Οι Γιάννης Αγγελάκας και Νίκος Βελιώτης έσμιξαν στη σκηνή μετά από αρκετά χρόνια για να ξαναζωντανέψουν τα «ήσυχα» τραγούδια που είχαν πρωτοπαρουσιάσει στα δυο συνεργατικά άλμπουμ τους. Η ιδιαιτερότητα και η σπανιότητα, πλέον, των κοινών τους εμφανίσεων δικαιολογούν το εύκολο sold out και των δυο ημερών.
«Οι λύκοι επιστρέφουν» ήταν ο τίτλος που είχε δοθεί στις δυο παραστάσεις που δόθηκαν στο ΙΛΙΟΝ Plus και ουσιαστικά σηματοδοτούσαν την εκ νέου συνάντηση επί σκηνής του δίδυμου Γιάννη Αγγελάκα – Νίκου Βελιώτη. Η συνεργασία των δύο μουσικών είχε δώσει ως αποτέλεσμα δυο άλμπουμ (Οι Ανάσες των Λύκων, 2005 και Πότε Θα φτάσουμε Εδώ, 2007), τα οποία είχαν προκαλέσει αίσθηση την προηγούμενη δεκαετία, εξαιτίας κυρίως του απρόσμενου ύφους του. Ειδικά Οι Ανάσες των Λύκων, είχαν κυκλοφορήσει μια εποχή που ο Αγγελάκας βρισκόταν ακόμα στο «ψάξιμο» σχετικά με την πορεία που θα ακολουθούσε μετά και το οριστικό τέλος της μυθικής πορείας των Τρυπών.
Ο μικρός αλλά όμορφος χώρος του ΙΛΙΟΝ Plus είχε διαμορφωθεί για την περίσταση για καθήμενους και δεν ήταν καθόλου δύσκολο να γεμίσει ασφυκτικά. Οι πρώτες κουβέντες του Αγγελάκα όταν ανέβηκε στη σκηνή μαζί με τον Βελιώτη αφορούσαν το σχετικό τρακ που υπήρχε, καθώς είχαν αρκετά χρόνια να παίξουν μαζί και για το λόγο αυτό ζήτησε «ησυχία και θετική ενέργεια» από τους παρευρισκόμενους. Μετά από αυτή τη σύντομη εισαγωγή, το live ξεκίνησε με το Η Σιωπή Είναι Θηρίο (από το Πότε Θα φτάσουμε Εδώ). Αμέσως μετά ακούστηκε ένα κομμάτι που αγαπήθηκε αρκετά από τους ακροατές του Αγγελάκα και ακόμα και τώρα βρίσκει, κάποιες φορές, θέση στο σετ των συναυλιών του με την πλήρη μπάντα του, τους 100ο C. Ο λόγος για το πολύ όμορφο Όπως Ξυπνούν Οι Εραστές.
Για όσους τυχόν δεν έχουν έρθει σε επαφή με τη δουλειά των Αγγελάκα – Βελιώτη, όπως αυτή αποτυπώθηκε στους δυο προαναφερόμενους δίσκους, θα πρέπει να διευκρινίσουμε ότι μιλάμε για μια μουσική απόπειρα η οποία βασίζεται στη φωνή και στο τσέλο. Αυτή τη λιτή συνταγή ακολούθησαν και σε αυτές τις εμφανίσεις. Ουσιαστικά, πέραν από τη φωνή του Αγγελάκα, όλοι οι άλλοι ήχοι προέρχονταν από το τσέλο του Βελιώτη συν τα προηχογραφημένα μέρη και τις λούπες του.
Όπως ήταν αναμενόμενο, δεν έλειψαν από τη βραδιά κάποιες από τις χαρακτηριστικότερες συνθέσεις του διδύμου από τη διπλή συνεργασία τους, όπως Οι Ανάσες των Λύκων, Ωκεανός, Παλιάτσοι και Πότε θα Φτάσουμε Εδώ. Πλάι σε αυτά οι απρόσμενες (τουλάχιστον την εποχή που ηχογραφήθηκαν) διασκευές στο Κάθε Τρελό Παιδί του Χατζιδάκι και την Πλημμύρα του Βαμβακάρη. Κι επειδή η σχέση των δυο με το λαϊκό τραγούδι προφανώς δεν είναι επιδερμική, δεν μας παραξένεψε που ερμήνευσαν επίσης τραγούδια των Ζαμπέτα (όχι του Ασκληπιού, βέβαια), Πάνου και Μπάτη, πάντα με τη δική τους ιδιαίτερη προσέγγιση.
Δυο γεμάτες ώρες διήρκησε η παράσταση των Αγγελάκα – Βελιώτη, χορταίνοντας και τους πλέον απαιτητικούς. Το σημαντικότερο φυσικά δεν ήταν η διάρκεια αλλά η αίσθηση ότι παρακολούθησες μια παράσταση διαφορετική από τα συνηθισμένα. Δυο μουσικούς που πειραματίζονται όχι για να πειραματιστούν αλλά γιατί αυτό προκύπτει από μια βαθύτερη ανάγκη αλλά και λόγω του διαχρονικά ανήσυχου χαρακτήρα αμφότερων των μουσικών. Άλλωστε, όλα αυτά τα χρόνια έχουν αποδείξει ότι η στασιμότητα και ο εφησυχασμός δεν ήταν ποτέ τα βασικά γνωρίσματα του Αγγελάκα ή του Βελιώτη.
Κείμενο: Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος / Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής
