Οι Dirtmusic ήταν εξαρχής μια ιδιαίτερη περίπτωση γκρουπ, από την πρώτη στιγμή που αποφάσισαν να ενώσουν τις δυνάμεις τους οι Chris Eckman (ξέρετε ποιών...), ο Hugo Race (με πλούσιο βιογραφικό και θητεία στους Bad Seeds) και Chris Brokaw (Codeine). Από αλλού ξεκίνησαν, αλλού βρέθηκαν κι αλλού τους συναντάμε σήμερα. Από τις downtempo μπαλάντες του ομώνυμου ντεμπούτου τους (η αρχική πρόθεση τους άλλωστε ήταν να στήσουν ένα ακουστικό κατα βάση project), στα αφρικάνικα blues και τώρα στις μουσικές της Ανατολής. Βεβαίως καταλυτικό ρόλο στην τωρινή μουσική τους ταυτότητα, που αποτυπώνεται στο φετινό Bu Bir Ruya, έπαιξε η έλευση του Murat Ertel των Τούρκων Baba Zula (ιδιαίτερα αγαπητοί στην Ελλάδα και με πυκνές εμφανίσεις), ο οποίος συμπληρώνει πια την τριανδρία στη θέση του αποχωρήσαντα Brokaw. Ο Τούρκος μουσικός όπως ήταν φυσικό έφερε στο συγκρότημα το δικό του μουσικό background, τους ανατολιτικους ήχους και μια γενναία δόση ψυχεδέλειας.
Το ηχογραφημένο στην Κωνσταντινούπολη Bu Bir Ruya ξεκινάει με μια εντυπωσιακή τριάδα συνθέσεων, τα Bi De Sen Soyle, The Border Crossing και Go The Distance. Τα τούρκικα όργανα ανακατεύονται με τις ηλεκτρικές κιθάρες δίνοντας ένα εξωτικό ηχόχρώμα, σε τρια άκρως ρυθμικά κομμάτια. Παρά την uptempo ατμόσφαιρα, αντιλαμβάνεσαι πως οι στίχοι μιλούν για ένα θέμα κάθε άλλο παρά ευχαριστο. Αναφέρονται σε αυτούς τους ανθρώπους που άφησαν τα σπίτια τους και πέρασαν τα σύνορα αναζητώντας τον Παράδεισο στη Δύση, μέσα από μια σκληρή και συχνά μοιραία πορεία. Στο δεύτερο μέρος του δίσκου οι ρυθμοί πέφτουν αισθητά και η σκοτεινιά γίνεται ακόμα πιο έντονη. Τα Love Is A Foreign Country, Safety in Numbers, Outrage και Bu Bir Ruya είνα σαφώς πιο μελαγχολικά, με τα γυναικεία φωνητικα να επιτείνουν αυτή την αίσθηση. Η θεματολογία του δίσκου είναι αυτή που ουσιστικά διαμορφώνει τον χαρακτήρα του, ο οποίος θα μπορούσε να συνοψιστεί στο στίχο “Outrage for the new age”. Παρ' όλα αυτά, το άλμπουμ διαθέτει μια υπόγεια ένταση που όχι μόνο δεν οδηγεί σε έναν άκρατο πεσιμισμό, αντιθέτως μοιάζει να κρατάει την ελπίδα ζωντανή.
Μπορούμε να μιλήσουμε συνολικά για μια θαρραλέα προσπάθεια καθώς το συγκρότημα δεν διστάζει να μεταβάλει το ηχητικό του προσανατολισμό με την ενωσμάτωση ανατολιτικων ήχων και παράλληλα να αρθρώσει λόγο για ένα φλέγον θέμα, που δεν περιορίζεται στα όρια μια συγκεκριμένης γεωγραφικής περιοχής. Φάνταζομαστε πως στο δυτικό ακροατήριο θα ακούγονται εξόχως εξωτικά τα τούρκικα όργανα και οι στίχοι του Ertel στα Τούρκικα (για εμάς λόγω γειτνίασης αλλά και εξαιτίας του βομβαρδισμού της τελευταίας δεκαπενταετίας από τουρκικά σίριαλ, η γλώσσα τουλάχιστον ηχεί οικεία...), όμως το ίδιο κατα αναλογία συνεβαινε και στις προηγούμενες δουλειές των Dirtmusic όταν καταπιάνονται με τους ήχους της Αφρικής.
Οι Dirtmusic έφτιαξαν ένα ακόμα ξεχωριστό άλμπουμ, πλούσιο σε ήχους και συναισθήματα και είναι πραγματικά ευτυχές το γεγονός πως θα έρθουν για πρωτη φορά στην Ελλάδα, στο Temple στις 9 Νοεμβρίου, για να το παρουσιάσουν ζωντανά,. Είναι χωρίς αμφιβολία ένα απο τα πιο αναμενόμενα live του φθινοπώρου, τουλάχιστον για εμάς.
7,5/10
