35 αποτύπωσαν το συναίσθημα της βραδιας με πιο γλαφυρό ίσως τρόπο. Οι διασκευές που υπάρχουν και στο When Breathing... ακούστηκαν και εδώ, με το πιο οικείο (αν παρακολουθείτε τη νεότερη pop, εννοείται) Wicked Games του The Weeknd να παρουσιάζει μεγαλύτερο ενδιαφέρον στη μεταφορά του σε ευαίσθητο και πονετικό πιανιστικό κομμάτι. Και παρότι ήταν έτσι φτιαγμένο το σετ ώστε οι εντάσεις να μην “ακούγονται”, στο Dissolve που έκλεισε τη συναυλία με την Dominique να τραγουδάει σηκωμένη από το πιάνο της αλλά ποτέ μπροστά στο κοινό εκτεθειμένη, το κτίριο του Παρνασσού έτριζε από τις χαμηλές συχνότητες, σαν σε συναυλία άλλου τύπου που θα θέλαμε μελλοντικά να δούμε την Dillon (με πιο πλούσια ενοργάνωση και περισσότερους μουσικούς επάνω στη σκηνή).
Αμέσως μετά το τέλος της συναυλίας, η καλλιτέχνις βρέθηκε στον πάγκο του merchandise της, υπέγραψε τους δίσκους της και φωτογραφήθηκε με χαρά με όποιον της το ζητούσε. Ήταν και η μοναδική ευκαιρία να δούμε έστω ελάχιστα φωτισμένη την πρωταγωνίστρια της βραδιάς, καθώς το σκοτάδι της σκηνής δεν μας επέτρεψε να πάρουμε ούτε μία φωτογραφία που να έχει κάποιο νόημα για τους αναγνώστες μας... σημασία βέβαια δεν είχε τι θα φωτογραφίσουμε εμείς, αλλά πώς η μουσική της Dillon παρεδόθη και παρελήφθη, και σε αυτό τον τομέα το πρόσημο ήταν αναμφίβολα θετικό.
Κείμενο: Μιχάλης Κουρής
