Θυμάμαι ακόμη την πρώτη φορά που άκουσα τους 2L8. Βρισκόμουν στο πεδίο του Άρεως στο Indie Free Festival στο γρασίδι και απολάμβανα τις μουσικές που ανέβαιναν με τη σειρά στη σκηνή. Δεν είχα ξεχωρίσει κάποιο συγκρότημα μέχρι τη στιγμή που άκουσα τους ήχους των 2L8 και το τότε καινούργιο δίσκο τους, την Κλωστή του 2011. Την ίδια βραδιά άρχισα να τους παρακολουθώ, χωρίς να έχω σταματήσει μέχρι και σήμερα.
Από τότε βέβαια δεν είχα την ευκαιρία να τους ακούσω ξανά ζωντανά και χάρηκα ιδιαίτερα όταν έμαθα ότι θα παρουσιάσουν τον νέο τους δίσκο The Answer στο six d.o.g.s . Παρά το ότι την ίδια βραδιά το talk of the town ήταν οι «χωριάτες» VIC που γέμισαν το Gazi Music Hall, η Αβραμιώτου είχε αρχίσει να γεμίζει με κόσμο.
Η παράσταση έτοιμη να αρχίσει και οι 2L8 στη σκηνή ξεκινάνε λες και κάποιος πάτησε το play στον δίσκο, αλλά ακόμη καλύτερα. Εισαγωγή με το Oh Ηell, Τhey Αre Landing Again! και χωρίς καμία καθυστέρηση το Post Human, μας χαρίζει μια πρώτη γεύση από τον ήχο του νέου δίσκου με μία αναφορά και στο artwork του, που παραπέμπει σε μια δυστοπική πραγματικότητα που όμως δεν μοιάζει πλέον τόσο μακρινή και απίθανη. Συνέχεια με το Let Ιt Go από τον δίσκο New Battles, Without Honor and Humanity του 2011 και μετά βουτιά ξανά στα άγνωστα για το κοινό νερά και τον καινούριο δίσκο The Αnswer με τα Veil, Underwater και το Alternative Lifestyle Unit.
Από πολύ νωρίς παρατηρούσα την ευλάβεια με την οποία παρακολουθούσε ο κόσμος. Κανείς δεν μιλούσε κατά την διάρκεια των κομματιών, με ομιλίες να ακούγονται μόνο μετά το τέλος κάθε τραγουδιού και αφού είχε καταλαγιάσει το χειροκρότημα, που πραγματικά σε κάθε κομμάτι γινόταν και πιο έντονο.
Αφού οι 2L8 πήραν το χειροκρότημα και για το Innocent Smile από το New Battles, o ήχος άλλαξε και κατάλαβα αμέσως ότι περνάμε στη Κλωστή. Δεν το κρύβω ότι πρόκειται για τον αγαπημένο μου δίσκο από το συγκρότημα και χάρηκα ιδιαίτερα όταν ξεκίνησε να παίζεται το Πιο Κοντά. Αν και το συγκρότημα τα καταφέρνει εξαιρετικά τόσο στον ελληνικό όσο και στον ξένο στίχο, το κομμάτια της Κλωστής που είναι όλα στα ελληνικά έχουν μια διαφορετική δυναμική. Μπορεί να φταίει η εποχή που γράφτηκε αλλά σίγουρα η βαρύτητα των στίχων παραμένει επίκαιρη όσο ποτέ και τα κομμάτια του δίσκου είναι καθηλωτικά. Περνάμε αμέσως το Στο Άπειρο, ακόμη ένα κομμάτι από τη Κλωστή. Η ατμόσφαιρα έχει αρχίσει να θερμαίνεται για τα καλά και οι λέξεις βγαίνονυν καφτές μέσα στο στόμα του Κώστα Βοζίκη. Συνέχεια με νέα κομμάτια: The Pattern, The String, Decay Οf, Desire! Desire! Desire!, αλλά και τα You Walk On Empty Streets Now, Holding Your Heart In Your Hands, από τον δίσκο He and She Angry Enough To Keep Loving In The Dark Ages.
