O Mark Lanegan είναι από τους μουσικούς εκείνους που διατηρούν ένα πιστό κοινό στη χώρα μας το οποίο γεμίζει πάντα τους χώρους που εμφανίζονται, συνεπώς η εικόνα του γεμάτου Gagarin την περασμένη Πέμπτη έμοιαζε αναμενόμενη. Σχεδόν τρία χρόνια μετά την εμφάνιση του στο Fuzz ο Lanegan επέστρεψε στην Ελλάδα στo πλαίσιαo της περιοδείας για το περσινό Phantom Radio σε μια βραδιά που εκτυλίχτηκε όπως προσμέναμε.
Στις 9:30 που φτάσαμε στο Gagarin ο Lyenn, που αποτελούσε το support act, είχε ξεκινήσει ήδη την εμφάνιση του. Μόνος επί σκηνής και με μοναδικό όπλο την κιθάρα του έμοιαζε να έχει έναν άχαρο ρόλο καθώς οι μελαγχολικές μελωδίες του καλύπτονταν, κάποιες στιγμές, από την οχλαγωγία του κοινού που ακόμα προσερχόταν στο club. Σπαραξικάρδιες μελωδίες και φωνητικές ακροβασίες αποτελούσαν το μουσικό σύμπαν του Lyenn, τουλάχιστον για τα κομμάτια που προλάβαμε να ακούσουμε πριν κατέβει από τη σκηνή, έχοντας εισπράξει το χειροκρότημα του κοινού.
Μόνος επί σκηνής με μόνη συνοδεία τον κιθαρίστα του εμφανίστηκε και ο (διοπτροφόρος πλέον) Mark Lanegan, για τα τρία πρώτα τραγούδια, προτού όλη η μπάντα του εμφανιστεί παίζοντας το No Bells On Sunday από το ομώνυμο περσινό ΕΡ το οποίο λειτούργησε ως πρόδρομος του LP Phantom Radio (που, πάντως άφησε ανάμεικτα συναισθήματα σε πολλούς, θυμηθείτε την κριτική του Soundgaze εδώ). Το τελευταίο, όπως ήταν λογικό, κατείχε τη μερίδα του λέοντος του set, με το σαφώς ανώτερο Blues Funeral να έπεται σε επιλογές. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι τα κομμάτια του Blues Funeral μας χάρισαν μερικές από τις καλύτερες στιγμές της συναυλίας. Ξεκινώντας από το Gravedigger's Song (πριν από το οποίο μάλιστα ο Lanegan έβγαλε τα γυαλιά του, τα οποία και δεν ξαναφόρεσε) αλλά και κομμάτια σαν το υπέροχο Gray Goes Black, τα μελωδικά Ode to Sad Disco και Harborview Hospital και βεβαίως το εκρηκτικό Riot in My House με τις δυο κιθάρες να δίνουν τον απαραίτητο όγκο. Από τις συνθέσεις του Phantom Radio αυτό που ξεχώρισε ήταν, αναμενόμενα, το Harvest Home, το πιο κιθαριστικό κομμάτι του άλμπουμ, που ακούστηκε σε μια σπουδαία ερμηνεία με τον Lanegan να γρυλίζει «Now black is the color, Black is my name». Εξαιρετικές και οι εκτελέσεις των Hit The City και του Black Rose Way (από τις τελευταίες ηχογραφήσεις που μας παρέδωσαν οι αλησμόνητοι Screaming Trees). Όσο για το encore κρατήθηκαν τα Methamphetamine Blues (ως συνήθως), το σκοτεινό I Am The Wolf και το ηλεκτρονικό The Killing Season.
Μιάμιση ώρα περίπου κράτησε η εμφάνιση του Mark Lanegan και ήταν άκρως χορταστική και απολαυστική. Σε σαφώς καλύτερο mood σε σχέση με την τελευταία του εμφάνιση στο Fuzz, δεν άφησε κανένα παραπονεμένο, αντίθετα ήταν πολλές οι σπουδαίες στιγμές που χάρισε στους παρευρισκόμενους, επιβεβαιώνοντας για μια ακόμη φορά πόσο σημαντικός ερμηνευτής είναι και δικαιώνοντας αυτούς που τον ακολουθούν πιστά εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Όπως κάθε εμφάνιση του είναι εγγυημένα μοναδική, έτσι και η φετινή είναι από εκείνες που δεν θα ξεχαστούν.