Είχαμε περάσει τα μισά της συναυλίας όταν ακούστηκε η εισαγωγή από το Διάστημα: όλοι άρχισαν να κινούνται στους ρυθμούς του κομματιού και να τραγουδάνε μαζί με τους 2L8: “Ζούμε για τη μέρα που θα'χουμε στα χέρια μας όσους τώρα γελάνε.” Η Κλωστή από τον ομώνυμο δίσκο, φυσικά ήταν μία σχεδόν λογική συνέχεια. Πρόκειται για ένα εξαιρετικά φορτισμένο συναισθηματικά τραγούδι που το συγκρότημα και το κοινό έζησαν εξίσου έντονα. Οι στίχοι του εκκωφαντικοί και η μουσική σαν μια ατμόσφαιρα από κινηματογραφικό soundtrack post-apocalyptic ταινίας, μεταφέρουν το κοινό για μερικά λεπτά σε μια άλλη πραγματικότητα. Το αποκορύφωμα του κομματιού είναι οι στίχοι που ακούγονται στο τέλος:
“Ποτέ δεν φανταζόμουν τον εαυτό μου πολεμιστή Και για να είμαι ειλικρινής μισώ τον πόλεμο. Με εξανάγκασαν να συμμετέχω σε αυτόν τον πόλεμο. Εγώ φυγάς; Παράνομος; Επαναστάτης; Μου το φορέσανε με το ζόρι αυτό το κουστούμι, το μισώ. Μισώ τον αγώνα.
Γιατί διαφορετικά θα μπορούσα να είμαι τόσα άλλα πράγματα. Τώρα είναι μέρος μου. Και δεν μπορείς να το αποφύγεις, δεν μπορείς να τρέξεις μακριά. Είναι εδώ. Είναι τώρα. Είναι παντού, Είμαι εδώ, στον πόλεμο της μνήμης
Όποιος ελέγχει το παρελθόν, ελέγχει το παρόν. Όποιος ελέγχει το παρόν, ελέγχει το μέλλον
Αλλά όλα καταλήγουν σε αυτό: Όταν το να είσαι ο εαυτός σου είναι παράνομο, δεν μένει τίποτα άλλο από το να πολεμήσεις
Αν πρέπει να σκοτώσω είναι γιατί αγαπώ τη ζωή
Έχω αντιληφθεί τη φρίκη και μάχομαι
Ο δρόμος είναι ξεκάθαρος. Η αύρα σου οδηγός. Οι φωνές σας δεν φτάνουν εδώ.
Ο δρόμος είναι ξεκάθαρος. Η αύρα σου οδηγός. Οι φωνές μας δεν βγαίνουν από εδώ.
Πολεμάμε για αυτή την κλωστή!”
Παρατεταμένο χειροκρότημα και συγκίνηση μετά το τέλος του κομματιού και όλοι μας νιώσαμε ότι θα έπρεπε να ηρεμήσουμε πριν την συνέχεια. Και η συνέχεια αυτή ήρθε με το Don’t Follow Me από το New Battles και το Excuse Μe, Βut I Have Τo Εxplode από το He & She.
Φτάναμε στο τέλος της βραδιάς με τα κομμάτια Pro War Funeral Hymn από τον καινούργιο δίσκο αλλά και το The Balkan Nigger από το New Battles. Για το κλείσιμο της βραδιάς ήταν φανερό ότι θα ακούγαμε το ομώνυμο κομμάτι του δίσκου. Ένα κλείσιμο που δεν βρήκε το κοινό κουρασμένο, αλλά αντιθέτως ακμαίο να ζητά δυνατά από το συγκρότημα να συνεχίσει. Οι 2L8 μετά και από τις επευφημίες αυτές μας χάρισαν μια ακόμη εκτέλεση του Underwater με τους στίχους «We will never, we will never, we will never know» να αντηχούν στο χώρο του six d.o.g.s και στο μυαλό μου για το υπόλοιπο της βραδιάς.
Κείμενο / Φωτογραφίες: Παναγιώτης Μαλαφής
